ตอนที่766 อิทธิพลที่ชักใยอยู่เบื้องหลัง

ตอนที่766 อิทธิพลที่ชักใยอยู่เบื้องหลัง "ไม่ต้องมาจ้องหน้าผมแบบนี้ ฉีดไปครั้งแรกยังไม่เกิดผลอะไรหรอก" ชายคนนั้นเหมือนพูดเรื่องสภาพอากาศทั่ว ๆ ไปของวันนี้น้ำสียงสบายๆมาก เหมือนความตายของหล่อนเป็นแค่ดีดนิ้วทีเดียวเท่านั้น แน่นอนว่าเพียงแค่ดีดนิ้วทีเดียว อยู่ต่อหน้าพวกไม่มีหัวใจ เดรัชฉานพวกนี้ ถึงหล่อนตายไป พวกเขาก็คงไม่กระพริบตาสักนิด แต่ถ้าจะต้องตายจริงๆ ก็ขอตายแบบรู้เหตุผล เกวลินใช้ความพยายามทั้งหมดผยุงตัวท่อนบนขึ้น "พวกแกเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงลักพาตัวฉัน ตอนนี้พูดออกมาได้หรือยัง?" แต่ชายพวกนั้นไม่มีคำพูดใด ๆตอบกลับมา กลับยกถาดขึ้นแล้วหันหลังเดินออกไปจากห้องนั้น เกวลินไม่เข้าใจว่าพวกนั้นต้องการอะไร ห้านาทีต่อมา ที่ประตูทางเข้าปรากฏร่างของชายวัยกลางคนรูปร่างแข็งแกร่ง หล่อนขมวดคิ้ว เนื้อตัวเหงื่อออกเต็มไปหมดด้วยความผวา "คุณ คุณเป็นใคร?" "คุณเกวลิน?" อีกฝ่ายดูเหมือนจะให้ความเคารพหล่อน แต่ก็ดูเหมือนว่าต้องการแน่ใจเรื่องอะไรสักอย่างมากกว่า "คุณรู้จักฉันได้อย่างไร?" ชายคนนั้นเดินลงไปที่โซฟาด้านข้างของหล่อนแล้วนั่งลงมองผู้หญิงที่กองอยู่ที่พื้น "ดูจากรายงานล่าสุดคุณใกล้ชิดสนิทสนมกับชนัยมากใช่ไหม?" ในหัวของเกวลินเหมือนเต็มไปด้วยกาวยืดเหนียว ในเวลานี้เอง ก็ได้ยินชื่อของชนัย หล่อนจึงได้สติขึ้นมาเล็กน้อย "ชะ ชนัย?" ในตอนแรกเธอคิดว่าคงเป็นเพราะข่าวลือของหล่อนกับชนัย ทำให้โดนคนอื่นจ้องเล่นงาน แต่ตอนนี้ดูๆไปแล้ว น่าจะไม่ธรรมดาอย่างที่หล่อนคิด "ใช่ครับ ชนัย" พูดจบก็หัวเราะ มือทั้งสองของเขายันไว้ที่หัวเข่าทั้งสองข้าง เอนตัวลงมองหล่อน "คุณคงไม่คิดว่า ชนัยเป็นแค่นักธุรกิจธรรมดา ๆหรอกนะ " เกวลินใจเต้นไม่เป็นส่ำ "หรือเพราะว่าเขา ... " "เขาไม่รู้เกี่ยวกับการลักพาตัว แต่เหตุผลที่คุณมาอยู่ตรงนี้ เพราะว่าใกล้ชิดกับเขาจนเกินไป ที่พูด เข้าใจแล้วใช่ไหม?" ชายคนนั้นพูดอย่างกระชับได้ใจความ ไม่ได้ต้องการปกปิดอะไรสักนิด เกวลินไม่รู้อะไรมากมายเกี่ยวกับสิ่งที่อีกฝ่ายคิดวางแผน แต่ไม่ว่าอะไรก็เกี่ยวข้องกับชนัยทั้งหมด ตามที่พูด ชายคนที่แต่งตัวดูดีคนนี้คงไม่ได้ธรรมดาอย่างที่เห็นภายนอกแน่นอน แต่ซ่อนตัวอยู่ในวงการมาเฟียที่ไม่สามารถเปิดเผยตัวตนได้ ... ทั้งๆที่ความรู้สึกที่โดนฉีดยาผ่านไปนานแล้ว แต่เกวลินยังรู้สึกว่าความรู้สึกเมื่อครู่เดี๋ยวร้อนแผดเผาเดี๋ยวเย็นเข้ากระดูกค่อยๆกลับมาอีกครั้ง "ระหว่างฉันกับชนัยเราไม่ได้ฉันไม่ได้...อ๊ะ! " หล่อนพูดยังไม่ทันจบ ก็มีฝ่ามือใหญ่ตบมาที่ใบหน้าของหล่อน แรงตบจนหน้าหันไปอีกทางผนังด้านในของปากกระแทกกับฟัน เลือดค่อยๆไหลมาที่มุมปากของเธอ เกวลินตกใจคลำใบหน้าของหล่อน "คุณตบฉัน!" "ชนัยสองคำนี้ คุณพูดได้หรือ?" อีกฝ่ายไม่มีความสงสารเลยสักนิด ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ แม้ว่าเกวลินจะรู้จักผู้คนมากมาย แต่ผู้คนที่หล่อนพบเจอตอนนี้ไม่เหมือนกับคนที่เธอรู้จักเลยสักนิด เหมือนต่างกันคนละโลก หล่อนจ้องเข้าไปในตาสีดำเยือกเย็นคู่นั้น ครู่เดียวก็ไม่มีเสียงใดๆ น่ากลัวจริง ๆ ไม่ได้ตั้งใจแค่จะข่มขู่ให้กลัวเท่านั้น แต่ในตัวของพวกเขาแฝงพลังที่ชั่วร้ายไว้ข้างใน ชนัย ชนัย... หล่อนเคยพยายามวิ่งตามชื่อนี้มาตลอด แต่ตอนนี้เพียงแค่ได้ยินชื่อนี้ก็รู้สึกผวา "ฉันไม่รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วเขาเป็นใคร ฉันรู้แค่ว่าเขาเป็นประธานของมูตี้คลับเฮาส์ ระหว่างฉันกับเขาเราไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกัน ถ้าไม่เชื่อไปถามเขาก็ได้!" "แน่นอนว่าฉันรู้ว่าเธอกับเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกัน" ชายคนนั้นนั่งยอง ๆ พูดกับผู้หญิงที่กองอยู่บนพื้น เห็นความหวังในแววตาของหล่อนมากขึ้นเรื่อยๆ แต่สักพักเดียวก็เหมือนโดนน้ำเย็นราดจนความหวังสูญสลาย "แต่คนอื่นเขาไม่รู้นิ คุณทำอะไรไม่ทำดั้นไปตกเป็นข่าวฉาว แบบนี้พวกเราก็จัดการยาก... " เกวลินเพิ่งเข้าใจว่าอีกฝ่ายรู้สึกว่าหล่อนและเขาเปิดเผยมากจนเกินไป ดังนั้นจึงเป็นที่จับตามอง เธออดไม่ได้ที่จะนึกถึงโรงแรมในคืนนั้น ชนัยเคยเตือนหล่อนไว้แล้ว—— 'ต้องการให้เธอทำอะไรก็ทำไป ไม่ต้องรู้ว่าเพราะเหตุผลอะไร' ตอนนั้นหล่อนก็แปลกใจว่าทำไมถึงอยากตกเป็นข่าวกับหล่อน แต่กลับไม่แตะต้องตัวหล่อนเลยสักนิด ในใจยังคิดว่าโชคดี บางทีสำหรับชนัยเธออาจเป็นคนพิเศษสำหรับเขาก็ได้? ความเป็นจริงแสดงให้เห็นว่า ทุกอย่างเป็นแค่ความเข้าใจผิดของหล่อนเอง ผู้ชายคนนั้นไม่เพียงแต่รังเกียจหล่อน ยังทำให้หล่อนตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายแบบนี้ เกวลินเสียใจจนที่หาที่เปรียบไม่ได้ ทำไมตอนแรกให้ความร่วมมือกับชนัย โลกแบบนี้เป็นสิ่งที่หล่อนหลับฝันก็ไม่เคยคิดอยู่ในหัว ถ้าคนพวกนี้เป็นคนธรรมดาๆ ก็คงไม่ทำกันเป็นขบวนการได้มืออาชีพขนาดนี้ "ฉัน ฉันสัญญาว่าจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวอีก ขอร้องล่ะปล่อยฉันไปได้ไหม ... " "สัญญา?"ชายคนนั้นคุกเข่าที่พื้น เอื้อมมือไปช้อนคางของหล่อน "คุณจะเอาอะไรมารับประกัน?" "คุณลักพาตัวฉันมาได้รอบหนึ่งแล้ว ก็ลักพาตัวฉันรอบสองได้ ฉันรู้ว่าแผนการเดินทางของฉันถูกพวกคุณควบคุมไว้หมดแล้ว เพื่อความปลอดภัยของตัวฉันเอง ฉันจะไม่ ... " เกวลินวิงวอนอย่างจริงใจ หล่อนไม่อยากมีความสัมพันธ์กับชนัยแม้แต่เล็กน้อย แม้ว่าชาตินี้จะไม่มีวาสนาเล่นเป็นนางเอก หรือว่าในวงการนี้หล่อนไม่มีวันโด่งดังก็ตาม ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตแล้ว! ชายคนนั้นเห็นความหวาดกลัวในแววตาของหล่อนอย่างชัดเจน ยิ้มเย้ยหยันปล่อยมือจากคางของหล่อน "นับว่าคุณยังฉลาดอยู่!" อีกฝ่ายยืนขึ้น "ฉันจะคอยเฝ้าดูคุณอยู่ อย่าคิดว่าจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป ... " เกวลินรีบส่ายหัวอย่างสุดแรง "ฉันจะไม่พูดอะไรทั้งสิ้น!" บุคคลที่สามารถพาหล่อนมาที่นี่ในเวลากลางวันแสกๆ ฉีดยาเสพติดบางชนิดที่ไม่รู้จักเข้าไปในร่างกายหล่อน แม้ว่าหล่อนจะไปแจ้งความ สุดท้ายคนที่ซวยก็คือตัวหล่อนเอง เกวลินไม่ต้องการสิ่งใด เพียงแต่ปรารถนาออกจากที่นี่ อย่างอื่นไม่สำคัญทั้งสิ้น --- หลังจากประธานณภัทรรู้ว่าเกวลินหายตัวไป ก่อนจะเรียกตำรวจ เขาโทรหาชนัยก่อน คนที่รับสายคือเลขาของชนัย หลังจากเล่าเรื่องราวดังกล่าวเสร็จ ก็ได้รับโทรศัพท์จากชนัย "ท่านประธานชนัย เราจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรดี?" คนที่ฉลาดอย่างประธานณภัทรพอจะเดาสถานการณ์ออก ความมืดมนของวงการบันเทิงยังเทียบไม่ได้กับความมืดของอำนาจที่อยู่ด้านหลังของชนัย "คนนะไม่เป็นอะไรหรอก ไม่ต้องใส่ใจ" ทางฝ่ายชนัยให้คำตอบอย่างราบเรียบ เขาพอจะเดาออกว่าเกวลินน่าจะเผชิญหน้ากับอะไรบ้าง เพียงแต่เขาต้องการหักหน้าไว้บ้างเท่านั้น ไม่ทำอะไรหล่อนมากไปกว่านั้น ประธานณภัทรรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ยังไงก็เป็นคนอยู่ในสังกัดของบริษัท "ท่านประธานชนัย คุณแน่ใจเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลย ถ้าเกิดว่า ... " "ไม่มีอะไรสักนิด" ชนัยพูดขัดจังหวะเขา ด้วยน้ำเสียงค่อนข้างไม่พอใจ "อีกไม่นานคนก็จะถูกส่งตัวกลับไป" ประธานณภัทรไม่มีทางอื่นนอกจากเชื่อคำพูดของเขา ยังไม่กระโตกกระตากไป "ครับ ผมจะรอดูไปก่อน"