ตอนที่765ฉีดยาที่ไม่รู้จัก

ตอนที่765ฉีดยาที่ไม่รู้จัก ในอีกทางหนึ่ง เมื่อเกวลินตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นเวลาดึกดื่นแล้ว หล่อนเปิดตามองไปที่ความมืดรอบด้าน สายตาเลือนราง ในบทที่หล่อนพยายามมองภาพตรงหน้าให้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น มีคนผลักประตูเข้ามาจากด้านนอก "ตื่นแล้วเหรอ" เสียงเยือกเย็นของชายคนหนึ่งดังขึ้น ต่อมาบนหัวของหล่อนก็มีไฟสว่างขึ้น เสียงกดบางอย่างดังขึ้น ‘แปลบ’ "คุณรู้สึกเป็นยังไร?" เกวลินยกมือขึ้นขยี้ตา ตอนนี้ถึงได้เห็นชายที่เดินเข้ามาหาหล่อน ด้านนอกสวมเสื้อคลุมสีขาว ด้านในสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนและกางเกงขายาวสีดำดูลักษณะการแต่งกายน่าจะเป็นหมอ แต่ท่าทางดูน่ากลัวไม่มีทีท่าเป็นมิตรเอาเสียเลย ออกจะดูเหมือนกลุ่มปัญญาชนซะมากกว่า หล่อนขยับตัวร่นไปด้านหลัง สายตามองไปรอบด้าน ที่นี่เป็นห้องที่ไม่มีหน้าต่างเลยสักบาน แล้วจะมองหาอะไร ชายคนนั้นยืนอยู่ข้างเตียงนิ่งๆ ยกสิ่งหนึ่งที่อยู่ในมือโบกไปมา "กำลังหาของสิ่งนี้อยู่เหรอ?" เกวลินตั้งใจมองไปที่มือของชายคนนั้น เป็นโทรศัพท์มือถือของหล่อนเอง ความรู้สึกเหมือนเท้าลอยอยู่ในอากาศ ใจเต้นระส่ำ หล่อนหวาดกลัวจนหดตัวเข้าไปในซอกมุมของเตียง "เอา เอาคืนมานะ" "เอาไปสิ?" ท่าทีที่ว่าง่ายของชายคนนั้น ปรากฏในแววตาที่เต็มไปด้วยความหวังของหล่อน จากนั้นเขาก็โยนโทรศัพท์ลงไปที่พื้น หัวใจของเกวลินหล่นลงไปบนพื้นพร้อมกับโทรศัพท์ มองดูโทรศัพท์ที่หล่นอยู่ไกล ๆ หล่อนอยากจะรีบไปคว้าเอาไว้ "คุณ คุณเป็นใครกันแน่!?" หลังจากได้สติ ก็ย้อนนึกถึงเรื่องราวก่อนที่หล่อนจะหมดสติ เหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า หล่อนคิดถึงเหตุการณ์ที่ร้ายแรงที่สุด ------หล่อนถูกลักพาตัวเสียแล้ว "ฉันเป็นใครสำคัญเหรอ?" ชายคนนั้นหันไปดึงลิ้นชักที่อยู่บนหัวเตียง หยิบถาดสีเงินออกมาจากลิ้นชัก บนถาดมีเข็ดฉีดยา กับขวดยาเล็ก ๆสองขวด เกวลินมองชายผู้นั้นที่กำลังสวมถุงมือยางด้วยแววตาหวาดกลัว ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว ใครเห็นก็รู้สึกหวั่นใจ "คุณ คุณต้องการทำอะไรกับฉัน!" "คุณเกวลินคุณกำลังป่วยอยู่ เพราะฉะนั้นต้องทำการรักษา" "ฉันไม่ได้ป่วย!" เกวลินตะคอกเสียงต่ำ แต่ทำได้เพียงมองดูชายตรงหน้าเจาะเข็มฉีดยาไปที่ขวดยาน้ำเล็ก ๆนั้น แล้วดูดของเหลวเข้ามาที่กระบอกฉีดยา "ไม่ต้องมารักษาอะไรให้ฉัน พวกคุณกำลังก่ออาชญากรรมอยู่!" ชายคนนั้นเพียงแต่กวาดสายตาไปที่หน้าหล่อน "การรักษาต้องเชื่อฟังหมอ ผู้ป่วยไม่รู้ว่าร่างกายของเขาผิดปกติตรงไหนหรอก" ชายคนนั้นพูดพลางยื่นมือมาที่เกวลิน "มาเถอะ เอามือมาให้ผม" เกวลินมองดูของเหลวสีเหลืองอ่อนๆภายในกระบอกเข็มฉีดยา หล่อนก็ตัวสั่นเทาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ หล่อนส่ายหัวไปมาอย่างบ้าคลั่ง พูดด้วยน้ำเสียงวิงวอน "ไม่นะ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณเป็นใคร ทำไมต้องฉีดยาอะไรให้ฉันด้วย... " ชายคนนั้นดูเหมือนจะขี้เกียจตอบคำถามของเธอ ยกมือขึ้นขยี้ตา ดูเหมือนเหนื่อยล้ามาก "ถ้าคุณไม่ให้ความร่วมมือก็อย่าว่าผมนะ" พูดจบ เขาหันไปด้านนอกตะโกนเรียกคน "มานี่กันหน่อย มาช่วยจับเธอไว้ที!" ไม่กี่วินาทีต่อมา เกวลินยังไม่ทันได้มีเวลากระโดดลงจากเตียงชายสองคนก็เข้ามาจากประตูผลักหล่อนกลับไปที่เตียงอย่างรวดเร็ว ใช้แรงแบบไม่ยั้งมือ อย่างกับว่าจะหักข้อมือของหล่อนทิ้ง หล่อนมองชายคนนั้นคุกเข่าข้างหนึ่งบนเตียงดึงแขนของหล่อนให้เห็นตำแหน่งเส้นเลือด เอาสำลีแอลกอฮอล์เช็ดไปที่บริเวณที่จะฉีดยา เกวลินรู้สึกเหมือนตนเองเป็นหนูทดลองของพวกเขา น้ำตาไหลพราก ในใจนอกจากความกลัวก็คือความกลัว"พวกแกเป็นใครกันแน่ ปล่อยฉันไปเถอะ อยากได้อะไรฉันจะให้ทั้งหมดเลย ... " ชายคนนั้นขว้างสำลีในมือทิ้ง น้ำเสียงเหมือนเข็มที่ฉีดเข้าเส้นเลือดหล่อนอย่างแผ่วเบา "น่าเสียดายที่เราไม่ต้องการอะไรจากเธอเลย" "อ๊ะ!" รู้สึกเหมือนแขนถูกยุงกัด เกวลินมองดูไฟสีขาวที่แขวนอยู่บนหัวของตัวเอง เข็มฉีดยาจรดเข้าไปในเส้นเลือดของหล่อน หลังจากที่ยาถูกฉีดเข้าไปทั้งหมดแล้ว ชายคนนั้นส่งสัญญาณด้วยสายใจไปที่ชายอีกสองคน เกวลินถูกปล่อยตัว ที่จริงไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำ แต่ร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อเปียกชุ่ม อย่างกับว่าเพิ่งขึ้นมาจากทะเลยังไงยังงั้น เธอหายใจหอบ ความรู้สึกแปลกปลอมบนแขนของหล่อนหายไป พักไปครู่หนึ่งร่างกายไม่ได้รู้สึกไม่สบายตรงไหน หล่อนมองคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงด้วยแววตาเป็นกังวล ถูกฉีดยาอะไรก็ไม่รู้เข้าไปในร่างกาย เลยไม่ได้ตึงเครียดเหมือนเมื่อครู่ หล่อนสะกดอารมณ์ก่อนตะคอกใส่เสียงดัง "พวกแกเป็นใครกันแน่ ทำไมต้องลักพาตัวฉันด้วย?" "อยากรู้ขนาดนั้นเลย?"ชายคนนั้นมองหล่อนด้วยท่าทีหยอกล้อ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเหมือนมีดดาบที่โหดเหี้ยม เกวลินรู้ดีว่าพวกเขาไม่ตอบคำถามของเธอแน่ ๆ ตากลมโตคู่นั้นจ้องไปที่ฝ่ายตรงข้ามอย่างตาไม่กระพริบ "ไม่ว่าพวกแกฉีดยาอะไรให้ฉัน ปล่อยฉันออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!" หล่อนพูดพลางกระเถิบตัวจะลงจากเตียง ก้มลงเพื่อหยิบรองเท้าที่วางอยู่ข้างเตียง เพียงแต่ว่าบทที่ปลายนิ้วของหล่อนแตะไปที่รองเท้า ก็รู้สึกวิงเวียนศีรษะอย่างรุนแรง จิตใต้สำนึกของเกวลินสั่งให้หยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่ รอให้ความรู้สึกไม่สบายนี้หมดไป เพียงแต่หล่อนไม่คาดฝันว่า สิ่งที่กำลังจะตามมามันร้ายแรงกว่าเดิมเสียอีก ร่างกายเริ่มชักกระตุกข้อต่อตามร่างกายเหมือนถูกคนบีบ บิดไปทางนั้นทีบิดมาทางนี้ทีอย่างไม่สามารถควบคุมตัวเองได้หล่อนล้มลงกับพื้น ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ล้มเลยสักนิด หล่อนพยายามขดตัว ความเจ็บปวด รวดร้าว หน้าอกเหมือนถูกก้อนหินหนักสักสองร้อยกิโลทับ ร่างกายรู้สึกถึงความทรมานอย่างแสนสาหัส หล่อนรู้สึกว่ากำลังจะตายให้ได้ ภาพของรองเท้าสีดำคู่นั้น ไม่ได้ขยับเลย เกวลินพยายามเงยหน้าอย่างสุดกล้ำกลืนมองไปที่สีหน้าเย็นชาของชายคนนั้น เหมือนว่าเขาไม่เห็นความเจ็บปวดที่หล่อนมีอยู่ แต่กลับเหมือนว่ากำลังชมงานประติมากรรมชิ้นเอกที่ตนประดิษฐ์ขึ้นมา "ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง หืม?" ชายคนนั้นโบกเข็มกระบอกฉีดยาที่ว่างเปล่าผ่านหน้าหล่อน "รู้สึกสบายไหม?" เกวลินอยากด่าเขา แต่น่าเสียดายที่คอหอยของหล่อนรู้สึกเหมือนมีไฟกำลังลุกไหม้ ไม่สามารถพูดอะไรได้แม้แต่ประโยคเดียว ภาพตรงหน้าเลือนรางไปหมด ที่ลำคอ เส้นเลือดที่อยู่บนหลังมือเหมือนจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ อุณหภูมิร่างกายร้อนผ่าวขึ้นทุกที หล่อนไม่สามารถส่งเสียงใดๆได้เลย จะยืดร่างกายออกก็ไม่ได้ ได้แต่บิดไปมาอยู่ที่พื้นแบบนั้น ในขณะที่เกวลินคิดว่าจะต้องตายแบบนี้นั้นเอง ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ร่างกายก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม หลังจากผ่านความทรมานอย่างแสนสาหัส แรงกายทั้งหมดถูกสูบออกไปจากร่างหล่อน หล่อนเป็นเหมือนกองเนื้อที่ไม่มีกระดูก กองติดอยู่กับพื้น เมื่อเปิดปากพูดอีกครั้ง เสียงที่ออกมาแหบพร่าอย่างน่าเวทนา "อย่าฆ่าฉันเลย ฉันขอร้องล่ะ ... " เธอเริ่มตระหนักถึงว่าพวกนี้ไม่ได้มาเพียงแค่ขมขู่เท่านั้น แต่มาเพราะวางแผนไว้แล้ว ยาที่ไม่รู้จักนั่น มีแพทย์เฉพาะทาง แล้วยังมีคนที่รู้เห็นเป็นใจอีกหลายคน ทำให้หล่อนรู้สึกเหมือนกำลังตกอยู่ในนรก คนเหล่านี้ไม่ใช่แค่นักลักพาตัวธรรมดาๆ พวกเขาเป็นมืออาชีพจนทำให้หล่อนผวา งานแบบนี้คงทำกันอย่างชำชอง "วางใจเถอะ พวกเราไม่ได้ต้องการชีวิตเธอ" ชายคนนั้นมองไปที่ผมที่มีเหงื่อเปียกโชกของหล่อน ใจที่ซาดิสต์ของเขาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ "ตอนนี้แค่เจ็บปวดครั้งต่อไป และครั้งต่อไปก็จะชินกับมันเอง" เกวลินเบิกตาโตด้วยความสยดสยอง เริ่มแรกที่รู้สึกงงงวยกับเรื่องที่เกิดขึ้น จนรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง จนทำให้ตนเองรู้สึกหมดหวัง "แกฉีดยาเสพติดให้ฉันเหรอ?!”