已经是第一章了
บทที่ 9 นางเป็นหงส์
บทที่ 9 นางเป็นหงส์
มู่หลิงหัวเราะจนน้ำตาเล็ดออกจากหางตา ดวงหน้าเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย “พี่สาวที่น่าสงสารของข้า ลูกของท่านถ้าจะนับว่าได้คลอดออกมา เกรงว่าคงจะไม่มีวาสนาเสียแล้ว”
ตาของมู่ชิงยิ่งเบิ่งกว่าขึ้น ยังไม่ทันได้เปิดปากถาม มู่หลิงก็หัวล่อพูดต่อ “วันที่ท่านคลอด มาม่าซูก็โดนท่านอ๋องสั่งประหาร ไหนจะยังสาวใช้ทั้งสองก็โดนตามไปด้วย เหลือเพียงลูกของท่าน แม้เขาจะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านอ๋องกับเลือดเมียเอกอย่างท่าน ข้าเพียงต้องใช้เลือดเพียงหนึ่งหยดในการกำจัดพิษให้กับข้า แต่ว่าข้ากับหมอผีไม่ได้บอกเขา ท่านอ๋องเพียงเพื่อจะช่วยข้า ถึงกับสั่งให้หมอผีเอาหัวใจของลูกท่านมาทำยาให้กับข้า ลูกของท่านในตอนนี้ก็เป็นเพียงซากศพเด็กทารกเท่านั้น”
“อ้า ” เสียงในหัวของมู่ชิงร้องเรียกอย่าหวาดวิตก “เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ เสือยังไม่กินลูกตัวเอง ท่านอ๋องจะฆ่าลูกตัวเองได้อย่างไร เจ้าโกหก”
สาวใช้ที่อยู่ด้านหลังของมู่หลิง นำของก้อนหนึ่งมาวางไว้ข้างหน้ามู่ชิง เมื่อของตกลงพื้น ผ้าสีขาวก็เปิดออก
ร่างเด็กทารกตัวชำเลือดสีคล้ำ ถูกพันเป็นก้อนนอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้ามู่ชิง
“ดูซะ นี่คือลูกของท่าน” มู่หลิงชี้ไปที่เด็กทารกคนนั้น พูดอย่ากระแนะกระแหนว่า“ท่านอ๋องเป็นคนควักหัวใจลูกของท่านมาป้อนให้ข้าถึงปากเลยนะ ท่านอ๋องรับท่านมที่ฝูหม่างเก๋อ เพียงเพือจะดูแลเลือดที่อยู่ในการท่าน หมอผีพูดกับท่านอ๋องว่า ถึงแม้พิษในกายข้าจะถูกถอนไปแล้ว แต่ร่างกายยังทรุดโทรม ยังคงต้องการเลือดหงส์ ดังนั้น ท่านอ๋องรับท่านมาอยู่ที่ฝูหม่างเก๋อก็เพื่อข้า”
มู่ชิงรับเด็กตรงหน้าขึ้นมา อุ้มขึ้นมากอดไว้ ร้องไห้เป็นสายเลือด “โฮ ลูกของข้า มู่หลิง ข้าจะฆ่าเจ้า ข้าจะข้าเจ้า”
นางลงมืออย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาก็พุ่งเข้าหาเถ่อิงข้างหน้า คว้าดาปในมือของเถ่อิงออกมา มุ่งหน้าไปที่มู่หลิง
แต่ทว่า เถ่อิงก็พุ่งไประหว่างกลางมู่หลิง พร้อมกับใช้แรงถีบนางกระเด็นออกมา
เด็กที่อยู่ในอ้อมกอดก็กลิ้งไปที่พื้นหญ้า
มู่ชิงทั้งร้องไห้ทั้งไปอุ้มขึ้นมา กอดไว้เสมือนลูกที่บอบบาง โกรธแค้นและร้องออกมา“มู่หลิง เจ้าทำร้ายลูกข้า เจ้ายังคิดจะใช้เลือดของข้าในการบำรุงร่างกายเจ้า เจ้าฝันกลางวันไปเถอะ เส้นทางยมโลกข้างหน้า ข้าจะให้เจ้าไปเป็นเพื่อนลูกข้า”
นางกัดเชือกสีแดงที่ผูกไว้ที่ข้อมือ เชือกแดงลอยอยู่ในอากาศกลายเป็นผงสีเขียว นางยังใช้ดาบกรีดไปที่ข้อมือเป็นรอยแผล เลือดกับผงผสมเป็นหนึ่งเป็นเดียวกัน ก่อนที่จะวูบดับไปในอากาศ กลายเป็นเพลิงสีแดง
เปลวไฟลุกโฉดช่วงไปยังมู่หลิง
มู่หลิงในเวลานั้นร้องด้วยเสียงตื่นตระหนก “โอ้ย ”
แสงเพลิงทำให้ดวงตานางทั้งสองพล่า ผละถอยหลังไป
ส่งเสียงกรีดร้องอย่าน่าเวทนา
เสียงของมู่หลิงโกรธแค้นเย็นชา“ดวงตาของข้า มู่ชิง เจ้าคนใจทรามข้าจะให้ท่านอ๋องขวักลูกตาของเจ้าทั้งสองข้าง โอ้ย ”
มู่ชิงร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง เลือดกระจายไปทุกทิศทุกทาง ลุกไหม้ไปทุกหนทุกแห่ง
“เจ้าจงวางใจ ที่ข้าต้องการไม่ใช่เพียงแค่ดวงตาของเจ้าเท่านั้น ข้ายังต้องการชีวิตสุนัขรับใช้ของเจ้าด้วย จงตายไปซะ” มู่ชิงก็บรรดาให้เลือดในมือตกมาดั่งฝน
เลือดของหงส์เป็นธาตุไฟ ผงของมันติดไฟอย่างง่ายดาย กลิ่นของมันหอมรัญจวน หากไม่ใช่เพราะรักเพ้ยหยุ่ นางในวันนี้คงเป็นถึงหัวหน้าแห่งเพียวเซียงไปแล้ว
เพราะนางโง่เคลา นางโง่เอง เหตุใดจึงหลงเชื่อคำพูดของชายผู้นั้น เหตุใดจึงมองไม่ออกว่าเป็นคนเลวร้ายเช่นนี้
นางโง่ถึงขั้นคิดว่าหากมีลูก เขาก็จะทุ่มเทเพียงสักเล็กน้อยให้กับนางและมีความรับผิดชอบต่อลูก ความจริงได้ปรากฏ ว่าเขาไม่เคยขาดสิ่งเหล่านี้เลย
เปลวไฟลุกท่วมฝูหม่างเก๋อ
ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้มู่ชิง ทั้งร่างนางเต็มไปด้วยเปลงเพลิง ทำร้ายได้ทุกคนยกเว้นตัวนางเอง
มู่หลิงเกือบจะลืมไป ว่านางเป็นเฟิ่งซิง เป็นเฟิ่งซิงโดยกำเนิด หกาไม่ใช่เพราะแม่ของมู่หลิงมีส่วนในการตายของเฟิ่งซิงในเปล ฉะไหนเลยจะมีตำแหน่งมู่หลิงของนางในตอนนี้
“มู่ชิง เจ้าจงวางมือ” เสียงอันเยือกเย็นดังมาจากจิ่วหชู่หย้วน
已经是最新一章了
加载中
