ตอนที่2 ลูกน้อยปรากฏตัว

ตอนที่2 ลูกน้อยปรากฏตัว ภายใต้ความมืด เธอมองไม่ออกว่าผู้ชายคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง สิ่งเดียวที่เธอรู้สึกได้คือร่างกายที่แข็งแรงกำยำของเขาเท่านั้น กลิ่นฮอร์โมนเข้มข้นบนเรือนร่างเขากับกำลังที่ปะทุ ทำให้เธอหวาดผวาและกระวนกระวายใจ เธอมีลางสังหรณ์ว่านี่จะเป็นค่ำคืนที่เศร้าสลดอย่างไม่มีสิ่งไหนเทียบได้ นี่เป็นการมาเที่ยวก่อนแต่งงานของเธอ ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเสียความบริสุทธิ์ไป ตอนที่ผู้หญิงอีกคนกำลังจะเข้ามาในห้องโถง พอได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กสาว ตามมาด้วยเสียงหอบอย่างบ้าคลั่งของชาย หนุ่ม เธอก็ตกใจถอยหนีไปทันที ค่ำคืนนี้ บนเตียงสีฟ้า มีการร่วมรัก ช่วงเวลาที่เขาเข้าไปในห้องอาบน้ำ เด็กสาวที่พึ่งสลบอยู่บนเตียง นึกไม่ถึงว่าจะหนีออกไปแล้ว จากศีรษะจรดปลายเท้าเขาก็ไม่ได้มองชัดๆ ว่าผู้หญิงคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง แต่ว่าเขาก็ไม่อยากจะเห็นอยู่แล้ว เพียงแต่เป็นเครื่องมือระบายอารมณ์เท่านั้น เห็นแล้วก็คงรำคาญใจ ขณะที่เขาเลิกผ้าออกจะนอน ทันใดนั้นเขาก็ต้องตกใจไปชั่วขณะที่เห็นรอยเปื้อนสีแดงนั้นบนเตียง เขาสั่งผู้ช่วยว่าเอาที่สะอาด แต่ไม่คิดว่าจะสะอาดขนาดนี้ สามวันต่อมา ภายในสนามบินที่ฟ้ามืดครึ้ม ชวนีเรียกแท็กซี่ จิตใจสับสนวุ่นวาย คนขับรถถามเธอว่าจะไปไหน เธอโพล่งบอกที่อยู่ของธนชาตว่าที่เจ้าบ่าวออกไป เรื่องราวของคืนวันนั้น เสมือนเรื่องราวที่กวนใจเธออย่างมาก เธอไม่รู้ว่าอีกสักพักหลังได้เจอธนชาต เธอจะพูดอะไร เธอจะบอกยังไงดี เธอเพียงแค่อยากเจอเขาเท่านั้น เพราะหลังจากนี้อาทิตย์หนึ่งก็จะเป็นพิธีแต่งงานของพวกเขาแล้ว ตอนที่เธอมาถึงคฤหาสน์พึ่งจะเจ็ดโมงเช้า เธอคิดว่าช่วงนี้ธนชาตคงงานยุ่ง ต้องเหนื่อยมากแน่ เธอค่อยๆกดรหัสที่ประตูเล็ก แล้วเดินเข้าไปเบาๆ วางกระเป๋าเดินทางไว้ที่หน้าประตูห้องโถง จากนั้นเธอก็เดินขึ้นไปด้านบน เธอเหนื่อยแล้ว เหนื่อยมากๆ เธออยากจะกระโดดเข้าไปร้องไห้ในอ้อมอกของธนชาตสักพัก เธอค่อยๆ ผลักประตูห้องนอนออก หวังว่าจะเห็นหน้าของธนชาตที่หลับอยู่ แต่ว่า สิ่งที่ปรากฏในม่านตาเธอนั้น... กลับทำให้เธอโมโหยกใหญ่ ว่าที่เจ้าบ่าวของเธอกอดอยู่กับเด็กสาว และเด็กสาวคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น คือตมิสาน้องสาวต่างแม่ที่ อายุน้อยกว่าเธอหนึ่งปี ทั้งสองดูเหมือนกับผ่านค่ำคืนอันบ้าคลั่งมาด้วยกัน เสื้อผ้ายับยู่ยี่ใต้เตียงและบรรยากาศที่ปวดใจ ทำให้ชวนีป้องปากไว้แน่น มีเพียงดวงตาทั้งคู่ที่เบิกโต เธอเกือบจะพังประตูออกไป งานแต่งอีกหนึ่งอาทิตย์นั้น เธอส่งข้อความให้กับคนที่บ้านและธนชาต หลังจากที่เธอฝ่ายเดียวประกาศยกเลิกงานแต่ง เธอก็ หายตัวไปเลย ห้าปีต่อมา โถงในสนามบิน หญิงสาวสวมชุดกระโปรงสีขาวบริสุทธิ์ จูงมือเด็กผู้ชายน่ารักตัวเท่าเอวคนหนึ่งก้าวเดินออกมาอย่างไม่รีบร้อน ภายใต้ความสวยเรียบๆ ยังปรากฏกลิ่นอายความเรียบหรู กล้ามเนื้อผิวหนังที่อ่อนช้อย ดวงตาที่แวววาว เธอกลายเป็นจุดสนใจของฝูงชนไปแล้ว เธอจูงเด็กชายตัวน้อยอยู่ สายตาของผู้เดินทางทั่วไปจับจ้องมา เสื้อเชิ้ตสีดำสุดหล่อคู่ กับกางเกงยีนส์สีเข้มสุดเท่ รองเท้าเล่นบอลคู่เล็กๆ สีเทา ใบหน้ารูปไข่เล็กๆ หน้าตาได้รูปทรงปริมาตร ผิวขาวนวลละเอียด ผม หนานุ่มสีดำที่คลุมหน้าผากขาวๆ อายุแค่นิดเดียว แต่กลับเหมือน นายแบบบนรันเวย์ที่สะดุดตาที่สุด เห็นได้ชัดว่าเป็นเพียงเด็กอายุสี่ขวบ มองไปรอบๆ นั้นอารมณ์ภายในจิตใจไหลพรั่งพรูออกมา "หม่ามี้ คุณตาจะชอบผมมั้ยฮะ?" เจ้าหนูน้อยเงยหน้าไปทางหม่ามี้ กับคุณตาที่ไม่เคยเจอหน้ากันเลยทำให้เขาสงสัย "ต้องชอบสิจ้ะ" ชวนีหัวเราะพร้อมกับลูบศีรษะด้านหลังของลูกชาย