已经是第一章了
บทที่ 7 เลือดเนื้อเชื้อไขของท่าน
บทที่ 7 เลือดเนื้อเชื้อไขของท่าน
นางมองไปรอบ ๆ ก็พบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ตุงหย้วนอย่างเคย แต่ว่าอยู่ในฝูหม่างเก๋อของเพ้ยหยุ่
นางเคยอยู่ที่นี่เมื่อตอนคืนที่แต่งงานเข้ามา น้อยครั้งนักที่จะได้มา แต่ความประทับใจในฝูหม่างเก๋อนั้นลึกซึ้ง
คนคอยดูและเพ้ยหยุ่อย่างจื่อชุ่ย ถือถ้วยยาต้มเดินเข้ามา เสียงนุ่มนวลไพเราะพูดว่า “พระชายา ควรดื่มยาได้แล้ว”
“เด็กอยู่ที่ตุงหย้วนโดยมีมาม่าซูเป็นคนดูแล ข้าคิดว่าเขาจะเชิญแม่นมมาสักสิบคน”
จื่อชุ่ยยังคงไม่ออกเสียง ด้านนอกศาลาก็มีเสียงเพ้ยหยุ่ลอดเข้ามา
ไม่นานเท่าไหร่ ก็มีเงาหลังเถาวัลย์มากมาย คนนั้นแหวกม่านเถาวัลย์สีเทา เดินเข้ามาในศาลา
วันนี้เขาสวมชุดสีม่วง หน้าตางดงาม ดูสง่างาม
แต่สีหน้าก็ยังคงเหมือนก่อนคือไร้อารมณ์
เขาเดินเข้ามาหานาง มายืนอยู่ตรงหน้านาง แล้วเอายาออกจากมือจื่อชุ่ย นั่งอยู่ข้าง ๆนาง แล้วป้อนยาให้นาง “ดื่มเสียเถอะ”
“ลูกอยู่ที่ตุงหย้วนใช่ไหม” ยิ่งกว่าการดูแลสุขภาพตัวเอง นางคงเป็นห่วงลูกของนางมากกว่า “เขาเป็นอย่างไรบ้าง เขาเพิ่งจะอายุเจ็ดเดือน ตัวเล็กมากใช่หรือไม่”
“อืม” ตอบกลับมาอย่างไม่ใสใจ หน้าผากย้นลึก “ เป็นเด็กผู้ชาย หน้าตาคล้ายกับเจ้า”
“จริงหรือ ข้าจากจะไปเห็นเขา” มู่ชิงเปิดผ้าห่มเตียมลุกจากเตียง แต่พอเท้ากำลังแตะถึงพื้นก็รู้สึกได้ว่าไม่มีแรงและจะล้มลง ดีที่ล้มลงไปในอ้อมแขนของเพ้ยหยุ่
เพ้ยหยุ่มีร่างกายกำยำ เอาถ้วยยาที่อยู่ในมือวางลงที่ข้าง ๆ มืออีกข้างนึงก็โอบรัดรอบเอวของมู่ชิง ไม่รู้ร้อนรู้หนาวแล้วพูดว่า“ เจ้าหลังไปครึ่งเดือน เพิ่งกลับมาจากประตูผี ร่างกายยังอ่อนแอนักไม่สามารถไปที่ตุงหย้วนได้ อยู่ที่ตำหนักข้ารักษาร่างกายเสียเถอะ”
มู่ชิงยังได้สติไม่ค่อยดีนัก ปรือตา มองเข้าไปในตาดำอย่างสับสน
นี่คงเป็นสิ่งเขาพูดกับนางอย่างนุ่มนวลและก็เป็นคำที่นุ่มนวลที่สุดแล้ว
ใจของนางคล้ายกับดอกไม้ที่ตายไปแล้วฟื้นขึ้นมาใหม่ เพราะคำพูดของเขาที่ค่อย ๆ เติมเต็ม
ลูกยังคงเป็นความหตำหนักอ๋องระหว่างเขาทั้งสอง
มู่ชิงแอบลอบยิ้มน้อย ๆ “ขอบคุณ”
เป็นครั้งแรก ที่เขาได้ห่างจากนางเพียงเท่านี้และได้ตั้งใจมองนางจริงจัง
รูปหน้าเล็ก เข้ารับได้พอดีกับหูตาจมูกปาก ดวงตาอ่อนโอนนุ่มนวลและเปราะบาง สีผิวหน้าที่นวลขาวเข้ากับแก้มแดงเลือดฝาดอย่างเป็นธรรมชาติ
สิ่งเหล่านี้ไม่เหมือนกับสไตล์ของมู่หลิง
เพ้ยหยุ่ติดอยู่ในห่วงพวพะวงอยู่ครู่หนึ่ง
หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดก็ออกห่าง กลับไปนั่งที่เตียง แล้วก็เอายาขึ้นมากิน
เวลากินยา มู่ชิงเพียงรู้สึกแค่ว่ายามันออกจะคาวไปสักหน่อย กลิ่นออกจะแปลก ๆ พอรสยาผ่านลงลำคอลงไปก็ทำให้รู้สึกอยากอาเจียนเล็กน้อย
แต่ว่านางไม่ได้คิดอะไรมาก แต่หลังจากนางกินยาก็เงยหน้าขึ้นมองเพ้ยหยุ่ ก็เห็นได้ว่าเพ้ยหยุ่กำลังจ้องมองนางอยู่ นางไม่รู้ตัวว่าหน้าเริ่มแดง ร้องเรียกเสียงเบา ๆ “ท่านอ๋อง”
ทันใดนั้นเพ้ยหยุ่ก็ได้สติกลับคืนมา รู้สึกหงุดหงิดกับการเสียศูนย์ของตัวเอง ใบหน้าที่สง่างามแต่ยังคงความเย็นชา สายตาเหลียวไปดูยาที่มู่ชิงเพิ่งกินไป ลุกขึ้นแล้วพูดว่า“เจ้าพักผ่อนเสียเถิด”
หมุนตัวออกแล้วจากไป
มู่ชิงรีบร้องเรียกเขาไว้“ท่านอ๋อง ข้าอยากเจอลูก เอาลูกมา ”
“ร่างกายเจ้ายังอ่อนแอ อีกอย่างลูกก็คลอดก่อนกำหนด เจ้าอยากจะเอาอากาศเสียให้ลูกหรือไง” เสียงของเพ้ยหยุ่กลับมาเย็นชาขึ้นอีก
ใจมู่ชิงกระตุกเล็กน้อย รู้สึกผิดกับลูกแล้วก็โทษตัวเองที่วันนั้นใจร้อนเกินไป
นางเห็นว่าเพ้ยหยุ่ไม่อยากอยู่ด้วยนาน มู่ชิงซึมซึมเดินไปอยู่ด้านหลังเขาพูดว่า “ ท่านอ๋อง ดูแลลูกให้ดี เขาเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของพระองค์”
เพ้ยหยุ่เดินกระแทกเท้าไป
已经是最新一章了
加载中
