已经是第一章了
ตอนที่769 สาวเซ่อซ่า
ตอนที่769 สาวเซ่อซ่า
ประธานณภัทรรีบถามทันทีว่า "เป็นอย่างไรบ้าง มีปัญหาอะไรไหม?"
"ประธานณภัทร ผลดูจากผลการวิเคราะห์เลือดของคุณเกวลิน ไม่มีปัญหาใหญ่ แต่ว่า ——"
ประธานณภัทรหัวใจหล่นไปถึงตาตุ่ม คนที่ตื่นเต้นพอๆกันในที่นั้นก็คือเจ้าทุกข์เอง เกวลินเกือบจะตะโกนออกมา "แต่ว่าอะไร รีบพูดออกมาเร็ว! "
หมอยกมือขึ้นขยับแว่นของตน พูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา "จากผลวิเคราะห์เลือดที่ออกมาแสดงให้เห็นว่า ช่วงเวลาสั้นๆที่ผ่านมาคุณเกวลินถูกฉีดยาเสพติดเข้าในร่างกาย ถึงแม้ว่าฉีดครั้งเดียวแล้วไม่ทำให้เสพติดในทันที แต่ความเข้มข้นในกระแสเลือดสูงมาก ถ้าถูกฉีดอีกรอบจะเป็นการเสพติดทันที ดังนั้น ... "
หมอหยุดพูดต่อ ไม่ได้พูดจนน่าเกลียดเกินไป เพียงแต่พูดตรงไปตรงมา
อย่างแรกคือไม่อยากพูดให้หล่อนได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจ อย่างที่สองคือยาเสพติดประเภทนี้บุคคลธรรมดาไม่สามารถมีอยู่ในครอบครองได้ ถึงแม้ว่าจะเป็นหมอ การต้องใช้ยาประเภทนี้จำเป็นต้องยื่นเรื่องขออนุมัติ แต่ตอนนี้ยาเสพติดตัวนี้กลับอยู่ในกระแสเลือดของหล่อน ...
เกวลินค่อยๆหลับตาลงอย่างช้า ๆ หล่อนรู้ว่าอีกนิดเดียวหล่อนจะถูกตัดอนาคต อีกนิดเดียวชีวิตนี้คงจบไม่สวยแน่ๆ
"ฉันรู้แล้วคะ" เงียบไปเป็นเวลานาน หล่อนถึงได้พูดขึ้น ท่าทางของหล่อนเห็นได้ชัดว่าเหน็ดเหนื่อยเต็มที
ประธานณภัทรส่งสายตาให้หมอ หมอรู้กันอย่างทันควัน เก็บอุปกรณ์ทั้งหมดเดินออกไปนอกห้องทันที
เห็นคนมาหาแล้วก็จากไป ไม่ว่าจะเป็น พี่ภารดีหรือหมอ หรือคนอื่น เกวลินรู้สึกว่าตัวเองช่างน่าสงสาร หล่อนเป็นตัวเอกในเหตุการณ์นี้ แต่กลับไม่มีทางที่จะเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายที่ทรงอิทธิพลได้ ได้แต่ระแวดระวังตัวเองขอเพียงความหวังที่จะอยู่รอดเท่านั้น
ก่อนหน้านี้ เพราะต้องหาสปอนเซอร์ให้กับตัวเองจึงมักใช้เล่ห์เหลี่ยมจัดการดาราผู้หญิงที่เป็นคู่แข่งของตน ตอนนี้คิดๆดูถ้าเทียบกันเหมือนเป็นเรื่องเด็กๆไปเลย คนที่มีอิทธิพลจริงๆ หล่อนไม่เคยเห็น ตอนนี้เพิ่งจะรับรู้ว่าเป็นอย่างไร ไม่อยากจะเกาะคนแบบนี้อีกต่อไป
ความกระตือรือร้นในอดีตมีความขัดแย้งกันมากเพียงใด
ดังนั้น หล่อนจึงปรึกษาหารือกับประธานณภัทร "ฉันไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้องกับข่าวลือต่าง ๆเกี่ยวกับชนัยอีก ไม่ว่าจะใช้วิธีแพร่ข่าวว่าฉันไปรักกับคนอื่น หรือว่าจะออกข่าวว่าฉันแต่งงานกับคนอื่นก็ได้ ก็แล้วแต่เลย"
ต้องรู้ว่า ในฐานะของคนที่กำลังรุ่ง ถ้ามีข่าวแต่งงานออกมาคือการจบชีวิตเรื่องงานโดยไม่ต้องสงสัย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีที่ข่าวฉาวของหล่อนยังไม่ทันได้แพร่สะพัดออกไปไกลมาก ถ้าจัดการไม่ดีก็อาจพบจุดจบที่ฉาวโฉ่ไปตลอดกาล
ถึงแม้จะต้องเป็นอย่างนั้นก็ตาม เกวลินก็ไม่อยากมีอะไรเกี่ยวข้องกับชนัยอีกเด็ดขาด
แต่กระนั้นประธานณภัทรน่าจะไม่เห็นด้วย พูดอย่างลำบากใจว่า "เกวลิน ไม่ใช่ว่าฉันอยากบังคับเธอ หลังจากที่เธอเกิดเรื่อง ชนัยก็โทรมาหาฉัน เรื่องข่าวระหว่างเธอกับเขาต้องเป็นข่าวกันต่อไป ... "
"ไม่มีทาง"
เกวลินเหมือนได้ยินเรื่องที่ตลกที่สุด "ไม่ได้? คุณรู้ไหมว่าการลักพาตัวครั้งนี้ก็เกิดจากชนัย อีกนิดเดียวฉันเกือบจะตายแล้ว! "
"ได้ เธอสงบสติอารมณ์ก่อน พูดแบบถอยหลังกลับคนละก้าว ถึงแม่ว่าฉันจะรับปากเธอ แต่ทางด้านชนัยล่ะ? ฉันสามารถยับยั้งเขาได้อย่างนั้นหรือ!" ประธานณภัทรคุยกับหล่อนอย่างตรงไปตรงมา เพราะอิทธิพลของเขาเมื่อเปรียบเทีบกับชนัยแทบจะไม่ติดฝุ่นเลย
ไม่ต้องพูดถึงว่าจะดิ้นรนจนสุดกำลังเลย ถึงแม้แลกด้วยบริษัทJM ก็ไม่ได้ทำให้ตระกูลธิสกุลได้รับความเสียหายอะไรมาก
ในเวลานี้ถ้าเข้าไปยุ่ง ก็เหมือนแมลงเม้าบินเข้ากองไฟ สุดท้ายคงไม่เหลืออะไรแน่ ๆ
ประธานณภัทรรู้ดีว่าหล่อนเป็นผู้เคราะห์ร้าย จึงไม่ได้พูดทำนองบังคับจนเกินไป "แค่มีความหวังเพียงเล็กน้อย ฉันจะช่วยเธอสู้ แต่ตอนนี้มันไม่มีความหวังใด ๆเหลือเลย ถึงแม้ลากฉันเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย เธอก็ไม่ใช่ว่าจะดีขึ้นจากเดิม"
"ถ้าอย่างนั้นฉันควรจะทำยังไงต่อไป? รอดูข่าวฉาวแพร่สะพัดไป แล้วก็รอถูกลักพาตัวรอบสองอย่างนั้นหรือ? มันมีวิธีอื่นที่จะทำให้ฉันไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยหรือ? "
ประธานณภัทรเม้มริบฝีปาก ถอนหายใจหนัก "บางทีมันไม่ควรเริ่มต้น"
ตั้งแต่ที่เกวลินถูกชนัยจ้อง หล่อนก็ควรระวังเป็นพิเศษ ไม่ใช่เอาตัวเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องอันตรายแบบนี้ ตอนนี้มันสายไปเสียแล้ว ทำยังไงก็ไม่สามารถแก้ไขได้
เมื่อลูกธนูออกจากคันธนูแล้วก็ไม่มีวันหวนกลับมาได้ ตั้งแต่เริ่มมีข่าวออกมา เกวลินก็โดนลากเข้าไปในเรื่องนี้แล้ว
ประโยคนี้ใหญ่หลวงนัก เกวลินแทบจะจิตหลุด หล่อนน้ำตาคลอเบ้าแววตาแดงฉานลุกยืนขึ้นกวาดทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าลงพื้นทั้งหมด แล้วกรีดร้องเสียงดัง "อา!"
เมื่อไม่นานมานี้หล่อนพึ่งจะรู้สึกพึงพอใจที่อาชีพการงานของหล่อนเจริญก้าวหน้าไปมาก ในพริบตาเดียว แม้แต่ชีวิตก็อยู่ในความไม่ปลอดภัย
เกวลินเกลียด เกลียดที่ตัวเองกลายเป็นแส้ให้คนอื่น และเกลียดตัวเองที่ไม่ได้พิจารณาเรื่องนี้อย่างทะลุปรุโปร่ง
ไม่มีทางเลือก แม้ว่าเบื้องหน้าคือความตาย หล่อนก็ได้แต่โดนคนอื่นพลักไปข้างหน้าเท่านั้น
หมดหวัง หวาดกลัว มืดมน ... อารมณ์ทุกอย่างห่อตัวหล่อนไว้ เกวลินหวาดกลัวและอยากดิ้นรน แต่ทุกอย่างช่างไร้ประโยชน์ เพราะไม่ว่าหล่อนจะทำอย่างไร เกมนี้ก็เริ่มขึ้นแล้ว
ประธานณภัทรมองดูหล่อนบ้าคลั่ง ไม่ได้ห้ามแต่ประการใด ได้แต่หันหลังกลับ อย่างเงียบๆแกล้งทำเป็นไม่รับรู้อะไร
ปล่อยให้ได้ระบายออกมาบ้าง เรื่องแบบนี้ไม่ว่าใครก็ยากที่จะรับได้ เกวลิน...ก็ได้แต่ภาวนาขอให้ตัวเองปลอดภัยเท่านั้น
——
ในทางกลับกันดราณี เมื่อถึงวิลล่าเรียบร้อยก็ไม่ได้อยู่เฉย ลงมือเตรียมอาหารหลายอย่างเต็มโต๊ะ แม้ว่าพ่อครัวจะส่งอาหารมาให้แล้ว แต่เธอก็ทำเพิ่มอีกสองอย่าง
ปลานึ่งห้ารส กุ้งนึ่งเต้าหู้ รสชาติเบาๆ เหมาะสำหรับมื้อดึก
หลังจากทำอาหารเย็นเสร็จ เธอกึ่งนอนกึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาในห้องรับแขก มองดูเวลาตั้งแต่หกโมงเย็นจนถึงสองทุ่ม ความง่วงเข้าจู่โจม ตัวอักษรสีดำที่พิมพ์อยู่บนกระดาษ เริ่มเปลี่ยนเป็นโน๊ตดนตรี เหมือนเพลงที่ขับกล่อมให้หลับใหล ทำให้เธอหาวออกมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
เวลาสามทุ่มแล้ว ชนัยรีบกลับมาถึงวิลล่า ตลอดช่วงบ่ายเขาทำงานอย่างไม่หยุดหย่อน ก็เพื่อที่จะได้เสร็จงานให้เร็วที่สุด จะได้รีบกลับมาอยู่เป็นเพื่อสาวน้อยของเขา
เมื่อลงจากรถเห็นแสงไฟลอดผ่านจากห้องรับแขกและห้องอาหาร ในใจของชนัยรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันใด ในที่สุดเขาก็ไม่ต้องเผชิญหน้ากับความมืดมิดโดยลำพังอีกต่อไป แม้แต่ความไวในการเปิดประตูก็เร็วกว่าเมื่อก่อน
อดใจไม่ไหวที่จะพบเธอและกอดเธอ
หลังจากกดลายนิ้วมือที่ประตูเรียบร้อย ชนัยผลักประตูเข้าไป มองเพียงแวบเดียวก็เห็นเงาของใครคนหนึ่งนอนอยู่ที่โซฟา
ร่างเล็ก ๆ ภายใต้แสงไฟดูลวงตา เธอหันหลังให้กับประตู หายใจอย่างปกติ เดินเข้าไปใกล้ถึงมองเห็นว่ามีหนังสืออยู่ในมือเธอ คนหลับไปแล้ว แต่มือที่ถือหนังสือยังคงอยู่แบบนั้น
ชนัยหันกลับไปมองเห็นอาหารบนโต๊ะ มันเย็นจืดชืดเสียแล้ว สองด้านของโต๊ะวางตะเกียบและถ้วยไว้ ยังสะอาดอยู่ เธอก็ยังไม่ได้กินอาหารเย็นเลย เพื่อรอเขากลับมา
เกือบจะสามทุ่มแล้ว สาวเซ่อนี่ยังไม่รู้จักหาอะไรรองท้องไปก่อน?
ชนัยรู้สึกช่วยไม่ได้ ถอนหายใจไปทีหนึ่ง ยื่นมือไปเขย่าไหล่เธอเบาๆ เรียกเธอให้ตื่นขึ้นมา "ดราณี?"
ที่จริงดราณียังไม่ได้หลับลึกเท่าไร พอได้ยินเสียงเธอก็ลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย มองย้อนแสงเห็นร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ใกล้ๆโซฟา ชะงักไปพักหนึ่งถึงมองได้ชัดๆ ที่แท้ก็ชนัย
เธอขยี้ตาพร้อมลุกขึ้นนั่ง รู้สึกหนักๆที่จมูก "คุณกลับมาแล้วเหรอ ... "
"อืม นอนต่อไหม?" ชนัยถามเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
已经是最新一章了
加载中
