ตอนที่750ตั้งใจหลบเธอ

ตอนที่750ตั้งใจหลบเธอ คืนนั้นเขาตั้งใจรอจนหลังเที่ยงคืนถึงได้กลับเข้าห้องนอนแม้ว่าจะอาบน้ำเย็นเสร็จแล้วแต่การเผชิญหน้ากับเธอเขาไม่สามารถควบคุมมันได้กลัวว่าจะหุนหันพลันแล่นไปอีกครั้งเลยกันไว้ดีกว่าแก้ ประตูห้องนอนเปิดออกในห้องนอนมีเพียงโคมไฟติดผนังห้องที่มีแสงสีเหลืองอ่อนส่องสว่างตรงกลางเตียงขนาดคิงไซต์หยฺงสาวกำลังนอนตะแคงซุกตัวอยู่จงใจที่จะเงียบปกติและนอนกลับสนิทไปแล้ว ชายหนุ่มถอนหายใจเขาใช้มือปิดประจูเบาและเดินอย่างเงียบอย่างระมัดระวังมาที่ด้านข้างเตียงสายตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าแน่นิ่งหน้าอกกระเพื่อม ถึงแม้ว่าอะไรก็ทำไม่ได้ถึงแม้ว่าดูอย่างเงียบๆแบบนี้ได้สำหรับเขามันพอแล้ว ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาชนุดมไม่เคยเชื่อเรื่องคนที่มีความรักตอนที่จะเจอกับนัชชาเขาแทบไม่คิดที่จะหยุดไว้ที่เธอเขาก็แค่อยากดีกับแม่ลูกเท่านั้น ถืงตอนที่ชีวภาโผล่เข้ามาในชีวิตเขาไม่รู้ว่าตอนไหนที่เริ่มรู้สึกดีกับเธอนานวันเข้าจนถึงทุกวันนี้จนถึงเดินมาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่อยากปล่อยมือเธอไปหากต้องใช้ความรวยอู้ฟู่ที่เขามีไปแลกเขาก็จะไม่ปฏิเสธ ตอนที่ผ่านเรื่องการลักพาตัวในครั้งนั้นนิสัยเธอก็เริ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อยเขาเคยถามจิตแพทย์ระดับโลกเขาบอกว่านี่เป็นผลกระทบทางด้านความเครียดทางอารมณ์ชนิดหนึ่ง หมายความว่านิสัยที่อยู่ในใจนั้นยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปแต่การแสดงออกที่เห็นนี้เธอทำเพื่อปฏิเสธการยอมรับในการเผชิญหน้ากับความจำตรงนั้น ชนุดมไม่สนใจว่าเธอจะอยู่ในสภาวะรีบหรือเปลี่ยนไปแล้วจริงๆขอแค่เธอยอมรับในตัวเขาไม่ว่าจะนานสักเพียงใดจะเปลี่ยนไปในลักษณะไหนเขาก็จะรอเธอเสมอ ชีวิตคนเรามันแสนยาวนักหากตัดสินใจที่จะเดินไปกับใครสักคนแล้วเวลาก็ไม่ใช่สิ่งสำคัญอีกต่อไป เขารอได้ สายตาเขามองอย่างอ่อนโยนแต่ว่าคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงกลับไม่รู้เรื่องรู้ราวเขานั่งลงข้างตัวหญิงสาวพลางจูบหน้าผากอย่างแผ่วเบา “ฝันดี” -- ตั้งแต่ผู้สูงอายุมาหาที่บ้านดราณีเกิดอาการปฏิบัติตัวที่ผิดปกติ ก่อนหน้านั้นชอบเกาะแกะงอแงกับตัวเขาเองระยะหลังนี้แทบไม่เจอหน้าเจอตาดราณีหากไม่ใช่การทำธุรกิจหรือว่ามีประชุมเจ็ดวันถึงได้เจอแค่สองวันการเจอกันในแต่ละครั้งนับวันเป็นการทำสถิติใหม่เลยทีเดียว ตอนแรกดราณีรู้สึกไม่เป็นสุขและข้องใจอารมณ์แบบนี้นานวันเข้าก็กลายเป็นไฟแห่งความโกรธ สุดสัปดาห์ใกล้เข้ามาดราณีเห็นเขาไม่แสดงออกอะไรเลยจนเธอทนไม่ไหวหยิบโทรศัพท์โทรหาเขาเองเลย “ฉันเลิกเรียนแล้ววันนี้วันศุกร์พรุ่งนี้วันหยุดไม่ต้องพักที่มหาวิทยาลัยก็ได้” ปกติชนัยได้ยินเรื่องแบบนี้จะต้องตื่นเต้นผู้ชายไงยังไงก็หวังที่จะอยากอยู่กับแฟนทั้งคืน แต่วันนี้เขากลับแสดงอาการท่แตกต่างไปจากเดิมเขาหยุดไปพักหนึ่งแล้วค่อยปฏิเสธเธอ“คืนนี้ฉันมีประชุมเธอรออยู่ที่มหาวิทยาลัยนั่นแหละ” ดราณีรับรู้ถึงความหมายของคำตอบเธอรีบตอบกลับทันที“คืนนี้คุณต้องทำงานที่บริษัทต่อหรอ?” ผู้ชายตอบด้วยเสียงปกติ“อื้อ” ทำงานล่วงเวลาทำงานล่วงเวลาอีกแล้วเขายุ่งขนาดนี้ยุ่งขนาดที่ไม่มีเวลามาเจอเธอ?หากไม่เกิดเรื่องที่คุณปู่นั่นเธอคงให้อภัยเขาได้แต่หล่อนเข้าใจชัดเจนว่าทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหลังจากเกิดเรื่องนั้นขึ้นการยุ่งของเขาน่าจะยุ่งแบบไม่ปกติ เขากำลังหลบหน้าเธออยู่ใช่ไหม? คิดได้แบบนี้กองไฟที่สุมค่อยๆปะทุอยู่ในใจของดราณีนั้นกำลังถูกผลักดันออกมาแต่เธอก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรอะมาได้แต่ตอบแบบกล้ำกลืนฝืนทน“ได้ค่ะฉันจะรอ” ดูเหมือนว่าหล่อนจะเชื่อฟังเป็นพิเศษชนัยถึงกับต้องย้ำแล้วย้ำอีก”อย่าไปวุ่นวายที่ไหนเสร็จงานเดี๋ยวผมไปรับ” “ฉันรู้แล้ว” หลังจากวางสายดราณีไม่ได้ทำตามที่พูดไว้ก่อนที่บอกว่าจะรออยู่ที่มหาวิทยาลัยแต่หล่อนเดินออกไปด้านนอกมหาวิทยาลัยและขึ้นรถประจำทางและรถนั่นมันแล่นไปยังละแวกมูตี้คลับเฮาส์แล้ว ช่วงเวลาเลิกเรียนเป็นช่วงเวลาที่รถติดมากนั่งอยู่ประมาณชั่วโมงถึงจะถึงที่หมาย ก่อนหน้าเธอเคยทำงานที่นี่มาก่อนเพราะงั้นเรื่องพวกนี้เธอคุ้นชินหมดแล้วไม่มีปัญหาหรืออุปสรรคใดๆไม่นานนักก็มาถึงหน้าประตูร้านมูตี้คลับเฮาส์ เวลาหกโมงครึ่งหน้าประตูมูตี้คลับเฮาส์มีแต่รถพนักงานที่จอดอยู่ดราณีมองอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้วไม่มีรถยี่ห้อไมบัคคันนั้นที่ชนัยชอบใช้จอดอยู่ สัมผัสที่หกของสาวน้อยเริ่มกระตุกจนเธอขมวดหัวคิ้วเมื่อเดินไปที่ประตูใหญ่ผู้จัดการถึงกับประหลาดใจที่เห็นเธอ“คุณดราณีคุณมาได้อย่างไรครับ?” หลังจากที่เธอคบหากับชนัยพนักงานในร้านมูตี้คลับเฮาส์พบเธอมักจะทำกิริยาเหมือนหนูเจอกับแมวอย่างไรอย่างนั้นดูหวาดกลัวเป็นพิเศษ ดราณีไม่ได้บอกตรงๆแต่พูดอ้อมๆไป“ฉันนัดกับชนัยเจอกันที่นี่” ท่านประธานชนัยหรอ? พฤติกรรมของผู้จัดการดูแปลกประหลาดเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ดราณีใช้เวลาที่เขาตอบสนองช้าและไม่สนใจเขาที่กำลังขวางทางอยู่หล่อนเดินเข้าประตูเดินเข้าไป “คุณดราณีคุณดราณีผมว่าคุณควรโทรศัพท์คุยกับท่านประธานชนัยก่อนนะครับ” ดราณีไม่สนใจเสียงที่ดังตามอยู่ข้างหลังหล่อนสาวเท้าเดินไปยังห้องทำงานของชนัยเมื่อถึงประตูเอื้อมมือไปกำลูกบิดและบิดไปมา ‘ก๊อกแกร๊ก’ เสียงดังชัดเจนสะท้อนมาตามสายลมแต่ประตูนั่นกลับล็อกไว้อย่างแน่นหนา ล็อกประตูหรอ? คนไม่อยู่หรอ? เธอยิ้มหวานและหันหลังกลับไปหาผู้จัดการที่อยู่ด้านหลัง“เขาไม่ได้อยู่ที่บริษัท” ผู้จัดการดูออกเลยว่ากำลังโดนสอบถามจากหล่อนเลยไม่รู้ว่าตอนนี้จะพูดว่ายังไงดีได้แต่พูดไปตามน้ำ“ช่วงนี้ท่านประธานยุ่งมากเวลาที่จะอยู่ที่บริษัทก็ไม่แน่นอน” ดราณีก็ไม่อยากทำให้คนไม่เกี่ยวข้องลำบากใจไปด้วยที่หล่อนมาที่นี่ไม่ได้มาขอคำอธิบายแค่อยากจะมาดูให้เห็นกับตาว่าอยู่หรือไม่อยู่เท่านั้นเอง ยิ่งเห็นที่หน้าประตูไม่มีรถจอดอยู่หล่อนก็รู้แล้วว่าคนไม่อยู่ที่และเขาก็ไม่ไดทำงานล่วงเวลาอีกทั้งยังโกหกเธออีก ดราณีอยากจะโทรกลับไปหาเขาเค้นหาคำตอบจากปากเขาว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนทำไมต้องมาหลอกลวงกันด้วย แต่ว่าเธอไม่ได้ทำตามนั้น บางทีการพูดอะไรออกไปแล้วมันไม่มีเรียกกลับคืนมาได้ถึงรู้ว่าตัวเองถูกหลอกแต่หล่อนอยากจะให้โอกาสเขาอีกสักครั้ง หรือว่าอาจมีเรื่องอะไรที่ทำให้เข้าใจผิดหรือว่ามีเรื่องที่ยากจะพูดออกมาได้ ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเธอไม่อยากจะพูดกับเขาด้วยอารมณ์นำพาความรู้สึกมากกว่าสมอง “เรื่องที่ฉันมาที่นี่ไม่ต้องไปรายงานให้ชนัยนะ”หล่อนหันหลังกลับมากำชับผู้จัดการ อีกคนได้แต่ฝืนยิ้มกลับมา“คุณดราณีครับผมก็เป็นพนักงานของร้านมูตี้คลับเฮาส์ตามกฎแล้วไม่ว่าใครมาพวกเราต้องรายงานให้ท่านประธานชนัยทราบครับ” ดราณีเตรียมจะอ้าปากอยากจะพูดว่าจะทำอะไรก็ทำใช่สิเขาเป็นแค่พนักงานหล่อนมาที่นี่แล้วยังมาวุ่นวายขนาดนี้เขาต้องรายงานให้ชนัยทราบอยู่แล้ว หล่อนก็ไม่ได้พูดอะไรอีกหันตัวกลับออกไปจากมูตี้คลับเฮาส์ ตอนที่หล่อนกำลังจะออกไปผู้จัดการก็ได้โทรศัพท์ไปหาผู้ช่วยของชนัย“คุณชายชนัยล่ะ?คุณรีบแจ้งหน่อยว่าเมื่อกี้คุณดราณีมาที่นี่แล้วอยู่ดีๆก็พรวดพราดเข้ามาทางห้องทำงานดูแล้วอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ยังบอกอีกว่าไม่ต้องมารายงานให้ท่านทราบ”