บทที 8 เลือดเย็น

#บทที 8 เลือดเย็น วันที่สาม ร่างกายของมู่ชิงดีขึ้นหน่อย สามารถเดินไปไหนมาไหนได้ เพ้ยหยุ่ไม่กี่วันนี้อยู่ฝูหม่างเก๋อตลอด แต่น้อยมากที่จะย่างกายเข้ามาในห้องนอน วันนี้เขาเข้ามาในฝูหม่างเก๋อมู่ชิงเข้าไปถามอย่างระมัดระตำหนักอ๋อง “ท่านอ๋อง ข้ามาขอไปตลาดจี้เลือกผ้าสักกี่ผืน เพื่อเอามาทำเสื้อผ้าให้ลูก” เพ้ยหยุ่ยกคิว แสดงสีหน้าไร้อารมณ์มองมู่ชิง แล้วก็เหลือบไปมองถ้วยยาที่อยู่ข้าง ๆ เห็นว่าถูกดื่มหมดแล้ว เพ้ยหยุ่เลยพยักหน้า “ขอบคุณค่ะ” มู่ชิงดีใจเนื้อเต้น กำลังจะเตรียมตัวออกเดินทาง เพ้ยหยุ่ก็พูดขึ้นมากะทันหันว่า “ ข้าจะไปเป็นเพื่อน” มู่ชิงรู้สึกตกใจเล็กน้อย จ้องมองเพ้ยหยุ่ ภายในใจแอบดีใจเป็นที่สุด พอถึงตลาดจี้ มู่ชิอยากได้อะไร เพ้ยหยุ่ก็เพียงแค่พยักหน้ารับปาก ความอดทนที่คาดไม่ถึงและอารมณ์ที่ดีจนน่าประหลาดของเพ้ยหยุ่ ทำให้มู่ชิงเอยปากว่าจะตัดชุดให้กับเขา แล้วเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะปฎิเสธ เพ้ยหยุ่เข้าใกล้นางมากยิ่งขึ้น ไม่มีท่าทีว่าจะผลักนางออกห่าง เพียงแต่แสดงสีหน้านิ่งเฉย แต่สำหรับมุ่ชิงเพียงเท่านี้ ก็นับว่าดีมากแล้ว จากนั้นนางก็วางมือลงบนเอวของเพ้ยหยุ่ หัวคิ้วของเพ้ยหยุ่ขมวด รู้สึกว่าช่วงเอวมีมือคู่นึงกำลังกระโดดไปมา ทำให้เขารู้สึกได้ถึงสัมผัสที่อัศจรรย์เป็นอย่างมาก กลิ่นหอมจากกายนางมาแตะจมูกเบา ๆ ทำให้ดวงตาทั้งสองขาของเขามองดูมู่ชิงอย่างไม่ไหวติง ที่จริงแล้ว ถ้ามู่ชิงไม่ปฎิบัติต่อมู่หลิงอย่างนั้น เขาก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เหลียวแลนาง พอคิดถึงตรงนี้ อารมณ์ของเพ้ยหยุ่ก็หงุดหงิดขึ้นมา พูดเสียงเข้มว่า เสร็จแล้วหรือยัง เพียงมู่ชิงได้ยินเสียงที่เขาพูด ก็รีบชักมือทั้งสองข้างของตัวเองกลับ รู้สึกกลัวเขาเล็กน้อย “ เสร็จ เสร็จแล้ว” “อืม” เพ้ยหยุ่หมุนตัวเดินจากไป มู่ชิงได้แต่ดูเขาจากด้านหลัง แก้มที่หน้าก็แดงระหงส์ พอเมื่อนางเดินออกมาจากข้างใน เพ้ยหยุ่ก็ไม่อยู่เสียแล้ว องค์รักษ์ที่ติดตามเพ้ยหยุ่มาพูดว่า “พระชายา ฮ่องเต้มีรับสั่งให้ท่านอ๋องเข้าเฝ้า ท่านอ๋องกำชับให้ส่งพระชายากลับตำหนัก ในใจมู่ชิงรู้สึกผิดหตำหนักอ๋องเล็กน้อย แต่ว่าก็ไม่มีเวลาจะคิดอะไรได้มากตอนนี้ ก็เลยพยักหน้า “อืม” ตอบกลับไป พอเข้าประตูฝูหม่างเก๋อ ด้านหลังก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเลย “พี่สาว” มู่ชิงหยุดฝีเท้า หัวคิ้วแทบชนกัน แล้วก็หันกลับไปดู ก็เห็นมู่หลิงกำลังเดินเข้ามา อารมณ์และสีหน้านางดีกว่าครึ่งเดือนก่อนมาก หน้าซีดจากอาการป่วยดีขึ้นไม่น้อย ดูมีเลือดฝาด มู่ชิงดูนางด้วยสายตาเย็นชา แล้วก็รีบหมุนตัวเดินกลับเข้าตำหนัก “พี่สาว ท่านออกไปเดินเล่น ทำไมไม่เห็นมีมาม่าซูอยู่ข้างกายหรือแม้แต่สาวรับใช้” เสียงมู่หลิงช่างดูยั่วยุ มู่ชิงหยุดที่จะก้าวเดินต่อ หันกลับไปมองเถ่อิง จริงซิ สุขภาพนางไม่แข็งแรง ไม่สามารถไปพบลูกได้ เกรงว่าจะนำสิ่งไปดีไปให้ลูก ว่าแต่คนในตุงหย้วนหละ คนเหล่านั้นน่าจะมาบอกความเป็นอยู่ของลูกนางได้ แม้แต่จื่อชุ่ยที่อยู่ด้วยกันหลายวัน นางก็ไม่เคยปริปากเรื่องของลูกนางเลย ใจของมู่ชิงก็รู้สึกร้อนรนขึ้นมาพิกล “หรือพี่สาวคิดตามที่คาดหตำหนักอ๋องไว้ว่า ลูกคนนี้จะทำให้ท่านอ๋องกลับมาสนใจท่าน​” มู่หลิงยิ้มกระแอมอย่างเยือกเย็น จากนั้นก็หมุนตัว พูดว่า “พี่สาวท่านลองดูซิ สีหน้าท่านดูดีขึ้นมากเลยจริงๆ “ ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะเหตุใด แต่ท่าทางของมู่หลิงในตอนนี้ ทำให้มู่ชิงอยากจะฆ่านางยิ่งนัก มู่ชิงกำมือแน่น สายตาอาฆาตมองไปที่มู่หลิง“ คนสารเลว ไม่ว่าท่านอ๋องจะสนหรือไม่สนใจข้า ลูกก็คือเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านอ๋อง” ภายหน้าหากในท้องนางได้ปีนป่ายออกมา ก็คงเป็นได้แค่ออกมา เป็นเพียงสิ่งของที่ไม่สามารถจะเชิดหน้าชูตาได้” “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ”