ตอนที่767 กังวลเรื่องความปลอดภัยของเธอ

ตอนที่767 กังวลเรื่องความปลอดภัยของเธอ หลังจากวางสาย ก็เรียกพี่ภารดีและแผนกโฆษณาเข้ามาในห้องทำงาน "เรื่องนี้ใครก็ห้ามพูด อย่าพึ่งแจ้งตำรวจ รอไปก่อน" "รอก่อน?" พี่ภารดีขมวดคิ้ว "ประธานณภัทร ถ้าจะให้พวกเรารอกันแบบนี้ ดูจะ ... " "บอกให้รอก็รอ!" ประธานณภัทรตำหนิเสียงต่ำ ในใจเหมือนถูกปกคลุมไปด้วยเมฆมืด เขาเป็นกังวลมากกว่าใคร "อย่างอื่นไม่ต้องถาม เทปบันทึกกล้องวงจรปิดให้ลบทิ้งซะ ออกไปกันได้แล้ว" พี่ภารดีสบตากับแผนกโฆษณาพักหนึ่ง ทั้งคู่อยากพูดอะไรบางอย่าง แต่ตอนนี้พวกเขาไม่รู้จะพูดออกมายังไง ถ้าเป็นเวลาปกติพี่ภารดีก็ทำตามหน้าที่ของเธอไป ไม่พูดอะไรทำตามคำสั่งเบื้องบน แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวกับชีวิตคน เธอไม่กล้าปล่อยเลยตามเลย "ประธานณภัทรค่ะ ถ้าเกวลินเกิดอะไรขึ้นมา ฉันก็ต้องรับผิดชอบเหมือนกัน ตอนนี้ไม่แจ้งตำรวจ ... ... " "ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมีฉันอยู่ทั้งคน วางใจหรือยัง? จะให้ฉันอัดเสียงใส่เทปให้เธอไหม จะได้ไม่ต้องกังวลอะไรอีก? " ประธานณภัทรจ้องไปที่เธอ สายตาของเขาเหมือนเลเซอร์ยิงมาจนแทบจะทะลุร่างของเธอแล้ว พอได้ยินเขาพูดแบบนี้ พี่ภารดีถึงรู้สึกโล่งใจขึ้น "ฉันคิดมากไปเองคะ ฉันออกไปก่อนนะคะ" หลังจากที่ทั้งสองออกไปจากห้องแล้ว ประธานณภัทรนั่งทิ้งตัวลงบนโซฟาด้วยความขุ่นเคืองใจ เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง เวลาค่อยๆผ่านไป ความไม่สบายใจของเขาก็ค่อยๆหนักขึ้นตามเวลาที่เดินไป แน่นอน แน่นอนว่าจะต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่อย่างนั้นไม่ต้องพูดถึงเกวลิน บริษัทก็ต้องล้มไปด้วย —— ในอีกด้านหนึ่ง เมื่อชนัยรู้ข่าวว่าเกวลินหายตัวไป ก็รีบส่งคนไปตรวจสอบเรื่องนี้ทันที ตอนแรกคิดว่าน่าจะเป็นฝีมือของคู่แข่ง คิดไม่ถึงว่าตรวจสอบไปตรวจสอบมากลับเป็นฝีมือของกลุ่มตัวเอง เขายิ้มเยาะ โยนบันทึกการตรวจสอบในมือไปด้านข้าง ที่แท้ผู้บงการก็คือปู่ของตัวเอง "ท่านชนัย ต้องการให้พวกเราเข้าไปแทรกแซงไหมครับ?" "ไม่ต้อง" ชนัยพูดน้ำเสียงเย็นชา มองดูโทรศัพท์สีดำในฝ่ามือ ในหน้าของเขามืดมนจนเหมือนปกคลุมไปด้วยหมอกควัน "เดี๋ยวคนก็ถูกปล่อยออกมา ส่งคนไปสังเกตุการณ์เกวลิน ห้ามเกิดความผิดพลาดใดๆ ส่วนเรื่องข่าวก็ปล่อยให้นักข่าวรายงานต่อไป นัดประธานณภัทร บริษัทJMให้ผลประโยชน์กับเขาจะได้ปิดปากเรื่องนี้" "ครับ!" หลังจากที่เลขาออกไปจาก ในห้องทำงานที่โอโถงนั้นเขานั่งอยู่คนเดียว สายตามองไปที่ทิวทัศน์ด้านนอกหน้าต่าง หน้าอกของเขาเหมือนมีหินก้อนโตทับไว้ รู้สึกอึดอันเป็นที่สุด ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ดราณีก็โทรเข้ามาพอดี เวลาที่อ่อนไหวแบบนี้ ... ชนัยรีบรับโทรศัพท์ในทันที น้ำเสียงมีความวิตกกังวล คิดว่าเธอเกิดอะไรขึ้น "ดราณี เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” " อีกด้านหนึ่ง วันนี้ดราณีเพิ่งจะเรียนเสร็จ รู้สึกลังเลเป็นอย่างมาก สุกท้ายก็โทรศัพท์ไปหาเขา ตอนแรกกะจะถามว่าวันนี้จะเข้าวิลล่าไหม พอได้ยินน้ำเสียงที่เป็นกังวลของเขา ทำให้เธอชะงักไปครู่หนึ่ง "ฉันเพิ่งเลิกเรียน มี... ...มีอะไรหรือเปล่า?" ชนัยถึงได้โล่งใจไปได้เปราะหนึ่ง เพราะว่าเขาคิดมากเกินไปเอง รีบพูดกลบเกลื่อนน้ำเสียงที่กังวลเมื่อครู่ "ไม่มีอะไร ก็แค่ถามๆเธอดู" แค่ถามดู? ชนัยไม่ใช่คนที่อยู่ดี ๆ ก็กังวลใจหรือตื่นเต้น เธอฟังออกว่าน้ำเสียงของเขามีความร้อนรน จึงถามต่อไปว่า "จริงเหรอ? " "อืม เธอเลิกเรียนแล้วเหรอ?" ชนัยรีบเปลี่ยนเรื่องคุย ในหัวก็นึกถึงเรื่องที่เกิดกับเกวลิน เพื่อจะได้เป็นการป้องกันไว้ก่อนจึงพูดกับเธอว่า "เดี๋ยวฉันให้คนขับไปรับเธอ วันนี้เธอจะมาไหม" "วิลล่าเหรอ?" "อืม" ชนัยตอบกลับเบาๆ "รออยู่ที่มหาลัยนั่นล่ะ อย่าไปไหน" ดราณีไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงแต่รู้สึกว่าคำพูดของเขาเหมือนเป็นการออกคำสั่งกับเด็กน้อย จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ "ฉันรู้แล้วคะ" อย่างไรก็ตาม สำหรับดราณีแล้วการที่ได้พบกับชนัยเป็นเรื่องที่ดีที่สุด "คืนนี้คุณกลับมาบ้านใช่ไหม?" "เดี๋ยวฉันจะกลับไป แต่อาจจะดึกหน่อย" ดึกอีกแล้วเหรอ ดราณีรู้สึกน้อยใจนิดๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ พยายามทำความเข้าใจกับทุกสิ่งที่เป็นเขา "ถ้าอย่างนั้น ฉันจะรอคุณนะคะ" "อืม" ในขณะที่กำลังจะวางสายอยู่นั้นเอง ชนัยก็เรียกชื่อเธอ "ดราณี!" พอดีกับที่ดราณีเอาโทรศัพท์ออกจากหู พอได้ยินเสียงของเขาเธอก็เอาโทรศัพท์แนบหูใหม่ "มีอะไรอีกเหรอค่ะ?" "ช่วงนี้ฉันจะยุ่งสักหน่อย อาจจะละเลยเธอไปบ้าง ถ้ามีอะไรอย่าลืมบอกกับฉันนะ" ชนัยพยายามพูดเป็นนัยๆ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอให้เธอติดต่อเขาในทันที แต่ก็กลัวว่าเธอจะฟังออกอะไรบางอย่าง เขาไม่รู้ว่าวิธีปกปิดแบบนี้จะดีหรือไม่ แต่เขารู้ดีว่า หากดราณีรู้เรื่องนี้ทั้งหมด มันต้องไม่ดีกับเธอแน่ๆ ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะต้องทนให้ได้ ส่วนใจของดราณีตอนนี้เต็มไปด้วยคำว่า ' ละเลย ' ฟังอย่างอื่นไม่เข้าหัว "ไม่เป็นไรคะ ฉันรู้ว่าคุณยุ่งเรื่องงาน แล้วยังจะต้องแก้ปัญหาเรื่องข่าวนั้นอีก คุณไม่ต้องห่วงฉันหรอก" ชนัยได้ยินคำพูดที่เห็นอกเห็นใจของเธอ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายหรือคลายกังวลได้เลย ภายในใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขารู้ว่าการที่ดราณีเลือกมาอยู่กับเขา เธอต้องแบกรับความไม่เป็นธรรมขนาดไหน เรื่องพวกนี้ถ้าเปลี่ยนเป็นผู้หญิงคนอื่น น่าจะอดทนไม่ได้ถึงขนาดนี้ล่ะมั้ง เขารู้ดีแก่ใจว่าไม่มีอะไรที่เป็นธรรม แต่กลับไม่มีทางที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้เลย อ่อนแอ และยิ่งมากไปกว่านั้นคือติดค้างเธอ ปมในใจของดราณีคลี่คลายออกเพราะเขา น่าจะไม่รู้สึกน้อยใจ ทุกสิ่งที่ทำแค่อยากให้เขารับรู้ไว้ก็เพียงพอแล้ว "ค่อยเจอกันตอนดึกๆนะคะ" "อืม ค่อยเจอกัน" หลังจากวางสาย ชนัยมองดูท้องฟ้าอันไกลโพ้น ปู่ของเขาไม่ทำอะไรเกินไปกับเกวลินแน่ ๆ คงไม่เอาเรื่องข่าวฉาวเล็กๆน้อยๆไปแลกกับปัญญาใหญ่ที่จะตามมาในภายหลังหรอก แต่ชนัยรู้ดีว่า เหตุผลที่ปู่ลงมือแบบนี้ ไม่ใช่เพราะว่าทนดูข่าวฉาวไม่ไหว แต่เป็นการเตือนเขาสะมากกว่า เพียงแต่เรื่องนี้ ชนัยจะถอยไม่ได้ เขาไม่มีวันยอมให้ดราณีตกอยู่ในอันตราย ใช้เหตุการณ์ลักพาตัวนี้ ป่าวประกาศให้คนอื่นรู้มากขึ้นว่าเกวลินเป็นผู้หญิงที่อยู่ข้างตัวเขา การที่ทำแบบนี้อาจจะดูโหดร้ายต่อเกวลิน แต่ในโลกของผู้ใหญ่ ส่วนใหญ่ล้วนแต่เป็นการแลกเปลี่ยนสิ่งที่ตนปรารถนาทั้งนั้น ไม่มีใครสนใจคุณจริงๆว่าเป็นอย่างไร อีกหนึ่งชั่วโมงครึ่งต่อมา คนขับรถส่งดราณีมาถึงที่วิลล่า เกือบจะในเวลาเดียวกัน เกวลินก็ถูกส่งกลับมาที่โรงจอดรถใต้ดินอย่างอุกอาจ ขับรถไป ขับรถมา ไม่เห็นกล้องวงจรเปิดกับคนที่เห็นเหตุการณ์ในสายตา เมื่อพี่ภารดีรู้ข่าวก็รีบมารับหล่อน ทันทีที่เธอมองเห็นถุงสีดำความยาวเมตรเจ็บสิบวางอยู่บนพื้นนั้น ท่าทางสีหน้าซีดเผือด เธอได้แต่ทำเป็นกล้าเดินเข้าไปใกล้ กลั้นลมหายใจแล้วดึงซิปลง สิ่งที่อยู่ด้านในนั้นไม่ใช่ใครอื่น คือ เกวลินที่มีสีหน้าซีดเสียวนั้นเอง! เอาคนยัดใส่เข้าไปในถุง เธอได้แต่เคยเห็นในละครทีวี ตอนนี้มันเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา พี่ภารดีแทบจะล้มฟุบอยู่ตรงนั้น สิ่งที่มองเห็นมันทำให้เธอแทบคลั่ง เธอไม่มีเวลาจะมานั่งสงบสติอารมณ์ รีบเอามือเขย่าร่างของเกวลิน "เกวลิน ตื่นขึ้นมาเร็ว ได้ยินฉันไหม?" เธอเรียกตะโกนอยู่หลายครั้ง คนที่สลบอยู่ก็ค่อยๆรู้สึกตัวขึ้นมา พี่ภารดีโน้มตัวเข้ามาใกล้หล่อน "เป็นยังไงบ้าง มีตรงไหนของร่างกายที่รู้สึกไม่สบายไหม?"