ตอนที่740จะไม่จากเขาไป

ตอนที่740จะไม่จากเขาไป ดราณีกำลังจะหมดหนทางไม่มีคนช่วยพอเห็นชนัยก็เหมือนได้เห็นญาติสนิทน้ำตาคลอเบ้า แม้ว่าเธอจะแสดงความเข้มเข็งต่อหน้าคุณปู่ยังไงเห็นคนที่ใกล้ชิดเธอที่สุดทำให้เธอทนต่อไปไม่ไหว ชนัยถือกล่องสีชมพูลายเงินอยู่ในมือมีโลโก้ของร้านเค้กที่ซื้อมาตอนแรกตั้งใจจะซื้อมาให้ดราณีแต่ไม่คิดว่ากลับมาจะได้เจอภาพตรงหน้าแบบนี้ ตอนที่กวาดสายตาไปที่ชายชราแววตาที่อบอุ่นเลือนหายไปเหลือแต่ความระแวงและเย็นชา เขาวางกล่องเค้กไว้บนตู้ตรงทางเข้ารองเท้ายังไม่ทันได้เปลี่ยนรีบเดินไปที่ห้องรับแขกทันที ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ขึ้นก็ยิ่งเห็นว่าเธอกำลังน้ำตาคลอเบ้าชนัยขมวดคิ้วรีบเดินไปบังเธอไว้"ฉันโทรหาเธอแต่เธอไม่รับสายคิดว่าเธอยังไม่ตื่นไม่เป็นไรแล้ว..." ระหว่างทางกลับมาชนัยโทรหาเธอครั้งหนึ่งไม่มีใครรับกลัวว่าจะรบกวนเวลาพักผ่อนของเธอตอนที่เขาโทรมานั้นเองดราณีกำลังคุยกับคุณปู่ของเขาอยู่ เห็นพวกเขาคุยกันเป็นห่วงกันก็เริ่มไม่พอใจชายชรากระแอมขึ้นมา"แกมาแล้วก็ดีมานั่งคุยกันแก้ไขเรื่องนี้ให้เสร็จๆไป" "ผมไม่มีอะไรต้องแก้ไข"ชนัยหันกลับไปท่าทีเย็นชาเหมือนมีน้ำแข็งมาปกคุมรังสีอำมหิตแผ่ซ่านจากตัวเขา"ใครบอกให้ปู่มา" ได้ยินแบบนั้นชายชราพูดเสียงต่ำ"ที่ฉันมาต้องได้รับอนุญาตจากแกด้วยเหรอ?" ชนัยไม่ยอมถอยท่าทางแข็งขัน"นี่เป็นบ้านของผมไม่ใช่เขตแดนของปู่" ดราณีฟังบทสนทนาระหว่างหลานชายกับปู่คนเป็นปู่ก็ไม่ยอมคนเป็นหลานยิ่งไม่ยอมเข้าไปใหญ่ฟังยังไงก็ไม่เหมือนคนในครอบครัวที่รักกัน เธออดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพรำหรือว่าเป็นเพราะเธอถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น "นี่ชนัยแกยังมีหน้ามาพูดกับฉันอย่างนี้อีกเหรอ?"ชายชราทนไม่ไหวถามเสียงต่ำ ดราณีตกใจตัวสั่นหลบอยู่หลังชนัยอยากให้คนในที่นั้นมองไม่เห็นเธอ ชนัยจับมือเธอกระชับยิ่งขึ้นให้พลังความกล้ากับเธออย่างเงียบๆสายตาจ้องมองไปที่ชายชราอย่างไม่กระพริบตา"ผมเคยพูดว่าปู่จะปฏิบัติต่อผมยังไงให้ผมทำอะไรผมไม่เคยขัดแต่ว่าอย่ามายุ่งกับคนของผม" "ฮึ!"ชายชราหัวเราะเยาะ"แกจะคบเพื่อนยังไงฉันเคยไปแทรกแซงด้วยเหรอ?เรื่องก่อนหน้านี้ฉันไม่อยากพูดแต่แกควรมีขอบเขตบ้าง!" ก่อนหน้านี้ชายชราไม่เคยสนใจเพราะรู้ว่าสิ่งที่เขาทำอยู่ในขอบเขตที่ควบคุมได้แต่ตอนนี้ท่าทีที่เขาแสดงออกที่อยากจะปกป้องผู้หญิงคนนั้นทำให้ชายชรารู้สึกถึงวิกฤต ความสัมพันธ์ที่ห้ความสำคัญมากเกินไปมันจะกลายเป็นจุดอ่อนเมื่อศัตรูรู้จุดอ่อนนี้มันจะเป็นดาบย้อนมาทำร้ายตัวเขาเองเพราะแพ้ตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่มต้น "เรื่องความสัมพันธ์ของผมกับใครก็ตามปู่ไม่มีสิทธ์มาก้าวก่าย"คำพูดทุกคำของชนัยชัดเจนและแน่วแน่ไม่มีท่าทางผ่อนปรนเลยสักนิด"ตอนนี้รีบพาคนของปู่ออกไปจากบ้านผมเดี๋ยวนี้" ชายชราลุกขึ้นเดินถือไม้เท้าไปยืนอยู่ตรงหน้าของเขาสายตากวาดไปที่ดราณีที่หลบอยู่ด้านหลังหรี่ตามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า"ชนัยแกก็รู้ว่าฉันคิดยังไงฉันมาหาแกที่นี่ได้พรุ่งนี้ฉันก็มาหาดราณีใหม่ได้เหมือนกันแม้ว่าแกไม่กลัวว่าตัวเองจะมีปัญหาแต่แกก็ควรคิดแทนเธอบ้าง" ดราณีรู้สึกชัดว่ามือของเขาที่กุมมือเธอไว้อยู่บีบแน่นขึ้นแรงบีบนั้นทำให้เธอรู้สึกเจ็บ หลานและปู่จ้องตากันไม่กระพริบและไม่พูดอะไรชายชราไม่สูงเท่าชนัยเพราะอยู่มานานผิวหน้าก็เหี่ยวย่นแต่ท่าทางของเขาไม่ชราตามอายุเลยสักนิดยังคงมีอำนาจน่าเกรงขาม ดราณีรู้สึกเสมอว่าท่าทางของชนัยดูมีอำนาจจนทำให้คนหวาดกลัวเธอสงสัยมาตลอดอะไรที่ทำให้เขามีบุคลิกที่มีอำนาจและแข็งแกร่งขนาดนั้น ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าการได้รับการเลี้ยงดูจากผู้ใหญ่แบบนี้ถ้าท่าทางไม่เอาไหนป่านนี้คงอกแตกตายไปแล้ว บุคลิกแบบนี้คงได้รับการปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กแข็งแกร่งกับคนที่แข็งแรงกว่ามันถูกปลูกฝังลึกอยู่ในกระดูก ถึงเธอจะรู้สึกสงสารชนัยเขาไม่เคยพูดถึงเรื่องครอบครัวของเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียวมีเพียงครั้งเดียวที่เห็นเขาแสดงความอ่อนแอออกมาคือตอนที่เขาขังตัวเองอยู่ในห้องดื่มเหล้าจนเมามาย ความเจ็บปวดนั้นเธอจำได้เสมอมาเพียงแต่ตอนนี้ได้เห็นกับตาตัวเองยิ่งทำให้รู้สึกหวาดหวั่น ดราณีรู้สึกเหมือนว่าคอของเธอถูกแช่แข็งแค่หายใจยังรู้สึกทรมาน แต่ในสถานการณ์แบบนี้เองเธอสูดหายใจลึกออกมายืนตรงหน้าชนัยอย่างกล้าหาญ ท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจของทุกคนเธอเงยหน้าขึ้นจ้องมองแววตาของชายชราทุกๆคำช่างชัดเจนและแน่วแน่"ท่านธิสกุลหนูเป็นเพียงนักศึกษาธรรมดาๆคนหนึ่งไม่ต้องบอกว่าคุณจะมาหาหนูแม้แต่เพื่อนที่เรียนด้วยกันอาจารย์หรือเพื่อนทุกคนก็สามารถมาหาหนูได้อย่างอื่นหนูอาจจะไม่มีแต่ความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับคนที่มาหาต้องมีอยู่แล้วดังนั้นไม่ว่าคุณจะมาหาหนูเมื่อไรหนูจะไม่หลบหน้าเด็ดขาด" น้ำเสียงของเธอไม่หนักไม่เบาท่าทางของเธอไม่อ่อนไม่แข็งแต่คนที่ได้ฟังรู้สึกเหมือนเสียงระฆังที่กังวานซ้ำแล้วซ้ำเหล่าดังสั่นไปถึงหัวใจ ไม่เคยมีใครก้าวออกมาข้างหน้าเขาท่าทางอยากจะปกป้องตัวเขาเลยสักคน ชนัยรู้สึกตกใจไม่รู้จะพูดอะไรออกมาเป็นครู่ได้แต่มองเงาจากด้านหลังของผู้หญิงเอวบางร่างน้อยที่อยู่ตรงหน้ารูปร่างบอบบางซะขนาดนี้ทำไมถึงกล้า... เห็นได้ชัดว่าชายชราก็คาดไม่ถึงว่าดราณีจะลุกขึ้นปกป้องชนัย สายตาจ้องไปที่ใบหน้าเล็กๆที่ขาวผ่องนั้นหูตาจมูกปากที่อ่อนเยาว์ดูเหมือนยังไม่โตเต็มที่หากไม่ใช่เพราะมองเห็นสายตาที่เอาจริงเอาจังและท่าทางของเธอในตอนนี้เขาคงคิดว่าฟังผิดไป เมื่อกี้ดูไม่ออกว่าเธอจะใจกล้าขนาดนี้ แต่ใจกล้าแล้วมีประโยชน์อะไร? ความไร้เดียงสาไม่มีความหมายอะไรความกล้าที่อ่อนแอแบบนั้นเขาไม่วางอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ ชายชรายิ้มเยาะ"คุณดราณีฉันจะจำคำพูดทุกประโยคของเธอในวันนี้ในวันหน้าฉันจะพิสูจน์เองว่าเก่งจริงเหมือนปากว่าไหม" พูดจบชายชราก็พาบอดี้การ์ดทั้งสามออกไปจากวิลล่า ประตูเปิดออกและปิดลงหลังจากคนพวกนั้นออกไปไหล่ของดราณีก็หดลงเธอถอนหายใจอย่างโล่งอกร่างกายเหมือนลูกบอลที่ลมรั่ว เผชิญหน้ากับชายชราผู้เฉียบขาดขนาดนั้น...เธอยังคงหวาดกลัวอยู่เล็กน้อย หลังจากผ่อนอารมณ์ลงดราณีหันหลังกลับไปมองชนัย"คุณกลับมาทันเวลาพอดีเลย" หากไม่ใช่ว่าเขากลับมาทันเวลาเธอและชายชราคงจะพูดถึงเรื่องเงินไปแล้ว เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ดราณียังรู้สึกเหมือนกำลังละเมอสถานการณ์แบบนี้ไม่เคยคาดฝันมาก่อนมาจะเกิดกับตน ชนัยไม่ได้พูดอะไรดวงตาระยิบระยับคู่นั้นยังคงจ้องมองมาที่เธอจนทำให้ดราณีรู้สึกว่ามองจนหน้าเธอแทบจะทะลุแล้ว เธออดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นลูบแก้ม"มีอะไรเหรอทำไมถึงมองฉันแบบนี้...หืม!"