已经是第一章了
ตอนที่770 จูบบนชิงช้า
ตอนที่770 จูบบนชิงช้า
ดราณีส่ายหัว "ไม่นอนแล้วค่ะ เรายังไม่ได้กินข้าวเย็นกันเลย"
"ล้างมือก่อน แล้วไปที่ห้องอาหารกันมั้ย?"
หลังจากที่ดราณีได้ยินก็ส่ายหัวอีก สาวน้อยที่ใส่ถุงเท้ายืนอยู่บนพรมปูพื้นข้างโซฟา เอื้อมมือไปโอบที่เอวของชายตรงหน้า กอดร่างที่แข็งแกร่งที่อยู่ตรงหน้า แก้มเนียนละเอียดของเธอแนบกับอกของเขา เหมือนกับลูกแมวขี้อ้อนถูหน้าไปมา "ฉันคิดถึงคุณมาก ๆ เลย"
ทันทีที่ได้ยิน ใจที่แข็งแกร่งก็กลับอ่อนยวบ "ทำไมถึงไม่กินข้าวก่อน? ดูสิดึกดื่นขนาดนี้แล้ว"
"รอคุณอยู่ไงค่ะ" ดราณีไม่รู้สึกอะไร "ฉันไม่อยากกินคนเดียว มันน่าเบื่อ"
เธอบอกว่าเธอเบื่อ แต่เป็นเพราะอะไรชนัยชัดเจนที่สุด
กอดกันอย่างเงียบๆแบบนี้ หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งทั้งสองจึงแยกจากกัน ชนัยค่อยๆก้มตัวลง เอามือช้อนข้อพับขาและหลังเธอ แล้วใช้แรงอุ้มเธอขึ้น
ดราณีไม่ได้รู้ตัวก่อน ก็ตกใจและอุทาน "อ้า! คุณทำอะไรน่ะ? "
ชายหนุ่มไม่พูดไม่จา เดินตรงไปที่ห้องน้ำ จนถึงอ่างล้างหน้าถึงวางเธอลง
ภายใต้แสงไฟอันสว่างไสว เขายกมือคลายกระดุมเสื้อเชิ้ตตรงข้อมือออก พับขึ้นมาถึงข้อศอก เปิดก๊อกน้ำ น้ำอุ่นๆผ่านมือทั้งสองของเขา บีบที่ล้างมือกลิ่นมะพร้าวลงที่ฝ่ามือ
เขากำลังล้างมือให้เธอ?
ดราณีหน้าแดงก่ำ รีบเอามือออก "ฉันล้างมือเองได้คะ ... "
เธอโตขนาดนี้แล้ว จะทำตัวเป็นเด็กให้เขาล้างมือให้ได้ยังไง หน้าของเธอร้อนผ่าว
แต่ชนัยไม่ให้เธอหนีได้ ไม่มีทีท่าว่าคลายมือออกสักนิด ล้างมือของเธอสะอาดเรียบร้อยแล้วถึงจะปล่อยมือเธอ "ปกติเราเจอกันไม่บ่อย เมื่อเราเจอกันทั้งที อะไรที่ฉันอยากจะทำให้เธอ ฉันจะทำให้สำเร็จ"
ประโยคเดียว ทำให้ดราณีเหมือนล่องลอยอยู่บนอากาศ เธอกระพริบตา แล้วก็กระพริบตาอีกครั้ง จ้องมองที่ใบหน้าอันหล่อเหลาอย่างมึนๆ
ดูเหมือนว่าแววตาของเธอมันเร่าร้อนเกินไป ชนัยหันหน้ามาสบตาเธอ ขมวดคิ้ว "มีอะไร ไม่เต็มใจเหรอ?"
"เต็มใจสิคะ" ดราณีสูดลมหายใจลึก "ฉันแค่รู้สึกว่าไม่ค่อยเหมือนตัวคุณ"
พอได้ยินแบบนี้ ชนัยกลับหัวเราะ เอนตัวพิงกำแพงที่อยู่ข้างๆ กั้นประตูไว้ไม่ให้ออก "แล้วต้องทำยังไงถึงจะเหมือนฉัน?"
พอดราณีเห็นสถานการณ์แบบนี้ ก็รู้ว่าต้องตอบเขาดี ๆ ไม่อย่างนั้นอาจจะได้กินข้าวเย็นแน่ ๆ
เธอยิ้มอย่างนักธุรกิจทันที "ไม่มีอะไรซะหน่อย คุณฟังผิดแล้ว ฉันบอกว่าแบบนี้สิถึงเหมือนคุณ"
ตอนแรกชนัยแค่อยากหยอกเธอเล่น เห็นเธอแซวตัวเองแบบนั้นก็ยิ้มไม่หุบ ยกหลังนิ้วชี้แตะไปที่ปลายจมูกเธอเบาๆ "ไม่ใช่แน่ ๆ"
ทั้งสองตัวติดกันเดิมมาถึงโต๊ะอาหาร มองดูอาหารเย็นชืดบนโต๊ะ ชนัยไม่ได้จู้จี้จุกจิกอะไรสักนิด แต่ดราณียืนกรานให้อุ่นก่อน
"ตอนดึกๆแบบนี้ต้องกินอะไรร้อนๆจะดีกว่าคะ ไม่อย่างนั้นจะทำให้ระบบการย่อยอาหารไม่ดีนะ"
เธอเดินไปเดินมานำอาหารทั้งหมดไปอุ่นแล้วเดินมาวางบนโต๊ะใหม่ ภายใต้แสงไฟมองดูควันจากอาหารที่ลอยขึ้นมา รู้สึกอบอุ่นเหมือนอยู่กับครอบครัว
ชนัยไม่ใช่ว่าไม่อยากช่วยเธอ แต่เขารู้สึกเห็นแก่ตัวนิดๆที่ชอบเห็นเธอยุ่งนู้นยุ่งนี่เพื่อเขา หัวใจที่หว้าเหว่ของเขาถึงจะรู้สึกได้เติมเต็ม
มันช่างวิเศษเหลือเกิน เขาจึงได้แต่มอง ต้องการความอบอุ่นนี้อย่างเห็นแก่ตัว
เวลาสามทุ่มยี่สิบนาที ใกล้เวลาดึกสงัด ดราณีไม่เคยรู้สึกว่าจะหิวขนาดนี้ กินข้าวไปหนึ่งถ้วยครึ่งถึงจะหยุด
มองดูชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า เขากินข้าวช้าเสมอ ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรก็ตาม หรือจะมีเรื่องอะไรต่อ ไม่มีผลกระทบต่อความสง่างามในการกินของเขา
มารยาทบนโต๊ะอาหารที่ดีแบบนี้ไม่สามารถแสร้งทำได้ หรือแค่แสดงนิดๆหน่อยๆ แต่เป็นนิสัยที่ปลูกฝังในกระดูกถูกสั่งสอนมาตั้งแต่เด็กจนติดเป็นนิสัยมาจนถึงตอนนี้
เมื่อเปรียบเทียบกัน ดราณีรู้สึกว่าตัวเองไม่มีมารยาทบนโต๊ะอาหารเสียเลย ถ้าในกรณีที่ไม่ต้องรีบยังพอจะแกล้งเป็นลูกผู้ดีได้บ้าง ปกติก็เหมือนคนธรรมดาทั่ว ๆ ไปเธอรู้สึกว่าทำในสิ่งที่เธอเป็นไม่จำเป็นต้องแสดง ถึงจะสบายใจที่สุด
เธอชี้ไปที่จานที่อยู่ด้านหน้าของทั้งสอง อันหนึ่งเป็นระเบียบเรียบร้อย กระดูกกับก้างปลาวางไว้ด้านหนึ่ง พอมองดูจานที่เธอใช้เหมือนทุกอย่างกองอยู่รวมกันเหมือนเพิ่งผ่านสงครามมา
อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมาลอย ๆ "เฮ้ย เรามีช่องว่างระหว่างกัน"
ชนัยเหลียวดูพักหนึ่ง ไม่ได้สนใจอะไร "ช่องว่างระหว่างเธอกับฉันไม่ใช้แค่นี้หรอก"
ดราณีก็เลยถามต่อ "แล้วมีอะไรอีกล่ะ?"
เห็นแต่ชายหนุ่มแกะลูกอมใส่เข้าปาก จากนั้นก็ยกนิ้วชี้งอๆเรียกเธอเข้ามาใกล้ๆ "มานี่สิ เดี๋ยวฉันจะบอก"
ดราณีไม่ได้สงสัยเลยสักนิด เธอลุกขึ้นเดินไปหาเขา เพิ่งเดินไปถึงด้านข้างของชายหนุ่ม เขาก็ดึงแขนเธอลงมานั่งที่ตัก สบอกของเขาทันที
หัวไหล่ชนไปที่หน้าอกแข็งๆของเขา ดราณีเบิกตาโต "อ๊า ...คุณ!"
ยังไม่ทันพูดจบ ริบฝีปากก็โดนชายหนุ่มจูบทันที ลมหายใจที่ร้อนผ่าวของทั้งสองพันกันไปมา นั่งอยู่บนขาที่แข็งแรงคู่นั้น ทำให้รู้สึกถึงกล้ามเนื้อที่ทรงพลังของเขา
ดราณีจับที่ไหล่เขา รู้สึกถึงความรุมร้อนที่เขาส่งผ่านมาให้เธอ ทำให้เธอรู้สึกรับแทบไม่ไหว
คนๆนี้เป็นอย่างนี้เสมอ ชอบหาเล่ห์กลให้เธอเข้าใกล้แล้วก็เหมือนหมาป่าขยำเหยื่อ กลืนเธอเข้าไปทั้งตัว
ชนัยคลายตัวเธอออกก่อนที่เขาจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ หน้าผากของเขาจรดไปที่หน้าผากของเธอ ฝ่ามือกุมใบหน้าของเธอไว้ "นี่ถึงเรียกว่าช่องว่าง เข้าใจหรือยัง?"
ดราณีไม่รู้จะพูดอะไรอีก ได้แต่กระซิบกระซาบ "คนผีทะเล!"
"ฉันเป็นผีทะเลเหรอ?" ชนัยได้แต่หัวเราะ "อดทนหน่อยนะ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาเจอกับเธอ ฉันก็เป็นผู้ชายธรรมดาทั่ว ๆ ไป... "
"คุณ คุณอย่าพูดต่อเลย!" ดราณีรีบตัดบทประโยคสุดท้ายของเขา คำพูดของเขาที่พูดนู้นพูดนี่โดยไม่เขินอายของเขาทำให้เธอทำตัวไม่ถูก "ฉันเก็บของบนโต๊ะก่อนนะคะ"
เธอพูดพลางลุกขึ้นยืน เพิ่งลุกขึ้นก็ถูกชนัยโอบเอวไว้ "ยังไม่ต้องเก็บหรอก ไปนั่งเล่นที่สนามหญ้ากับฉันสักพัก"
สนามหญ้า?
ดราณีชะงักไปพักหนึ่ง ถามโดยสันชาตญาณ "คุณไม่พักผ่อนหน่อยเหรอ?"
"ถ้าเธอรีบ ก็ได้... "
"ชนัย!" ดราณีเรียกชื่อเขาเสียงแหลม หน้าของเธอแดงก่ำ
ชนัยปล่อยมือ "ฉันขึ้นไปเอาผ้าห่มก่อน เธอไปรอฉันที่สนามหญ้าก่อนนะ"
พูดจบ เขาก็หันกลับเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง ดราณีมองดูเงาชายหนุ่มหายไปที่ประตูบันได เสียงหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำยังคงได้ยินอยู่ สายตามองไปที่นอกหน้าต่างเห็นชิงช้าที่ห้อยอยู่ เห็นดังนั้นเธอก็เดินออกไปทันที
เธอเอาทิชชู่เช็ดที่นั่งชิงช้า เพราะรู้ว่าชนัยค่อยข้างเป็นคนเจ้าระเบียบ ไม่ชอบที่ที่มีฝุ่นเกาะ
อากาศเริ่มเย็น จำเป็นต้องมีผ้าห่มเล็ก ๆ สักผืน ถ้านั่งเฉยๆแบบนี้ก็เริ่มรู้สึกเย็นๆเหมือนกัน
ดราณีอุ่นนมร้อนๆเดินถือมา เพิ่งจะนั่งลงที่ชิงช้าก็เห็นชนัยถือผ้าห่มผืนเล็ก ๆ เดินมาที่เธอ
ไม่เคยรู้สึกว่าบ้านหลังนี้สวยงามเลย ไม่ใช่เพราะรูปแบบภายนอกไม่สวย เพียงแต่ก้าวแรกที่เขาเยียบเข้าบริเวณบ้าน มีเสียง'ฉึบๆ'เสียงคนเดินถึงได้ทำให้บ้านนี้ดูสวยสดใสขึ้น
已经是最新一章了
加载中
