ตอนที่738คืนก่อนพายุโหมกระหน่ำ

ตอนที่738คืนก่อนพายุโหมกระหน่ำ ตั้งแต่ที่ทยุติมาถึงเมืองJก็เป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนไม่เพียงแต่เธอแต่ทุกคนก็พลอยลำบากไปด้วย ในช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมาดราณีได้พบกับชนัยทุกวันแต่ส่วนใหญ่เวลาที่พวกเขาจะได้อยู่ด้วยกันก็เพียงชั่วครู่พบกันแปบเดี๋ยวก็ต้องแยกย้าย ตอนนี้ทยุติสามารถกลับบ้านได้ในที่สุดเธอก็มีพอจะมีเวลาส่วนตัวบ้าง เมื่อดราณีกลับไปที่โรงพยาบาลเพื่อเก็บข้าวของของเธอนั้นเสนานีก็โทรมาหา"ดราณีตอนนี้ลูกอยู่ที่ห้องพักคนไข้หรือยัง?" "อยู่ค่ะยังเก็บของไม่เสร็จเลย"ดราณีพูดพลางคว้าแก้วน้ำที่วางบนโต๊ะยัดใส่กระเป๋าถือ "ลูกเปิดลิ้นชักข้างในมีบัตรเอทีเอ็มอยู่ใต้หนังสือ" "บัตรเอทีเอ็ม?"ดราณีขมวดคิ้วเล็กน้อยเธอทำตามที่เสนานีบอกพบบัตรเอทีเอ็มสีน้ำเงินใต้หนังสือเล่มนั้น"นี่คือ..." "นั้นเป็นเงินที่แม่กับพ่อเก็บหอมรอมริบไว้ข้างในบัตรมีเงินอยู่ประมาณเจ็ดหมื่นแม่รู้ว่าเงินแค่นี้คืนให้คุณชนัยค่าโรงพยาบาลยังไม่พอแต่ตอนนี้เราหาได้เพียงแค่นี้ส่วนที่เหลือพ่อกับแม่จะรีบหาเงินคืนให้เขาโดยเร็ว"เสนานีจงใจเพิ่งจะบอกเรื่องนี้กับเธอ เธอรู้ว่าถ้าเธอพูดต่อหน้าดราณีก็จะโน้มน้าวพวกเขาอีกไม่ต้องรีบร้อนเงินเดี๋ยวค่อยคืนก็ได้ประโยคประมาณนี้ อย่างไรก็ตามในฐานะพ่อแม่ของเธอเสนานีและทยุติไม่ต้องการให้เรื่องของพวกเขาทำให้เธอตกอยู่ในที่นั่งลำบากสู้หน้าคนอื่นไม่ได้ ยังไงก็เป็นแม่ลูกกันเสนานีคิดอะไรดราณีก็ชัดเจนน้ำตาคลอเบ้าทันใด"แม่คะไม่จำเป็นต้องรีบร้อนคืนเงินขนาดนี้พ่อเพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลจะกินจะดื่มก็ต้องใช้เงินแม่ก็..." "ไม่เป็นไร!แม่กับพ่ออยู่ด้วยกันมานานจะพูดยังไงแม่ก็ไม่ให้พ่อเขาลำบากหรอกแม่คิดไว้แล้วลูกเอาเงินส่วนนี้ไปคืนคุณชนัยก่อนอย่าชักช้ารู้ไหมลูก?"เสนานีพูดย้ำกลัวว่าเธอจะไม่ทำตามที่สั่ง ดราณีได้แต่รับปาก"หนูรู้แล้วค่ะอีกสองวันหนูจะโอนเงินเข้าบัญชีของช……คุณชนัย" เธอเกือบจะหลุดปากพูดชื่อของเขาเฉยๆ โชคดีที่หยุดไว้ทันไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าเสนานีจะคิดเกินเลยไปไหนอีก "ลูกอยู่ข้างนอกคนเดียวต้องดูแลตัวเองดีๆนะแม่กับพ่อกลับมาบ้านลูกก็พักผ่อนเยอะๆไม่ต้องรีบไปทำงานพิเศษ" "หนูรู้แล้วคะแม่" หลังจากวางสายดราณีนั่งลงบนขอบเตียงคนไข้ก้มมองดูบัตรเอทีเอ็มในมือมีความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ สิ่งที่เธอไม่อยากให้เกิดมากที่สุดคือครอบครัวมีปัญหาเรื่องเงินแต่ตอนนี้เธอยังเรียนอยู่และกำลังต้องใช้เงินมาก ถ้าเธอต้องการหาเงินก็ต้องไปรับจ้างทำงานพิเศษจนบางครั้งต้องรับงานทีละหลายๆงานงานที่ต้องใช้ความสามารถมากๆเธอก็ทำไม่ได้ก็เลยต้องหางานที่ไม่ต้องใช้ความสามารถมากค่อยๆหาเงินประทังชีวิตไป เงินที่เธอเก็บหอมรอมริบอันน้อยนิดเมื่ออยู่ต่อหน้าโรคร้ายก็เหมือนขว้างหินลงมหาสมุทรชั่งเล็กน้อยเหลือเกิน ตอนนี้เธอรู้ว่าเพราะอะไรเสนานีถึงอยากจะคืนเงินชนัยไวๆทำให้เธอทำใจไม่ได้ อยากจะบอกพ่อแม่ของเธอเหลือเกินชนัยเป็นแฟนของเธอไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรแอบแฝงและไม่ใช่เพราะเงินหรือมีปัจจัยภายนอกอะไรพวกเขาชอบพอกันถึงได้คบกัน แต่พูดไม่ได้ เสนานีและทยุติเป็นคนหัวโบราณเพราะเธอรู้อย่างนี้ก็เลยได้แต่ปิดบังไว้ก่อน ช่วงบ่ายวันนั้นดราณีไปที่ธนาคารเธอมีหมายเลขบัญชีของชนัยก็เลยโอนเงินได้เลย หลังจากมีข้อความแจ้งว่าโอนเงินสำเร็จชนัยก็โทรหาเธอ เธอรับโทรศัพท์แนบไว้ที่หูถามเขาอย่างไม่อ้อมค้อมพูดว่า"คุณได้รับแล้วหรือยัง?" "เงินนี่ที่บ้านเธอรีบคืนมาให้ฉันเหรอ?" "อืม" "..."ชนัยเงียบไปชั่วครู่ไม่รู้จะพูดอะไรเขารู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อยแต่นั่นเป็นความคิดของพ่อแม่เธอเขาพูดอะไรไม่ได้แม้แต่ดราณีก็ห้ามไม่ได้ เงียบไปไม่กี่วินาทีเขาพูดแค่ว่า"เงินส่วนที่เหลือไม่ต้องรีบ" "ฉันรู้ว่าคุณไม่รีบพ่อแม่ฉันเองแหละที่รีบ"ดราณีก็รู้สึกจนตรอก"พวกเขาไม่เคยยืมเงินใครพวกเขาก็ไม่ค่อยชอบติดค้างคนอื่น" ชนัยเคยเห็นคนที่ยืมเงินแล้วยังคงนิ่งเงียบสงบจิตสงบใจได้แต่ไม่เคยเห็นคนที่ยืมเงินแล้วไม่สามารถสงบจิตสงบใจได้ตามคืนเงิน พ่อแม่แฟนเป็นคนไม่เห็นแก่เงินแบบนี้ตอนนี้ชนัยไม่รู้ว่าเขาควรจะดีใจหรือเศร้าใจดี "วันนี้บ่ายไปมหาวิทยาลัยไหม?"คิดไปคิดมาเปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า ดราณี"ไม่ไปค่ะฉันอยากพักสักหน่อยช่วงนี้รู้สึกเหนื่อยๆ" ยุ่งเรื่องโรงพยาบาลแล้วยังต้องยุ่งเรื่องเรียนอีกเวลาที่พอจะเหลืออยู่ก็ให้ชนัยหมดพักนี้หน้าของเธอรู้สึกจะบวมๆตอนนั่งเรียนก็เกือบนั่งหลับในไปหลายครั้ง "กลับมาอยู่กับฉันเถอะ"ชนัยพูดพลางมองไปที่ผู้ช่วยที่ยืนอยู่ข้างๆแปบหนึ่ง"ส่งรถคันหนึ่งไปรับ ดราณีที่โรงพยาบาล" "ครับท่านชนัย" ดราณีฟังการสนทนาระหว่างพวกเขาสองคนรีบพูดว่า"ไม่ต้องไม่ต้องฉันกลับไปมหาวิทยาลัยแค่นี้เอง" "เตียงไม้ผุๆของหอพักมหาวิทยาลัยจะหลับสบายได้ยังไง?"ชนัยไม่ให้โอกาสเธอได้แก้ต่าง"เราคบกันมาขนาดนี้แล้วเธอก็อย่าปฏิเสธฉันเลยนะฉันไม่กลับบ้านหรอกเธอหลับให้สบายเถอะ" ดราณีพูดเสียงเบา"ฉันไม่ได้ว่าอะไรคุณสักหน่อย..." "ฉันรู้ฉันแค่กลัวว่าเธอจะคิดมาก" "ตอนเย็นคุณจะกลับมาไหม?" "กลับสิเดี๋ยวถ้าเสร็จธุระฉันจะรีบกลับไปหาเธอรอฉันอยู่ที่บ้านนะเด็กดีเรื่องอาหารเย็นเธอไม่ต้องห่วงฉันจะให้เชฟกลับไปทำให้" ดราณีพยักหน้าความแข็งทื่อของร่างกายค่อยๆผ่อนคลายเพราะคำพูดของเขา"รู้แล้วค่ะ" คนขับรถมารับที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็วช่วยเธอหิ้วกระเป๋าใบใหญ่น้อยมาที่รถแล้วขับรถไปที่วิลล่าของชนัยทันทีระหว่างทางดราณีเหนื่อยจนแทบลืมตาไม่ขึ้นถ้าไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยปานนี้เธอคงหลับไปแล้ว เมื่อรถขับมาถึงประตูวิลล่าดราณีเหมือนเห็นชัยชนะที่สดใสอยู่เบื้องหน้ารีบไปกดรหัสผ่านประตูเข้าบ้าน 'ติ๊ดๆแกร๊ก——' เธอเดินเข้าไปในบ้านให้คนขับรถวางของไว้ที่หน้าประตูแล้วขึ้นไปที่ห้องนอนใหญ่ชั้นสอง เมื่อก่อนเธอเคยมาพักอยู่ช่วงหนึ่งจึงคุ้นเคยดีหลังจากอาบน้ำเสร็จเธอเปลี่ยนชุดนอนแล้วปีนขึ้นไปบนเตียง เหนื่อยเหลือเกินข้อต่อของร่างกายเหมือนถูกตอกด้วยตะปูภายใต้เตียงที่อ่อนนุ่มแบบนี้เธอไม่ได้สัมผัสมานานมากแล้ว เตียงในโรงพยาบาลแคบมากเตียงของบ้านอาสาวก็แข็งมากตอนนี้นอนราบบนเตียงเหมือนนอนอยู่ท่ามกลางปุยนุ่นก็ไม่ปาน ไม่จำเป็นต้องพยายามหลับหลับตาไม่ถึงครึ่งนาทีดราณีก็หลับใหล เพียงแต่เวลานี้เธอไม่คิดเลยว่าเมื่อลืมตาขึ้นมาอีกทีจะเป็นวันที่พายุโหมกระหน่ำ