ตอนที่747เข้าใจความรู้สึกซึ่งกันและกัน

ตอนที่747เข้าใจความรู้สึกซึ่งกันและกัน ธีมนต์พยักหน้าสีหน้าตั้งใจแน่วแน่แสดงท่าทีแบบผู้ใหญ่ตัวน้อย“ผมทราบแล้วครับพ่อ” “ถ้ามีตรงไหนที่ไม่สะดวกก็บอกพ่อมานะ” เด็กน้อยพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง“ครับ” “ยังมีอีก”ประโยคนี้มันติดอยู่ที่ปากตั้งแต่ได้ยินเรื่องนี้ที่ห้องน้ำเตชิตคิดอยู่พักนึงตัดสินใจที่จะพูดมันออกมา“หากวันไหนได้ยินคนอื่นพูดแบบไม่มีมารยาทกับลูกอันดับแรกคือมาบอกพ่อเดี๋ยวพ่อจะออกหน้าแทนลูกเอง” เตชิตเพิ่งได้มีเวลาในการอบรมสั่งสอนลูกได้ไม่นานและครั้งนี้ก็ถือว่าเป็นครั้งแรกที่ได้เป็นพ่อแม่คนเขาก็ไม่ยกเว้นจากข้อนี้เขาใช้ชีวิตในวัยเด็กได้อย่างไม่สมบูรณ์เต็มที่เรื่องของการอบรมสั่งสอนจะเป็นนัชชารับผิดชอบซะส่วนใหญ่ เขากลัวว่าหากเขาทำพฤติกรรมอะไรไปแล้วจะส่งผลกระทบที่ไม่ดีไปถึงลูกและก็ไม่อยากให้ธีมนต์เวลาโตขึ้นนิสัยแข็งเฉียบขาดแบบเขาทางที่ดีที่สุดคือเขาไม่เข้าไปยุ่งเลยเพราะมันจะสร้างความมั่นใจในตัวเองให้กับธีมนต์มากขึ้นที่เหลือก็คือนัชชาจะเป็นคนรับผิดชอบ เขาพบว่าแต่เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้มีบางสิ่งพลังบางอย่างที่แม่ไม่สามารถถ่ายทอดให้เขาได้คงถึงเวลาที่คนเป็นพ่อต้องออกโรงเองแล้วแหละ เขาคือลูกชายของเตชิตใครกล้ามารังแก? มารยาทดีการอบรมสั่งสอนก็ดีแต่ไม่ใช่ว่าจะมารังแกได้ หลังจากที่ฟังเตชิตพูดเสร็จเด็กน้อยก็ยิ้มหน้าบ้านจนเห็นฟันสีขาวสะอาดโพล่ออกมาแปดซี่รู้สึกได้ถึงสบายใขขึ้นมาบ้างแล้วเขาพยักหน้าอย่างตั้งใจ”ครับ!” นัชชาที่เพิ่งจะสงบสติอารมณ์ได้แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำมุ่งไปยังห้องอาหารพิเศษตอนแรกคิดว่าคงต้องใช้เวลานานพอควรในการพูดกับลูกให้เข้าใจที่ไหนได้คนโตคนเล็กเข้าใจกันดีนัชชาดีใจมากกว่าเดิม นัชชาอดหันไปมองมองทางเขาไม่ได้เตชิตก็ทำท่าทางสายตาภาคภูมิใจสุดๆท่าทางแบบนั้นกำลังบอกว่า— ‘ดูเหมือนช่วงเวลาที่สำคัญยังไงก็ต้องเป็นเขา’ นัชชาได้แต่ส่ายหัวอย่างขอไปทีขอแค่ลูกมีความสุขหล่อนก็ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว ทั้งครอบครัวสามชีวิตรับประทานอาหารเสร็จกว่าจะกลับถึงบ้านก็สองทุ่มครึ่งไปแล้วน้ารินเป้นคนพาเด็กน้อยไปยังห้องนอนหลังจากที่เขาหลับสนิทหล่อนก็เอาชาผ่อนคลายมาเสิร์ฟที่ห้องหนังสือ ทั้งสองยังมาจัดการงานที่ยังทำไม่เสร็จเดิมทีในห้องหนังสือมีเพียงหนึ่งโต๊ะทำงานแต่ตอนนี้กลับมาโต๊ะเล็กๆมราอยู่ข้างกันอีกโต๊ะเพื่อให้นัชชาได้ใช้ตอนทำงาน “น้ารินไม่ต้องทำงานแล้วค่ะดึกมากแล้วเก็บของเข้านอนได้แล้วค่ะ”นัชชารู้อยู่ว่าป่ารินอายุเยอะแล้วอดไม่ได้ที่จะให้เขาทำงานเยอะๆ ทว่าป้ารินก็ไม่ได้ออกไปยืนอยู่ในห้องหนังสือแสดงอาการลำบากใจนิดๆจะไม่พูดก็ไม่พูด นัชชาที่เอาแต่ก้มหน้าทำงานรับรู้ความรู้สึกนี้ไดแลยเงยหน้าขึ้นมาอย่างสงสัย“อะไรหรือคะ?” ป้ารินถึงได้เปิดปากพูดอ้ำๆอึ้งๆออกมา“คุณผู้หญิงคุณผู้ชายฉันมีเรื่องจะบอกกับพวกคุณตั้งนานแล้ว....” น้อยครั้งที่คนเห็นป้ารินเป็นแบบนี้ตอนแรกนัชชาก็คิดว่าที่บ้านของป้ารินคงมีเรื่องอะไรแน่ๆถึงได้ตั้งใจฟัง“ใจเย็นๆค่ะค่อยๆพูด” “ฉันรู้ว่าหลายปีที่ผ่านมานี้คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงดีกับฉันเหมือนคนในครอบครัวอะไรก็ไม่เคยต่อว่าและก็ไม่จับตาคอยดูอะไรเมื่อก่อนฉันก็เคยทำงานบ้านพวกข้าราชการมาหลายบ้านแล้วแต่คุณสองคนดีที่สุดแต่ว่าตอนนี้ฉันอายุเยอะแล้วงานที่จะทำได้ก็น้อยลงเงินเดือนก็ได้เยอะแถมไม่ได้งานอีกใจฉันรับไม่ได้จริงๆฉันเลยคิดว่าเสร็จงานเดือนนี้หรือว่าคุณผู้ชายคุณผู้หญิงหาคนดูแลบ้านคนใหม่ได้แล้วฉันจะลาออก”ป้ารินพูดไปตาก็แดงไประยะเวลาที่ผ่านมานานป้ารินรู้สึกกับพวกเขาไม่ใช่ความรู้สึกเจ้านายกับลูกน้องเพราะว่ามีความผูกพันธ์ไปแล้ว นัชชาตะลึงอึ้งไปสักพักคิดไม่ถึงเลยว่าป้ารินจะพูดแบบนี้ได้แต่หันไปทางเตชิตเขายืนขึ้นเอาเก้าอี้ให้ป้ารินนั่ง“ป้ารินพูดแบบนี้ได้ยังไงเวลาก็ผ่านมาแล้วหลายปีป้าทำงานยังไงผมรู้ดีมากกว่าใครเราไม่เคยรู้สึกเลยว่าป้าไม่ทำงาน” ป้ารินทำงานดูแลบ้านนี้ด้วยหัวใจจริงๆนัชชารับรู้ความรู้สึกนี้ได้บางครั้งธีมนต์เลิกเรียนเร็วแต่นัชชากับบวรพลยังทำงานไม่เสร็จเลยให้คนขับรถพาป้ารินไปรับแทนกลับมาจากที่โรงเรียนยังทำอาหารไว้หลากหลายรูปแบบให้เด็กน้อยจนธีมนต์พูดอยู่หลายครั้งหลายคราว่ากินกับข้าวอะไรที่ป้ารินทำให้ รายละเอียดเล็กๆน้อยๆพวกนี้ทำให้นิชชาไม่สนใจที่ป้ารินอายุเยอะขึ้นแล้วจะทำงานน้อยกว่าคนอื่นสิ่งที่เธอต้องการคือการใช้หัวใจในการทำงาน แต่ป้ารินไม่ได้คิดแบบนั้นเดือนที่แล้วอากาศไม่ดีฝนตกครึ้มตลอดเอวหล่อนก็ไม่ค่อยดีทำงานก็เลยช้าบางทีก็กินเวลาทำกับข้าวจากเดิมหกโมงครึ่งเป็นเวลาทานข้าวก็เลยเวลาเป็นเจ็ดโมงสิบห้านาทีเรื่องเหล่านี้หล่อนจำฝังใจ“คุณผู้หญิงคุณให้เงินเดือนฉันเยอะขนาดนี้มันไม่คุ้มไปหาคนใหม่ที่ดีว่านี้เถอะ” “ป้ารินเราไม่เอาคนที่ดีกว่านี้เราต้องการป้า”นัชชากุมมือที่ทำงานจนหยาบกระด้างของป้ารินและพยายามพูดโน้มน้าวอย่างไม่ลดละ“ถ้าหากป้าไม่อยู่บ้านฉันกับเตชิตจะวางใจไปทำงานทุกวันได้ยังไงหากป้าไปแล้วบ้านเราคงวุ่นวายหลาบตลบเลยแหละ” พูดจบนัชชาเลยถามด้วยความเป็นห่วงว่า“หรือว่าป้าได้วางแผนจะไปทำอะไรต่อไปหรือป่าว?” “ไม่มีไม่มี”ป้ารินตอบไปสะบัดมือไปด้วย“ป้าแค่กล้วว่าจะเป็นตัวถ่วงพวกคุณอายุป้าก็เยอะผ่านมาก็เยอะแล้วที่บ้านก็ไม่ต้องห่วงอะไรป้าแล้วคุณกับคุณผู้ชายก็ดีกับป้าเหลือเกินเงินเดือนก็เยอะที่พักอาหารการกินก็ดีขนาดเด็กน้อยก็ยังคิดว่าป้าเหมือนเป็นย่าป้าไม่รู้เลยว่าจะไปหาเจ้านายและงานแบบนี้ที่ไหนแต่ว่าป้าอายุเยอะจริงๆป้า....” “อย่าพูดแบบนั้นค่ะป้า”นัชชาเห็นหล่อยที่ตาเริ่มกลับมาแดงอีกรีบตัดบทก่อน“สำหรับราป้าทำงานแค่นี้พอแล้วค่ะหากเราเปลี่ยนคนมาทำแทนก็ไม่ไว้ใจอีกเลยคิดว่าหากป้ายังไม่ได้วางแผนอะไรไว้ล่วงหน้าเราก็หวังว่าป้าจะทำงานอยู่ที่นี่ต่อไปค่ะ” ป้ารินยกมือเช็ดน้ำตาที่บริเวณหางตา“คุณผู้หญิงคุณพูดจริงๆหรอ?” คนอายุมากกว่าถามแบบนี้กลับมาดูน่ารักและใสซื่อเหมือนเด็กๆนัชชาพยักหน้า“จริงค่ะป้าอย่าร้องไห้นะเดี๋ยวถ้าเด็กน้อยรู้เข้าก็จะเสียใจกันยกใหญ่” ในความเป็นจริงแล้วที่บ้านของป้ารินเคยโทรมาหลายครั้งให้ป้ารินกลับบ้านไปอยู่เฉยๆลูกชายเองก็ทำงานมีหน้ามีตาอยู่เรื่องเงินเรื่องทองก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร ป้ารินก็ปฎิเสธไปหลายครั้งนัชชาจำได้ฝังใจถึงจะบอกว่าทำงานแลกเงินแต่สำหรับสิ่งที่ป้ารินแล้วจ่ายกว่าการทำงานมากกว่านั้นอีก เรื่องน้ำใจของป้ารินนัชชาและเตชิตย่อมรู้ดีแก่ใจ แม้ว่าป้ารินจะอายุมากแล้วก็ตามและยังอยู่ในช่วงการพักรักษาตัวนัชชาไม่อยากให้ป้ารินไปไหนไม่ว่าจะงานเยอะหรืองานน้อยก็ตามจะอยู่อย่างนี้ไปจนถึงป้าทำไม่ไหวก็ไม่ให้ป้าลาออก การรักษาความสัมพันธ์ที่อบอุ่นแบบนี้ไม่ง่ายเลย ป้ารินเองก็ยังไม่ได้ที่จะไปจริงๆเมื่อได้ยินสี่งที่นัชชาพูดก้อนหินที่มันทับหัวใจอยู่ก็ล่วงหล่นพื้นลงไปสติถึงได้กลับมา“ได้ได้คุณผู้ชายคุณผู้หญิงวางใจได้เลยป้าจะดูแลจัดการเรื่องในบ้านให้ดีแน่นอน”