已经是第一章了
ตอนที่757ข้อเรียกร้องที่ช่างไร้ค่า
ตอนที่757ข้อเรียกร้องที่ช่างไร้ค่า
เมื่อคิดถึงสภาพของเขาในช่วงนี้บวกกับสิ่งที่หล่อนทำให้เขาแล้วในใจรู้สึกผิดโดยเฉพาะกับผู้หญิงตัวเล็กๆของเขา
แต่ดราณีกลับยิ้มกว้าง"คุณคิดได้แบบนี้ฉันก็รู้สึกดีใจมาก"
หล่อนไม่ต้องการอะไรมากขอแค่เขาไม่มองข้ามสิ่งที่หล่อนทำให้เขาก็พอ
ทั้งสองนั่งเงียบๆบนรถแบบนี้อยู่พักใหญ่จริงๆแล้วดราณีกำลังสับสนว้าวุ่นหล่อนลังเลมาตลอดว่าจะบอกเขาดีหรือไม่เรื่องที่คุณพ่อให้คนมาหาถึงที่บ้าน
แต่พอมาคิดไปคิดมาก็ตัดสินใจได้ว่าไม่อยากให้เขาวุ่นวายเดือดร้อนจึงยอมอดทนเก็บเรื่องนี้ไว้กับตัวเอง
ค่ำคืนดึกสงัดชนัยเรียกคนขับรถมารถยนต์ถูกสตาร์ทแล้วขับตรงไปยังคฤหาสน์ตามทางเดิมที่มา
ดราณีมองออกไปนอกหน้าต่างรถยนต์ข้างทางที่มืดมิดมือข้างซ้ายถูกชายหนุ่มข้างกายกุมไว้แน่นเป็นความอบอุ่นอีกแบบหนึ่งที่ทำให้ในใจไม่ว้าเหว่เดียวดายอีกต่อไป
ไม่มีอะไรไม่ว่าคุณปู่จะขัดขวางไม่ให้พวกเขาสองคนอยู่ด้วยกันอย่างไรขอแค่พวกเขามีความรักซึ่งกันและกันก็พอ
ดราณีเชื่อในความรักดังนั้นหล่อนจึงมั่นใจว่าจะผ่านอุปสรรคต่างๆไปได้
หลังจากกลับถึงบ้านไปๆกลับๆหลายรอบทำให้ดราณีเริ่มง่วงนอนแล้วชนัยยังไม่ได้อาบน้ำร่างกายมีกลิ่นแอลกอฮอล์คลุ้งเขาหยิบชุดที่จะเปลี่ยนเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ
เขาอาบน้ำเร็วมากไม่เกิน10นาทีเมื่อเขาออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าสาวน้อยที่นอนอยู่บนเตียงหลับไปเสียแล้ว
เมื่อสักครู่ยังบอกว่าจะรอเขาคงจะเหนื่อยมาก
นัยตาของชนัยอ่อนโยนนั่งลงข้างๆเตียงแล้วค่อยๆดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างหล่อนอย่างเบามือผิวของหล่อนเรียบเนียนเหมือนถูกเคลือบด้วยแสงบางอย่างนุ่นนวลน่าสัมผัส
แม้ว่าดราณีจะไม่ถือสาท่าทีของครอบครัวของเขาที่มีต่อหล่อนหรือหล่อนอาจจะถือสาแต่หล่อนก็กล้าหาญที่จะเผชิญหน้ากับพวกเขาสำหรับชนัยแล้วแค่นั้นมันยังไม่เพียงพอ
เขารักและคบหากับหล่อนจริงจังหล่อนได้มอบสิ่งที่มีค่าที่สุดของหล่อนให้แก่เขาแล้วจึงไม่มีเหตุผลใดที่เขาจะทำไม่ดีต่อหล่อน
แต่ตอนนี้เพราะเรื่องความสัมพันธ์กับคุณพ่อทำให้เขาต้องอยู่ให้ห่างจากหล่อนไม่ใช่ว่าไม่คิดถึงแต่เขากลัวว่าจะทำให้เด็กสาวไร้เดียงสาอย่างหล่อนต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย
สำหรับตัวเขาเองจะเป็นอย่างไรไม่เคยสนใจตั้งแต่เล็กจนโตเขาเกิดและโตที่บ้านธิสกุลสำหรับความคิดหรือทัศนคติทั้งหมดของพ่อเขานั้นชินชาเสียแล้วแต่ไม่มีวันทำลายความเชื่อของเขาได้
แต่กลับดราณีนั้นไม่เหมือนกันความกล้าหาญของหล่อนกับความไม่ประสีประสาต่อโลกอีกใบที่แสนดำมืดเขาเองก็ไม่ต้องการให้หล่อนมาสนใจเรื่องนี้เขาจึงพยายามมาพบหล่อนให้น้อยที่สุดในช่วงเวลาที่จะดึงดูดความสนใจของหล่อนแบบนี้
นอกจากคนในตระกูลธิสกุลแล้วยังมีสายตาอีกหลายคู่ที่กำลังจับตาดูเขาอยู่เขาเองก็ทราบดีมันเป็นสิ่งที่เขาต้องเผชิญแต่เขาไม่ต้องการให้ดราณีต้องมาเผชิญเรื่องแบบนี้พร้อมกับเขา
สิ่งที่ชนัยกลัวมากที่สุดก็คือชีวิตประจำวันของดราณีจะถูกรบกวนดังนั้นพอคิดได้อย่างนี้แล้วเขาก็รู้สึกได้ว่าทั้งหมดนี้จำเป็นต้องทำ
เขาลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์มือถือแล้วค่อยๆเดินออกไปอย่างเบาที่สุดเพราะกลัวว่าจะทำให้หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงตื่น
"เรื่องที่บอกให้ไปจัดการคราวก่อนเป็นยังไง"
ปลายสายคือผู้ช่วยของเขาน้ำเสียงงัวเงียปนตกใจ"คุณชนัยผมหาคนได้แล้วครับมีสองคนให้เลือกคนหนึ่งเป็นนางแบบอยู่ในวงการบันเทิงตอนนี้พยายามขยับฐานะตัวเองให้สูงขึ้นด้วยการคบหากับพวกไฮโซชั้นสูงอีกคนเป็นเซเลบไฮโซแม้ว่าที่บ้านจะล้มละลายแล้วแต่หล่อนก็ยังหยิ่งทะนงตน
ชนัยที่กำลังฟังอยู่ใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆเหมือนกำลังเลือกว่าใครเหมาะสมกับเงื่อนไขของเขา"คนแรกแล้วกันอยู่ในวงการบันเทิงก็ดีจะได้สะดุดตาหน่อย
สิ่งที่เขาต้องการคือการเป็นจุดสนใจไม่ใช่เพราะต้องการให้คนส่วนใหญ่เข้าใจแต่ต้องการให้คนที่จับตาดูเขาอยู่นั้นสนใจต่างหาก
แล้วสิ่งที่คนในวงการบันเทิงต้องการมากที่สุดก็คือการเป็นจุดสนใจแบบนี้เขาก็จะจัดการทุกอย่างได้ง่ายขึ้น
ผู้ช่วยเขาจึงรีบตอบว่า"รับทราบครับพรุ่งนี้จะให้คนเข้าไปที่ทำงานนะครับ"
"อืม"
ชนัยตอบสั้นๆเหมือนนึกเรื่องอะไรขึ้นมาได้อีกอยู่ๆก็รีบเอ่ยปากขึ้นมา"ใช่แล้วเรื่องนี้ต้องเก็บเป็นความลับไม่ว่าใครถามก็ห้ามพูดเด็ดขาด"
ผู้ช่วยเขารู้สึกไม่สบายใจ"ถ้าคุณดราณีถามล่ะครับ"
"ก็ห้ามบอก"ชนัยตอบโดยแทบจะไม่ต้องคิด"ผมจะเป็นคนอธิบายให้เธอฟังด้วยตนเอง"
"ครับคุณชนัย"
หลังจากวางสายชนัยยืนอยู่ใกล้กับระเบียงที่ชั้นสองจากด้านบนมองลงมาที่ห้องรับแขกเป็นรูปทรงสี่เหลี่ยมที่เหมือนกับกรงขังที่ขังเขาไว้ด้านใน
เมื่อก่อนเขาอาจจะเคยมองผู้หญิงเป็นแค่ของเล่นไม่ว่าใครก็ตามขอแค่แสดงออกได้ดีในวงเหล้าชนัยก็พร้อมทุ่มเทที่จะแลกมาแต่สิ่งที่เขาทุ่มเทนั้นไม่มีความรู้สึกอยู่ในนั้นด้วยแม้แต่น้อย
แต่นับตั้งแต่ที่เขาได้พบกับดราณีเขาก็เหนื่อยที่จะมองผู้หญิงอื่น
ไม่ใช่ว่าอยู่ๆเขาก็เปลี่ยนนิสัยไปเลยแต่จริงๆแล้วเขารู้สึกเบื่อต่างหาก
ไม่เคยมีใครดีพอที่จะทำให้เขาตัดขาดทุกสิ่งทุกอย่างได้
เขารอมาเนิ่นนานในที่สุดวันนี้ก็ได้พบเสียทีแต่ความจริงก็มักจะเล่นตลกกับเขาทำให้เขาต้องกลับไปอยู่ในสภาพเดิมอีกครั้ง
แม้ว่าจะเป็นแค่การเล่นละครแต่ก็ต้องแสดงให้เหมือนจริง
เขาเป็นคนที่หยิ่งทะนงไม่เคยเห็นหัวใครสิ่งที่ไม่อยากทำก็ไม่เคยฝืนตัวเองทำแล้วก็ไม่มีความจำเป็นต้องทำแต่ผลที่ได้ก็ใช่ว่าจะดีแต่เวลานี้ไม่ฝืนตัวเองคงไม่ได้
หน้าอกเขาเหมือนมีไฟร้อนสุมทรวงอยู่ตลอดเป็นความกลัวและกังวลที่น่าสมเพชมากตั้งแต่เล็กจนโตเขาไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองขี้ขลาดไร้ความสามารถแบบนี้มาก่อนแต่เมื่อคิดว่าสิ่งที่เขาทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อปกป้องดราณีเขาก็คิดว่ามันคุ้มค่า
ทั้งน่ารังเกียจทั้งขี้ขลาดแล้วยังไงขอแค่หล่อนปลอดภัยก็พอขอแค่ผู้หญิงของเขาไม่ต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วยก็พอเท่านี้ก็เท่ากับว่าไม่ใช่ผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุด
บนระเบียงทางเดินที่แสนเงียบสงบไม่มีเสียงใดๆในห้องด้านหลังเขานั้นดราณีกำลังหลับสนิทแต่ชนัยกลับยืนอยู่ที่เดิมโดยไม่ได้ขยับเลยเป็นเวลานาน
ในสมองนึกถึงแต่เหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาสองคนในอนาคตเหตุการณ์ที่ชวนให้ตื่นตระหนกหวาดกลัวทำให้เขาต้องระมัดระวังรอบคอบให้มากขึ้นเพื่อรักษาสถานะความสัมพันธ์ในช่วงนี้ไว้ให้ได้
เรื่องอื่นชนัยไม่เคยสนใจแต่ดราณีเป็นสิ่งเดียวในชีวิตเขาที่จะไม่ยอมให้หล่อนต้องมาเดือดร้อนเขาจะไม่มีวันปล่อยมือจากหล่อนเด็ดขาด
เขานึกไม่ออกเลยว่าวันที่เขาต้องสูญเสียหล่อนไปเขาจะเป็นอย่างไรคงจะรู้สึกเสียใจมากกว่าวันที่พ่อเขาเรียกให้เขากลับมาที่บ้านธิสกุลเพื่อรับช่วงต่องานทั้งหมดร้อยเท่าพันเท่า
สามสิบสามปีที่ผ่านมานี้เขารู้สึกเหนื่อยล้ามากเหลือเกิน
ชีวิตที่ดูเหมือนจะอิสระเสรีแต่กลับไม่มีสักวินาทีเลยที่เป็นของเขาจริงๆมักจะมีดวงตาคู่หนึ่งที่คอยจับตามองเขาอยู่ด้านหลังตลอดเวลารอจนมาถึงเวลานี้ที่จะได้โอกาสลากตัวเขากลับไป
ตอนนี้สิ่งที่เป็นแรงผลักดันให้ชนัยเดินหน้าต่อไปได้มีแค่สามพยางค์คือดราณีเท่านั้น
แสงไฟที่เหนือศีรษะสาดแสงสว่างลงมาชนัยค่อยๆหลับตาลงวินาทีนี้เขาอธิษฐานในใจอธิษฐานให้พ่อของเขารักษาสัจจะที่ให้ไว้ว่าหากเขากลับมาที่บ้านธิสกุลจะปล่อยดารณีและยอมรับความสัมพันธ์ระหว่างหล่อนและเขา
ขอแค่มีหล่อนอยู่ข้างกายต่อให้ต้องเป็นหุ่นเชิดให้บ้านธิสกุลตลอดชีวิตจะเป็นไรไป
已经是最新一章了
加载中
