บทที่ 3 ยาจากเลือดเนื้อ

บทที่ 3 ยาจากเลือดเนื้อ มู่ชิงก้าวเดินอย่าเหม่อลอย มีมาม่าซูคอยประคอง เดินออกจากชุนหย้วน เมื่อฝีเท้าก้าวออกจากจวนไป น้ำตาที่คลออยู่ที่เบ้าตาก็ไหลริน เพ้ยหยุ่ ชื่อนี้ ก็ยังคงประทับอยู่ในใจได้อย่างเจ็บปวด ในคืนนั้น มู่ชิงกำลังเข้านอนแต่หัววันเพื่อพักผ่อน เพ้ยหยุ่ก็นำมู่หลิงกลับตำหนัก ในครึ่งปีนี้ เพ้ยหยุ่ไม่เคยมีถามถึงนางเลยสักคำ จะว่าไปคงจะมาที่ตุงหย้วน นางเพียงแต่นับวันหลังจากที่ลูกน้อยเกิดมา เพ้ยหยุ่คงจะมาดูเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา ในเวลานี้ ดวงตาทั้งสองของมู่ชิงปิดลง ทั้งใดนั้นก็ได้ยินเสียง “เพล้ง”เสียงจากการเปิดประตู นางก็พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง มองไปเห็นเงาคนในความมืด ถามว่า “ใครหน่ะ” “ข้าเอง” เสียงคุ้นเคยอยุ่ที่ข้างหูนาง และอารมณ์ของมู่ชิงก็สับสนวุ่นวาย “ท่านอ๋อง” กำลังลุกจากผ้าห่ม เพ้ยหยุ่ก็ห้ามเอาไว้ “เจ้ากำลังท้อง ไม่ต้องลุงขึ้นมา “ เขาเข้ามาด้านข้างเตียง นอนอยู่ข้างนาง โอบกอดมู่ชิงจากด้านหลัง พร้อมกับฝ่ามือที่วางไว้บนท้องนูน ๆ ของนางและลูบไปอย่างอ่อนโยน ร่างกายของมู่ชิงแข็งทื่อ ตอนที่มือนั้นวางอยู่ที่ท้อง นางรู้ว่ามันไม่ใช่ความจริง เหมือนกับฝันไปอย่างไงอย่างงั้น “ท่านอ๋อง ลูกเราอายุได้เจ็ดเดือนแล้ว ทุก ๆ เดือนหมอหลวงจะมาตรวจชีพจรข้า บอกว่าเด็กเติบโตดี ตั้งแต่ตั้งท้องมาถึงตอนนี้ลูกเรียบร้อยดี” มู่ชิงไม่ไปคิดถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวัน ค่อยๆ บอกกับเพ้ยหยุ่ที่ไม่เคยชายตามาดูเด็กคนนี้ เพ้ยหยุ่ ส่งเสียง “อืม”ดวงตาเย็นชา​ “ข้ากับเด็กคนนี้ ตั้งแต่ต้นจนจบไม่มีโอกาสจะได้พบกัน” “จะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไร” มู่ชิงไม่ได้คิดอะไรอื่น ค่อยๆ พลิกตัวกลับมา เผชิญหน้ากับเขา “รอให้เด็กคลอดออกมา ท่านก็จะได้พบกับเด็กคนนี้” พูดจบ เพ้ยหยุ่เอามือขึ้นมาบีบคางนาง “เพราะว่าหลิงเอ๋อก็ท้องเหมือนกัน ครึ่งปีก่อนเจ้าทำร้ายนางที่กองโจรได้รับความทุกข์ทรมานมานาน ให้คนไปวางยา ทุกครั้งที่นางตั้งท้องก็ต้องทนกับกับพิษที่ปวดราวไปถึงกระดูก” มู่ชิงถลึงตาสองข้างมองดูเขาในความมืด ที่มาตุงหย้วนกลางดึก ก็เพื่อเรื่องนี้ นางพยายามจะอธิบายให้เขาฟัง“ท่องอ่อง โปรดฟังที่ข้าอธิบาย ตอนนั้นข้ากับเขา ” “ข้าไม่อยากฟังเจ้าอธิบาย ข้าจะมาบอกเจ้าว่า รอให้อายุครรภ์ครบแปดเดือน จะให้หมอผีมาเอาเด็กในท้องเจ้าไปทำยาให้หลิงเอ๋อ เจ้ายังมีเวลาเตรียมใจอีกครึ่งเดือน “ท่านพูดอะไร “ ความเย็นยะเยือกอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนโจมตีเข้าเกาะในหัวใจของมู่ชิง เจ็บจนสะท้าน นางยกมือขึ้นเพื่อปัดมือของเขาออก “ เพ้ยหยุ่ เด็กในท้องของข้าก็คือลูกของท่าน เสือมันยังไม่กินลูกของมัน แล้วนี่ท่านจะเอาชีวิตเด็กไปแลกกับชีวิตนางสารเลวมู่หลิงอย่างนั้น ข้าไม่เห็นด้วยข้าไม่ยอม” “หุปปาก” เพ้ยหยุ่กดเสียงลงต่ำ “ข้าไม่ได้มาเพื่อปรึกษากับเจ้า นี่คือคำสั่ง” “ท่านเคยคิดหรือไม่ว่าการที่จะมาเอาเลือดของเด็ก อาจทำให้เด็กตายได้” มือทั้งสองข้างของมู่ชิงสั่นสะท้าน ถามอย่างสุดเศร้า “ถ้าเด็กตายขึ้นมา จำทำอย่างไร!” “ตายก็ตายไป “เพ้ยหยุ่ลุกขึ้น พูดคำที่เย็นชาออกมาได้อย่างไม่รู้สึกอะไร หลังจากนั้นก็สะบัดมือจากไป มู่ชิงกอดผ้าห่มอย่างแน่นร้องไห้จนหมดแรง ยังคงจำครั้งแรกที่นางและเขาได้ชัดเจน เขานั่งอยู่ริมทะเลสาบ ถือก้อนหินเอาไวรอบ ๆ และดุพี่น้องที่มาสบประมาทนาง ในเวลานั้น พวกเขาจะว่าเด็กก็ไม่เด็กจะว่าผู้ใหญ่ก็ไม่เชิง นางยังคงจำเขาได้ดี หลังจากนั้นมา ถึงได้พบเขาเติบโตมาเป็นคุณชาย เนื่องจางมีสัญญาแต่งงานไว้ตั้งแต่เด็ก ว่าจะให้เขาแต่งงานกับมู่ชิง