已经是第一章了
บทที่ 10 สูญสิ้นเหตุผล
บทที่ 10 สูญสิ้นเหตุผล
มู่ชิงสูญสิ้นเหตุผล มีเพียงใจจดจ่อกับการจะฆ่ามู่หลิงเท่านั้น เพื่อจะลากให้ไปอยู่เป็นเพื่อนลูกนาง เพลิงแค้นเผาไหม้พื้นหญ้าไปทุกอนู
พอเพ้ยหยุ่ได้เห็น ก็รีบออกมาจากจิ่วหชู่หย้วน ใช้ฝ่ามือตีเข้าไปที่หน้าอกของมู่ชิง
“ อย๊ากกกก !” ปากของมู่ชิงก็พุ่งเลือดสีแดงสด
เด็กที่อยู่ในอ้อมกอดก็ถูกแรงตีของเพ้ยหยุ่ ตีตกลงไป
ตรงที่ที่เขาตีนั้น ทำให้ปวดแสบปวดร้อน แต่ที่เจ็บที่สุดคงเป็นใจนางที่มันแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ
เพ้ยหยุ่นำเด็กที่อยู่ในห่อผ้าสีข้าวขึ้นมา ร้องคำราม“มู่ชิง ทำไมเจ้าถึงได้ใจร้ายขนาดนี้ น้องสาวเจ้าก็ไม่เว้น ข้าไม่ควรปล่อยเจ้าไว้ พวกเจ้า จับนางมัดไว้
“เพ้ยหยุ่ ที่เจ้าเตะไปนั้นคือลูกของเรา ลูกของเรา “ มู่ชิงดวงตาแดงกล่ำ ตอกย้ำการกระทำเพ้ยหยุ่เตะลูกออกไป
ก้อนผ้าสีขาวก้อนนั้น ถูกเพ้ยหยุ่เตะตกลงไปในสระบัว
มู่ชิงกระโดดลงไปในทะเลสาบ พอเท้านางเหยียบลงไปในสระบัว ทั้งใดนั้นก็ถูกคนดึงขึ้นมา ลากให้ไปอยู่บนพื้น
“ไม่นะ ลูกข้า เพ้ยหยุ่ เอาลูกข้าคืนมา”มู่ชิงพยายามอีกครั้งที่จะยืนขึ้นและไปที่สระบัว
เพ้ยหยุ่เดินไปด้านหน้า หมือหนัก ๆ กระทบเข้ากับหน้าของมู่ชิง
“เพียะ”
มู่ชิงล่นถอยไปหลายก้าว มองเด็กที่ลอยอยู่ในสระบัว เพียงไม่นาน ร่างของเด็กก็ค่อยๆ จบลงไปในทะเลสาบ
มู่ชิงร้องเรียกอย่างใจสลาย
“เพ้ยหยุ่ นั้นคือลูกของท่าน คือเลือดเนื้อของท่าน ทำไมท่านถึงได้เลือดเย็นขนาดนี้ “เป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่ง ข้าให้เจ้าคลอดออกมาเพราะเห็นแก่เจ้า ได้ใช้ชีวิตของเด็กช่วยชีวิตหลิงเอ๋อ นี่คือเกียรติยศของเจ้า เจ้ามีอะไรให้ต้องหนักใจ”
“ ท่านอ๋อง แม่นางมู่หลิง แม่นางมู่หลิงท่าจะไม่ดีแล้ว” มาม่าหตำหนักอ๋องแตกตื่นร้องลั่น
เพ้ยหยุ่ร้อนลน รีบไปดูมู่หลิง ปรากฏว่ามู่หลิงอาเจียนออกมาเป็นเลือด
หมอผีที่มาก่อนหน้า ได้ตรวจชีพจรของมู่หลิง เพียงไม่นาน หมอผีก็กระตือรื้อร้นพูดว่า“แม่น่าหลิงถูกไฟล้างวิญญาณ สูญเสียดวงตาทั้งสองข้าง จำเป็นต้องใช้เลือดของหงส์ในการชำละล้างวิญญาณของแม่นางหลิง มิเช่นนั้น ไม่เกินครึ่งชั่วโมง ร่างของแม่นางหลิงก็จะสลายไป”
เพ้ยหยุ่บังคับจับมือของมู่ชิง ชุดกระชากนางไปหามู่หลิง “เป็นเพราะเจ้าทำร้ายหลิงเอ๋อ ตอนนี้จงใช้เลือดของเจ้ารักษานาง
“อย่าแม้แต่จะคิด หยุดคิดไปได้เลย” มู่ชิงทุบไปที่แขนของเพ้ยหยุ่ และก็พยายามใช้แรงบังคับเท้าให้ยืนบนพื้น
เพ้ยหยุ่สะกัดจุดนาง และรับนางไว้
มู่ชิงไม่สามารถขยับเขยื่นได้ ไม่มีแรง ร่ำรองอย่าโหยหวน“เพ้ยหยุ่ ท่านหย่ากับข้าเสียเถอะ ข้าไม่ปรารถนาที่จะอยู่ในตำหนักเย็นชานี้ ข้าขอร้องท่าน คืนลูกให้ข้า”
นางถูกนำไปยังชุนหย้วน วางไว้บนเก้าอี้กุ้ยเฟย
มู่หลิงก็นอนอยู่ตรงข้าง ๆ มือนาง
นางพยายามที่จะลุกขึ้นให้ห่างจากผู้หญิงที่ใกล้ตาย แต่จุดที่เพ้ยหยุ่สะกดไว้ทำให้นางไม่มีแรงที่จะต้าน
หมอหญิงคนที่เคยทำคลอดให้นางก่อนหน้านี้ ตอนนี้ได้มาพร้อมกับแมงป่องตัวใหญ่สีดำ
จู่ ๆ มู่หลิงก็นึกขึ้นได้ วันนั้นคนที่นางให้ทำคลอด เป็นหมอผีข้างกายของมู่หลิง
หมอผีนำกริชส่งให้เพ้ยหยุ่พูดว่า “ ท่านอ๋อง แม่นางหลิงต้องการดวงตาหนึ่งคู่ มิเช่นนั้นจะไม่สามารถรักษาได้ถึงแก่น แม้จะมีเลือดของหงส์ก็ไม่สามารถขจัดเพลิงในวิญญานได้”
เพ้ยหยุ่รับกริชมา ดวงตาเย็นชามองไปที่มู่ชิง“มู่ชิง นี่คือสิ่งที่เจ้าติดค้างมู่หลิง รวมไปถึงลูกของเจ้าและดวงตาของเจ้า”
“ เพ้ยหยุ่ ท่านถูกหลอกแล้ว ลูกของเราคือผู้สืบถอดของเราทั้งสอง…… ”
“โอ้ย ”
ยังพูดไม่ทันขาดคำ กริชในมือของเพ้ยหยุ่ก็กรีดเข้าที่ตาของนาง
已经是最新一章了
加载中
