ตอนที่762 ใช้ชีวิตภายใต้หน้ากาก

ตอนที่762 ใช้ชีวิตภายใต้หน้ากาก เกวลินคิดว่าวันนี้ชนัยคงจะไม่มาแน่นอนเธอเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ พรุ่งนี้ยังมีงานที่ต้องทำต่อ ต้องรักษาความสดใสไว้เสมอ เกวลินหยิบชุดนอนกระโปรงลูกไม้สีขาวบางเบาที่เตรียมไว้ออกมาจากกระเป๋า สวมใส่บนเรือนร่างของเธอกระโปรงยาวประมาณขาอ่อน ขาขาวเนียนใสของเธอเดินลอยไปมา เนื้อผ้าบางเบานั้นไม่สามารถปิดบังร่างกายของเธอได้สักนิด โดยเฉพาะด้านหน้าหน้าอกจุดสีชมพูนั้นมันช่างชัดเจน เกวลินยืนอยู่หน้ากระจกชื่นชมเรือนร่างทรวดทรงองค์เอวของหล่อนอย่างเป็นปลื้ม ในใจก็รู้สึกเสียดายที่ไม่มีใครเห็นเรือนร่างนี้ เตรียมตัวฟรีซะอย่างนั้น เธอนั่งบนเตียงพลิกอ่านข่าวเกี่ยวกับตัวหล่อนในเว็บไซค์ สามปีผ่านมา ตอนนี้หล่อนกลายเป็นจุดสนใจเป็นครั้งแรก เป็นความรู้สึกที่ดีมาก คนที่อยู่ในวงการนี้จะต้องมีใจที่แข็งแกร่งซึ่งข้อนี้เกวลินทำได้ดีเป็นพิเศษ ยิ่งชาวเน็ตด่าแรงเท่าไรหล่อนก็ยิ่งภาคภูมิใจมากขึ้น ก็แค่พวกกลุ่มหนุ่มสาว ที่อิจฉาริษยาหล่อนแค่นั้น หล่อนไม่เชื่อว่าถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่นเผชิญหน้ากับชนัยจะไม่รู้สึกอะไรเลย เพียงแค่คนพวกนั้นไม่มีโอกาสเจอก็แค่นั้น พอนึกถึงฐานะของชนัย และข้อที่ว่าเขายังไม่ได้แต่งงาน เกวลินก็อดไม่ได้ที่จะใจเต้นเขินอาย ทั้งที่เย็นนี้หล่อนควรจะเป็นนางเอกแท้ๆ ค่ำคืนค่อยๆคืบคลานมาก ความง่วงเริ่มมาเยือน เมื่อบทที่เธอกำลังจะปิดไฟเข้านอนนั้น ทันใดนั้นเองเสียง'ติ๊ดๆ' ที่ประตูก็ดังขึ้น เป็นเสียงรูดบัตรเพื่อเข้ามาในห้อง ตอนแรกมั่วแต่กำลังคิดเรื่องอื่นเพลินๆ ลืมคล้องโซ่ประตูไว้ พอรอให้หล่อนได้สติ คนผู้นั้นก็เดินเข้ามาที่ในห้องแล้ว เกวลินตกใจเงยหน้าขึ้นมองตาโต ตามร่างสูงใหญ่ที่ค่อยๆเดินเข้ามาหาหล่อนเมื่อเห็นใบหน้าที่ชัดเจนนั้นแล้วหล่อนถึงกับตะลึงงัน สองสามวินาทีจากนั้น ตามมาด้วยความประหลาดใจและความตื่นเต้น เธอวางมือทับอก ลุกขึ้นยืนจากเตียง เดินเข้าไปตรงหน้าชายที่ห่างกับเธอไม่กี่ก้าว ใช้ชีวิตอยู่ในวงเหล้ามานาน เกวลินได้กลิ่นเหล้าออกมาจากผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ใช้น้ำเสียงห่วงใยและอ่อนโยนที่สุดถามเขา "คุณดื่มเหล้ามาเหรอ?" หล่อนพูดพลางเอื้อมมือโอบแขนของเขา กลิ่นที่อ่อนละมุ่นและเรือนร่างเข้าไปใกล้เขา สัญชาตญาณของชนัยผลักหล่อนออกไป แต่ไม่ได้ควบคุมแรงผลัก ทำให้หล่อนกระเด็นไปที่ขอบเตียง "อ๊ะ!" เกวลินอุทานออกมาดังลั่นดีที่ล้มไปที่เตียงไม่ได้ล้มไปที่พื้นห้อง หล่อนหันไปมองชายที่ยืนอยู่ด้านข้างอย่างหวาดกลัว รู้สึกน้อยใจอย่างยิ่ง "ท่านชนัย นี่นี่คุณทำกับฉันอย่างนี้ทำไม?" เกวลินรู้ถึงธรรมชาติของผู้ชายดี ผู้ชายที่ยิ่งมีอิธพลมากก็ยิ่งรู้สึกอยากปกป้องมาก โดยเฉพาะผู้หญิงที่ดูอ่อนแอน่าสงสาร ไม่ใช่เพราะพวกเขาเป็นคนใจดี แต่เพราะต้องการถึงแสดงถึงพลังที่ตนเองมีอยู่ ยังไงก็ตามมันเป็นการไม่เคารพผู้หญิงสักนิด เหมือนกับเอาผู้หญิงไปเปรียบกับสิ่งของ และเกวลินก็กำลังรู้สึกเพลิดเพลินกับสถานการณ์ที่ชายแข็งแกร่งหญิงอ่อนแอ การทำตัวน่าสงสารของเธอทำเป็นประจำอยู่แล้ว น่าเสียดายที่ชนัยไม่ได้หลงกล อารมณ์ที่อยากป้องกันของเขามีไว้สำหรับคนที่เขาชอบเท่านั้น ผู้หญิงอย่างเกวลินเขาขี้เกียจแม้แต่จะมองหน้าด้วยซ้ำ เสียงผู้ชายที่เย็นชาแสดงถึงความรังเกียจหล่อน ตกลงมาที่หัวของเกวลิน "อย่ามาแตะต้องตัวฉัน" เกวลินตกใจจนตาโต ไม่อยากเชื่อว่าจะมีชายคนใดรังเกียจหล่อนถึงขนาดนี้ แน่นอนว่าเธอไม่สามารถไปเปรียบเทียบกับพวกดาราที่โด่งดังได้ แต่ใบหน้าและเรือนร่างของเธอก็ไม่น่าทำให้ชายคนไหนเห็นแล้วรังเกียจได้เลยนิ? อีกอย่างหนึ่ง เมื่อก่อนหล่อนก็เคยปรนนิบัติผู้มีอิทธิพลหลายคนแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ลงเงินทุนให้เธอ แต่ก็ไม่มีใครจะรังเกียจหล่อนเลยสักคน ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่หล่อนแน่ ๆ เกวลินคิดอย่างมั่นใจ หรือว่าเพราะวันนี้ท่านชนัยอารมณ์ไม่ดีกันแน่? ยิ่งคิดหล่อนก็รู้สึกว่าน่าจะเป็นไปได้ มือทั้งคู่ยันไว้ที่เตียงลุกขึ้นมา หล่อนถามเสียงเบากว่าเมื่อครู่ "ท่านชนัย คุณดื่มมากเกินไปหรือเปล่า เดี๋ยวฉันรียกให้พนักงานโรงแรมส่งซุปอุ่นๆให้ดื่มแก้สร่างเมาดีไหมคะ?" ชนัยทำหน้าเย็นชาตั้งแต่เข้ามาจนตอนนี้ รู้เห็นอะไรมามาก ไม่มีอะไรทำให้เขารู้สึกต้องการง่ายๆ ไม่ต้องพูดถึงมารยาหญิงเท่านี้ของเกวลินเลย ถึงแม้ว่างัดมารยาหญิงมาเต็มเกวียนเขาก็ไม่มีวันสนใจ เขาหันมานั่งบนโซฟา ขมับของเขาเหมือนมีสายพลาดผ่าน ดูน่าตึงเครียด สภาพของเกวลินตอนนี้ก็ไม่ต่างกัน ชนัยชี้ไปที่เดิม "เธอยืนอยู่ตรงนั่นล่ะ" "ท่าน ท่านชนัย?"เกวลินเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการให้หล่อนเข้าไปใกล้ทันใดนั้นหล่อนก็รู้สึกสับสนขึ้นมาทันที ทั้งที่เขาเองที่บอกให้หล่อนมาหา แล้วทำไมตอนนี้กลับ "เธอชื่อว่า?"บทที่หล่อนกำลังงงงวยอยู่นั้นเอง ชายหนุ่มก็ปริปาก คิ้วขมวดเข้าหากันเหมือนกำลังนึกอะไรบางอย่าง เกวลินรีบพูดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว "ท่านชนัย ฉันชื่อว่าเกวลินค่ะเป็นดาราในสังกัดJM Entertainment เมื่อก่อนเคยเจอกันครั้งหนึ่งในงานกาล่าดินเนอร์" กลัวว่าชนัยจะจำหล่อนไม่ได้ ความกระตือรือร้นเขียนแผ่หลาอยู่บนหน้า ชนัยยกคิ้วขึ้น "ที่แท้ก็คนของประธานณภัทร" "ใช่ค่ะ" "เห็นข่าวแล้วใช่ไหม?" ชนัยถามเสียงราบเรียบ เหมือนกับกำลังพูดถึงเรื่องคนอื่น ดูเหมือนไม่แยแสสักนิด ดึกดื่นขนาดนี้ไม่ทำสิ่งที่ควรทำ กลับมาถามหล่อนเรื่องข่าว? เกวลินอยากจะเข้าไปใกล้แต่ก็ไม่กล้า ได้แต่ยืนอยู่ไกลๆจากเขา ราวกับเป็นนักโทษที่ถูกสอบสวนยังไงอย่างนั้น ตอบเขาอย่างตรงไปตรงมา "เห็นแล้วคะ เจ้านายก็คุยเรื่องนี้กับฉันแล้ว บอกว่าอย่าพูดอะไรเยอะ" ชนัยยิ้มอย่างเยือกเย็น "ดูเหมือนเธอกับเจ้านายเธอจะเชื่อฟังมาก" คำพูดของเขามีการถากถางเล็กน้อย แต่น่าเสียดายที่เกวลินไม่ฉลาดพอที่จะฟังออก "ท่านชนัยชมเกินไปแล้วคะ พวกเราเพียงแค่คิดแทนคุณและบริษัทของคุณเท่านั้นเอง" "อ๋อ?" ชนัยพูดออกมาสั้นๆ "ถ้าอย่างนั้น ฉันควรจะขอบคุณพวกเธอ" ตอนนี้เกวลินถึงรู้ว่าตัวเองพูดมากเกินไปรีบส่ายหัวไปมา "ฉัน ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น!" "ช่างมันเถอะ"ชนัยขัดจังหวะขึ้นมา เหมือนกับว่าหมดความอดทนที่จะฟังต่อ "ไม่ว่าเธอจะคิดอย่างไรมันไม่สำคัญสำหรับฉัน" เกวลินไม่เข้าใจความหมายของคำพูดของเขา ที่จริงก็ไม่เข้าใจชนัยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว จึงไม่กล้าคาดเดาความคิดของเขาสุ่มสี่สุ่มห้า ได้แต่ฟังชายหนุ่มพูดอย่างแผ่วเบาว่า "เรื่องที่ฉันต้องการให้เธอทำ เธอก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ผลตอบแทนในเรื่องงานฉันไม่เอาเปรียบเธออยู่แล้ว ในทางกลับกัน ถ้าเธอออกไปพูดมาก ผลที่ตามมา ... เธอคงเข้าใจดีใช่ไหม?" เกวลินอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น "ฉันเข้าใจค่ะ ... " ชนัยเป็นคนแบบไหนแม้ว่าหล่อนจะไม่ได้เข้าใจอย่างลึกซึ้ง แต่ดูจากปฏิกิริยาของคนรอบข้างและข่าวลือบางเรื่องทำให้รู้สึกได้ว่า เขาไม่ธรรมดาแน่นอน ถ้าสามารถเกาะผู้ชายคนนี้ได้สักนิดหนึ่ง หล่อนคงมีกินมีใช้ตลอดชีวิต ดังนั้นไม่ต้องพูดถึงว่าจะไปยั่วโมโหชนัยเลย ให้หล่อนมีความกล้าขนาดไหนก็ไม่เอาด้วย "ท่านชนัยมั่นใจได้เลยค่ะว่าฉันจะไม่พูดมากแน่นอน!"เมื่อคิดอย่างนี้เกวลินตกปากรับคำอย่างท่าทางต่ำต้อย "หากคุณเป็นคนสั่ง ฉันจะทำให้ดีที่สุดค่ะ" เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ประจบประแจงของหล่อน ชนัยก็นึกถึงพวกประจบสอพลอที่เจอในงานเลี้ยง แม้ว่าเขาจะดำเนินชีวิตแบบนี้มาโดยตลอด แต่บางทีก็มีแสดงออกถึงความเป็นตัวตนของตัวเองออกมาก แต่ตอนนี้เขาจำเป็นต้องเก็บความเป็นตัวตนของเขาเอาไว้ และใช้ชีวิตภายใต้หน้ากากนี้ตลอดเวลา ชายหนุ่มก้มหัว พ่นลมหายใจออกมาทีหนึ่ง ไม่คิดจะอยู่ต่อเลยสักนิด หันหลังเดินออกไปจากห้องนั้นทันที เกวลินยืนอยู่ข้างหลังของเขา เห็นว่าชายหนุ่มกำลังจะเดินออกไป ในใจก็รู้สึกไม่ยอม แต่ก็ต้องกลืนความรู้สึกนี้ลงท้องพูดอะไรไม่ได้ ได้แต่พูดปลอบใจตัวเองไม่หยุด ไม่เป็นไร ยังไงต่อไปต้องมีโอกาสอีกแน่ๆ