ตอนที่748ให้คุณได้รับรู้ความรู้สึกกระตือรือร้นของผม

ตอนที่748ให้คุณได้รับรู้ความรู้สึกกระตือรือร้นของผม นัชชาพยักหน้าไปยิ้มไป“อย่าคิดเยอะเวลาก็ไม่ใช่หัวค่ำแล้วกลับไปพักได้แล้วค่ะ” ป้ารินถึงได้ยืนขึ้นเดินออกจากห้องหนังสือไป นัชชามองหลังของคนอายุเดินลับตาไปที่ประตูเธอถ่ายหันกลับมาอย่างไม่คิดอะไรได้แต่มองคนที่เก็บพะงำไม่พูดอะไรสักอย่างตั้งแต่ต้นจนจบ”เมื่อกี้ไม่เห็นคุณพูดอะไร?” “ผมฟังคุณพูดคุณก็พูดได้ดีอยู่แล้วเรื่องผู้หญิงแบบนี้จะให้ผมเข้าไปยุ่งด้วยได้ไง”เตชิตพูดแบบไม่มีอารมณ์ใดๆเกิดขึ้นก้มหน้าก้มตาจัดการงานในมือให้เสร็จ นัชชาอดไม่ได้ที่จะมองเขาด้วยหางตา“คุณไม่มีอะไรจะพูดจริงๆหรอ?” “ผม?”เตชิตถึงกับหยุดชะงักกับปากกาที่กำลังเซนต์ชื่ออยู่เขายิ้มบางๆให้เธอ“คุณอยากพูดอะไร?” “ป้ารินทำงานกับเรามาหลายปีป้ารินเป็นคนที่จิตใจดีเวลาทำงานก็ทำให้เราสามารถวางใจได้ตอนนี้อยากลาออกก็กลัวว่าเราจะไม่สะดวกอีกซึ้งไหมเนี่ย?”หล่อนดูเขาที่ไม่มีท่าทีใดๆโต้ตอบ “หรือจะบอกว่าพวกผู้ชายเป็นแบบนี้เหมือนกันหมด?” “แบบไหน?” “ก็......ไม่ใส่ใจ” อันนี้เตชิตได้แต่ขำจริงๆได้ยินที่หล่อนถึงกับขำ“คุณอยากบอกว่าผมอ่ะไม่มความรู้สึกหรอ?” “……ฉันไม่ได้หมายความอย่างงั้น” ผู้ชายลุกเดินออกมาจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่เดินมาด้านหน้าหล่อนถามด้วยน้ำเสียงต่ำทุ้ม“ทำงานเสร็จแล้วใช่ไหม?” นัชชาได้กลิ่นสบู่หอมสดชื่นลอยมาจากตัวเขาติดตัวมากหลังจากอาบน้ำอยู่ด้วยกันมานานแต่มองตาก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่หล่อนกลืนน้ำลาย“เกือบแล้ว” ขณะนั้นเองแวบเดียวเขาก็อุ้มหล่อนขึ้นพาดบ่าแขนเขาอุ้มช้อนหล่อนบริเวณใต้สะโพกหล่อนหนักสี่สิบห้ากิโลกว่าๆแต่เตชิตคิดว่าหล่อนตัวเบาราวกับขนไก่ แล้วเขายังสามารถเอามืออีกมือหนึ่งเปิดประตูได้“กลับห้องน้อนแล้วเดี๋ยวผมจะแสดงให้เห็นถึงความอบอุ่นของผม” “……..”นัชชาได้แต่แอบเขิน“ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น!” “แต่ผมเป็นแบบนั้น” -- อีกฝั่งของเมืองดึกดื่นค่อนคืนแล้วชีวภายังกลับไม่ถึงวิลล่าตั้งแต่ที่หล่อนกลับมาโรงพยาบาลฟื้นฟูสุขภาพหล่อนก็พักอยู่ที่วิลลาชนุดมให้ผู้ช่วยจัดการเรื่องที่พักของหล่อน ตอนแรกเธอก็ไม่เห็นด้วยแต่ก็ไม่สารถต่อกรกับการหวังดีแกมบังคับของเขาได้เลยตอบตกลงในที่สุด มหาวิทยาลัยให้กลับมาเรียนต่อสุขภาพก็ค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆทุกวันหล่อนจะหาเวลาออกมาทำงานหรือไปร้านกาแฟบางทีก็ไปห้องเรียนการออกแบบสาขาที่เธอเรียนมันเกี่ยวข้องกับพวกนี้ไม่นานจะขึ้นปีสามแล้วหล่อนตั้งเตรียมตัวไว้ก่อน วันนี้เขาเลิกงานค่อนข้างดึกจตุภูมิหัวหน้างานโดยตรงของหล่อนขับรถไปส่งหล่อนกลับ จตุภูมิรู้มาโดยตลออดว่าหล่อนเป็นคนที่ประหยัดมัธยัสถ์แต่ตอนที่ขับรถไปถึงหน้าประตูวิลลาจตุภูมิแสดงอาการประหลาดใจ ที่แท้....บ้านเธอรวยขนาดนี้หรอ? ดูก็รู้เลยว่าการก่อสร้างของวิลล่านั้นสร้างขึ้นไม่นานคนที่จะซื้อบ้านที่นี่ได้ต้องเป็นคนรวยมหาศาลอย่างน้อยหมื่นล้าน ชีวภารับรู้ถึงความรู้สึกที่ตกใจของเขาได้แต่หล่อนก็ไม่ได้ปิดบังอะไร“แฟนของฉันพักอยู่ที่นี่ค่ะ” จตุภูมิตกใจหนักกว่าเดิมอีก“คุณมีแฟนแล้วหรอ?” “อื้อ” หลังจากจตุภูมิดึงสติกลับมาได้เขาขมวดคิ้วเป็นโบว์แล้วมองเธอด้วยสายตาที่ไม่บริสุทธ์ใจเหมือนเมื่อก่อน“ปกติคุณก็ไม่เคยพูดเรื่องนี้ขึ้นมา” “ปกติทำงานก็ไม่มีเวลาคุยอะไรได้”หากเป็นเมื่อก่อนนี้ชีวภาคงต้องปิดบังอยู่แต่ผ่านเรื่องความเป็นความตายมาแล้วได้เจอเรื่องราวต่างๆทั้งหนักทั้งเบามามากมายก่ายกองบางเรื่องที่ปิดบังอยู่บางทีมันอาจมีอันตรายที่ว้อนเร้นกว่าเดิมในสายตาเธอไม่มีอะไรที่จะบอกไม่ได้ แต่จตุภูมิเหมือนถูกพูดกระทบเขาก้มหัวมองป้ายทะเบียนโฟล์คสวาเก้นของตัวเองรู้สึกเหมือนตัวเองไม่สามารถเข้าพวกกับสิ่งที่เห็นอยู่พวกนี้ได้ แท้จริงแล้วเขารู้สึกดีกับชีวภาเพราะหล่อนเป็นนักศึกษาฝึกงานปีสามที่ดีคนหนึ่งหล่อนทำงานดีเทียบเท่ากับพนักงานประจำเพราะเธอทำงานพาร์ทไทม์และได้รับประสบการณ์จากเรื่องนี้มาหลายปี และวันนี้ที่มาส่งหล่อนกลับบ้านมันก็มีความห่วงใยปนอยู่ในนั้นด้วย ทว่ากลับได้ยินหล่อนมีแฟนแล้วแถมแฟนยังพักอยู่ในหมู่คนรวยเขาถึงได้คิดว่าตัวเองธรรมดาไปด้อยค่ามาก แต่ว่าคนที่พักที่รวยๆแบบนี้อายุน่าจะไม่น้อยแล้ว? หล่อนยังเด็กและสวยมากหรือว่ามีแฟนแก่? คิดได้แบบนี้จตุภูมิรับถามกลับ”แฟนฐานะไม่เลวเลยนะอายุเท่าไหร่แล้ว?” ชีวภาก็ตอบแบบปกติธรรมดา“แก่กว่าฉันนิดหนึ่ง” เมื่อได้ยินสี่งเธอตอบแต่ความหมายกลับเปลี่ยนไปเขาคิดไปไกลแล้วที่หล่อนพูดแบบนี้แสดงว่าแฟนก็ไม่เด็กแล้ว คนเราก็เป็นแบบนี้จากข้อสงสัยอีกคนกลายเป็นการต่อว่ากันแทน จตุภูมิใช้สายตาที่สื่อความหมายเปลี่ยนไป“ไม่คิดเลยนะว่าเธอเพิ่งจะเข้ามหาวิทยาลัยก็มีการเตรียมการล่วงหน้าไว้แล้ว” ชีวภาก็ยังคงไม่ใส่ใจแต่สิ่งที่หล่อนได้ยินที่เขาพูดกระแนะกระแหนอยู่นั้นมันดูถูกและอคติกับหล่อนมากใครได้ยินคำพูดพวกนี้ไม่มีทางที่จะไม่สนใจ ตอนที่หล่อนอยากจะบอกความจริงกับเขาตรงๆหน้าต่างด้านข้างคนขับมีคนเคาะกระจบอยู่สองครั้ง— ‘ก๊อกก๊อก’ น้ำเสียงที่ขุ่นข้องหมองใจดังออกมากจากด้านบนชีวภาตกใจรับหันไปดูข้างนอกหน้าต่างรถตอนที่ยังไม่ดูก็ดีอยู่พอเห็นสิ่งที่กำลังดูถึงกลับตกใจจนฉี่จะราด ที่แท้คือชนุดม?! เขาออกมาได้ยังไงกัน? ชีวภารีบกดหน้าต่างลงเขาใส่เสื้อผ้าอยู่บ้านสีเทาอ่อนผมก็สระแล้วเขาปล่อยผมให้ปลิวเอื่อยๆอยู่บริเวณหน้าผากใบหน้าที่หล่อเหลาที่โดนแสงไฟข้างถนนมาสาดส่องกระทบทำให้ดูดียิ่งขึ้นเขางอตัวลงมองจตุภูมิที่นั่งอยู่ข้างๆสีหน้าแสดงอาการว่าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด“ดึกขนาดนี้แล้วไม่ยอมกลับบ้านนั่งอยู่ในรถทำอะไรกัน?” ประโยคเดียวครบทุกความหมาย ชีวภากระพริบตาปริบๆ“วันนี้ฉันเลิกดึกเพื่อนที่ทำงานเลยมาส่งค่ะ” พูดเสร็จหล่อนหันไปหาจตุภูมิพร้อมกับแนะนำตัวง่ายๆให้เขาฟัง“นี่คือแฟนฉันค่ะชนุดม” จตุภูมิยังคงหมกมุ่นกับความคิดมั่วๆของตัวเองอยู่ตอนที่เขามองหน้าชนุดมเขาเกร็งทั้งตัว ผู้ชายคนนี้ดูเฉียบคมมากไม่ว่าจะหน้าตาที่ทำให้บรรยากาศรวมทั้งการแต่งตัวที่ใส่แค่ชุดอยู่บ้านที่สามารถสะกดสายตาทุกคนไว้ได้ ไหนล่ะคนแก่ที่ว่านี่ยังกับพระเอกนายแบบในโทรทัศน์ชัดๆ จตุภูมิถึงกัยพูดไม่ออกขนาดจะเอ่นคำทักทายยังตึดๆขัดๆ“สวัส...สวัสดีครับ” ชนุดมได้แต่ใช้หางตามองเขาไม่ต้องบอกว่ามองตรงเลยๆสายตาเขาก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่ชีวภาเพียงผู้เดียว“ดึกแล้วกลับเข้าบ้านเถอะ” ชีวภาเก็บกระเป๋าของตัวเองเปิดประตูแล้วลงจากรถและหันตัวกลับมาขอบคุณเขา“ขอบคุณนะคะที่มาส่งขอตัวก่อนนะคะ” จตุภูมิยังคงนิ่งสนิท“ออ....ได้ได้อย่าเกรงใจขอบคุณนะ” ชนุดมมองไม่เห็นสิ่งที่พวกเขาพูดคุยกันแต่ดูก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้รู้สึกดีกว่าชีวภาแค่ระดับนี้ก็เกินไปแล้วไหม? เขาก้มตัวลงหยิบกระเป๋าในมือของหล่อนไปถือเองแขนที่ยาวเรียบโอบไหล่ของหล่อนและพาเด็กน้อยเดินเข้าประตูวิลล่าขนาดใหญ่ จตุภูมิมองด้านหลังของคนทั้งสองคนตนหนึ่งสูงอีกคนตัวเตี้ยคนหนึ่งตัวใหญ่แข็งแกร่งอีกคนอ่อนโยนแบบนี้รู้เลยว่าเขาไม่มีทางเทียบกับคู่แข่งเลย คิดถึงเรื่องที่เขาแสดงออกอย่างบ้าระห่ำหน้าดำหน้าแดงมาเมื่อกี้นี้ขนาดตอนนี้ไม่มีคนอยู่เขายังละอายใจอยากจะหาทีดินสักที่มามุดตัวลงไป ใช้การเป็นผู้น้อยในการกล่าวหาต่อสุภาพบุรุษมันช่างน่าอายน่าอับอายจริงๆดีที่ว่ายังไม่ได้พูดประโยคสุดท้ายออกไปไม่งั้นคงได้เสียหน้าให้คนหัวเราะเป็นการใหญ่แล้ว... จตุภูมิสตาร์ทรถและเหยีบคันเร่งออกอย่างรวดเร็วเพื่อขับออกจากหมู่บ้านวิลล่า