บทที่ 6 คลอดก่อนกำหนด

บทที่ 6 คลอดก่อนกำหนด ตุงหย้วน มู่ชิงเจ็บจนสลบไป โดยมีมาม่าซูเป็นธุระจัดการทั้งหมด รีบมุงหน้าไปยังเชิญหมอหลวงแหละเหล่าสาวใช้ให้กลับมา มาม่าซูถาม “หมองหลวงหละ” ชิงเอ๋อทำตาแดง ๆ ถาม “หมอหลวงในตำหนักทุกคนไปที่ชุนหย้วนหมดแล้ว ข้าน้อยไปหาท่านอ๋อง แต่ แม้แต่ประตู้ของชุนหย้วนข้าน้อยก็เข้าไปไม่ได้” “ แล้วเจ้าหละ” มาม่าซูใจชาว๊าปไปครึ่งหนึ่ง แล้วถามปี้เอ๋อ ปี้เอ๋อก็ร้องไห้ออกมา “หมอในเมืองหลวงก็ถูกท่านอ๋องเรียกไปที่ชุนหย้วนหมด ได้ยินมาว่า ท่านหญิงรองสุขภาพไม่สู้ดี อีกนิดนึงเกือบถึงชีวิต” “อ้า ” เสียงร้องอย่างเจ็บปวดจากในศาลาลอยออกมา สาวใช้ที่คอยดูแลอยู่ข้างในรีบวิ่งออกมา “มาม่าซู มาม่าซู รีบเข้าไปดูพระชายาพระชายาเลือดออกเยอะมาก” มาม่าซูรีบเร่งฝีเท้าเข้าไป มีผ้าขาวผูกข้อมือสองข้างของมู่ชิงไว้ที่หัวเตียงอย่างแน่น สีหน้าซีดขาว เหงื่อออกท่วมศีรษะ หลังกจากเห็นมาม่าซู มู่ชิงก็จับมือมาม่าซูมาถาม “ท่านอ๋องหละ” มาม่าซูขมวดคิ้ว ไม่กล้าพูดว่าเพ้ยหยุ่อยู่ที่ชุนหย้วน ไม่ได้สนใจเรื่องของมู่ชิงสักนิด “ท่านหญิง คงไม่รักษาเด็กไว้ได้ ยังไงก็ต้องคลอดออกมา เด็กแม้อายุเพียงเจ็ดเดือนก็สามารถมีชีวิตอยู่รอดได้” มาม่าซูทั้งปลอบทั้งซับเหงื่อให้นาง “ให้เด็กได้คลอดออกมาก่อน ท่านอ๋องจะต้องชอบแน่ ๆ” พอได้ยินคำเช่นนั้น ใบหน้าของมู่ชิงก็เปื้อนยิ้มออกมา ใช่ซินะ หากเด็กคลอดออกมาตอนนี้ แบบนั้นเพ้ยหยุ่ก็ไม่ต้อรอถึงแปดเดือน ให้ต้องมาเอาเด็กออกจากท้องนาง ถึงตอนนั้นหากเขาได้เห็นเด็กทารกน้อยมีชีวิต จะต้องเอ็นดูเป็นแน่ มู่ชิงพยักหน้า ในใจมาม่าซูยังกังวลกับการหาหมอไม่ได้ และไม่สามารถที่จะออกห่างจากตำหนักเพื่อไปหาฮองเฮาได้ หมอหญิงกลุ่มหนึ่งเดินหน้าเข้ามา ใบหน้าดูดี สะอาดสะอ้าน ในมือถือกระเป๋าหมอมา ยืดอยู่ด้านในศาลา จัดการกำชับแต่ละขั้นตอน “ให้สาวใช้ที่อยู่ในศาลาถอยออกไป” พอมาม่าซูเงยหน้าดู ก็พบว่าไม่เคยเจอหมอหญิงลักษณะท่าทางแบบนี้อยู่ในตำหนักอ๋องมาก่อน“เจ้าคือ ” “ข้าคือคนที่ท่านอ๋องสั่งให้มาทำคลอดให้พระชายา” หมอหญิงวางกระเป๋าหมอลง มู่ชิงจับมาม่าซูไว้แน่น “มาม่า ข้ากลัว” นางเพิ่งจะคลอดลูกเป็นครั้งแรก ไม่อยากจะเผชิญคนแปลกหน้าเพียงลำพัง นางจับมือมาม่าซูไว้แน่นไม่ให้นางไป “ข้าสามารถอยู่เป็นเพื่อนท่านหญิงได้ไหม”มาม่าซูถาม หมอหญิงตอบด้วยเสียงราบเรียบ “เชิญตามสบาย” ในเวลาเดียวกันนั้นนางก็ได้กำชับคนข้างกายให้เตรียมเครื่องมือและต้มน้ำร้อน หลังจากนั้นก็เดินไปที่ด้านหน้าของมู่ชิง ตรวจดูร่างกายของนางอีกรอง ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “สภาพของท่านนั้นดูไม่ค่อยดีอย่างมาก นอนหงายจะไม่สามารถคลอดได้” มู่ชิงหอบชุดใหญ่ หน้าอกยกขึ้นลงตามแรงหายใจ “ข้าสามารถ ข้าทำได้ เจ้าจะให้ข้า จะให้ข้าทำอย่างไร” นางใช้แรงทั้งหมดที่มีพยายามถาม “อย่างนั้นพระชายาคงต้องลำบากสักหน่อยแล้ว” ริมฝีปากของหมอหญิงโค้งบาง ๆ และใช้มือวางไปที่ใต้ร่างของนาง มู่ชิงรู้สึกเจ็บจากท้องมาถึงหัวใจ ความรู้สึกมันเหมือกับมีมีดนับไม่ถ้วนทิ่มแทงไปที่ท้องของนาง เจ็บปวดจนเกินประมาณ เสียงกรีดร้องที่ติดอยู่ในลำคอที่ถูกโจมจีในความมืด มู่ชิงรู้สึกเหมือนจะเป็นลม คล้ายได้ยินเสียงเด็กร้อง แต่ว่าเบาและไม่มีแรง ในขณะที่นางจมดิ่งอยู่กับความมืดมิด เสียงของเด็กทารกที่อ่อนแดก็เปลี่ยนเป็นเสียงดังกังวาน เสียงเด็กร้องแสดงให้เห็นถึงความทุกข์และให้เหมือร้องขอให้ช่วย เพียงแค่ได้ยินใจของมู่ชิงก็จะขาดให้ได้ รอจนมู่ชิงลืมตาขึ้น หน้าท้องก็กลับไปแบนราบ ห่างจากวันที่คลอดมาแล้วกว่าครึ่งเดือน