ตอนที่768 ตรวจสอบร่างกาย

ตอนที่768 ตรวจสอบร่างกาย เกวลินมองทุกสิ่งรอบ ๆ ตัว ดูเหมือนว่าหล่อนจะยังไม่คลายจากความหวาดกลัวจากเหตุการณ์ที่เผชิญมา แววตาที่จ้องมาที่พี่ภารดีดูลอยๆ พี่ภารดีตกใจเป็นอย่างมาก รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาแผนกโฆษณา ให้เขารีบเข้ามาช่วยดูหน่อย เมื่อก่อนเพราะเรื่องงานเธอมาที่ลานจอดรถใต้ดินจำนวนนับครั้งไม่ถ้วน พอตอนนี้เธอรู้สึกว่าที่นี่ดูน่าหวาดกลัวและมืดมนกว่าปกติ ... อย่างไรก็ตาม เพิ่งจะควักโทรศัพท์ออกมา ยังไม่ทันได้โทรออก เกวลินที่นิ่งไปก็เริ่มพูดขึ้น "พี่ พี่ภารดีใช่ไหม?" เธอค่อยๆมองไปที่พี่ภารดี ดูเหมือนว่าไม่ค่อยแน่ใจ ไม่กล้าดีใจ "ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?" พี่ภารดีเห็นเธอได้สติ ก็รีบไปประคองตัวเธอขึ้นมา "ใช่ ใช่ ฉันเอง เธอเป็นยังไงบ้าง ร่างกายมีตรงไหนรู้สึกไม่ดีไหม? ยังเดินไหวไหม? เราขึ้นไปข้างบนตึกค่อยพูดกันดีไหม? " "พี่ภารดี!" เกวลินรีบคว้าตัวพี่ภารดีกอดไว้แน่น ร้องไห้อย่างฟูมฟาย ครู่เดียวเสื้อตรงหัวไหล่ของเธอก็เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา พี่ภารดีรู้สึกสงสารจับใจ ไม่รู้ว่าช่วงที่หล่อนหายไปเกิดอะไรขึ้นกับหล่อนบ้าง แต่ดูจากปฏิกิริยาของหล่อน จะต้องเกิดเรื่องที่น่ากลัวสุดๆแน่ๆ ไม่อย่างนั้น หล่อนคงไม่ร้องไห้ไปตัวสั่นไปแบบควบคุมตัวเองไม่ได้ขนาดนี้ แม้ว่าที่ผ่านมาพี่ภารดีจะไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษใด ๆ กับเกวลิน แต่ตอนนี้เห็นหล่อนร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดขนาดนี้ ก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาจับใจ "เกวลินไม่ต้องร้องนะ เราขึ้นไปบนตึกกันก่อน ถึงบริษัทเราก็จะปลอดภัยแล้ว ไม่มีอะไรแล้วนะอย่ากลัวไปเลย..." "พี่ภารดี ไม่รู้หรอก ... ฮือๆๆๆๆ พวกเขา พวกเขา ... " "เกิดอะไรขึ้น?" คำพูดมาถึงริมฝีปาก เกวลินนึกถึงคำพูดที่ก่อนจะจากมา ชายคนนั้นเตือนหล่อนเอาไว้ ตัวก็สั่นเทา รีบกลืนคำที่จะพูดลงท้องทันที "ไม่มีอะไรคะ" เกวลินส่ายหัวด้วยความกลัว ถึงแม้ว่าหล่อนจะไม่มีแรงแต่เพราะมีพี่ภารดีช่วยประคองเลยลุกขึ้นยืนไหว "พวกเราขึ้นไปข้างบนกันเถอะ" พี่ภารดีรู้ว่าตอนนี้หล่อนกำลังใกล้จะจิตแตก แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก "คะ พวกเราไปกันเถอะ" ลิฟต์มาถึงชั้นของบริษัท พี่ภารดีสวมหมวกและแว่นกันแดดที่เธอได้เตรียมเอาไว้ให้เกวลิน พนักงานของบริษัทไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จะให้คนภายนอกรู้เรื่องนี้ไม่ได้ พี่ภารดีประคองเกวลินมาถึงห้องทำงานของประธานบริษัท พอประธานณภัทรรู้ข่าวก็รีบสลายการประชุมทันที รออยู่ที่ห้องทำงานของตน เมื่อมาถึงจุดนี้ เห็นพี่ภารดีประคองเกวลินเข้ามาในห้อง รีบลุกขึ้นเดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็วหลังจากยืนยันว่าคนที่มาถึงคือเกวลินแล้ว ถึงได้โล่งอก "ยังโชคดี ยังโชคดีที่คนไม่เป็นอะไร" เกวลินถูกลักพาตัว นอกจากเจ้าตัวแล้วคนที่เป็นกังวลมากที่สุดก็คือประธานณภัทร ตอนนี้เห็นคนในสังกัดตนเองที่ไม่มีความสำคัญพอจะเรียกชื่อด้วยซ้ำ กลายเป็นสิ่งที่น่าทะนุถนอมอย่างยิ่ง "เกวลิน รู้สึกว่าไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า เดี๋ยวฉันเรียกหมอให้มาที่บริษัทรักษาเธอเอง " เกวลินอยากจะตอบว่าไม่เป็นไร แต่เธอเป็นห่วงร่างกายตัวเองเพราะถูกฉีดยาอะไรก็ไม่รู้เข้าร่างกาย "ฉัน ... " ประธานณภัทรจ้องมองเธออย่างเป็นห่วง "มีอะไร?เธอพูดมา" คิดไปคิดมาอยู่เป็นครู่ แม้ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพิ่งผ่านไปแล้ว แต่ความกลัวที่เหลืออยู่ในร่างกายของหล่อนยังไม่จางหายไปง่ายๆ พอนึกถึงสิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับตัว เกวลินก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ ชายคนนั้นเตือนหล่อนแล้ว ไม่อนุญาตให้หล่อนเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้กับใคร ถ้าอีกครู่เรียกให้หมอเข้ามาตรวจ แล้วเจอสิ่งที่ถูกฉีดเขาไปในร่างกายเธอจะทำอย่างไรดี? แต่ถ้าไม่พูด ต่อไปร่างกายของหล่อนจะได้รับผลกระทบอะไรบ้างก็ไม่อาจรู้ได้ หล่อนไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป ถ้าออกจากบริษัทไปตรวจร่างกาย ก็กลัวว่าคนอื่นจะจำหล่อนได้ หล่อนไม่อยากให้มีข่าวอะไรแพร่งพรายออกไปทั้งสิ้น ตอนนี้แค่อยากอยู่ห่างๆกับชนัยเท่านั้น ผู้ชายคนนั้นช่างน่ากลัวจริงๆ ดูเหมือนว่าจะเห็นความกลัวของเธอ ประธานณภัทรรู้สึกงงงวย แต่ไม่นานเขาก็เข้าใจว่าทำไม เกวลินจึงแสดงสีหน้าที่ขัดแย้งกันแบบนั้น เขามองไปที่ภารดีที่อยู่ข้างๆ ออกคำสั่งด้วยเสียงต่ำ "เธอออกไปก่อน" ภารดีรู้สึกแปลกๆ แต่ก็แค่ชะงักไปครู่หนึ่งแล้วหันหลังกลับเดินออกไปทันที จะเป็นห่วงเกวลินขนาดไหน ก็ต้องนึกถึงตัวเองก่อน ประธานณภัทรให้เธอออกมา เธอจะอยู่ตรงนั้นต่อไปไม่ได้ ไม่มีใครอยากจะเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ในห้องทำงานที่ใหญ่โต ครู่เดียวก็เหลือเพียงประธานณภัทรและเกวลินอยู่แค่สองคน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเรื่องการลักพาตัวหรือเปล่า เมื่อต้องอยู่กับใครสองต่อสอง เกวลินจะมีความรู้สึกกดดันหายใจไม่ทั่วท้อง เธอเงยหน้าขึ้นมองดูประธานณภัทรอย่างไม่สบายใจ เสียงที่พูดของหล่อนก็แผ่วเบามาก "ประธานณภัทร ... " "เธอไม่ต้องกลัว เรื่องลักพาตัวเธอฉันก็เพิ่งมารู้ตอนหลังเหมือนกัน ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอกลัวที่จะตรวจร่างกาย แต่เรื่องคร่าวๆฉันก็พอที่จะรู้อยู่บ้าง ฉันคุยกับชนัยแล้ว ถ้ามีเรื่องขึ้นมาจริงๆ ก็เรียกให้หมอมาตรวจดู ไม่จำเป็นกลัวว่าฉันจะรู้หรอก" เกวลินไม่คิดฝันว่าสิ่งที่เขาจะพูดคือสิ่งนี้ ก็เลยเข้าใจว่าทำไมถึงให้พี่ภารดีออกไปก่อน ครู่นั้นดวงตาของหล่อนแดงก่ำ พูดอย่างไม่ลังเลว่า "ประธานณภัทร ฉันอยากให้หมอมาตรวจคะ!" ประธานณภัทรรู้ว่าเขาเดาถูก เขาพยักหน้า เดินไปข้างห้องโทรศัพท์ตามหมอ "ตอนนี้คุณมาที่นี่หน่อยได้ไหม ช่วยมาตรวจร่างกายของดาราในสังกัดของบริษัทหน่อย" หลังจากพูดคุยโทรศัพท์อย่างเรียบง่ายจบ ประธานณภัทรวางสาย เมื่อเขาหันหน้ากลับมา เกวลินยังคงนั่งเงียบ ๆ เหมือนตอนเข้ามา ก็ไม่ขยับเลยสักนิด มันไม่เหมือนนิสัยของหล่อนก่อนหน้านี้ นิสัยที่ไม่มีใครอยู่ในสายตาหายไปหมด แทนที่ด้วยนิสัยที่สงบเสงี่ยมอย่างที่สุด ประธานณภัทรถอนใจยาว เป็นห่วงร่างกายของเธอ จึงจัดหมอเข้ามาเพื่อตรวจให้หล่อน แต่กลับไม่ถามเลยสักนิดว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่ใช่ว่าคาดเดาไม่ได้ แต่กลัวจริง ๆ ว่า ถ้าเกวลินเล่าเรื่องทั้งหมดออกมา ถึงเวลานั้นเขาก็จะจัดการเรื่องนี้ไม่ถูกเหมือนกัน เพราะฉะนั้นไม่ถามจะดีกว่า ทำเป็นไม่รู้อะไร ดูแลเธอสักหน่อยก็พอแล้ว หมอมาถึงบริษัทอย่างรวดเร็ว เขาสวมใส่เสื้อผ้าธรรมดาๆทำให้ไม่ได้เป็นที่สังเกตของคนทั่วๆไป ผู้นี้เป็นหมอส่วนตัวของประธานณภัทรเอง แม้ว่าทักษะทางการแพทย์จะไม่ได้ดีที่สุด แต่เมื่อเทียบกับหมอเก่งๆคนอื่น ก็ยังเหนือชั้นกว่าอยู่ เกวลินให้ความร่วมมืออย่างว่าง่ายถกแขนเสื้อขึ้น ยืนไปต่อหน้าหมอผู้นั้น "ตรวจเลือดก่อนแล้วกันคะ" บาดแผลบนใบหน้า และอาการบาดเจ็บที่ผิวหนังต่างๆ หล่อนไม่สนใจ สิ่งเดียวที่หล่อนเป็นห่วงคือยาที่ถูกฉีดเข้าไปในร่างกาย หมอพยักหน้า แล้วเจาะเลือดไปสามหลอดด้วยความชำนาญ ตามจริงจะต้องเจาะเลือดสี่หลอด แต่เครื่องวิเคราะห์แบบพกพาที่นำมาไม่ได้มีฟังค์ชั่นครบถ้วนนัก จึงไม่สามารถทำได้ทั้งหมด อย่างไรก็ตามเมื่อตรวจดูจากผลที่ออกมา วิเคราะห์ผลโดยทั่วๆ ไป สภาพร่างกายของหล่อนยังมีตรงไหนที่จำเป็นต้องตรวจอีกบ้าง หมอจัดการตรวจร่างกายตามขั้นตอนอย่างทะมัดทะแมง ครึ่งชั่วโมงให้หลัง ผลการตรวจร่างกายทั้งหมดก็ออกมา เป็นการตรวจสอบโดยใช้คลื่นไฟฟ้าส่งต่อมายังคอมพิวเตอร์ เพิ่งเห็นผลวิเคราะห์สองรายการแรก คิ้วของหมอก็ขมวดเข้าหากัน