ตอนที่744เรื่องนี้ใครก็ช่วยฉันไม่ได้

ตอนที่744เรื่องนี้ใครก็ช่วยฉันไม่ได้ เรื่องชนัยกับดราณีไม่ใช่เพิ่งรู้จักกันไม่นานมานี้พวกเขาต่างรู้เรื่องกันมาโดยตลอดแต่ว่าไม่เคยคิดว่าสถานการณ์นี้จะเกิดขึ้นมาได้ ก็อย่างว่าแหละปกติแล้วก็ไม่เคยยุ่งกับท่านธิสกุลนิสัยของท่านเป็นอย่างไรทุกคนก็รู้ดีอยุ่แก่ใจคนแก่ก็นิสัยแบบคนแก่ยากนักที่จะพูดด้วย อีกอย่างชนัยเป็นทายาทคนเดียวของที่บ้านพ่อของชนัยเองก็หนีจากบ้านไปหลายปีแล้วดังนั้นความหวังทุกสิ่งทุกอย่างเลยตกมาที่ตัวของชนัยทั้งหมดตามที่ปู่คิดคือเรื่องต่างๆก็ไม่ใช่ว่าชนัยจะสามารถตามใจคิดเองเออเองได้อย่างแน่นอน แต่เรื่องของอารมณ์ความรู้สึกนึกคิดแล้วนั้นมันยากมากที่จะเข้าใจได้ หลังจากวางสายเตชิตได้แต่เงียบขรึมเป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปีเห็นเขาเป็นแบบนี้ในใจของเตชิตเองก็เป็นทุกข์ไปด้วย นัชชาเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาจากห้องแต่งตัวเสร็จหล่อนก็เดินลงมาชั้นล่างเพื่อที่จะไปดูโรงเรียนด้วยกันที่ไหนได้กลับเห็นสภาพเขานั่งคอตกแบบนั้นเลยแปลกใจถามเขา“คุณเป็นอะไรหรือป่าว?” เตชิตได้ยินเสียงที่คุ้นหูเลยทำให้ดึงอารมณ์กลับมาได้เขามองหล่อนที่ยืนอยู่ข้างตัวเขาพลางดึงหล่อนทั้งตัวเข้ามาอยู่ในอ้อมอก“นัชชา......” นัชชาถึงกับงงมากกว่าเดิมว่าเพราะอะไรหล่อนยื่นมือออกไปกอดตอบเขา“คุณเป็นอะไร.....” “ทางชนัยมเกิดเรื่องขึ้น” เกิดเรื่อง? นัชชาโก้งโค้งคิ้วขึ้น“เรื่องอะไร?หนักไหมคุณจะไปดูสักหน่อยไหมเรื่องที่โรงเรียนฉันไปเองได้” พอดีกับวันนี้ที่โรงเรียนมีงานพบปะผู้ปกครองนักเรียนคุณครูจะเรียกผู้ปกครองไปเล่นเกมเหมือนกับเป็นวิธีการที่ให้ทุกคนมีส่วนร่วมด้วยกัน แต่ตอนนี้ลูกกำลังรอพวกเขาสองคนอยู่ที่โรงเรียนซึ่งเขาสองคนเตรียมตัวเสร็จแล้ว “เรื่องนี้ผมคงช่วยอะไรเขาไม่ได้”เวลาที่เตชิตพูดน้ำเสียงเขามันอมทุกข์เป็นพิเศษไม่ยากเลยที่จะดูออกในทันทีเขาอยากจะช่วยชนัยมาก แต่นัชชาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเรื่องอะไรกันที่ขนาดเตชิตไม่สามารถยื่นมือเข้าไปช่วยได้ “มีปัญหาอะไรหรือป่าว?” “อื้อปู่เขาไม่ยอมให้เขาและเด็กสาวนั่นคบกันและตอนนี้บังคับเขาให้กลับไปสืบทอดกิจการ” นัชชาอ้าปากค้างหล่อนตกใจมาก“คุณหมายถึง......ดราณีหรอ?” “อื้อ” “โอ้พระเจ้า....”นัชชานิ่งไปสักพักหล่อนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีหล่อนรู้ว่าธุรกิจที่บ้านของชนัยไม่เหมือนกับเตชิตหรือคนอื่นๆตระกูลธิสกุลนั้นก่อตั้งธุรกิจด้านมืดขนาดใหญ่ขึ้นมาทั้งหมดและยังมีการแบ่งเขตธุรกิจด้านมืดอีก แม้ว่าเขาจะทำมูตี้คลับเฮาส์ขึ้นมาเองแต่ก็ทำอย่างถูกกฎหมายไม่ละเมิดข้อกฎหมายใดๆหากว่าชนัยกลับไปสืบทอดธุรกิจที่บ้านพอถึงเวลานั้นเขาคงไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ในที่สุดคนทางบ้านเลยใช้ความรักนี้มาบังคับหลานตัวเองให้กลับไปรับหน้าที่ของตัวเองทุกสิ่งทุกอย่าง หล่อนไม่เข้าใจหลักการนี้จริงๆ เป็นเรื่องที่เตชิตเข้าไปช่วยไม่ได้จริงๆเพราะเป็นคนนอกได้แต่มองอยู่ห่างๆอย่างเป็นห่วง นัชชาไม่รู้ว่าจะปลอบใจเขายังไงหากว่าตระกูลคำนึงนิจมีปัญหาแบบนี้เกิดขึ้นหล่อนก็คงจะลำบากใจมากแน่ๆ สุดท้ายเตชิตได้แต่ถอนหายใจ“ไม่เป็นไรไปโรงเรียนก่อนเถอะ” นัชชาพยักหน้าหล่อนเดินตามหลังผู้ชายไปมองแผ่นหลังที่ใหญ่โตก็มีบ้างที่ไม่มีความสุขไม่ง่ายเลยที่ชีวิตของพวกเขาจะสงบสุขลงได้หล่อนดูไม่ออกจริงๆว่าเขาไม่มีสักนิดที่จะไม่มีความสุข โรงเรียนจัดกิจกรรมให้พ่อแม่และลูกเตชิตขับรถไปเองไม่ได้ให้คนขับรถขับไปให้ ตลอดทางเขาสองคนพูดกันน้อยมากนัชชาก็ไม่อยากเริ่มหาหัวข้อสนทนาหล่อนคิดว่าเขาอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ก็เลยเงียบดีแล้ว รถของพวกเขาจอดที่หน้าประตูโรงเรียนพอกำลังลงจากรถเขาก็ถูกคุณครูที่มาก่อนแล้วนำทาง ทั้งคู่เดินไปยังด้านหนังห้องเรียนของธีมนต์วันนี้นัชชาใส่ชุดแซกยาวสีฟ้าอ่อนสีดั่งกับสายน้ำพร้อมกับเสื้อแจ็คเก๊ตกำมะหยี่สีขาวสั้นส่วนเตชิตนั้นใส่สูทธรรมดาสีอ่อนสบายตาเมื่อทั้งคู่ยืนอยู่ด้วยกันกลายเป็นที่จับตามองของทุกคน พวกเขาแต่งตัวไม่เหมือนผู้ปกครองคนอื่นที่แต่งตัวหรูหราพวกเขาดูไม่แก่ดูออกเลยว่ามีระดับเหมือนกับนางแบบนายแบบตามปกนิตยสาร “พ่อครับแม่ครับ!”ธีมนต์เห็นพวกเขาทั้งสองก้รีบวิ่งปรี่เข้าไปหาแต่กลับไปชนเข้ากับขาของเตชิตแทน เขาไม่รู้สึกถึงอาการเจ็บแต่อย่างใดได้แต่เงยหน้ามองยิ้มกว้างจนปากจะฉีกถึงหูอยู่แล้ว“ในที่สุดพ่อกับแม่ก็มาผมรอนานแล้วพ่อแม่คนอื่นก็มาหมดแล้วผมยังคิดว่าพ่อกับแม่คงงานยุ่ง....” นัชชาฟังธีมนต์พูดแล้วถึงกับปวดใจที่เขาพยายามระมัดระวังหรือว่าปวดใจกับสิ่งที่ลูกชายพูดออกมาแบบไม่เชื่อใจได้แต่ลูบบนหัวไปมาอย่างเอ็นดู“พ่อกับแม่สัญญาว่าจะมาแล้วทำไมจะผิดคำพูดได้ล่ะ” “แหะๆผมกลัวนี่หน่า”ธีมนต์พูดไปมือซ้ายขวาก็จับมือของทั้งสองคนเดินไปยังด้านหน้าแถว“เดี่ยวมีเกมมัดเท้าเล่นเกมนะพ่อกับแม่อยู่ข้างๆผมอยู่ตรงกลางถ้าได้ที่หนึ่งคุณครูจะมีรางวัลให้และยังมีการชมเชยแยกต่างหากอีก!” เตชิตมองเชือกหนาๆที่กองอยู่บนพื้น“ใช้ไอ้นี่มัดหรอ?” ธีมนต์พนักหน้าเหมือนไก่ที่กำลังจิกข้าวอยู่“ใช่ใช่อันนี้แหละพ่อครับเดี่ยวผมช่วย” พูดเสร็จตัวเล็กก็งอตัวลงไปไม่พูดพร่ำทำแพลงหยิบเชือกหนาๆขึ้นมาแกะมันออกแล้วจัดการมัดและผูกเงื่อนในเวลาพริบตาเดียวอย่าถามเลยว่าคล่องแคล่วขนาดไหน ขาของทั้งสามคนถูกมัดอยู่ด้วยกันธีมนต์อยุ่ตรงกลางแล้วมีการแนะนำผู้ใหญ่สองคนอีกต่างหาก“พ่อกับแม่เรามาลองดูก่อนไหมเดี๋ยวพ่อกับแม่ฟังสัญญาณผมนะเดี๋ยวผมตะโกนว่าหนึ่งให้ก้าวเท้าซ้ายพอตะโดนว่าสองค่อยก้าวเท้าขวา” พวกเขาฟังที่มนต์พูดถึงกับมองตากันตอนมาบรรยากาศก็ยังเกร็งๆอยู่บ้างแต่ตอนนี้ดีขึ้นบ้างแล้วในสายตาของเขาทั้งสองตนเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันแสนอบอุ่น ช่วงเวลาที่อยู่ต่างประเทศก่อนที่จะกลับมานั้นตลอดถึงช่วงที่เขาใช้ชีวิตอยู่กับบวรพลนั้นเด็กคนนี้ฉลาดมากรู้เรื่องทุกอย่างไม่เคยก่อเรื่องให้ผู้ใหญ่ลำบากใจเลย เรื่องที่วุฒิภาวะเขาเกินวัยนั้นมันทำให้ทั้งสองคนเป็นห่วงมาก พวกเขาตระหนักเป็นอย่างดีเรื่องที่อุบัติเหตุหลังโดนรถชนจะโมโหดื้อรั้นเอาแต่ใจยังไงก็ช่าง แต่เขากลับไม่ได้เป็นอย่างนั้นเขาเชื่อฟังมากให้ทำอะไรก็ทำตามรู้เรื่องไวมาก ตั้งแต่ความรู้สึกของทั้งสองกลับมาดีกันเหมือนเดิมเรื่องร้ายต่างๆในชีวิตก็ลดน้อยถอยลงเช่นกันมันปกติตลอดธีมนต์ถึงได้มีอารมณ์เหมือนกับเด็กทั่วๆไป แม้บางทีเขายังได้รับผลกระทบกับเรื่องพวกนี้บ้างแต่ก็ไม่ใช่นึกคิดอยู่เรื่องราวที่แบกรับไม่ไหวอยู่ตลอดเวลา แต่ว่าตอนนี้เขาเหมือนกับเด็กคนอื่นเพราะว่าเกมนี้ทำให้เขาสบายใจมากขนาดใจอยู่กับเกมตลอดนัชชาและเตชิตได้แต่ยินดีมาก เตชิตงอตัวคุกเข่าลงเหมือนเด็กๆและยกฝ่ามือด้านขวาของตัวเองขึ้นมาตีมือ“เพื่อนนายทำได้ดีมากนะ” เขายากนักที่จะพูดล้อเล่นธีมนต์เขาได้รับการศึกษาจากต่างประเทศตั้งแต่เด็กเรื่องพรรณนี้ถือว่าเป็นเรื่องปกติเขายิ้มกว้างมากกว่าเดิมและเขาพูดตอบกลับมาเป็นภาษาอังกฤษหนึ่งประโยค“Ofcourse，Pieceofcake!”