บทที่ 5 สามีภรรยาไร้ใจ

บทที่ 5 สามีภรรยาไร้ใจ “ ข้าไม่เคยที่จะคิดทำร้ายท่าน พี่สาว ข้าขอโทษ ข้อขอโทษ เดี๋ยวข้าจะไปทำให้ท่านใหม่ หมอผีบอกว่าอาหารบำรุงครรภ์ไม่ได้มีแต่ซุปนี้เท่านั้น” มู่หลิงทำคล้ายกับเด็กที่ขวัญเสีย ไม่หยุดที่จะอธิบายให้มู่ชิงฟัง แต่มู่ชิงเพียงรู้สึกขยะแขยง จะอาเจียน ! ความโกรธในใจเพิ่มมากขึ้น ไหนยังจะมีที่เพ้ยหยุ่กักขังนาง และยังพูดว่าจะเอาชีวิตลูกของนางไปแลกกลับชีวิตของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า ยากที่จะควบคุมอารมณ์โกรธไม่ให้แสดงออกมาได้ “เจ้าพูดว่าเจ้าไม่คิดจะทำร้ายข้า แต่ไม่ว่าจะความคิดหรือการกระทำก็ใช้ท่านอ๋องมาบีบบังคับเอาชีวิตของลูกข้าไปแก้พิษให้กับเจ้ามู่หลิง เจ้าลองถามใจเจ้าดู ที่โดนโจรจับไปครึ่งปีก่อนหน้านี้ ใช้ข้าจริงหรือเปล่าที่ทิ้งให้เจ้าต้องอยู่ตรงนั้นลำพัง” มู่ชิงพูดไปพลางเดินเข้าหานางพลาง มู่หลิงส่ายศีรษะ สีหน้าขาวซีดพูดว่า “พี่สาว ไม่ว่าข้าจะพูดอะไรท่านก็ไม่เข้าใจ ข้าไม่เคยใช้ท่านอ๋องให้ไปเอาลูกของพี่สาวมาให้ข้าแก้พิษ ข้าไม่เคย ข้าจะไปพูดกับท่านอ๋อง ว่าที่โดนโจรจับไปครึ่งปีก่อนหน้านี้พี่สาวไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง และข้าก็ไม่ต้องการชีวิตของลูกพี่สาวมาแลกชีวิตข้า แบบนั้นมันจะทุกข์ทรมานเกินไป” มู่ชิงกระซิบ “อธิบาย ผ่านมาแล้วครึ่งปีเจ้าเพิ่งจะมาอธิบาย ท่านอ๋องไม่ได้อยู่ตรงนี้เจ้าจะแสดงละครไปเพื่ออะไร” ในระหว่างที่พูดคุย มู่ชิงก็บีบคอมู่หลิง กดนางไว้กับรั้ว มู่หลิงร้องอย่างตกใจ มู่ชิงร้องด้วยเสียงอย่างเจ็บปวด“ถึงแม้นว่าลูกข้าจะต้องตาย ข้าก็ไม่ช่วยชีวิตต่ำทรามอย่างเจ้า” “มู่ชิง หยุดเดี่ยวนี้” ทางเดินที่ไม่เป็นระเบียง และท่าทีของมู่ชิงที่เหมือนกับผีเข้าอย่างนั้น ยากที่ใครจะลากนางออกมาได้ เมื่อเดินเข้าไปตรงระเบียงก็ได้เห็นภาพเหล่านนี้ ใบหน้าหวาดกลัวซีดเซียว ไม่คิดอะไรมากเข้ากระโดดถีบเข้าไปที่ไหล่ซ้ายของมู่ชิง ด้วยพละกำลังที่แข็งแรงขนาดนั้นทำให้นางกระเด็นถอยหลังไป ถึงทำให้มือทั้งสองที่จับมู่หลิงไว้คลายออก “พละ​” เสียงดัง มู่ชิงล้มลง กลิ้งตกลงไปจากระเบียง มาม่าซูและนางกำนันเล็กๆส่งเสียงร้องตกใจ สาวใช้แบ่งออกเป็นสองฝ่าย ฝ่ายนึงเข้าช่วยมู่หลิง อีกฝ่ายเข้าช่วยมู่ชิง แต่ทว่า สาวใช้ที่ไปช่วยทางด้านมู่ชิงเพื่อประคองมีเพียงแค่สองคน ในตอนที่มาม่าซูประคองมู่ชิงขึ้น ขอบตาของมู่ชิงก็เต็มไปด้วยน้ำตาและความโกรธแค้น นางจองมองเพ้ยหยุ่อย่าเอาเป็นเอาตาย มองเขาเข้าโอบกอดมู่หลิง สายตาเคียดแค้นมาทางมู่ชิง ด่าทอนาง“มู่ชิง เจ้าทำไมถึงได้ทำตัวน่ารังเกียจเช่นนี้ นางเป็นน้องสาวของเจ้า” มู่ชิงกัดฟันแน่น กลั่นจนในท้องรู้สึกเจ็บ กัดฟันพูดออกมา “ ข้า ไม่มี น้อง น้องสาว​” มู่หลิงเอาศีรษะซบลงในอ้อมกอดองเพ้ยหยุ่ มือจับเสื้อผ้าของเพ้ยหยุ่ไว้แน่น อารมณ์ตกใจอย่างหนักพูดว่า “ท่านอ๋อง อย่าได้เอาชีวิตของลูกพี่สาวมาแลกกับชีวิตข้า​” สีหน้าเพ้ยหยุ่เคร่งเครียด สายตาเย็นชาจับใจ ยืนอยู่ทีระเบียงไม่ขยับ ไม่มีใจสักนิดที่จะเดินไปดูมู่ชิง และก็ไม่ได้สนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเด็กในท้องนาง เพียงพูดนิ่งนิ่งว่า “การที่จะใช้เด็กในท้องของเจ้ามาทำยาแก้พิษให้หลิงเอ๋อ เป็นการตัดสินใจของข้า หลิงเอ๋อไม่ได้รู้อะไรด้วย หากว่าในใจเจ้าโกรธแค้น ก็ให้มาลงที่ข้านี่ แต่ถ้าว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับหลิงเอ๋อ ข้าจะไม่เพียงเอาแต่ชิวิตเด็กในท้องเจ้า ยังจะฆ่าเจ้าด้วย” แต่ละคำที่พูดมาเสียดแทงใจ ทำให้มู่ชิงหมดแรง สีเลือดบนใบหน้านางค่อย ๆ จางหายไป แต่ว่าตอนนี้นางปวดท้องมาก แต่นางยังคงไม่ส่งเสียงร้องสักแอะ นางรู้ตัวดี ในสายตาของเพ้ยหยุ่มีแต่มู่หลิงเท่านั้น เพ้ยหยุ่ไปแล้ว สาวใช้กลุ่มนั้นก็สลายตัวไปอย่างรวดเร็ว มู่ชิงเจ็บปวดและเศร้าใจมาก มาม่าซูรวบกระโปรงนางขึ้น ปรากฏเลือดออกมากมาย