ตอนที่745พ่อกับแม่รักลูกมากที่สุด

ตอนที่745พ่อกับแม่รักลูกมากที่สุด คนตัวโตกับคนตัวเล็กพูดคุยกันยิ่งทำให้เป็นจุดสนใจของผู้ปกครองท่านอื่นแม้ว่าธีมนต์จะเรียนในโรงเรียนมีระดับของชนชั้นสูงทว่าในบรรดาของผู้ปกครองที่หรูหราฟู่ฟ่าอยู่แล้วสถานะของเตชิตเป็นจุดเด่นมากกว่าคนอื่น เขาเป็นทนายที่มีชื่อเสียงในด้านการลงทุนขนาดใหญ่สถานะพวกเขาทั้งคู่ไม่ว่าจะทางด้านไหนก็มีชื่อเสียงโด่งดังจนน่าตะลึง ขณะนั้นเองช่วงที่เขาว่างอยู่ถึงได้มีคนทักทายเขาอยู่เป็นผู้ปกครองของนักเรียนผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ห้องเดียวกันกับธีมนต์ “ท่านประธานเตชิตไม่ได้เจอกันตั้งนานวันนี้มีเวลามาร่วมงานประชุมผู้ปกครองได้หรอ?” เตชิตได้แต่กวาดตามองแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรแต่กลับหันกลับไปพูดกับธีมนต์อยู่สองประโยคถึงได้ลุกขึ้นยืนดูออกทันทีเลยว่าเขาไม่ชอบการทักทายที่‘ดูสนิทสนม’แบบนี้ อย่างไรก็เป็นผู้ปกครองนักเรียนเหมือนกันควรทำตัวอย่างไรก็ไปตามนั้นเขาตอบรับไปอย่างปกติ“อื้อ” เขาหัวเราะตอบดูออกเลยว่าฝ่ายตรงข้ามตอบเป็นพิธีแต่เข้าก็ยังไม่ยอมแพ้“วันนี้ช่างพอดีเลยตอนแรกภรรยาจะมาเองแต่งานที่บริษํทของผมจัดารทันพอดีเลยมาด้วยกันหลังจากเสร็จกิจกรรมแล้วถ้าไม่ถืออะไรครอบครัวของเราทั้งคู่ไปทานข้าวด้วยกันนะครับ” เขาพูดเสร็จไม่ต้องถามถึงเตชิตเลยขนาดนัชชายังอดไม่ได้ที่จะหันไปมองเขา ระหว่างพวกเขาไม่เคยติดต่ออะไรกันขนาดคำว่ารู้จักยัวไม่สามารถพูดได้เลยแล้วยังจะมานัดไปกินข้าวอีกแค่ใช้สมองน้อยๆคิดก็ยังรู้เลยว่าเป็นเรื่องที่ไม่สามารถเป็นไปได้ ไม่ผิดดังคาดเตชิตปฏิเสธกลับทันทีอย่างไม่มีเยื่อใยใดๆ“วันนี้ไม่ได้มาทำงานมาอยู่เป็นเพื่อนลูกเท่านั้น” นัชชาหันมองหน้าเด็กน้อยแวบหนึ่งเขากำลังวุ่นวายอยุ่กับการผูกเชือกที่ขาเขาอายุยังน้อยคงฟังคำพูดประจบประแจงแบบนั้นไม่เข้าใจ ลูกฟังไม่รู้เรื่องแต่นัชชาฟังรู้เรื่อง ถึงแม้ว่าธีมนต์จะขาดความรักจากพ่อไปห้าปีก็ตามแต่เธอมั่นใจว่าต่อไปในภายภาคหน้าเขาจะทำให้ธีมนต์ลูกชายของเขามีความสุขทุกๆวัน ในฐานะที่ตัวเองเป็นแม่ลูกมีพ่อที่ดีแบบนี้หล่อนรู้สึกถึงความสุขเหนือคณานับ เขาเห็นว่าเตชิตปฏิเสธซะไม่มีเยื่อใยเลยไม่คิดจะรบเร้าต่อได้แต่หาข้ออ้างเพื่อตีตัวออกห่างแทน แค่เรื่องบ้าบอเล็กน้อยมันได้ทำลายอารมณ์ความรู้สึกของทั้งสามคนไม่นานเกมการแข่งขันก็เริ่มขึ้นทั้งห้องมีคนเข้าร่วมทั้งหมดหกคู่รวมทั้งคู่ของพวกเขาด้วย ทั้งสามคนยืนหน้าอยู่จุดเริ่มต้นเป็นเส้นสีแดงหนาๆทั้งคู่ก็ไม่ได้อะไรมากมายได้แต่ตั้งใจเอามากๆ ‘ปรี๊ด--’ เสียงนกหวีดดังขึ้นผู้ร่วมแข่งขันทั้งหกคู่พร้อมทั้งเด็กๆพยายามเดินก้าวไปข้างหน้าอย่างใจจดใจจ่อธีมนต์ก็พยายามตะโกนสัญญาณของตัวเองพร้อมกับก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่ลดละ พวกเขาให้ความร่วมมือเป็นอย่างดียิ่งเดินยิ่งเร็วขึ้นจนปล่อยให้คู่อื่นอยู่ข้างหลังพวกเขา เส้นชัยใกล้เข้ามาทุกขณะแล้วตอนนั้นนัชชาคิดว่าต้องชนะการแข่งขันแน่ๆข้างกลับมามีเสียงดังตกอกตกใจตะโกนขึ้นมาหล่อนหันไปมองเลยรู้ว่าคู่ที่อยู่ข้างๆนั้นลมไปเสียแล้ว ไม่ต้องรอคำสั่งจากหล่อนเด็กน้อยที่ในหัวคิดอย่างเดียวว่าจะเดินไปข้างหน้าให้ไวกลับหยุดเท้าลงและเตชิตก็หยุดตามด้วย นัชชาเห็นเจ้าหัวแครอทน้อยก้มลงและแกะเชือกที่มัดเท้าแน่นออกแล้วเขาก็เงยหน้ามาพูดกับพวกเขา“พ่อครับแม่ครับรอผมแปบนึงนะครับ!” พูดเสร็จเขาก็วิ่งไปทางที่ครอบครัวนั้นล้มลง เขาก้มตัวลงอย่างสุภาพบุรุษอย่างโอนโยนทั้งซักถามคุณอาคุณน้าไม่เป็นไรใช่ไหมแล้วก็ล้มลงไปพยุงเพื่อนที่นั่งอยู่ที่พื้นให้ลุกขึ้นยืน“บาดเจ็บตรงไหนหรือป่าว?” จากสถานการณ์ที่เห็นเตชิตและนัชชาหันมามองตากันโดยไม่ได้นัดหมายสายตานั้นทอประกายถึงความโอนโยนเอ่อล้นเต็มสายตา แม้ว่าเวลานี้เองที่ผู้ร่วมแข่งขันครอบครัวอื่นจะถึงเส้นชัยแล้วแต่หากเอาเรื่องที่ได้ที่หนึ่งกับเรื่องนี้มาเปรียบเทียบกันพวกเขาดีใจมากกว่าที่ได้เห็นถึงความใจดีและอบอุ่นของธีมนต์ นัชชาสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพ่นมันออกมาพลางก้มหัวลงมองไปยังภาพที่เกิดขึ้นที่พื้นทุกครั้งที่เห็นธีมนต์เป็นแบบนี้หล่อนมักจะโทษตัวเองโทษที่ตัวเองทำงานยุ่งเลยลืมสอนสิ่งต่างๆให้เขามากกว่านี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งความภาคภูมิใจเด็กคนนี้ไม่ใช่คนที่ร่างกายสมบูรณ์แบบและในครอบครัวเองเขายังเป็นผู้ชายคนที่เติบโตมาอย่างสุภาพมากอีกด้วย นี่แหละเป็นสิ่งที่หล่อนต้องขอบคุณอย่างมากคือสถานที่ต่างๆของการมีชีวิตอยู่ ตอนที่ธีมนต์วิ่งกลับมาสามอันดับแรกเข้าเส้นชัยไปเรียบร้อยแล้วเรื่องมาถึงขนาดนี้แต่เขาก็กลับมามัดเชือกใหม่แล้วก็พูดกับพวกเขาว่า“พ่อครับแม่ครับเราสู้ต่อไปให้ถึงเส้นชัยนะ” นัชชาและเตชิตทำตามอย่างไม่มีเงื่อนไขสู้ต่อไปกับธีมนต์จนถึงเส้นชัย เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่กรรมการและคุณครูก็เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นหรือบางทีก็ประจบประแจงเตชิตก็มีบ้างแต่นัชชากับรู้สึกได้จริงๆว่าทุกคนชื่นชมในตัวธีมนต์มากจริงๆ “แม้ว่าการแข่งขันนั้นไม่ได้ที่หนึ่งก็ตามแต่เพื่อนนักเรียนของเราธีมนต์ได้ช่วยเหลือคนอื่นด้วยไมตรีจิตนี่แหละเป็นสิ่งที่เขาจะได้รับรางวัลที่หนึ่งดังนั้นคุณครูตัดสินใจว่าการแข่งขันในครั้งนี้ธีมนต์จะดีรับรางวัลที่หนึ่งเทียบเท่ากันทั้งคู่” ธีมนต์ที่ได้แต่ทำหน้าเศร้าเหงาหงอยอยู่ถึงกับหน้าบ้านขึ้นมาเลย”ว้าว!ดีจริงๆ!แม่ครับเราชนะแล้ว!” “ใช่จ้า”นัชชาลูบหัวเขาด้วยความรักอย่างเบามือ“พ่อกับแม่ภูมิใจในตัวหนูมาก” เตชิตที่ยืนอยู่ข้างๆพร้อมกับพูดสำทับไปอีก“ธีมนต์ไม่ใช่แค่เป็นผู้ชายเต็มตัวแต่ยังเป็นสุภาพบุรุษอีกด้วย” จากนั้นทั้งสามคนก็เข้าร่วมเกมต่างๆมากมายธีมนต์แทบจะเอากิจกรรมที่เกือบทั้งห้องจัดขึ้นเข้าร่วมเล่นหมดตลอดเวลานัชชาและเตชิตไม่มีการบ่นสักคำ ก่อนถึงเวลาจบงานสามคนเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวเตชิจตพาธีมนต์เข้าไปด้วยสองคนนั่นยืนอยู่ด้านหน้าของอ่างล้างมือคนหนึ่งเตี้ยอีกคนสูงอีกคนตัวใหญ่อีกคนตัวเล็กดูออกเลยว่าพ่อลูกเข้าห้องน้ำด้วยกันแต่ว่าเตชิตรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น เขามีเวลาน้อยมากที่จะได้อยู่กับธีมนต์ช่วงเวลานี้นับได้ว่าเป็นช่วงเวลาที่รู้สึกสบายมากกว่ารายได้ที่กำลังเข้ามาของธุรกิจต่างๆอีก ช่วงเวลาที่เขาสองคนเตรียมดึงกางเกงขึ้นเพื่อจะออกจากห้องน้ำเขาได้ยินเสียงน้ำดังมาจากข้างนอก “เห้ยวันนี้แกเห็นเตชิตป่ะวะมากับเมีย” “เห็นแล้วพ่อของธีมนต์ไง” “ฉันก็นึกว่าความสัมพันธ์จะไม่รอดแต่ดูแล้วก็ยังดีอยู่นี่” “ใครจะไปรู้อาจจะทำโชว์คนอื่นก็ได้หากว่าความสัมพันธ์ดีขึ้นแล้วทำไมลูกยังใช้นามสกุลแม่อยู่ล่ะ” “ก็ใช่.....” เสียงของทั้งคู่ที่พูดออกมาค่อยๆไกลเรื่อยๆจนถึงไม่ได้ยินเสียงอีกเลย หลายปีที่ผ่านคำนินทาต่างๆมากมายเขาแทบไม่เคยได้ยินมาเลยคำพูดพวกนี้มันก่อให้เกิดแรงต่อต้านอย่างดีสิ่งที่เขาดึงสติได้คือหันไปมองธีมนต์ที่อยู่ข้างๆ ถึงแม้ว่าเด็กน้อยจะไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรอาจจะเป็นเพราะยังเด็กอยู่ปิดบังอะไรไม่ได้ในสายตากลับมีข้อกังขาที่ไม่รู้คำตอบอยู่ เตชิตเดินจูงมือเด็กน้อยออกมาเขาล้างมือธีมนต์ที่บริเวณด้านหน้าอ่างล้างมือพลางพูดเรื่อยเปื่อยบอกว่า“อย่าไปฟังคำพูดของคนอื่นพ่อกับแม่รักหนูมากเมื่อก่อนก็ใช่ตอนนี้ก็ยังใช่และต่อแต่นี้ต่อไปก็ใช่อีกเช่นกัน”