ตอนที่751เพื่อให้เธอปล่อยมือ

ตอนที่751เพื่อให้เธอปล่อยมือ ตอนที่ผู้ช่วยจะบอกเรื่องนี้กับชนัยเขาอยู่ในร้านชาส่วนตัวแห่งนึงแถวชานเมืองผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามกำลังพูดเรื่องงานกันอยู่ คนนั้นคือคนที่ท่านไว้วางใจที่สุดถือเป็นมือขวาของท่านเลยก็ได้ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรในบ้านเขาก็รับรู้ไม่มากก็น้อยหนึ่งในนั้นคือเรื่องของพ่อแม่ชนัย ปีนั้นเรื่องนี้ดังมากแต่เกิดอะไรขึ้นมีน้อยคนที่จะรู้ ชนัยเคยเจอเขาหลายครั้งเขามีชื่อว่าคมธรรมอายุสี่สิบกว่าเขาจะเรียกอย่างให้ความเคารพว่าอาคม ไม่ว่าความสัมพันธ์ของเขากับคุณปู่จะเป็นอย่างไรแต่แต่เขาเป็นคนเก่าแก่ที่ช่วยงานในบ้านธิสกุลมานานขนาดนี้ชนัยรู้สึกขอบคุณเขาจากใจจริง “คุณปู่ตามคุณอารองกลับมาทำงานมีข้อเสนออะไรให้คุณอาล่ะครับ”คมธรรมและชนัยเข้าใจนิสัยต่างฝ่ายดีถ้าหากว่าไม่ใช่เรื่องจำเป็นจริงๆเขาไม่กลับมาแน่ ชนัยไม่อยากให้มีคนรู้เรื่องของดราณีมากแต่ก็เข้าใจว่าไม่มีความจำเป็นที่ต้องปิดบังคมธรรม ถึงแม้จะปิดบังแค่ไหนคมธรรมก็ต้องรู้อยู่ดีเผลอๆคมธรรมอาจจะเป็นคนส่งข้อมูลของดราณีให้คุณปู่ด้วย ดังนั้นเขาจึงยิ้มขึ้นมา“เรื่องความรักครับ” ความรักเหรอท่าทีเขาไม่ได้ตกใจมากมาย“คนหนุ่มสาวก็มักจะมีทุกข์เพราะความรักครับ” ไม่ถึงขนาดนั้นครับชนัยไม่ยอมรับจงใจจะหลีกเลี่ยงเรื่องเกี่ยวกับดราณี“คุณปู่บอกให้ผมกลับบ้านทุกวันเลยผมก็ไม่ใช่เด็กๆแล้ว” คมธรรมมองดูคนที่นั่งตรงหน้า“คำพูดแบบนี้ไม่เหมือนคำพูดของแกเลย” เขากัดไม่ปล่อยดูท่าชนัยก็เริ่มหมดความอดทนแล้ว“ทำไมครับคุณอาไม่ดีใจที่ผมกลับมาเหรอครับ” แกกลับมาท่านประธานดีใจเป็นคนแรกส่วนฉันอันดับสอง “ตามนั้นครับ”ชนัยยกถ้วยชาเซรามิคสีขาวข้างมือมาดื่ม“ถ้าคุณอาสบายใจผมยังไงก็ได้ครับชีวิตก็เป็นแบบนี้” “คิดดีแล้วนะ”คมธรรมถามซ้ำอีกครั้งเขาพูดเหมือนไม่ใส่ใจอะไรแต่ความจริงเหมือนไม่ใช่แบบนั้น “กลับมาแล้วจะไปอีกไม่ง่ายนะ”คมธรรมต้องพูดให้ชัดเจนไว้แต่แรก อาคมเรื่องพวกนี้ผมคิดไว้ก่อนนี้แล้วถ้าผมต้องกลับมาสืบทอดกิจการของครอบครัวก็ไม่คิดจะถอนตัวไปง่ายๆผมเป็นผู้ใหญ่แล้วผมเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร คมธรรมได้ยินแล้วก็หัวเราะขึ้นเสียงดัง“ดีมากได้ยินคำนี้ฉันก็วางใจ” คนสองคนนั่งดื่มน้ำชากันทั้งคืนข้าวก็ไม่ได้กินคมธรรมนั่งลิสท์เรื่องที่ต้องทำออกมากเรื่องแรกต้องซื้อใจคนต้องทำให้ทุกคนยอมรับเขาให้ได้ มูตี้คลับเฮาส์ที่ชนัยดูแลเทียบกับธุรกิจของตระกูลธิสกุลไม่ได้เลย โลกนั้นเป็นโลกที่แปลกสำหรับชนัยอย่างมากความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนการแข่งขันทางธุรกิจเป็นสิ่งที่เขาต้องจัดการให้ได้ในเวลาอันสั้น ก่อนที่สองคนจะมานั่งคุยกันคมธรรมก็กำชับบอดี้การ์ดและผู้ช่วยไว้อย่างดีแล้วถ้าไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับความเป็นความตายห้ามให้ใครเข้ามารบกวนเด็ดขาด การสนทนาครั้งนี้ใช้เวลาถึงสี่ทุ่ม ก่อนจะจบการสนทนาคมธรรมใช้มือตีไหล่ของชนัยทีนึงพูดออกมาอย่างหนักแน่นจริงจัง“ตระกูลธิสกุลพื้นเพลึกซึ้งมากความสัมพันธ์ของคนซับซ้อนกว่าที่แกคิดทำอะไรต้องระมัดระวังอาเชื่อว่าแกจะทำได้ดี” ชนัยสีหน้านิ่งเฉย“ครับ” ก่อนออกจากร้านชามองไปบนท้องฟ้าสีดำที่มีเพียงดาวไม่กี่ดวงเจอแต่ความรู้สึกเหงาและวังเวง “คุณชนัยครับเมื่อกี้มีสายจากมูตี้โทรเข้ามาบอกว่าคุณดราณีไปหาคุณที่บริษัท”เห็นชนัยเดินออกมาผู้ช่วยก็รีบเอามือถือยื่นให้เขา“คุณคมธรรมสั่งไว้ไม่ให้ใครรบกวนผมเลย... ชนัยหยิบมือถือกลับมาไม่ได้ถามอะไรมากแต่ก็ไม่ได้รีบโทรกลับไป ชนัยรู้ว่าการทำตัวแปลกของตัวเองช่วงนี้จะทำให้ดราณีจับได้แน่นอนจะช้าหรือเร็วเท่านั้น แต่ว่าจะอธิบายยังไงเขาก็ยังคิดไม่ออก ยังไงก็บอกเธอเรื่องที่โดนคุณปู่บังคับให้มาสืบทอดกิจการที่บ้านไม่ได้ไม่งั้นคนนิสัยแบบเธอต่อให้จะต้องเสียใจแค่ไหนก็ต้องเดินจากเขาไปแน่ๆ ตอนนี้นอกจากดราณีแล้วอะไรเขาก็ยอมเสียได้ทั้งนั้น ชนัยยืนนิ่งอยู่หน้าร้านชาผู้ช่วยตื่นตระหนกจนเหงื่อแตกเต็มหน้ากลัวว่าเจ้านายจะอาละวาดใส่ตน ยังดีที่ชนัยยืนนิ่งสักพักก็เดินขึ้นรถไปผู้ช่วยมองเงาของชนัยออกไปแล้วรู้สึกโล่งใจขึ้นมา ตอนขึ้นรถคนขับรถถามขึ้นมาว่า“คุณชนัยครับจะให้ไปรับคุณดราณีที่มหาวิทยาลัยมั้ยครับ” “ไม่ต้องกลับบ้านได้เลย” เวลานี้เธอคงไปรอไล่ถามเขาที่บ้านแล้วไม่ได้อยู่ที่มหาวิทยาลัยแน่นอน พอคิดถึงใบหน้าสาวน้อยที่เวลาโกรธจะทำตาโตแบ๊วๆแล้วความตึงเครียดของเขาก็หายไปพักนึง ชีวิตเหมือนถูกคนผลักให้เดินไปข้างหน้าตลอดวันนี้มีเธออยู่ข้างๆทำให้เขาอุ่นใจไม่น้อย คุณปู่อยากได้อะไรเขายอมให้ทุกอย่างขอเพียงให้ได้คบกับดราณีต่อไป รถขับมาถึงบริเวณบ้านตอนห้าทุ่มชั้นสองของบ้านมืดสนิทมีเพียงห้องรับแขกที่ยังมีแสงสว่างของแสงไฟแสงไฟที่สะท้อนออกมาจากผ้าม่านเป็นแสงและความอบอุ่นเดียวในความมืดตอนนี้ ชนัยไม่เคยคิดอยากจะรีบกลับบ้านเร็วขนาดนี้มาก่อนเลยเขารีบเดินไปที่ประตูสแกนนิ้วแล้วเดินเข้าบ้านไป ขณะเปลี่ยนรองเท้าแตะก็หันไปเห็นเด็กสาวที่นั่งอยู่บนโซฟาพอดี บนตัวสวมเสื้อผ้าที่มาจากข้างนอกเรือนร่างผอมเพรียวนั่งตัวตรงอยู่บนโซฟาพอได้ยินเสียงเธอก็รีบหันมามอง ชนัยรู้สึกได้ถึงท่าทีอึมครึมของเธอเขาสวมรองเท้าแตะแล้วไปนั่งยองๆข้างโซฟา“ยังโกรธอยู่เหรอ” ตอนแรกดราณีคิดว่ากลับมาเขาจะอธิบายให้ฟังคิดไม่ถึงว่าประโยคแรกจะเป็นแบบนี้ คุณยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ ดราณีเหมือนกับลูกประทัดที่เพิ่งโดนจุดไฟอย่างนั้นแต่แม้ขณะเธอโกรธเธอก็ไม่ได้โวยวายเสียงดังกลับกันกลับนิ่งเฉยด้วยซ้ำ“ไหนบอกว่าทำโอทีที่บริษัททำไมต้องโกหกฉันด้วย” “ไม่ได้อยากโกหกแต่กลัวคุณคิดมากเลยต้องพูดแบบนี้” “ฉันคิดมากเหรอ”ยกมือชี้มาที่ตัวเอง“ทำไมฉันต้องคิดมากไม่ใช่เพราะว่าช่วงนี้คุณมีอะไรปิดบังฉันไว้เหรอ” คิดเหรอว่าการเปลี่ยนไปของเขาเธอจะจับไม่ได้ ชนัยไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจที่ถูกถามแบบนี้เขากุมมือเธอไว้กลางอก“ผมไปเจอผู้ใหญ่ในบ้านคนนึงมาเราคุยกันเรื่องปัญหาในบริษัทจนถึงเวลานี้ไม่ได้ไปทำอะไรเลย” “ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ไปทำอะไร”วินาทีนี้ดราณีก็ยังเชื่อเขาอยู่แต่สิ่งที่เธอแคร์คือ“ช่วงนี้คุณหลบฉันอยู่ใช่ไหม”