ตอนที่9ไม่ได้ตั้งใจ

ตอนที่9ไม่ได้ตั้งใจ ใบหน้าเล็กเรียวงามขนตายาวงอนประดุจขนนกประดับบนดวงตากลมสวยงามชดช้อยจนหาที่ติมิได้ สือเทียนหลับตาลงและหายใจเข้าลึกเขาลืมตาขึ้นเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีทางเลือกว่า:"รอจนกว่าฉันทำมันเสร็จหมดก็แล้วกัน" "ได้เลยค่ะ!ขอบคุณมากนะอาจารย์"นภสรลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้นดีใจเธอกอดเอกสารและเอ่ยขึ้นว่า:"งั้นหนูเอาเอกสารไปให้คุณเก้าแล้วนะ"พูดเสร็จเธอก็วิ่งออกไปอย่างกระโดดโลดเต้น สือเทียนแหงนหน้าขึ้นและถอนหายใจยาวเวรกรรมจริงๆอ้อนเก่งเกินไปแล้วใครมันจะไปทนได้กัน กลับไปถึงตึกหลักนภสรขึ้นลิฟต์พาตัวเองไปชั้นสามแต่เดิมชั้นนี้มีแค่กมลภูเคยพักอาศัยอยู่คนเดียวเท่านั้นแต่ตั้งแต่ที่นภสรมาที่นี่ชั้นนี้ถึงมีชีวิตชีวามากขึ้น ประตูลิฟต์ถูกเปิดออกห้องกระจกขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงกลางปรากฏแก่สายตาข้างในนั้นเต็มไปด้วยพืชดอกหลากหลายสายพันธุ์จากทั่วทุกมุมโลก ที่นี่ถูกออกแบบโดยนักออกแบบสวนชื่อดังระดับโลกที่กมลภูเชิญมา เพียงเพราะนภสรเคยพูดว่าถ้าฤดูใบไม้ผลิไม่จากไปก็ดีแล้วคุณเก้าจึงบอกกับเธอว่างั้นก็ให้มันอยู่ที่นี่ตลอดไปซะ ห้องกระจกแห่งนี้ที่เสมือนออกมาจากเทพนิยายจึงถูกสร้างขึ้น ถ้าเดินไปทางซ้ายประมาณอีกสิบเมตรจะเจอกับดาดฟ้าโล่งที่กว้างใหญ่บนดาดฟ้ามีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ตกกลางคืนเธอมักจะมานอนดูดาวที่นี่บ่อยครั้งส่วนกมลภูก็จะชอบจิบไวน์ชั้นเลิศบนโซฟาหรู นภสรเดินผ่านห้องสวนเธอเดินมาถึงหน้าห้องนอนของกมลภูเธอเคาะเรียกคนในห้องสองสามทีไม่มีเสียงตอบรับจากด้านในเธอจึงผลักประตูออกเบาๆและกอดเอกสารเดินเข้าห้อง แต่กลับไม่เจอเงาคนของคนที่เธอตามหาอยู่เลย เธอเดินเข้าไปด้านในอีกประมาณสิบก้าวเธอถามขึ้นว่า:"คุณเก้าอยู่หรือเปล่าคะ?"เธอเอียงซ้ายทีขวาทีตามหาตัวกมลภู จู่ๆประตูห้องน้ำถูกเปิดออกอย่างฉับพลันกมลภูออกมาพร้อมด้วยผ้าขนหนูผืนบางบนตัวที่ปกปิดเพียงช่วงล่างบนตัวชายหนุ่มมีหยดน้ำเกาะแพรวพราว เธออึ้งไปสักพักพอรู้ตัวว่าตัวเองกำลังเสียมารยาทจึงก้มหน้าลงทันทีเธอเอ่ยขึ้นอย่างหน้าแดงว่า:"คุณเก้าหนู..หนูมามาส่งเอกสารให้คุณเก้าสือเทียนฝากหนูเอามาให้" นภสรใจเต้นตึกตักทำไมคุณเก้าอาบน้ำไม่ล็อคประตู! แต่อดที่จะพูดไม่ได้เสียจริงว่าหุ่นของคุณเก้าคือดีสุดๆเลยร่างกายสูงใหญ่มั่นคงกล้ามเนื้อเป็นหมัดได้สัดส่วนไม่ใหญ่มากแต่เต็มไปด้วยพลังและมีความแข็งแรงภายใต้แสงไฟสลัวภาพตรงหน้าเซ็กซี่และดึงดูดจนหาที่ติไม่ได้ "เอามาให้ฉันเถอะ"เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น "ค่ะ"นภสรเดินก้มหน้าไปข้างหน้า เดินไปไม่ถึงสองก้าวก็ชนกับแผงอกอย่างไม่ทันตั้งตัวเธอเซเกือบล้มแต่โชคดีที่กมลภูรับตัวเธอมาในอ้อมอกได้ทัน กลิ่นหอมเย้ายวนเป็นกลิ่นเฉพาะของเด็กสาวโชยขึ้นจมูกดวงตาที่ชี้ขึ้นของกมลภูมองดูหญิงสาวตัวเล็กที่อย่ในในอ้อมอกชายหนุ่มยกยิ้มเอ่ยถามด้วยเสียงที่แหบพร่าว่า:"เป็นอะไรไปหรือพร้อมจะตอบแทนฉันด้วยร่างกายแล้ว?" "!!!!!!" ..................... ณตอนนี้ชุดคุลมอาบน้ำสีดำถูกใส่ลงบนตัวของกมลภูในความหล่อเหลานั้นซ่อนไว้ด้วยความเล่ห์ร้ายและสูงสง่า แต่ผู้ชายคนนี้ช่วงนี้เป็นอะไรไปกันเเน่ หรือเขากำลังจีบเธออยู่เหรอไม่ๆๆเป็นไปไม่ได้!เธอต้องเข้าใจอะไรผิดไปแน่ๆ หญิงสาวอ้าปากค้างเธอปฏิเสธว่า:"หนะ...หนูไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย!"พูดเสร็จเธอก็ดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของกมลภู กมลภูปล่อยให้เธอเป็นอิสระเขาหยิบเอกสารนั่งลงบนโซฟา นภสรยังคงยืนอยู่ที่เดิมคำพูดเมื่อกี้ของชายหนุ่มวนเวียนอยู่ในหัว กมลภูสังเกตถึงหญิงสาวที่ยังไม่ขยับไปไหนเขาเงยหน้าขึ้นจากเอกสาร:"ยังมีอะไรอีกหรือเปล่า" นภสรเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองยังอยู่ที่เดิม:"ไม่.....ไม่มีอะไรแล้วค่ะงั้นหนูขอตัวก่อนนะ" "อืม"ชายหนุ่มพยักหน้าตอบรับอย่างราบเรียบ ยังไม่ทันได้หันหลังกลับเสียงของกมลภูที่อยู่ข้างหลังดังขึ้นอีกครั้ง "เดี๋ยวก่อน!" นภสรหันมามองสีหน้าเธอเต็มไปด้วยความสงสัยมองดูชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา "คราวหลังตอนกลางคืนห้ามออกไปข้างนอกคนเดียวและห้ามกลับดึกเกินด้วย"เสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยความเด็ดขาด เฮ้อก็นะมาขอเขาอาศัยอยู่ด้วยไม่ยอมก็ไม่ได้และยังเพิ่งจะสร้างปัญหาไปเองด้วยโดนกักบริเวณถือว่าลงโทษเบามากแล้วจริงๆแล้วนี่ไม่ถือเป็นการกักบริเวณแบบจริงจังด้วยซ้ำยอมรับเชื่อฟังก็คงจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด อีกไม่นานก็จะจบม.ปลายแล้วถ้าขึ้นมหา'ลัยเมื่อไหร่เธอก็จะอำลากับคุณเก้าเธอโตเป็นผู้ใหญ่แล้วจะพึ่งพาคุณเก้าไม่ได้อีกต่อไป ยังมีเรื่องอีกมากมายรอให้เธอไปทำเธอจะเอาทุกอย่างของเธอกลับคืนมาด้วยตัวของเธอเองแล้วเธอจะกลับมาตอบแทนบุญคุณของคุณเก้าเเน่นอน นภสรยิ้มหวาน:"รับทราบค่ะคุณเก้าหนูสัญญาว่าต่อไปนี้จะอยู่จะไม่ทำตัวเกเรอีกแน่นอน" ช่วงนี้เธอจะไปให้อาจารย์สอนเกี่ยวกับสิ่งประดิษฐ์ใหม่นั่นพอดีเลยด้วย มองดูแผ่นหลังของนภสรที่เดินจากไปกมลภูยกยิ้มขึ้นที่มุมปากรอยยิ้มที่มีให้เห็นไม่บ่อยนักปรากฏบนใบหน้าที่เย็นชาของชายหนุ่ม