ตอนที่739ฉันไม่เห็นด้วยที่เธอทั้งสองคบกัน

ตอนที่739ฉันไม่เห็นด้วยที่เธอทั้งสองคบกัน ดราณีนอนหลับตั้งแต่บ่ายจนถึงเย็นรอเธอลืมตาขึ้นมาท้องฟ้าที่อยู่นอกหน้าต่างก็มืดแล้วเธอยันร่างให้ลุกขึ้นนั่งยังรู้สึกหัวมึนๆ มองไปรอบๆเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าตัวเองอยู่ที่วิลล่าของชนัย ไม่ได้นอนหลับสบายขนานนี้มานานมากตอนนี้รู้สึกว่าร่างกายผ่อนคลายขึ้นมากเธอหยิบโทรศัพท์มือถือมาดูเวลาห้าโมงครึ่งยังไม่ถึงเวลาเลิกงานของเขา ดราณีคอแห้งลุกขึ้นเปิดประตูจะลงไปชั้นล่างดื่มน้ำสักแก้ว สวมรองเท้าใส่ในบ้านเดินไปที่ห้องรับแขกมองเห็นมุมหนึ่งที่วางเครื่องทำน้ำดื่มกำลังสังเกตว่าน้ำอุ่นกดตรงไหนทันใดนั้นออดประตูก็ดังขึ้น เธอชะงักไปครู่หนึ่งมือที่ถือแก้วอยู่ชะงักตามเวลาแบบนี้...จะมีใครมากันนะ? ดราณีตกใจจนลืมหายใจค่อยๆย่องเดินไปที่ประตูมองผ่านตาแมวดูว่าใครมากดออด ชายชราในชุดเสื้อคลุมสีดำอยู่ท่ามกลางบอดี้การ์ดสูงใหญ่ผมของชายชราเป็นสีดอกเลาในมือถือไม้เท้าทำจากไม้มะฮอกกานีตอนนี้เขากำลังรออยู่ที่หน้าประตูบ้าน ดราณีกลืนน้ำลายคนแปลกหน้าพวกนั้นทำให้เธอกังวลเคยมาอยู่บ้านชนัยหลายครั้งยังไม่เคยเห็นคนอื่นมาที่นี่ เขาอยู่คนเดียวมาตลอดนอกจากมีเชฟหรือคนทำคนทำความสะอาดมาเท่านั้น คนที่รู้ตำแหน่งบ้านของชนัยอีกอย่างคือเขาเปิดประตูใหญ่หน้าสวนได้จะต้องเป็นคนที่ชนัยใกล้ชิดมาก หรือจะเป็นญาติผู้ใหญ่ของเขา? เมื่อคิดดังนี้ดราณีรู้สึกตื่นเต้นมากกว่าเดิมเธอมองชุดนอนที่เธอใส่อยู่แม้ว่าจะเป็นชุดแขนยาวกระโปรงยาวแต่จะให้รับแขกในสภาพนี้มันจะดู……น่าเกียจเกินไป ในขณะที่ดราณีกำลังคิดว่าจะขึ้นไปชั้นบนเปลี่ยนเสื้อผ้ามาใหม่ไหมนั้นเสียงออดประตูก็ดังถี่ขึ้นเรื่อยๆฟังออกว่าคนที่รออยู่ด้านนอกเริ่มจะทนรอไม่ไหวแล้ว ไม่มีเวลาให้เลือกเธอได้แต่เปิดประตูให้แขกก่อน ชายชราที่มีอายุกว่าครึ่งคนมีอำนาจที่น่ายำเกรงแค่เขายืนมองเธอก็ทำให้เธอทำตัวไม่ถูก "สะสวัสดีคะคุณมาหาชนัยเหรอคะ?"ดราณีโค้งตัวคำนับพูดกับอีกฝ่ายอย่างสุภาพ "ฉันไม่ได้มาหาเขา"ชายชราพูดออกมาเบาๆเสียงมีอำนาจของเขาทำให้คนที่คุยด้วยแทบจะก้มลงกราบ "ถ้าอย่างนั้นคุณมาหาใครคะ?" "ฉันมาหาเธอ" มาหาเธอหรอ?! ดราณีตกใจเหลือบมองฝ่ายตรงข้ามแววตาที่ชราภาพคู่นั้นความกดดันจากสีหน้าอันราบเรียบนั้นทำให้เธอต้องหลบสายตา "ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณเข้ามาก่อน!" ชายชราสังเกตเธออย่างเงียบๆเห็นเธอใส่ชุดนอนก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรท่าทางเงียบสงบเย็นชาความมีอำนาจที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเขาทำให้ดราณีแทบจะยกหัวไม่ขึ้น น่ากลัวจริงๆ แค่นั่งเฉยๆก็รู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลเทียบกับคนแก่ธรรมดาทั่วไปอย่างกับฟ้ากับเหว "เดี๋ยวหนูจะไปชงน้ำชามาให้นะคะ..."ดราณีพูดพลางกำลังหันจะไปหยิบชุดชงชาที่ห้องครัว ชายชราขัดจังหวะเธอ"ไม่ต้องเธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?" ดราณีพยักหน้าแล้วส่ายหน้า"คุณเป็นญาติผู้ใหญ่ของชนัย?" "ฉันเป็นปู่ของเขา" อ๋อ...ที่แท้ก็เป็นคุณปู่ ดราณีวางมือบนตักอย่างเรียบร้อยท่าทางเกร็งตัวไปหมดแม้ว่าจะตื่นเต้นแต่ก็ยังพอจะเก็บอาการได้อยู่"คุณมาหาหนูมีอะไรหรือคะ?" ชายชรามองหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามมองแล้วก็ประเมินออกว่าอายุยังไม่ถึงยี่สิบใบหน้าอ่อนเยาว์แต่เรื่องหน้าตาเขาไม่ได้รู้สึกเป็นพิเศษอะไรเพียงแต่ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเข้มแข็งที่ไม่มีในเด็กวัยเดียวกัน แต่เรื่องนี้ยืดเยื้อไม่ได้รู้ชัดว่าชายหนุ่มต้องการผู้หญิงแบบไหน ชายชราขยับมือที่จับไม้เท้าสองทีแล้วพูดออกมาอย่างช้าๆ"เธอกำลังคบกับชนัย?" คำถามมาถึงตรงนี้ดราณีรู้สึกเขินจนหน้าแดงจะยังไงคนที่เธอคุยด้วยอยู่ไม่ใช่เพื่อนแต่เป็นญาติผู้ใหญ่ของเขา เวลาตอบคำถามเธอจึงระมัดระวังเป็นพิเศษ"ค่ะเราเพิ่งจะคบกันแต่ยังไม่ได้บอกให้ครอบครัวรับรู้" ชายชราพยักหน้ากระแอมทีหนึ่งตอนแรกเขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะมาที่นี้เร็วขนาดนี้จนสังเกตเห็นว่าชนัยช่วยครอบครัวเธออย่างกระตือรือร้นเขาจึงตัดสินใจมาหาเธอ มันเริ่มจะผิดสังเกตถึงเวลาที่ควรจะหยุดเสียที "ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะอธิบายคร่าวๆให้เธอฟัง"ชายชราพูดไม่อ้อมค้อมตรงไปตรงมาสีหน้าราบเรียบเหมือนกับเป็นเรื่องปกติธรรมดาทั่วไป"ฉันไม่เห็นด้วยที่เธอทั้งสองคบกันไม่ว่าจะเป็นชนัยก็ดีหรือจะเป็นตระกูลธิสกุลก็ดีการแต่งงานของเขาเราได้จัดหาคนที่เหมาะสมไว้แล้วฉันสืบประวัติส่วนตัวของเธอแล้วเธอก็คงรู้ความแตกต่างระหว่างเธอกับชนัยเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาไปมากกว่านี้วันนี้ที่ฉันมาก็เพื่อจะบอกให้เธอกับเขาเลิกคบกัน" คำพูดเป็นชุดๆไม่มีขาดกลางเลยสักนิดคำพูดของชายชราราวกับน้ำไหลเกือบจะทำให้ดราณีชะงัก ความตื่นเต้นเมื่อครู่ที่เห็นชายชราเมื่อรู้ว่าเขาเป็นคุณปู่ของชนัยก็รู้สึกเคารพจนถึงตอนนี้ไม่เหลือความรู้สึกอะไรทั้งสิ้นดราณีรู้สึกงงๆน้ำเสียงที่เธอตอบกลับชายชราก็เริ่มสัมผัสได้ว่าเริ่มไม่พอใจ เขาตรวจสอบเธอแล้วก็เอามาพูดกับเธอมองดูเรื่องที่เกิดขึ้นเห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของเธอเลยสักนิด ดราณีสูดหายใจเข้าลึกความเบิกบานในดวงตาละลายหายไปหมดแต่สีหน้าของเธอยังคงยิ้มอย่างมีมารยาทไม่ว่าเขาจะพูดเสียมารยาทยังไงเขาก็เป็นผู้ใหญ่กว่าก็ยังต้องแสดงท่าทีเคารพอยู่บ้าง "หนูไม่รู้ว่าจะเรียกคุณว่าอะไรดีถ้าคุณไม่รังเกียจหนูจะเรียกคุณว่าท่านธิสกุล"พูดถึงตรงนี้ดราณีหยุดไปครู่หนึ่งเห็นว่าฝ่ายนั้นไม่มีข้อโต้แย้งจึงพูดต่อ"หนูไม่รู้ว่าคุณคิดยังไงกับหนูหรือคิดยังไงกับเรื่องระหว่างหนูกับชนัยแต่ที่เราคบกันไม่ใช่เพราะปัจจัยภายนอกเพียงแต่เพราะเราชอบพอกันพวกเรารักกันด้วยความจริงใจดังนั้นเรื่องที่จะเลิกคบกันไม่ใช่ว่าหนูจะตัดสินใจคนเดียวได้" ในเมื่อเราอยู่ด้วยกันแล้วความรักนี้เป็นเรื่องของเราสองคนคนอื่นไม่มีสิทธ์มาก้าวก่ายเหมือนกันเธอไม่มีสิทธ์จะบอกเลิกก็เลิก เหมือนชายชราได้ยินเรื่องตลกความรักที่เหมือนรักแท้เขาไม่เคยเชื่อ ไม่มีสิ่งใดที่แข็งแรงจนไม่สามารถทำลายได้เพียงแต่ข้อเสนอยังไม่น่าดึงดูดใจพอ ดังนั้นเขาจึงเปิดไพ่ตายใบสุดท้าย"ลองพูดความต้องการของเธอมา" ดราณีชะงักไปกี่วินาทีเหมือนเธอยังดึงสติกลับมาไม่ได้ไม่เข้าใจว่าประโยคนี้หลุดออกมาจากปากเขาได้อย่างไร แต่หลังจากสังเกตเห็นเขายิ้มเยาะก็รู้ได้ทันที ไม่รู้ว่าทำไมดราณีอยากจะหัวเราะเหมือนบทในละครทางทีวีกำลังสะท้อนในตัวเธอเองมันช่างน่าเหลือเชื่อ ในขณะที่เธออดไม่ไหวที่จะตอกกลับไปนั้นประตูวิลล่าก็เปิดออกอีกครั้งร่างสูงโปร่งปรากฏขึ้นดราณีมองตามเสียงที่ได้ยินก็แสบจมูกขึ้นทันใด "ชนัย......"