已经是第一章了
ตอนที่758อยู่กันคนละโลก
ตอนที่758อยู่กันคนละโลก
หลังจากที่ชนัยตัดสินใจเลือกคนที่จะมาเป็นไม้กันหมาได้แล้วหนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้นก็มีข่าวเชิงชู้สาวของดาราคนหนึ่งในวงการบันเทิงออกมา
เป็นพาดหัวข่าวที่สะดุดตาคนอ่านมากไม่ว่าใครมาเห็นก็คงอดไม่ได้ที่จะต้องเปิดดู
เกวลินดาราสาวตกอับไม่มีงานละครหนึ่งปีซุ่มคบหนุ่มผู้บริหารในวงการ'
ภาพในข่าวเป็นรูปที่ไม่ชัดถูกถ่ายตอนกลางคืนหญิงสาวสวมชุดเดรสเข้ารูปสีดำคลุมทับด้วยเสื้อคลุมคอลเลคชั่นใหม่ของร้านCควงแขนอยู่กับผู้ชายด้านข้างช่วงบนของลำตัวแนบชิดแทบทับกันแล้ว
ผู้ชายคนที่ถูกหล่อนควงแขนอยู่นั้นไม่ใช่ใครที่ไหนแต่คือชนัยนั่นเอง
แม้ว่าในรูปจะเห็นแค่ด้านข้างที่เบลอไม่ชัดนักแต่คนที่รู้จักเขาต้องดูออกว่าเป็นเขา
ในข่าวพูดถึงแต่เรื่องของเกวลินแทบจะไม่พูดถึงเขาเลยชื่อเขาก็ไม่มีใครกล้าลง
ข่าวนี้มีลงให้เห็นแค่ในอินเทอร์เนตเท่านั้นไม่ใช่เพราะความสามารถของนักข่าวแต่เป็นเพราะเป็นความต้องการของชนัยที่ได้ทำข้อตกลงไว้เรียบร้อยแล้ว
ตอนนี้ที่นั่งอยู่ในออฟฟิศมองดูผู้ช่วยที่ไม่กล้าแม้แต่ผ่อนลมหายใจชนัยสีหน้าเรียบเฉย"ไม่ต้องสนใจขอแค่ไม่มีชื่อฉันกับรูปที่ชัดกว่านี้ก็ปล่อยพวกเขาไป"
ข่าวลือทรงภพผู้ช่วยของเขาคาดไม่ถึงเล็กน้อยแม้ว่าเจาเพิ่งจะมาทำงานกับชนัยได้ไม่นานแต่เขาก็เคยได้ยินคำร่ำลือเกี่ยวกับเจ้านายเขามาบ้าง
คนที่ไม่ยินดีในคำที่คนอื่นจะวิพากวิจารณ์ตนเองคนที่ชอบเที่ยวกลางคืนเป็นเวลานานแต่กลับไม่เคยทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันครั้งนี้เกิดอะไรขึ้นทำไมใจกว้างจัง
ทรงภพสงสัยมากแต่เพราะชนัยพูดมาแบบนี้แล้วเขาก็พูดอะไรมากไม่ได้ก็แล้วแต่นักข่าวพวกนั้นจะเขียนตามอำเภอใจแล้วกัน
หากเมื่อเทียบกับชนัยแล้วตอนแรกที่หล่อนเห็นข่าวหล่อนก็ไม่ได้ใจเย็น
หล่อนเปิดข่าวอ่านอยู่หลายรอบจนแน่ใจว่าโทรศัพท์มือถือของตัวเองไม่ได้เสียในใจรุ่มร้อนดั่งไฟอ่านทุกตัวอักษรในข่าวจนจบ
ยิ่งอ่านหล่อนก็ยิ่งโกรธจนศาสตราจารย์เรียกให้หล่อนยืนขึ้นตอบคำถามหล่อนก็ยังไม่รู้ตัว
เพื่อนที่อยู่ข้างต้องเอามือมาสะกิดหล่อนเบาๆหล่อนจึงได้สติขึ้นมา
เมื่อสบสายคู่ที่เหมือนจะกินคนได้ของศาสตราจารย์หล่อนก็รีบเก็บโทรศัพท์แล้วลุกขึ้นยืนทันทีแต่หลังจากยืนขึ้นแล้วก็ไม่มีคำตอบอะไร
เพราะเธอไม่ได้สนใจฟังตั้งแต่แรก
ศาสตราจารย์จดชื่อของหล่อนไว้เพื่อหักคะแนนหล่อนแต่ไหนแต่ไรดราณีเป็นคนที่ห่วงเรื่องคะแนนมากถึงตอนนี้ก็คงทำอะไรไม่ได้แล้ว
ในสมองตอนนี้มีแต่ภาพของดาราสาวคนนั้นที่กำลังควงแขนชนัย
ถึงแม้ว่าภาพนั้นจะเบลอขนาดไหนแต่ไม่รู้ว่าหล่อนไม่มั่นใจในตัวเองหรือว่าด้วยเหตุอะไรก็ตามหล่อนกลับรู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นสวยมาก
ไม่ใช่ว่าหน้าตาสะสวยแต่เป็นบุคลิกท่วงท่าที่สง่างามแบบที่มีแต่ผู้หญิงสมบูรณ์แบบเต็มตัวเท่านั้นที่มี
วิชาที่เหลือดราณีไม่มีสมาธิในการเรียนอีกแล้วหล่อนแทบรอให้ถึงเวลาเลิกเรียนแทบไม่ไหวหล่อนรีบคว้ากระเป๋าแล้วรีบออกจากห้องเรียนไปทันที
ตลอดทางหล่อนเดินกึ่งวิ่งไปที่ประตูใหญ่หน้ามหาวิทยาลัยอยากจะยกมือเรียกรถแต่สุดท้ายก็ต้องชะงัก
หล่อนจะไปหาเขาที่ไหนที่บริษัทเหรอแล้วถ้าเขาไม่อยู่ล่ะและต่อให้เขาอยู่หล่อนคิดจะพูดอะไรกับเขา
เมื่อความคิดเหล่านี้แวบขึ้นในสมองหล่อนก็ไม่เหลือซึ่งความกล้าหาญใดๆจิตใจที่ร้อนรนอยู่เมื่อสักครู่กลับได้สติขึ้นมาตัวเองไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะไปเผชิญหน้ากับชนัยอย่างไร
หล่อนไม่เคยคิดเลยว่าจะมีข่าวซุบซิบนินทาเชิงชู้สาวแบบนี้เกิดกับชนัยและยิ่งไม่เคยคิดเลยด้วยว่าถ้าหากเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหล่อนจะจัดการอย่างไร
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความรู้สึกหล่อนช่างไร้เดียงสาอ่อนต่อโลกนัก
ดราณียืนอยู่ที่ประตูมหาวิทยาลัยมองดูรถที่เข้าๆออกๆอยู่ๆก็รู้สึกสับสนพร่ามัวช่วงนี้อารมณ์ต่างๆที่หล่อนพยายามเก็บซ่อนไว้ในใจก็เหมือนจะเบียดพุ่งออกมาหล่อนต้องพยายามอย่างหนักที่จะควบคุมมันไว้เพื่อมิให้สติกระเจิดกระเจิง
หล่อนเริ่มปลอบใจตัวเองถ้าหากเป็นเรื่องเข้าใจผิดล่ะหรือว่านักข่าวต้องการแค่ให้เป็นจุดสนใจ
ชนัยดีกับหล่อนขนาดนั้นหล่อนก็ควรจะเชื่อใจเขาไม่ใช่พอเห็นข่าวปุ๊บก็สงสัยก่อนเลยเท่าก็ว่าหล่อนอยู่ข้างเดียวกันกับคนอื่นๆ
ใช่แล้วหล่อนต้องใจเย็นกว่านี้เขาทั้งยุ่งทั้งเหนื่อยมากพอแล้วอย่าทำให้เขาต้องเดือดร้อนมากไปกว่านี้เลยดราณีหากไม่ใช่เรื่องจริงชนัยต้องมาอธิบายเรื่องนี้ให้เธอฟังด้วยตนเอง
เมื่อคิดได้อย่างนี้แล้วดราณีจึงหยุดยั้งคำถามในใจที่รีบร้อนจะไปถามเขาความรักครั้งแรกสำหรับหล่อนทุกอย่างเป็นสิ่งแปลกใหม่
หล่อนหวงเขามากชนัยคบหาอยู่กับหล่อนก็ต้องถือว่าเป็นคนของหล่อนใครจะมาแตะต้องไม่ได้ดังนั้นหล่อนจึงลืมผู้ชายแบบนั้นไปแล้วเมื่อก่อนรอบกายเขาก็มีหญิงสาวมากมายถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นฝ่ายเข้าหาผู้หญิงพวกนั้นแต่ก็ต้องมีคนพร้อมที่จะเข้าหาอยู่แล้ว
และคงจะมีมากจนนับไม่ถ้วนเลยทีเดียว
ในขณะที่หล่อนคิดฟุ้งซ่านและยังหาข้อสรุปไม่ได้อยู่นั้นอยู่โทรศัพท์มือถือของหล่อนก็ดังขึ้นหล่อนรีบหยิบขึ้นดูแต่น่าเสียดายที่ไม่ใช่ชนัยโทรมาหากแต่เป็นเสนานี
หล่อนสัมผัสได้ถึงใจที่กำลังสั่นไม่หยุดเมื่อก่อนหล่อนเคยกังวลว่าที่บ้านของชนัยจะนามหาเสนานีจนเจอหล่อนก็ไม่เคยยอมถอยมาตอนนี้หล่อนกลับไม่กล้าเผชิญหน้าเสียแล้ว
ไม่รับสายก็ไม่ได้ทยุติเพิ่งผ่านการผ่าตัดมาร่างกายยังไม่แข็งแรงเหมือนเดิมหากหล่อนไม่รับสายอีกยิ่งทำให้เสนานีกังวลใจมากขึ้นจนอาจจะมาที่เมืองJคราวนี้จะกลายเป็นเรื่องใหญ่
จะกลัวทำไมแค่ถูกด่าหล่อนก็ไม่อยากให้ที่บ้านต้องเป็นกังวลไปมากกว่านี้
ดังนั้นหล่อนสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะรับสาย
"ฮัลโหลแม่"
หล่อนพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุดแต่ที่ผิดปกติคือปลายสายเสนานีไม่ได้ด่าหล่อนแบบที่หล่อนคิดแต่กลับนิ่งเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะถามหล่อนอย่างใจเย็นว่า"เห็นข่าวแล้วใช่มั้ย"
ใจของดราณีตกดัง'ตุ๊บ'ไม่รู้ว่าเสนานีกำลังคิดอะไรอยู่จึงได้แต่ตอบไปตามสัจจริงว่า"เห็นแล้วค่ะ"
"คิดยังไงล่ะ"
หล่อนกัดริมฝีปากเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะตอบว่า"แม่คะมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดช่วงนี้ที่บ้านของชนัยให้เขาทำงานเยอะจึงหลีกเลี่ยงที่จะต้องมีงานเลี้ยงสังสรรค์บ้างมันไม่ใช่แบบที่แม่เห็นนะคะ"
เสนานีไม่ได้รีบแสดงตัวว่าหล่อนรู้แผนการของดราณีจึงค่อยๆบีบให้หล่อนตอบคำถาม"ชนัยบอกอย่างนี้เหรอ"
ดราณีไม่เคยโกหกมาก่อนจึงถูกจับพิรุธได้ทันทีนี่มีโทรศัพท์เป็นตัวกลางจึงไม่เห็นว่าในขณะที่หล่อนตอบคำถามใบหน้านั้นแดงกล่ำไปทั่ว"ใช่ใช่ค่ะ"
"ดราณีลูกยังไม่ยอมรับอีกเหรอ"
"......"
คราวนี้ดราณีไม่ตอบแน่นอนว่าหล่อนถูกต้อนจนไปไม่เป็นเสียแล้ว
หล่อนรู้ว่าเสนานีจับได้ว่าหล่อนโกหกหล่อนอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้ว
"จะต้องรอให้ถึงวันที่ต้องสูญเสียถูกทำร้ายก่อนหรืออย่างไรถึงจะเข้าใจว่าทั้งหมดที่ทำก็เพื่อลูก"เสนานีถอนหายใจยาวประหนึ่งว่าผิดหวังในตัวหล่อนอย่างมาก"พื้นฐานครอบครัวเขาไม่ได้เป็นแบบที่ลูกคิดว่าจะรับมือได้ง่ายๆดราณีลูกอยู่คนละโลกกับเขาถ้าหากไม่ใช่เพราะเรื่องงานลูกจะได้พบกับเขาเหรอไม่มีทางลูกกับเขามีทางเดินชีวิตคนละทางกันหากยังฝืนที่จะอยู่ด้วยกันไม่มีทางมีจุดจบที่สวยงามแน่"
已经是最新一章了
加载中
