ตอนที่756แม่นางฟ้าคนดีของเขา

ตอนที่756แม่นางฟ้าคนดีของเขา แม่นางฟ้าคนนั้นแอบกลับมาที่นี่ตอนเขาไม่รู้ ชนัยหมุนตัวกลับสายตามองไปทุกๆมุมรอบบ้านอาศัยแสงสว่างจากไฟที่เหนือศรีษะของเขาทำให้เขาเห็นว่าชั้นนี้สะอาดสะอ้านเพียงใด เขามองไปที่โซฟาซึ่งอยู่ๆก็ผุดภาพของหล่อนที่กำลังพักผ่อนอยู่บนโซฟาตัวนั้นสวมเสื้อผ้าที่สะอาดเรียบง่ายหายใจหอบเบาๆผมเผ้ายุ่งเหยิงหล่อนก็ไม่ได้สนใจพอพักได้สักครู่หล่อนก็ทำความสะอาดต่อ เพียงเสี้ยววินาทีก็เหลือเพียงบ้านที่ว่างเปล่าตรงหน้าซึ่งอบอวลไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกต่างๆของมนุษย์ ในค่ำคืนที่แสนโดดเดี่ยวอ้างว้างนี้ภายในจิตใจที่เปล่าเปลี่ยวของชนัยก็ได้รับการปลอบโยนแล้ว อยู่ๆก็เกิดอยากพบหล่อนขึ้นมาอยากพบคนที่ให้ความอบอุ่นกับเขาได้ไม่รู้จบ ชนัยเวียนศีรษะขึ้นมายืนไม่อยู่เซไปที่ด้านข้างโต๊ะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดเบอร์โทรด่วนโทรออกไปเบอร์ที่เขาโทรออกไปนั้นเป็นเบอร์ที่เขาจำได้ขึ้นใจ ไม่เกินสองวินาทีปลายสายก็กดรับเสียงหวานอ่อนโยนปนออดอ้อนของหญิงสาวดังขึ้นปลายสาย"ฮัลโหลคุณกลับบ้านแล้วเหรอคะ" ในช่วงนี้ชนัยไม่ค่อยเป็นฝ่ายโทรหาหล่อนมากนักโดยเฉพาะกลางดึกอย่างนี้ดังนั้นดราณีจึงเดาได้ว่าเขาคงกลับบ้านแล้วพบจดหมายที่หล่อนทิ้งไว้แล้วนั่นเอง เพื่อนๆในหอพักล้วนหลับกันหมดแล้วหล่อนจึงลงจากเตียงเดินออกมาคุยด้านนอกไม่อยากส่งเสียงดังจนทำให้คนอื่นตื่น "อืมวันนี้คุณก็เข้ามาแล้วนี่"เขาไม่ได้ถามหล่อนแต่น้ำเสียงก็บ่งบอกถึงความต้องการที่จะถามให้แน่ใจ "ใช่ค่ะตอนบ่ายฉันว่างก็เลยแวะไปเห็นว่ามันรกฉันก็เลยทำความสะอาดฉันคั้นน้ำผลไม้ไว้ให้คุณด้วยนะคะไม่เห็นเหรอ"ดราณีเดินมาถึงหน้าต่างที่อยู่สุดระเบียงทางเดินมองออกไปในค่ำคืนที่มืดมิดในใจคิดถึงผู้ชายปลายสาย "ผมเห็นแล้ว"พูดพลางมองไปทางตู้เย็นประหนึ่งว่าจะสามารถมองเห็นหล่อน ไม่ไหวไม่ได้ผลยังไงก็ต้องเห็นหล่อนด้วยตาตนเองได้กอดหล่อนด้วยมือของเขาเองเท่านั้น ในขณะที่อีกฝ่ายยังคงบ่นพึมพำอะไรบางอย่าง"วันนี้ฉันเข้าไปที่บ้านในตู้เย็นแทบจะไม่มีของสดอะไรให้กินได้เลยแบบนี้ไม่ไหวนะคะแล้วที่ห้องรับแขกก็รกมากฝุ่นจับเขรอะเลยฉันรู้ว่าคุณยุ่งมากแต่ก็เรียกแม่บ้านมาทำความสะอาดบ้างก็ได้นะคะ" ชนัยไม่ได้คิดว่าหล่อนขี้บ่นน่ารำคาญแต่กลับรู้สึกอบอุ่นในใจที่มีคนคอยเป็นห่วงเป็นใยเขาตลอดเขาไม่เคยได้รับความรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย พวกเขาเพียงแค่ถามเขาว่าวันนี้งานยุ่งมั้ยเรื่องอื่นก็ไม่เคยมีใครให้ความสนใจอะไรแต่มันก็แค่เรื่องเล็กน้อยไม่สำคัญอะไร เขารีบตัดบทในขณะที่หญิงสาวกำลังบ่นอยู่"ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน" ดราณีนิ่งอึ้งไปสักครู่ก่อนจะตอบอย่างงงๆไปว่า"ฉันก็อยู่ที่หอพักนะสิ" "ผมไปหาคุณที่มหาวิทยาลัยนะ" "คุณไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะเมื่อกี้ฉัน..ห๊ะอะไรนะคุณบอกว่าจะมาหาฉันเหรอ"ดราณีเพิ่งจะได้สติว่าเขาพูดอะไรจิตใจว้าวุ่นขึ้นมา"นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วคุณไม่ต้องมาหรอกพอคุณมาฉันออกไปก็เข้ามาไม่ได้แล้ว" "ถ้างั้นก็ไม่ต้องเข้าไปแล้ว"ชนัยพูดพลางสวมเสื้อผ้า"เดี๋ยวผมให้คนขับรถขับไปไม่เกินครึ่งชั่วโมงถึงคุณเปลี่ยนเสื้อผ้ารอเลยนะ" ดราณีหันไปมองนาฬิกาตอนนี้เสนานีคงหลับไปแล้วและก็คงไม่รู้ถ้าเธอหายไปแต่ว่า "มันดึกมากแล้วนะพรุ่งนี้ตอนบ่ายฉันไม่มีเรียนเราค่อย…" "ผมอยากเจอคุณตอนนี้"เขาพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะถามหล่อนแกมบังคับว่า"ได้มั้ย" ดราณีกัดริมฝีปากสับสนอยู่พักหนึ่งก่อนจะใจอ่อนยอมรับปากเขา"ก็ได้เดี๋ยวฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าคุณถึงแล้วโทรมานะ" แต่ชนัยกลับตอบไปว่า"ไม่ต้องวางหู" "ห๊ะ"ดราณีงงกระพริบตาถี่ๆใจที่เต้นแรงอยู่แล้วกลับเพิ่มความเร็วรัวขึ้นมาอีก"คุณสะดวกมั้ย" "ไม่เป็นไร" ทั้งสองจึงถือโทรศัพท์อยู่อย่างนั้นตั้งแต่เขาออกจากบ้านขึ้นรถระหว่างทางก็ไม่มีการวางสายดราณีจะเป็นฝ่ายพูดเสียส่วนใหญ่ส่วนชนัยจะนิ่งฟังเงียบๆ อยู่ๆหล่อนก็รู้สึกว่ารูปแบบความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนเปลี่ยนไปเมื่อก่อนเป็นเขาที่มายุ่งวุ่นวายกับหล่อนตลอดไม่มีเรื่องก็หาเรื่องอยู่ไม่น้อย เมื่อก่อนหล่อนเคยคิดว่าชนัยเป็นคนที่หนังหนาหน้าด้านแต่ตอนนี้หล่อนเข้าใจแล้วว่าจริงๆแล้วการที่ต้องหาเรื่องขึ้นมาพูดนี่มันเป็นเรื่องที่เหนื่อยจริงๆโดยเฉพาะเวลาที่คนรู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่ได้อยากจะพูดด้วยเลย ครึ่งชั่วโมงต่อมารถขับมาจอดใกล้ๆกับหอพัก"ผมถึงแล้ว"เสียงต่ำของชายหนุ่มดังออกมาจากปลายสายดราณีที่นั่งรออยู่ตรงทางขึ้นบันไดชั้นหนึ่งได้ยินดังนั้นจึงลุกขึ้นเดินออกมา ประตูใหญ่ของหอพักถูกปิดแล้วต้องรูดบัตรจึงจะสามารถออกมาไปได้และคืนนี้จะกลับเข้ามาไม่ได้อีกแล้ว หล่อนขบกรามแน่นก่อนที่จะตัดสินใจเดินออกไป ภายใต้ค่ำคืนที่มืดมิดรถมายบัคสีดำเปิดไฟหน้ารถจอดอยู่ข้างทางหล่อนเดินกึ่งวิ่งไปทางลำแสงที่สาดออกมาจากรถคันนั้นเปิดประตูหลังก่อนจะเข้าไปด้านในผ่อนลมหายใจออกมา หมุนตัวไปยังไม่ทันที่จะพูดอะไรก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดแสนอบอุ่นทันที ดราณีอึ้งไปชั่วขณะหลังจากนั้นหล่อนก็ได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากร่างของชายหนุ่ม"คุณดื่มมาเหรอ" "อืมมีงานเลี้ยงเมื่อเย็น" ข้างๆหูความร้อนจากลมหายใจแผ่ไปทั่วฉาบไปด้วยความรู้สึกเหนื่อยท้อแท้ที่บอกเป็นคำพูดไม่ถูกดราณีจับความรู้นี้ของเขาได้จึงยกมือขึ้นมากอดเขาตอบ"เหนื่อยมากมั้ย" "ยังพอไหว" ชนัยที่ปกติดูแล้วเป็นพ่อพวงมาลัยแต่พอได้รักใครจริงๆแล้วเขาก็กลายเป็นคนที่จริงจังรับผิดชอบต่อให้จะเหนื่อยจะยุ่งขนาดไหนแต่เขาจะไม่ยอมให้คนที่เขารักต้องมาเผชิญแบบที่เขาเจอ เขาจะไม่ยอมให้ดราณีต้องมาทนทุกข์กับเขาสู้เดี๋ยวมันก็ผ่านไป "คุณนึกยังไงถึงมาหาฉันคะ" "กลับไปที่บ้านรู้ว่าคุณเข้ามาก็เลยอดใจไม่ไหว"พูดถึงตรงนี้ชนัยก็บีบมือของหล่อนแน่นขึ้นแรงขึ้นเหมือนต้องการให้ทั้งร่างหล่อนจมเข้าไปในอ้อมกอดของเขา ก็เพราะความรู้สึกที่อยากจะพบหล่อนแม้หล่อนจะอยู่ที่มหาวิทยาลัยก็เถอะต่อให้หล่อนอยู่ต่างประเทศเขาก็คงจะนั่งเครื่องบินส่วนตัวไปหาจนได้ อดใจไม่ไหว ดราณีได้ยินเขาพูดคำนี้ไม่รู้ว่าตนเองควรจะดีใจหรือเสียใจดีดีใจก็ดีใจที่เขายังนึกถึงหล่อนแต่ก็เสียใจที่ต้องมาเห็นเขาในสภาพแบบนี้ แม้ว่าชนัยจะไม่ยอมพูดอะไรแต่หล่อนก็เดาได้ว่าช่วงนี้น่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่บ้านของเขาจึงทำให้เขาเหนื่อยขนาดที่ว่าไม่มีเวลามาเจอกับหล่อน ค่ำคืนที่เงียบสงัดคนขับรถยืนรออยู่ที่ใต้ต้นไม้ไกลๆดราณีไม่รู้จะพูดปลอบประโลมชายหนุ่มอย่างไรดีจึงได้แต่เงียบอยู่ในอ้อมกอดของเขามือเล็กๆค่อยๆลูบที่หลังของเขาอย่างแผ่วเบาให้เขาได้รับพลังความอบอุ่นไป ชนัยไม่ใช่คนที่ชอบโต้เถียงอะไรกับใครกอดหล่อคนเงียบๆสักพักก็เริ่มผ่อนคลายมากขึ้นจึงค่อยๆคลายอ้อมกอดออกเล็กน้อยมองใบหน้าที่สวยงามอ่อนโยนตรงหน้าในใจไม่รู้สึกว่างเปล่าเดียวดายอีกต่อไป"ต่อไปคุณจะมาบอกผมก่อนไม่ใช่แอบมาแล้วก็แอบกลับไปแบบนี้" ดราณีไม่เข้าใจความหมายที่แท้จริงของเขา"ก็ฉันว่างพอดีเลยเข้าไปช่วยคุณทำความสะอาดนิดๆหน่อยๆ" "ผมรู้"ชนัยจับปอยผมด้านข้างทัดไว้ที่ข้างหูหล่อนนัยตาดำขลับเป็นประกายจนแทบไม่กล้ามอง"แต่ว่าผมเป็นห่วง"