บทที่ 4 จองจำในตำหนัก

บทที่ 4 จองจำในตำหนัก หลังจากแต่งงาน ทั้งสองเคารพซึ่งกันและกัน เขาไม่เข้าใจความคิดของนาง และเขาก็ได้อยากจะไปดูนางด้วยซ้ำ จนกระทั้งนางค่อย ๆ รู้ว่าเขาไม่ได้ไม่เพียงไม่อยากเจอนาง แต่ในใจของเขามีมู่หลิง คงไม่มีสายตาเหลือไว้มามองนาง เมื่อใดกันที่ทำให้คนสองคนที่เคยมีความเคารพซึ้งต่อกันกลับกลายเป็นคนที่โกรธแค้นกันไปได้เช่นนี้ ไม่ ข้าจะไม่ให้มู่หลิงประสบความสำเร็จได้ มู่ชิงผ่านค่ำคืนไปด้วยความยากลำบาก พอฟ้าเริ่มสางก็เรียกมาม่าซูมาช่วยแต่งตัว เร่งรีบเรียกจัดที่นั่งเพื่อเรียมจะไปเข้าเฝ้าฮองเฮา แต่กลับ มู่ชิงยังไม่ทันจะได้เดินออกจากตำหนักอ๋อง ก็มีองค์รักษ์มาเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูตำหนักกันไม่ให้มู่ชิงออกไป มาม่าซูเห็นดังนั้น ก็พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น “นี่พวกเจ้าจะทำอะไรกัน ไม่เห็นหรือไงว่าพระชายาจะเข้าวังรึ” “ท่านอ๋องมีคำสั่ง ห้ามไม่ให้พระชายาออกห่างจากตำหนักอ๋อง” เสียงอันเย็นชาตอบกล่าว มู่ชิงเงยหน้าขึ้นมององค์รักษ์ที่ดูแลประตู ปรากฏว่าผู้คนโดนสับเปลี่ยนไปแล้ว และนั้นคือเถ่อิงที่ติดตามเพ้ยหยุ่มานานหลายปี หลังจากนั้นก็ให้ไปอยู่กับมู่หลิง เพื่อคอยคุ้มกันมู่หลิง จนกลายเป็นคนของมู่หลิง พอคิดได้ว่าเถ่อิงเป็นคนของมู่หลิง แล้วมู่หลิงก็เป็นคนมีจิตใจคิดคด สีหน้าของนางก็แสดงความโกรธคล่ำเครียด “ว่าแท้ที่สุดแล้วเป็นคนของมู่หลิงหรือเป็นคนของท่านอ๋องกันแน่” เถ่อิงนำป้ายคำสั่งของเพ้ยหยุ่ออกมา น้ำเสียงและสีหน้าเย็นชา “แบบนี้พระชายาจะเชื่อได้หรือยัง” ในใจลึก ๆ ของมู่ชิง เหมือนมีก้อนหินก้อนใหญ่ทับอยู่ในอก สะกดแสงจากดวงตาให้ค่อย ๆ จางลง หลังจากที่นางได้ดูป้ายคำสั่ง ก็ไม่ได้ก่อความวุ่นวายให้กับเถ่อิง รีบเดินกลับตำหนักเท่านั้น มาม่าซูที่อยู่ด้านหลังรู้สึกเป็นห่วง “พระชายา เดินช้า ๆ หน่อย ท่านท้องอยู่” เดิมทีมู่ชิงอยากจะกลับตำหนัก แต่พอนึงถึงคำที่เมื่อคืนที่เพ้ยหยุ่พูด มู่ชิงก็หยุดเดิน แล้วก็มุ่งหน้าไปฝูหม่างเก๋ออของเพ้ยหยุ่แทน แต่พอมู่ชิงกำลังเดินไปตามทาง ก็เจอกับร่างของมู่หลิง มาม่าซูรีบเข้ามาประคองมู่ชิงไว้ด้านหน้า “พระชายา นี่คือท่านหญิงรอง” “ข้าเห็นแล้ว” มู่ชิงขมวดคิ้ว ไม่เดินต่อไปข้างหน้า มู่หลิงเดินไปข้างหน้า ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสร้องว่า “พี่สาว นี่ท่านจะไปที่ไหนหรือ​” ข้าเพิ่งจะทำซุปหยุ่จือ หมอผีบอกว่ามันช่วยบำรุงครรภ์ได้ ให้ตอนพี่สาวคลอดนั้นเจ็บปวดน้อยลง ข้าตั้งใจมาเข้าครัวเพื่อทำให้พี่สาวโดยเฉพาะ กำลังจะเอาไปส่งให้พี่สาวที่ตุงหย้วน” มู่หลิง ด้านหนึ่งตั้งใจจะนำซุปจากถาดด้านหลังในมือของมาม่าหตำหนักอ๋องยกขึ้น อีกด้านหนึ่งก็พูดด้วยเสียงเล็กเสียงน้อย ให้กลุ่มข้าราชบอริพานในตำหนักอ๋องสรรเสริญยกย่องคุณงามความดีของผู้หญิงคนใหม่ ด้านหน้าซุป มู่หลังเปิดฝาชามออก สายตาของมู่ชิงลอบดูในชาม ก็เห็นเพียงเห็ดหูหนูขาว ข้างบนลอยไปด้วยเด็กทารก และเด็กทารกนั้นแขนขาขาด ทันใดนั้นก็คิดถึงคำพูดที่เพ้ยหยุ่พูดกับนางเมื่อคืน คำพูดเหล่านั้น ทำให้มู่ชิงอยากจะอาเจียน “แหวะ“ มู่ชิงจับหน้าอกในอกแน่นจะอาเจียน มู่หลิงตกใจอยู่พักนึง ไม่หยุดที่จะพูดว่า“พี่สาว ท่านเป็นอะไรรึ” มู่ชิงเงยหน้าขึ้นจ้องมู่หลิง ถามกลับด้วยน้ำเสียเย็นชา“นี่คือสิ่งใดกัน เจ้าเอาอะไรมาให้ข้าดื่ม นี่เจ้าคิดจำทำร้ายให้ข้าตายใช่ไหม เหตุใดต้องมาแสร้งทำเป็นคนดี ไสหัวไปซะ” จากนั้นนางก็โบกมือ ซุปในมือมู่หลิงก็กระจายออก ตกลงไปตามทางเดินนอกจวน “เพ้ง” เสียงดังขึ้น ชามแตกเสียแล้ว มู่หลิงตาแดงๆ ด้วยความเสียใจ “ พี่สาว ท่าน ท่านไม่ชอบหรือ ข้าข้า ข้าคิดว่าท่านจะชอบ ท่านไม่ชอบก็ไม่เป็นไร แต่ว่าพี่สาว ข้าจะทำร้ายท่านได้อย่างไร”