ตอนที่ 112 ไม่มีทางอยู่เหนือเธอได้

ตอนที่ 112 ไม่มีทางอยู่เหนือเธอได้ พบพรคิดว่าทักษะการแสดงของตัวเองดีมาตลอด แต่ครั้งนี้พอเริ่มการถ่ายทำ เธอไม่สามารถเข้าถึงแก่นของการถ่ายทำครั้งนี้ได้เลย ถ้าไม่ใช่เพราะการสื่อสารทางสายตาไม่ได้ ก็แสดงแข็งเกินไป ยิ้มโอเวอร์เกินจริง อีกทั้งยังมองกล้องไม่ตรงจุดเลยด้วย ผ่านไปยี่สิบนาที ผู้กำกับตะโกนคัต เขาตะโกนเสียจนคอแทบจะแตกอยู่แล้ว สถานการณ์เช่นนี้พบเห็นกันได้ไม่น้อย แต่เมื่อเกิดการเปรียบเทียบกับจิดาภาเมื่อครู่แล้วนั้น ความสามารถของพบพรนั้นช่าง.... เดิมทีโอกาสนี้เป็นของจิดาภา นั่นก็เป็นการพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าคนที่มีความสามารถจริงๆเท่านั้นถึงจะได้ไป แต่พบพรไม่ได้ดูความสามารถของตัวเอง อยากจะแย่งไป ผลที่ออกมาจึงเป็นเช่นนี้ จงกลและผู้จัดการคนอื่นๆต่างพากันอดไม่ได้ที่จะต้องละสายตาไปจากตรงนั้น การถ่ายทำเป็นเช่นนี้นั้นช่างเสียเวลาเสียจริงๆ หรือจิดาภาจะเก่งถึงเพียงนั้นเชียวหรือ? จงกลนึกย้อนกลับไปถึงการแสดงออกทางอารมณ์ของจิดาภา เธอคงจะไม่ยอมรับไม่ได้ว่าศิลปินที่เธอปั้นมาหลายปี ก็ยังคงทำได้ไม่ดีเท่าเขาอย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้น คนเรามักจะมีจิตใต้สำนึกที่เป็นของตัวเอง จิดาภากล้าทำ กล้าแสดง ยากที่จะทำให้คนที่ได้ดูการแสดงของเธอแล้วจะละทิ้งความรู้สึกนั้นไป ราวกับร่างกายของเธอมีเสน่ห์อยู่แบบนึง นั่นคือเธอเกิดมาเพื่อเป็นนักแสดง! ถึงอย่างไรเธอเคยได้รับรางวัลราชินีแห่งวงการภาพยนตร์มาแล้ว จากการสั่งสมประสบการณ์เป็นระยะเวลาหลายปี ทักษะการแสดงของเธอก็ยิ่งเป็นประจักษ์ต่อสายตาผู้คน เมื่อดูการถ่ายทำดำเนินไปจนถึงตอนท้ายแล้ว จิดาภาจึงลุกขึ้น ผ.อ.บรรพตจึงเดินมาหาเธออย่างลำบากใจ “คุณจิดาภา คุณยังไม่ได้เปลี่ยนชุด ฉากสุดท้ายให้คุณแสดงแล้วกันนะครับ” จิดาภาเหลือบตาขึ้นมอง แล้วตอบรับกลับไปเบาๆ “ค่ะ” พอเปลี่ยนแสงไฟ จิดาภาก็นั่งอยู่ตรงหน้าฉาก และเมื่อเปิดเลนส์เริ่มการถ่ายทำนั้น เผยให้เห็นความงามที่น่าอัศจรรย์ยิ่งนัก.... แต่เพียงแค่ยี่สิบวินาทีเท่านั้น เธอก็ถ่ายทำฉากนี้สำเร็จ ทั้งยังเป็นแบบเทคเดียวผ่าน ผู้กำกับเห็นภาพบนหน้าจอ จึงอดไม่ได้ที่จะปรบมือขึ้นมา "โอเคครับ เพอร์เฟค เก็บของได้!" จิดาภาได้ใช้ความสามารถตัวเองพิสูจน์ประโยคนี้แล้วว่า เพชรแท้ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ยุคสมัยก็จะไม่เปื้อนฝุ่นง่ายๆอย่างแน่นอน ศิลปินใหม่ๆอย่างพวกเขายังต้องเรียนรู้กันอีกมาก จงกลมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา หากถึงเก่งกว่านี้แล้วอย่างไรกัน! ไม่ได้รับการเซ็นสัญญาจากบริษัทไหนอยู่ดี อย่างไรซะก็ต้องถูกลืมเข้าสักวัน และเมื่อขณะที่จิดาภากำลังจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้านั้น ผ.อ.บรรพตก็ได้รับข่าวมาว่า รถของจิรภาสจอดอยู่ตรงที่จอดรถ และจิรภาสก็อยากพบเขาด้วย ผ.อ.บรรพตจึงรีบวางงานที่อยู่ในมือลง แล้วรีบไปหาเขาทันที ในใจรู้สึกระแวง ว่าทำไมจู่ๆจิรภาสถึงอยากจะพบเขากัน? แล้วเมื่อคิดโยงกับเรื่องที่เพิ่งจะถ่ายทำเสร็จไปเมื่อครู่นั้น จึงรู้สึกสงสัยว่าจะเกี่ยวข้องกับเรื่องของจิดาภาหรือเปล่า? แต่คิดอีกทีก็อาจจะไม่ใช่ เพราะหากจิรภาสออกโรงแทนจิดาภาขนาดนี้แล้วล่ะก็ นั่นก็แสดงว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนั้นมีความสนิทสนมกันจริงๆ จิดาภาก็ไม่น่าจะมาอยู่ตรงนี้ได้ จิดาภาได้ใช้ความสามารถของเธอพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าไม่มีใครจะอยู่ตำแหน่งที่เหนือกว่าเธอได้ ตอนสำคัญของโฆษณาชิ้นนี้ก็ยังจะต้องให้เธอแสดงอยู่ดี! ผ.อ.บรรพตยืนอยู่ตรงหน้าจิรภาสด้วยความนอบน้อม "คุณจิรภาสหาผมหรือครับ?" "ผมผ่านมาแถวนี้พอดี ได้ยินมาว่าตอนทำงานเกิดเรื่องอะไรที่ทำให้ไม่มีความสุขกัน ผมเลยอยากถาม ว่ามีคนหาเรื่องคุณจิดาภาหรือเปล่าครับ?" จิรภาสเอ่ยปากถามอย่างตรงประเด็น นั่นทำให้ผ.อ.บรรพตถึงกับตกตะลึง เขารู้สึกเย็นสันหลังวาบ แล้วตอบกลับไปด้วยความกลัวและหวาดระแวง "เรื่องนี้..ถ้าจะมีก็ อาจจะเป็นเรื่องที่คุณพบพรอยากจะแสดงหลายฉากหน่อยน่ะครับ ก็เลย...จริงๆแล้วก็ไม่มีอะไรหรอกครับ เพราะสุดท้ายช่วงตอนของคุณจิดาภาก็ดีกว่าอยู่ดี" ผ.อ.บรรพตมีเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดออกมาเต็มบนหน้าผากของเขา จิรภาสละสายตาออกไป แล้วสั่งให้คนขับรถออกรถ ผ.อ.บรรพตมองดูรถคันที่แล่นห่างออกไป รู้สึกขาอ่อนจนแทบจะยืนไม่ไหว แล้วอยากจะรีบกลับไปยังสถานที่ถ่ายทำ เพื่อไปขอโทษจิดาภา หากเขารู้ก่อนหน้านี้ว่าจิดาภามีจิรภาสเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเช่นนี้ โฆษณานี้เขาคงจะให้จิดาภาแสดงเพียงคนเดียว! ดูในวงการบันเทิงนี้ จะมีศิลปินเพียงกี่คนที่จะได้รับเกียรติเช่นนี้ สามารถทำให้จิรภาสออกหน้าแทนเธอได้ขนาดนี้! แต่จิดาภาพอถ่ายทำเสร็จเธอก็กลับไปเสียแล้ว ผ.อ.บรรพตเจอแต่เพียงความว่างเปล่า จึงตัดสินใจ ให้ทีมงานทุกคนทำโอที จะต้องตัดต่อแก้ไขโฆษณาชิ้นนี้ให้เสร็จโดยเร็วที่สุด แล้วฉายออกไปอย่างรวดเร็ว นี่คงจะเป็นสิ่งที่เขาพอจะชดเชยให้กับจิดาภาได้ เวลาเช่นนี้การได้มาเข้าร่วมถ่ายทำโฆษณาสาธารณประโยชน์ชิ้นใหญ่เช่นนี้ คงจะเป็นประโยชน์ต่อตัวเธอเป็นอย่างมาก โชคดีที่จิดาภานิสัยดี ไม่คิดเล็กคิดน้อยกับพวกพบพร มิเช่นนั้นแล้วคนพวกนั้นคงจะต้องถูกบีบให้ออกไปจากวงการบันเทิงนี้อย่างแน่นอน แต่ทำไมจิดาภาถึงไม่เซ็นสัญญากับทางเค.เอฟกัน? หากมีเกราะป้องกันเช่นนี้ คงสามารถเข้าออกในวงการนี้ได้อย่างไม่กล้ามีใครมาขัดขวาง หลังจากนั้นไม่กี่นาที ผ.อ.บรรพตก็ได้รับโทรศัพท์จากญาณินี "ได้ข่าวว่าการถ่ายทำเสร็จสิ้นแล้ว การแสดงของจิดาภาเป็นอย่างไรบ้างคะ?" "สมบูรณ์แบบมากครับ ผมไม่ได้เจอนักแสดงที่มีความโดดเด่นเช่นนี้มานานมากแล้ว" ผ.อ.บรรพตประเมินด้วยจิตใจที่สงบ เมื่อนึกถึงเรื่องที่จิรภาสออกหน้าแทนจิดาภาแล้ว จึงไม่ได้พูดอะไรออกมามากนัก เพื่อหลีกเลี่ยงการหาเรื่องใส่ตัว แต่ที่ญาณินีดูจะใส่ใจจิดาภาขนาดนี้ ใช่ว่า.... แต่ผลออกมาไม่เป็นอย่างที่เขาคิด ญาณินีรีบบอกเขา "จริงๆแล้วจิดาภาเซ็นสัญญาเป็นศิลปินในสังกัดของโอเลแล้ว ต่อไปหวังว่าผ.อ.บรรพตมีผลงานใหม่จะรับจิดาภาไว้พิจารณานะคะ" ญาณินีเองก็คิดจะปูทางไว้ให้จิดาภาเช่นกัน "แล้วคนใหม่ที่จงกลพาไปเป็นอย่างไรบ้างคะ? หนึ่งในนั้นมีคนนึงเป็นคนใหม่จากstar plan" “ดาวรุ่งใช่ไหม? ก็อยู่ในระดับกลางๆนะครับ” ผ.อ.บรรพตนึกไปถึงการแสดงของดาวรุ่ง สามารถมองเห็นการฝึกฝนการแสดงที่เคยฝึกมาจากโรงเรียนสอนการแสดง ถึงแม้ว่าจะมีความพยายาม แต่ก็สร้างความน่าจดจำให้กับคนอื่นๆได้ยาก หรือจะพูดได้ว่าไม่ได้มีลักษณะเด่นเฉพาะตัวเลย “คืออย่างนี้นะคะ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม การถ่ายทำในวันนี้ต้องขอบคุณคุณมากสำหรับการดูแล เอ่อ...ใช่แล้ว ตอนนี้เรื่องที่จิดาภาเซ็นสัญญากับทางโอลังไม่ได้เปิดเผย คุณจะต้องช่วยเก็บความลับนี้ไว้ก่อนนะคะ แม้แต่จงกลก็ให้เธอรู้ไม่ได้” ผ.อ.บรรพตเพิ่งจะเข้าใจเจตนาของญาณินีก็ตอนนี้ เธอไม่เพียงแค่จะดันจิดาภา แต่ยังจะทำให้จงกลได้รับรู้ถึงความลำบากด้วย .... ดูแล้วโอเลกำลังจะล้างไพ่เสียแล้วสิ ผ.อ.บรรพตรับปากญาณินี เพียงแต่เขาไม่คิดว่าพอกลับมายังออฟฟิศ กลับได้ยินจงกลกำลังพูดนินทาว่าร้ายกับผู้จัดการส่วนตัวคนอื่นๆอยู่ “จิดาภาเก่งจริงหรือ? ก็เป็นแค่ศิลปินแย่ๆที่ไม่มีสังกัดแค่นั้นเอง บังเอิญมากกว่าที่หัวข้อการถ่ายทำวันนี้เหมาะกับเธอ เธอจะแสดงได้ไปอีกซักกี่ปีกันเชียว? โอเลก็โยนประวัติเธอทิ้งไปแล้วด้วยสิ” ผ.อ.บรรพตขมวดคิ้ว แล้วเดินเข้าไปหาพวกเขา “คุณสงสัยในความสามารถของคุณจิดาภา นั่นก็หมายความว่ากำลังสงสัยในรสนิยมของผมด้วยอย่างนั้นหรือ?” “ฉันไม่รู้หรอกค่ะว่าจิดาภาจะแสดงต่อไปได้อีกซักกี่ปี แต่ถ้าคุณสลัดเธอไปไม่ได้แบบนี้ ฉันว่าเส้นทางในวงการนี้ของคุณคงต้องเจอกับทางตันแล้วล่ะคะ” “ถ้าคุณญาณินีมาเห็นการแสดงของคุณจิดาภา เธอจะต้องไม่พูดแบบนี้แน่ๆ คุณเป็นเพียงลูกน้อง เป็นเพียงผู้จัดการส่วนตัวของศิลปิน จะพูดอะไรก็ระวังไว้หน่อยนะครับ อย่าหาเรื่องให้บริษัทเลย” จงกลหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา เธอรู้ว่าผ.อ.บรรพตเป็นเพื่อนกับญาณินี แต่เรื่องของโอเลคงไม่ต้องให้คนนอกอย่างเขามาชี้นิ้วสั่งเช่นนี้หรอก “ถึงฉันอยู่ที่โอเลตำแหน่งจะไม่สูง แต่กับพวกศิลปินฉันมีสิทธิที่จะออกความคิดเห็นได้ค่ะ วันนี้ฉันกล้าพูดออกมาตรงนี้เลย ว่าหากฉันยังอยู่ที่โอเล ฉันจะไม่ยอมให้จิดาภาเข้ามายังโอเลเป็นอันขาด!” ผ.อ.บรรพตมองเธอ นับวันเธอยิ่งจะอวดดีมากขึ้นๆทุกวันเสียแล้ว หากดูการให้ความสำคัญของญาณินีแล้ว ที่จงกลพูดจาอวดดีออกมาเช่นนี้ ก็ไม่แปลกใจเลยที่ญาณินีไม่บอกเรื่องที่เธอเซ็นสัญญากับจิดาภากับคนอย่างจงกล --โปรดติดตามตอนต่อไป 04/11/2019--