ตอนที่754ข้อดีของการเลิกกับเขา

ตอนที่754ข้อดีของการเลิกกับเขา ถึงตอนนี้ก็รับรู้ได้ว่าเสนานีหมดความอดทนสุดๆแล้วถึงแม้ดราณีมีสิ่งที่อยากจะคุยกับแม่มากมายแต่แต่ก็รู้ว่าไม่ใช่ตอนนี้แน่นอน คงจะให้เสนานียอมรับทุกอย่างของชนัยได้ทั้งหมดในตอนนี้ค่อยๆเป็นค่อยๆไปดีกว่าสิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือเจรจากับผู้ที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ ดราณีคล้อยตามคำที่เสนานีพูดเพื่อเป็นการโน้มน้าวเธอเธอรออีกฝ่ายนึงเย็นลงถึงจะวางสายโทรศัพท์ วางสายได้ถึงห้าวิลิ้นจี่ก็รีบเดินเข้ามาหาเธอ“ดราณีใครโทรมาหรอที่บ้านเธอเหรอ” ในใจเธอว้าวุ่นจนไม่มีอารมณ์มาล้อเล่นอะไรกับหล่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ“แม่น่ะเดี๋ยวฉันต้องรีบไปธุระเธอหาคนอื่นไปเป็นเพื่อนเถอะนะขอโทษด้วย” “หา”ได้ยินแล้วเขาก็ยังไม่ได้เดินออกไปยังคงไล่ถามต่อ“บ้านเธออยู่ต่างเมืองไม่ใช่เหรอแม่เธอโทรมาตอนนี้มีธุระอะไรอ่ะ” คำพูดก่อนหน้านั้นดราณีไม่ได้ถือสาอะไรแต่คำพูดของเธอเมื่อกี้เหมือนการเอาน้ำมันมาราดบนไฟชัดๆ เขามารู้เรื่องที่บ้านเราดีตั้งแต่เมื่อไหร่ พออ้าปากก็คนต่างจังหวัดถ้าหากจำไม่ผิดพวกเขาก็เป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นธรรมดาทั่วไปไม่ได้สนิทสนมอะไรกันเลย ดราณีรู้สึกว่าต้องเตือนสติเขาสักหน่อย“เรื่องในครอบครัวของฉันไม่ต้องให้เธอเป็นห่วงหรอกนะ” ลิ้นจี่ฟังออกว่าเธอไม่พอใจแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อรู้สึกเสียหน้า“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้นเธออย่าเข้าใจผิดนะ” ไม่ได้เข้าใจผิดเขาเดินไปอีกทางนึง“ฉันไปก่อนนะ” ลิ้นจี่มองดูเธอเดินจากไปหล่อนโมโหจนกระทืบเท้าไปบนฟุตบาทอีกข้างนึง“จะมาแอ๊บอะไรก็แค่เป็นเมียน้อยให้เศรษฐีมีอะไรน่าภูมิใจ” —— พอออกจากประตูมหาวิทยาลัยก็รีบโบกแท็กซี่ไปที่อยู่แปลกๆที่หนึ่งที่น่าจะเป็นของท่านประธานที่มีคนให้ไว้ตอนไปหาเธอที่วิลล่าวันนั้น ดราณีไม่เคยคิดว่าจะได้ไปด้วยตัวเองที่แท้ก็เตรียมไว้เพื่อวันนี้นี่เอง ไปหาฉันถึงที่บ้านเหรอ บนใบหน้าของดราณีเต็มไปด้วยความดุดันพวกเขาทำเกินไปแล้ว “โชเฟอร์รบกวนทำเวลาให้หน่อยนะคะฉันรีบ”ดราณีเร่งคนขับรถตลอดทางนี่ถ้ามีปีกเธอคงบินไปเองแล้ว ใช้เวลาถึง40นาทีถึงจะถึงดราณีจ่ายเงินลงจากรถเดินต่อไปตามถนนเล็กๆอีก10นาทีจนถึงที่หมาย ที่นี่ไม่เหมือนบ้านสไตล์ยุโรปที่ชนัยอยู่เป็นบ้านสไตล์จีนในสวนหน้าบ้านเป็นสวนไผ่สองข้างทางเป็นต้นโบตั๋นประตูไม้แกะสลักเป็นบ้านที่มีกลิ่นอายแบบโบราณชัดเจน ดราณีมองไปมองมาไม่ได้รู้สึกตะลึงอะไรแถมยังยิ้มเย้ยออกมากคนร้ายกาจแบบนั้นอยู่บ้านแบบนี้น่าเสียดายบ้านจริงๆ เธอเดินเข้าไปข้างในถึงประตูหน้าทำท่าจะเคาะประตูแต่ประตูก็ถูกเปิดซะก่อน ดราณีชะงักไปครู่นึงมองเห็นคนดูแลบ้านผมขาวท่านนึงอยู่ด้านหน้า“คุณคือคุณดราณีใช่ไหมครับ” เธอพยักหน้า“ใช่ค่ะฉันเอง” “ท่านประธานรอคุณอยู่ที่ห้องหนังสือชั้นสองเชิญครับ”เขาพาเธอขึ้นไปที่นั่นด้วยตัวเองขณะผลักประตูเข้าไปมองเห็นท่านประธานกำลังเขียนภู่กันอยู่ที่หลังโต๊ะทำงาน พอดราณีเข้าไปคนดูแลบ้านก็ปิดประตูในห้องใหญ่นั้นมีแค่คนสองคนบรรยากาศเป็นไปด้วยความเงียบสงัด ดราณีกลืนน้ำลายไปทีนึงถามว่าตื่นเต้นมั้ยเจอบุคคลที่เก่งกาจขนาดนี้แน่นอนว่าต้องตื่นเต้นแต่เธอก็จะไม่ถอย “ท่านรู้ว่าฉันจะมาใช่ไหมคะ”เธอค่อยๆเดินไปข้างหน้า ชายชราไม่ได้เงยหน้าขึ้นมายังคงเขียนตัวอักษรเหล่านั้นต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดราณีทำเสียงสูงขึ้น“ท่านส่งคนไปที่บ้านฉันใช่ไหมคะ” เธอมั่นใจเลยว่าเรื่องนี้ต้องเป็นฝีมือของท่านประธานแน่นอน แต่ไม่ว่าดราณีจะพูดอะไรเขาก็ทำเหมือนกับว่าไม่ได้ยินนอกจากจะเขียนตัวอักษรของเขาต่อไปแล้วก็ไม่มีท่าทีว่าจะโต้ตอบอะไร ดราณีเริ่มหงุดหงิดแล้วถึงแม้จะเป็นผู้ใหญ่แต่การจงใจไม่สนใจผู้อื่นแบบนี้เป็นเรื่องที่ไม่สามารถรับได้จริงๆ ดราณีเริ่มที่จะหมดความอดทนเธอรวบรวมความกล้าแล้วเดินเข้าไปข้างหน้าอีกแค่สองก้าวก็ถึงโต๊ะเขียนหนังสือของเขาแล้ว“ท่านประธานคะถ้าท่านไม่พอใจอะไรฉันตอนนี้ฉันก็ยืนอยู่ตรงนี้แล้วท่านพูดตรงๆต่อหน้าดิฉันได้เลยค่ะ” ในที่สุดชายชราก็วางพู่กันในมือลงยืดตัวขึ้นแล้วเดินมาทางเด็กผู้หญิงตัวเล็กอายุน้อยแต่ใจใหญ่ข้างหน้าคนก่อนที่เคยพูดกับท่านแบบนี้ตอนนี้ไม่รู้ว่าหายไปอยู่ที่ไหนแล้ว ชายชราหัวเราะขึ้นมา“เธอก็กล้ามานะ” “จริงๆแล้วฉันไม่ได้อยากจะมาหรอกค่ะแต่ถ้าคนที่บ้านโดนรบกวนแบบนี้ฉันก็ต้องเข้ามาเจรจากับท่าน” “เจรจาเธออยากจะเจรจาอะไร” “ฉันอยากถามว่าท่านมีสิทธิอะไรไปรุกรานคนในบ้านของฉัน”ประโยคนี้ดราณีพูดออกมาอย่างหนักแน่นชัดเจน สีหน้าของชายชราเปลี่ยนไปทันใดดวงตาคู่นั้นราวกับจะกลืนกินคนเข้าไป“เหตุผลฉันเคยบอกเธอไปแล้วถ้าหากเธอยังไม่เลิกกับชนัยฉันก็จะหาวิธีอื่นไง” “ถึงท่านจะหาบ้านฉันเจอฉันก็จะไม่ยอมเลิกกับคุณชนัยหรอกค่ะ”ดราณีไม่ลังเลที่จะประกาศจุดยืนของตัวเองด้วยน้ำเสียงที่เด็ดเดี่ยว“ตั้งแต่วินาทีที่ฉันได้คบกับเขาฉันก็ไม่เคยคิดจะเลิกกับเขาเลยถ้าท่านไม่พอใจก็มาลงที่ฉันอย่าไปยุ่งกับพ่อแม่ของฉันพวกเขาไม่เกี่ยวอะไรด้วยแค่จัดการผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันคงไม่ต้องยืมมือพ่อแม่ฉันหรอกค่ะ” คำพูดของดราณีพลิกกลายเป็นผู้ใหญ่รังแกเด็กแถมยังต้องยืมมือคนอื่น แต่ท่านประธานก็ไม่ได้รีบร้อนไม่ว่าเธอจะแสดงกิริยายังไงท่านก็ยังนิ่งเฉยเหมือนกับการกระทำชองเธอไม่ได้มีความสำคัญใดๆ“ออกจากชนัยไปเธอต้องการอะไรก็จะได้แต่ถ้าเธอยืนยันแบบนี้งั้นทุกอย่างมันแค่เริ่มต้น”