已经是第一章了
ตอนที่759ปล่อยข่าวลือ
ตอนที่759ปล่อยข่าวลือ
หากเป็นเมื่อก่อนเสนานีพูดแบบนี้ในใจหล่อนจะต้องมีคำโต้แย้งมากมายแต่วันนี้ที่เห็นภาพข่าวบาดตาบาดใจหล่อนกลับพูดอะไรไม่ออก
"พวกเธอมองคนไม่เหมาะสมกันแม่รู้ว่าลูกไม่พอใจลูกคิดแค่ว่าต้องพยายามเปลี่ยนตัวเองให้ดีพอเพื่อที่วันหนึ่งจะได้คู่ควรกับเขาใช่มั้ย"คำพูดทุกคำของเสนานีเหมือนจะพูดเข้าไปในใจของหล่อน"มันไม่ใช่หรอกความดีของลูกไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาต้องการอย่าทำแบบนี้อีกเลยเพื่อตัวของลูกเอง"
ดราณีฟังคำพูดเหล่านี้เสนานีโทรมาเพื่อด่าหล่อนเหมือนที่หล่อนคิดเอาไว้จริงๆ
คำพูดเหล่านี้เปรียบเสมือนกรดกำมะถันที่ค่อยๆกัดกร่อนเรี่ยวเแรงของหล่อนสิ่งที่หล่อนคิดว่าเป็นตัวผลักดันสนับสนุนหล่อนสิ่งที่หล่อนเข้าใจว่ามันเต็มไปด้วยความกล้าหาญ
แต่ในสายตาของคนอื่นกลับเป็นแค่เรื่องเพ้อฝันไร้สาระและเสียแรงเปล่า
ด้วยวัยเพียง20ปีของหล่อนแน่นอนว่าจิตใจไม่แข็งแกร่งพอที่จะทนรับสิ่งเหล่านี้ได้พละกำลังทั้งหมดของหล่อนล้วนมาจากการสนับสนุนและความรักของชนัย
มาวันนี้ที่หล่อนเห็นภาพของเขาแนบชิดกับผู้หญิงคนอื่นเรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดของหล่อนก็เหมือนจะถูกดูดออกไปจนหมดไม่รู้ว่าจะเข้มแข็งต่อไปอย่างไร
ดราณีกลัวมากกลัวว่าจะต้องสูญเสียความรู้สึกดีๆนี้ไปกลัวว่าชนัยจะเปลี่ยนใจกลัวว่าสิ่งที่เสนานีพูดจะเกิดขึ้นจริงในวันหนึ่ง
ดังนั้นหล่อนจึงไม่ได้โต้แย้งอะไรเหมือนกำลังจะหลบหนีหล่อนพูดทิ้งท้ายไว้สองประโยคง่ายแล้วก็วางสาย
เสียงของเสนานีจางหายไปจากหูของหล่อนแต่ในใจกลับไม่ได้สงบลงเลยตรงกันข้ามกลับยิ่งทวีความตระหนกหวาดกลัวมากขึ้น
หล่อนรับรองกับเสนานีอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าชนัยนั้นเป็นคนดีขนาดไหนให้เกียรติทะนุถนอมหล่อนอย่างไรแต่มาตอนนี้ข่าวที่กำลังถูกพูดถึงอยู่ในโลกโซเชียลภาพชายหญิงที่ดูรักใคร่แนบชิดภาพนั้นทำให้หล่อนรู้สึกกลัวขึ้นมาจริงๆ
หล่อนกลัวว่าความไว้เนื่อเชื่อใจตลอดมาของหล่อนสุดท้ายกลายมาตบหน้าหล่อนเองกลัวว่าทั้งหมดจะเป็นเรื่องที่หล่อนคิดไปเอง
หล่อนได้แต่ปลอบใจตัวเองหากยังไม่ได้ยินคำอธิบายจากปากเขาด้วยหูตัวเองหล่อนจะไม่ตีโพยตีพายไปก่อน
ครั้งก่อนก็เคยเกิดเรื่องที่ไม่เชื่อใจกับแบบนี้ครั้งนี้ไม่ว่าในใจจะรู้สึกกดดันอย่างไรหล่อนก็จะรอให้เขาเป็นฝ่ายพูดก่อน
เมื่อหล่อนตัดสินใจรอหล่อนก็รอตั้งแต่บ่ายจนดึกดื่น
ดราณีนอนอยู่บนเตียงที่หอพักมองออกไปดูดวงจันทร์ที่ลอยเหนือกิ่งไม้นอกหน้าต่างฟ้าใกล้สางแล้วคนอื่นๆกำลังหลับสนิทแต่หล่อนกลับไม่รู้สึกง่วงนอนเลย
นับจากที่ข่าวนั้นถูกปล่อยออกมาเป็นเวลาหกชั่วโมงแล้วแต่หล่อนกลับไม่ได้รับโทรศัพท์จากชนัยเลยข้อความก็ไม่มีเช่นกัน
หรือว่าเขากำลังยุ่งอยู่
เหตุผลแบบนี้แม้แต่หล่อนยังไม่ค่อยอยากเชื่อหล่อนมั่นใจว่าในช่วงเวลาที่ข่าวถูกปล่อยออกมานั้นชนัยเองก็ต้องได้รับรู้แล้วเช่นกันในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้วทำไมถึงยังไม่ได้รับการติดต่อจากเขาเลย
หรือว่าเขารอให้หล่อนเป็นฝ่ายติดต่อไปเอง
ดราณีหลับตาในใจว้าวุ่นหน้าอกเหมือนมีตู้คอนเทนเนอร์ใหญ่ยักษ์เพื่อกักเก็บความรู้สึกต่างๆที่ถาโถมอยู่ตอนนี้และไม่มีทางกำจัดมันไปได้พะอืดพะอมจนหล่อนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว
แค่โทรหาหล่อนเล่าเรื่องทั้งหมดให้ชัดเจนต่อให้ยุ่งแค่ไหนก็ตามเสียเวลาสักห้านาทีไม่ได้เลยเหรอ
นอกเสียจากว่าเขาไม่ได้อยากจะอธิบายอะไรกับหล่อนแต่แรก
ความคิดนี้แวบขึ้นมาในสมองผ่านไปไม่กี่วินาทีโทรศัพท์มือถือที่หล่อนวางไว้ใต้หมอนก็สั่นดราณีรีบหยิบขึ้นมาดูว่าใครโทรมาเป็นชนัยโทรมาจริงๆ
ดราณีหยิบเสื้อคลุมมาคลุมตัวไว้แล้วค่อยๆย่องออกมาข้างนอกและเพื่อไม่ให้คนคุมหอพักจับได้หล่อนจึงเปิดหน้าต่างที่ระเบียงให้กว้างที่สุดแล้วใช้เสียงเบาที่สุด
"ฮัลโหล"หล่อนรับสายด้วยเสียงอ่อนเบาๆ
อีกด้านชนัยยังคงอยู่ที่ออฟฟิศของมูตี้คลับตั้งแต่เยาเข้ามารับช่วงต่องานที่บ้านนี่เป็นครั้งแรกที่เขามาออฟฟิศแต่อารมณ์กลับไม่ได้มีความตื่นเต้นเลย
เวลานี้ที่ได้ยินเสียงนุ่มอ่อนโยนใบหน้าที่เคร่งเครียดของเขาก็ดูผ่อนคลายลง"ยังไม่นอนเหรอ"
ดราณีกลืนน้ำลายกลัวว่าเขาจะดูหล่อนออกไม่กล้าแสดงท่าทีอะไรมาก"อืมเมื่อกี้คุยกับเพื่อนในหอพักอยู่'
ความจริงแล้วคุยกันที่ไหนหล่อนกำลังกลุ่มอกกลุ้มใจอยู่กับข่าวจนนอนไม่หลับต่างหาก
ชนัยเองรู้ดีว่าทำไมหล่อนจึงยังไม่นอนแต่ก็ไม่ได้ขัดอะไรหล่อนแต่เปลี่ยนหัวข้อสนทนา"เห็นข่าวแล้วรึยัง"
อยู่ๆเขาก็ถามขึ้นดราณีรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยไม่รู้เพราะหล่อนดูรูปต้นเหตุนั้นนานเกินไปหรือไม่เหมือนมีรูปชายหญิงควงแขนกันลอยขึ้นมาให้เห็นอยู่ตรงหน้า
รู้สึกไม่สบายจมูกหล่อนยอมรับอย่างเด็ดเดี่ยว"เห็นแล้ว"
เสียงของหล่อนเบาแต่ซ่อนความเสียใจและน้อยใจไว้ไม่มิด
หัวใจชนัยบีบเกร็งหลังจากข่าวที่ปล่อยออกมาเขาก็ลังเลตลอดว่าจะอธิบายให้หล่อนฟังเมื่อไหร่ดี
เมื่อคิดถึงปฏิกิริยากับท่าทางเมื่อก่อนของหล่อนเขาจึงเลือกตัดสินใจที่รอโทรศัพท์จากหล่อนแต่ว่าหล่อนก็ไม่ติดต่อเขาเลย
จนกระทั่งกลางดึกเขาทนไม่ไหวอีกต่อไปจึงเป็นฝ่ายโทรหาหล่อนก่อน
ในใจเขาใช่ว่าจะสงบอยู่ได้หลายอย่างที่ยังจัดการไม่เรียบร้อยเขาก็เล่าให้หล่อนฟังอย่างละเอียดรู้ครึ่งๆกลางๆดีกว่าไม่รู้อะไรเลยเขาจึงจำเป็นต้องหาเหตุผลที่ดีเพื่อบอกกับหล่อน
หลังจากที่ชนัยพยายามคิดไต่ตรองดีแล้วสุดท้ายก็หาข้ออ้างที่ฟังดูแล้วสมเหตุสมผล"เรื่องข่าวผมอธิบายได้รูปนั้นถูกถ่ายตอนที่ผมไปร่วมงานเลี้ยงสังสรรงานหนึ่งผมกับผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มีอะไรกัน"
ดราณีกัดริมฝีปากหลังจากผ่อนคลายได้พักใหญ่จึงตั้งคำถามอย่างไม่ค่อยมั่นใจว่า"แล้วต่อไปล่ะคุณจะต้องออกงานพร้อมกับหล่อนอีกมั้ย"
แค่คำถามแรกหล่อนก็ถามตรงจุดเข้าพอดีชนัยถอนใจหนักหน่วง"ใช่ผมยังต้องใช้หล่อนเป็นเครื่องกำบังอยู่"
"เครื่องกำบัง"
"คุณปู่ไม่พอใจคุณผมไม่อยากให้ท่านจับตาดูคุณตลอด"ชนัยไม่ได้เล่าให้เธอฟังทั้งหมดหากหล่อนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้างหล่อนจะต้องโทษว่าเป็นความผิดของตัวเองซึ่งไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการจะเห็น
ดราณีได้ยินอย่างนี้แล้วก็ยังคงมีความผิดหวังความสับสนของอารมณ์ความรู้สึกต่างที่ซ่อนอยู่ภายในใจ
"คุณพูดว่าให้ผู้หญิงคนนี้มาเบี่ยงเบนความสนใจเหรอ"
"อืม"
"แต่ว่า.."ดราณีชะงักแต่สุดท้ายก็ถามออกมา"แล้วคุณปู่คุณจะเชื่อเหรอ"
"ผมไม่สนใจว่าเขาจะเชื่อหรือเปล่าอย่างน้อยก็มีคนคอยดึงดูความสนใจเขาอยู่จะได้ไม่ต้องคอยจับผิดคุณไง"
ได้ยินเขาพูดแบบนี้หล่อนกลับไม่ได้รู้สึกดีขึ้นมาเลยนึกถึงอนาคตที่หล่อนอาจจะต้องเจอกับแรงกดดันในแบบที่หล่อนไม่เคยเจอ"ชนัยคะครอบครัวของคุณจะไม่มีวันยอมรับฉันใช่มั้ย"
จะว่าหล่อนปัญญาอ่อนก็ดีหรือไร้เดียงสาก็ได้ตั้งแต่คบกับผู้ชายคนนี้หล่อนก็ไม่เคยยอมท้อถอยกลางทาง
หล่อนหวังว่าเมื่อหล่อนรู้สึกดีๆกับใครมันก็จะอยู่ยาวนานตลอดชีวิตหล่อนไม่อยากเลิกกับชนัยอย่างน้อยในตอนนี้หล่อนก็ยังคงคิดแบบนี้
หล่อนไม่ได้ต้องการความรักที่หวานชื่นตลอดเวลาขอแค่ได้จับมือกับผู้ขายคนนี้เดินต่อไปข้างหน้าเรื่อยๆก็พอ
ถึงแม้ว่าชนัยจะเข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำถามนั้นของหล่อนแต่เขาก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร
已经是最新一章了
加载中
