ตอนที่3 กลับบ้าน

ตอนที่3 กลับบ้าน ตอนนั้นเธอฝากเพียงข้อความไว้ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยืนยันจะยกเลิกงานแต่งครั้งนั้น ทำให้ความสัมพันธ์ที่มีมาเป็นร้อยปีของสองตระกูลทั้งตระกูลนันทพิวัฒน์กับตระกูลเจริญกิจะราเกิดความอึมครึมขึ้นอย่างมาก ตอนนั้นคุณพ่อโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ระดับที่ไม่พูดกับเธอเป็นปี ยิ่งหลังจากที่เธอคลอดลูกยิ่งทำให้ท่านผิดหวังอย่างสุดใจ ยิ่งแม่เลี้ยงและน้องสาวต่างแม่คอยเป่าหูท่านด้วยแล้ว ทำให้ความสัมพันธ์ของเธอกับพ่อยิ่งแย่ขึ้นไปอีก คิดว่าเธอเป็นคนเหลวไหล ไม่รู้จักระมัดระวัง เธอกลับมาครั้งนี้ ตลอดห้าปีไม่เคยกลับบ้านเลย แต่ทว่าเวลาทำให้ท่านใจกว้างกับลูกสาวคนนี้ขึ้นแล้ว เธอมักจะส่งรูปของตนเองกับลูกมาให้ท่านดูเสมอ สามวันก่อน ท่านไม่สบาย จึงเป็นฝ่ายโทร.หาเธอก่อน บอกให้กลับบ้าน แถมยังให้พาหลานชายของท่านมาให้ดูด้วย ชีวิตในต่างประเทศห้าปีทำให้ชวนีลืมเรื่องราวต่างๆของห้าปีก่อน ตอนนี้ชีวิตของเธอมีเพียงโลกของเจ้าหนูน้อยเท่านั้น เรื่องในอดีตเหล่านั้น เธอไม่อยากจะสนใจอีกแล้ว แท็กซี่จากสนามบินมาถึงบ้านนันทพิวัฒน์ ขณะที่ยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ที่อลังการของบ้านนันทพิวัฒน์ ชวนีถอนหายใจเล็กน้อย บ้านหลังนี้ตั้งแต่คุณแม่จากไปก็ไม่สมบูรณ์แบบเหมือนเดิมอีกแล้ว ชญาภาได้พาลูกสาวของเธอเข้ามาอยู่อย่างเปิดเผย หลังจากที่คุณพ่อแต่งงานกับคุณแม่สามเดือน หลังจากนั้นข่าวที่ว่าเลี้ยงดูลูกนอกสมรสอยู่ข้างนอกก็แพร่ออกมา เธอเคยเกลียด เคยดิ้นรน แต่คุณแม่ก็จากไปแล้ว เธอที่เป็นลูกสาวทำได้เพียงแค่ยอมรับเรื่องนี้อย่างเงียบๆ แต่ทว่าบ้านหลังนี้ เธอได้ค่อยๆ กลายเป็นคนนอก "หม่ามี้......กำลังคิดอะไรอยู่หรอฮะ?" เสียงเด็กชายที่อยู่ข้างๆ ถามขึ้น ชวนีดึงสติกลับมา คลี่เรียวปากยิ้ม ย่อตัวลงจัดหมวกให้ลูกชาย "อีกหน่อยเข้าไปแล้วจำไว้ว่าต้องทักทายคนรู้มั้ย" "อืม ผมรู้ฮะ" เจ้าหนูน้อยฉีกยิ้ม ดวงตาที่เหมือนดาวทั้งสองดวง งามจนทำให้คนตะลึง หลังจากที่คลอดลูกคนนี้ ชวนีก็หายโกรธคนเลวนั้น ลูกชายเธอนับวันยิ่งดูดี แต่ว่ารูปร่างหน้าตากลับไม่เหมือนเธอเลยนี่สิ ทำให้เธอไม่รู้จะพูดยังไง ไม่ว่าจะยังไง ลูกเป็นของเธอเพียงผู้เดียว ส่วนคนเลวคนนั้น ชาตินี้เธอไม่อยากจะเจออีกต่อไป ชวนียืนขึ้น กดกริ่งไม่ทันนาน คนใช้ที่มาเปิดประตูพูดอย่างประหลาดใจ "คุณหนูใหญ่ ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว โอ้ นี่คงจะเป็นคุณชายน้อยสินะคะ หน้าตาดูดีจริงๆ" "คุณพ่อฉันอยู่บ้านมั้ย?" "อยู่ค่ะ คุณผู้หญิงกับคุณหนูรองก็อยู่....." รอยยิ้มของคนใช้ด้านหลังออกจะฝืดๆ ชวนีไม่ได้สนใจความเป็นอยู่ของแม่ลูกคู่นี้อีกแล้ว เธอเพียงแค่พาลูกชายกลับมาหาคุณพ่อเท่านั้น ชวนีจูงเจ้าหนูน้อยไปทางประตูห้องโถง บนโซฟาในห้องโถง ฌายินพ่อของเธอกำลังชงชาอยู่ พอเงยหน้าไปเห็นแม่ลูกคู่หนึ่ง เดินเข้ามา ก็รีบวางแก้วชาลุกขึ้นทันที "พ่อ หนูกลับมาแล้วค่ะ" ชวนีรีบทักทายเขา เพราะเธอเป็นลูกสมควรวางอคติลงก่อน "เฮ้ กลับมาก็ดีแล้ว" ฌายินมองดูลูกสาวคนโตนับวันยิ่งสวยขึ้น สายตาของเขาค่อยๆเหลือบไปมองเด็กน้อยผู้ชายที่อยู่ข้างเธอ จากในรูปก็น่าจะรู้ว่าหลานหน้าตาเป็นยังไงแล้ว แต่ว่าพอเห็นหลานชายตัวน้อยที่ทั้งน่ารักทั้งหล่อคนนี้ตัวเป็นๆ แล้ว ทำให้เขาตื่นเต้นขึ้นมา "หนูคงเป็นธันวาสินะ" "สวัสดีฮะคุณตา" ธันวาโค้งตัวลง ทักทายเขาอย่างมีมารยาท "เฮ้......มาสิ เข้ามาให้ตาดูหน่อยซิ" ใจของฌายินอ่อนลงเสียแล้ว เจ้าหนูน้อยกระโจนเข้าไปในอ้อมอกของฌายินทันที ฌายินกอดเขาไว้สักพัก แล้วสังเกตดูเจ้าหนูน้อยอย่างละเอียด จากนั้นยักคิ้วอย่างภาคภูมิใจ "คิ้วของเด็กคนนี้เหมือนฉันนะเนี่ย"