ตอนที่752ฉันเป็นตัวถ่วงให้คุณใช่ไหม

ตอนที่752ฉันเป็นตัวถ่วงให้คุณใช่ไหม “เปล่านะ”ชนัยไม่ยอมรับ แต่ยิ่งเขาไม่ยอมรับดราณียิ่งเดือด“ชนัยจริงๆแล้วคุณมีเรื่องอะไรกันแน่ถึงบอกฉันตรงๆไม่ได้” พูดจบเธออดสงสัยไม่ได้“ครอบครัวของคุณพูดอะไรกับคุณอีกล่ะ” เธอรู้ดีว่าบ้านของไม่ค่อยชอบเธอเท่าไหร่ปกติเธอจะไม่คิดอะไรแต่สถานการณ์แบบนี้เธอก็อดจะคิดไม่ได้ คุณปู่เพิ่งกลับไปเขายุ่งจนไม่มีเวลามาเจอเธอเธอไม่เชื่อว่าจะบังเอิญขนาดนี้ “เรื่องงานหน่ะคุณอย่าคิดมากเลยนะ”ชนัยไม่อยากบอกอะไรเธอมากไม่อยากให้เธอคิด แต่เขาไม่รู้ว่าการที่เขาไม่ยอมพูดแบบนี้ยิ่งทำให้เธอเริ่มคิดมาก มองดูท่าทีแข็งกร้าวของเขายิ่งทำให้เธออดที่จะโมโหไม่ได้“ชนัยฉันยังเป็นแฟนของคุณอยู่ไหม” ชนัยกำลังจะคว้าเธอมากอดแต่คิดไม่ถึงว่าจะโดนเธอเอามือมาดันไว้“ถ้าคุณไม่ใช่ใครจะใช่ล่ะ” “ฉันไม่อยากจะทะเลาะนะแต่เวลาฉันมีปัญหาคุณต้องยื่นมือเข้ามาแต่พอคุณมีปัญหากลับไม่บอกอะไรกันเลย”ดราณีรู้สึกน้อยอกน้อยใจ“ฉันรู้ว่าคุณกลัวว่าฉันจะเป็นห่วงแต่ฉันก็ไม่อยากจะนิ่งเฉยไม่ทำอะไรแบบนี้คุณอย่าดูถูกฉันได้มั้ย” “ผมไม่ได้ดูถูกคุณจริงๆก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตอะไรวันนี้ไม่คิดว่าจะมีเลี้ยงรับรองลูกค้าดึกขนาดนี้ไม่งั้นคงบอกคุณก่อนแล้ว”ชนัยต้านทานต่อไปไม่ไหวท่าทีของเขาอ่อนลง“กลับบ้านมาเจอคุณผมก็ดีใจแล้วเพราะงั้นอย่าถามอะไรอีกเลยมานั่งข้างๆผมเถอะนะ” ดราณีมองเห็นความเหนื่อยล้าจากใต้ตาของเขาเธอรู้ว่าการที่เธอทำแบบนี้ยิ่งเพิ่มความเหนื่อยให้เขาแต่ความคับแค้นที่เก็บไว้ในใจก็ทำให้เธออึดอัดไม่น้อย สองคนนั่งมองตากันเงียบๆสักพักน้ำเสียงของดราณีของเย็นลง“ฉันรู้ว่าคุณเหนื่อยฉันจะอยู่เป็นเพื่อนคุณแต่ฉันก็อยากรู้ความจริงในใจคุณถ้าคุณยังไม่พูดอะไรแบบนี้แล้วให้ฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้ช่องว่างระหว่างเราก็จะยิ่งมากขึ้นนะ” “ไม่หรอก”เขายกมือขึ้นลูบศีรษะของเธอเขารู้ว่าเธอเป็นห่วงเขาแต่เขาไม่สามารถบอกความจริงที่โหดร้ายเหล่านั้นได้“พวกผู้ชายก็มักจะจริงจังเรื่องงานคุณปู่ไม่ชอบคุณจริงๆนั่นแหละแต่ท่านก็ไม่ชอบผู้หญิงทุกคนที่ผมคบด้วยเหมือนกันคุณอย่าได้ใส่ใจเลยแค่เขาเพิ่มงานให้ผมรับผิดชอบมากขึ้นน่ะท่านคงต้องการทดสอบผมน่ะ” ชนัยเลือกที่พูดอะไรบ้างเขารู้ว่าไม่งั้นคืนนี้ดราณีคงนอนหลับไม่สนิทแน่ๆ ดราณีได้ยินดังนั้นก็ไม่ได้ถามอะไรต่อได้แต่นั่งก้มหน้าเฉยๆ ชนัยยกคางของเธอขึ้นมา“ผมไม่อยากให้คุณเป็นแบบนี้เลยไม่พูดยิ้มหน่อยนะ” “ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวถ่วงของคุณ” “คุณพูดอะไรแบบนั้น”เขารู้สึกสงสารเธอจับใจ“มันเป็นเพราะเรื่องบ้าๆของผมเยอะนะคุณไม่รังเกียจผมก็ดีแล้ว” พูดจบเขาก็พูดต่อว่า“ถึงคุณจะรังเกียจผมก็ไม่เป็นไรยังไงผมไม่ยอมปล่อยคุณไปอยู่แล้ว” “ฉันไม่ได้คิดจะไปนะ”ดราณีผู้ที่เข้าอกเข้าใจคนอื่นตอนนี้ได้โยนความคิดแบบโบราณทิ้งไปและเริ่มบอกความในใจของตัวเองไปว่า“ถึงฉันจะไม่เคยมีแฟนแต่ฉันก็จริงจังกับความรักมากฉันไม่เคยคิดจะปล่อยมือคุณถ้าคุณไม่พูดฉันจะอยู่ข้างๆคุณตลอดไป” เธอไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆเมื่อเทียบกับคาสโนว่าอย่างชนัยแล้วดูไม่เหมาะสมกับเธอเลยแต่เธอเป็นคนที่กล้าหาญมากหากตั้งใจจะทำอะไรแล้วจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆแน่นอน ยิ่งเจอเรื่องนี้เธอก็ยิ่งดูเป็นคนกล้าหาญมากขึ้นในสายตาชนัย —— ข่าวที่ชนัยกลับมาสืบทอดกิจการในตระกูลแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วท่านประธานคิดไว้แล้วไม่มีผิด ขณะเดียวกันก็ยังจับตามองดราณีตลอดเพราะผู้หญิงคนนี้สนิทสนมกับชนัยขึ้นไปทุกทีชนัยก็ไม่ได้ละเลยดราณีเลยพอมีเวลาก็จะไปหาเธอทันที ความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นแบบนี้ทำให้ท่านประธานไม่คอยสบายใจนักไม่คิดว่าเด็กผู้หญิงอายุ20ปีจะมีความอดทนได้ขนาดนี้ ท่านประธานครับเรื่องของดราณีจะให้จัดการยังไงครับลุกน้องคนสนิทถาม “ฉันจำได้ครั้งก่อนคุณบอกว่าพ่อแม่ของเธอกลับไปรักษาตัวที่บ้านเกิดแล้วใช่ไหม” “ใช่ครับเมื่อก่อนคุณชนัยก็เป็นคนจัดการเรื่องโรงพยาบาลแถมยังไปทานข้าวกับแม่ดราณีด้วย” “ส่งคนไปบ้านพวกเขาแต่ไม่ต้องทำถึงขั้นทำร้ายคนนะ” “ครับ” “เดี๋ยวก่อน”ท่านประธานหยุดชะงักนึกถึงดราณีพักนึงก่อนจะสั่ง“เรื่องนี้ให้ดราณีรู้ก็พอห้ามให้รู้ถึงหูชนัยนะ” “ครับท่าน” คนฉลาดอย่างท่านประธานรู้ดีว่าความสัมพันธ์ของสองคนเป็นอย่างไรชนัยคงไม่ปริปากบอกอะไรดราณีแน่เพราะฉะนั้นเขาจะเป็นคนจัดการเรื่องนี้เอง คนของตระกูลธิสกุลมาถึงบ้านเกิดของดราณีแล้วเป็นเมืองที่เล็กกว่าเมืองJคนในเมืองมักจะคุ้นเคยกันแค่ถามชาวบ้านไม่กี่คนก็รู้ที่อยู่บ้านดราณีแล้ว เป็นหมู่บ้านเก่าๆทั้งเก่าทั้งเตี้ยไม่มีลิฟท์ไม่มีระบบรักษาความปลอดภัยแถมยังมีถังขยะวางไว้ด้านหน้าเหมาะกับคำว่าวุ่นวายสกปรกและแย่จริงๆ คนที่มาจัดการเรื่องนี้เป็นลูกน้องที่ท่านประธานไว้ใจมากคนนึงชื่อทรงภพอายุ40ปีเศษร่างกายสมส่วนตัดผมรองทรงใบหน้าด้านซ้ายมีแผลเป็นดูเอาเรื่องไม่น้อย เขามาถึงหน้าบ้านแล้วรีบเคาะประตูทันทีไม่รอรี เสียงเคาะประตูเสียงดังทำให้ผู้ฟังตกใจ สักพักก็มีเสียงตอบกลับมาทันที“มาแล้วมาแล้ว” ไม่ถึงนาทีประตูก็ถูกเปิดออกแต่ยังมีประตูเหล็กดัดกั้นไว้ทีนึงคนหน้าประตูตรงกับข้อมูลที่อยู่ในมือ เสนานีเห็นแล้วก็ตกใจ“คุณมาหาใคร” “หาคุณนั่นแหละ”