ตอนที่771 ไม่มีวันจากไป

ตอนที่771 ไม่มีวันจากไป วินาทีต่อมา ผ้าห่มที่อ่อนนุ่มตกลงบนไหล่ ราวกับว่ามีอุณหภูมิของฝ่ามือของผู้ชายด้วย ดราณีห่อมันไว้แน่นแล้วหันไปมองคนที่นั่งข้างๆ เขามีใบหน้าที่สมบูรณ์แบบมาก ไม่ใช่ว่าใบหน้าจะสวยเหมือนผู้หญิง แต่สัดส่วนของแต่ที่รวมกันทำให้เกิดเสน่ห์เป็นธรรมชาติ เพียงแค่มองก็รู้สึกพึงพอใจ ดราณีแทบจะจินตนาการไม่ได้ว่าชายผู้นี้จะล้างมือให้ตัวเองและจะเป็นห่วงเธอขนาดนี้ ทันใดนั้นหัวใจก็เต้นแรง เธอบีบมือที่ถือแก้วน้ำเก็บความร้อน ชื่อของเขาแตกออกมาพร้อมกับการเต้นของหัวใจ "ชนัย" “หือ” “คุณคิดว่าพวกเราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปไหม” เวลาที่ชอบใครเข้ากระดูกดำก็มักจะกลัวการเสียเขาไป ตอนนี้ดราณีมีความรู้สึกอย่างนี้จริงๆ เป็นการยากสำหรับเธอที่จะจินตนาการว่าในชีวิตจะไม่มีชนัย หรือในอนาคตต้องใช้ชีวิตอยู่กับผู้ชายคนอื่น ชนัยมองไปที่ใบหน้าขาวนวลเล็กๆด้านหน้า ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงพูดแบบนี้ออกมา แต่ก็มองเห็นความกลัวในสายตาของเธอจริงๆ “ทำไมถึงกลัวล่ะ” ดราณีไม่รู้จะพูดยังไงและเธอไม่ต้องการให้เขาเห็นว่าตัวเองต้องทนทุกข์กับการสูญเสีย “ฉันแค่คิดว่า ... ฉันไม่สามารถรับคนอื่นได้แล้ว” หัวใจของเธอถูกชนัยเติมจนเต็ม จนไม่สามารถรับคนอื่นเข้ามาได้อีกแล้ว ชนัยยิ้มขึ้นใบหน้านุ่มนวลยาวกับขนมปุยฝ้าย “ผมเคยพูดว่าจะไม่ยอมปล่อยมือ ไม่ต้องกังวลนะ ยิ่งไม่ต้องคิดว่าจะมีที่ว่างให้คนอื่นเลย ผมดุขนาดไหนคุณก็รู้นี่” ดราณีฟังประโยคสุดท้ายคล้ายจะข่มขู่ ก็อดยิ้มไม่ได้ “ดีนะที่คุณรู้ตัว” นึกถึงตอนที่เพิ่งรู้จักกัน เมื่อก่อนกับตอนนี้ต่างกันราวฟ้ากับเหว เขาเป็นคนหัวร้อนมาก “ตอนเพิ่งรู้จักคุณ ฉันนึกไม่ออกเลยถ้าคบกันจะเป็นยังไง” ดราณีระบายความรู้สึกออกมา จริงๆก็ผ่านมาแค่ไม่นานแต่กลับรู้สึกเหมือนคบกันมานานมาก “แล้วตอนนั้นคุณคิดยังไงถึงรับรักผมล่ะ” ที่จริงในมุมมองของชนัยก็เหมือนดราณีโดนบังคับมาตลอด รวมถึงเรื่องเป็นแฟนด้วย “ไม่ได้คิดอะไรมาก แค่รู้สึกว่าเดี๋ยวคุณเบื่อแล้วก็คงเลิกไปเอง” ชนัยอดยิ้มไม่ได้ “สุดท้ายคิดไม่ถึงคุณก็ตกหลุมพลางของตัวเอง” “ใช่ ฉันคิดไม่ถึงจริงๆว่าจะชอบคุณได้ขนาดนี้” “ผมควรจะดีใจมั้ย” ชนัยฟังแล้วก็ไม่เหมือนว่าเธอกำลังชมเชยเขา “ว่าไปแล้ว พอนึกถึงคำพูดของเสนานี ก็ทำให้เธอรู้สึกกังวล” แม้ว่าฉันจะมีความเข้าใจที่ชัดเจนเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่แม่ของฉันเป็นห่วงมากและถามตลอดว่าฉันเลิกติดต่อกับคุณหรือยัง ตั้งแต่ท่านประธานส่งคนไปที่บ้าน เสนานีก็กังวลเรื่องนี้มาตลอดจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว “ในสายตาของแม่ตอนนี้ ฉันก็คือเด็กไม่รักดี คิดแต่จะหาสามีรวยๆ” ดราณีพูดพลางส่ายหัว “ฉันไม่รู้จะอธิบายให้แม่เข้าใจยังไง ชนัยพูดด้วยสายตาจริงจัง “เรื่องนี้คุณต้องคุยกับคุณป้าตามความจริง” ดราณีกลับไม่คิดแบบนี้ “พูดแล้วแม่จะเข้าใจเหรอ แม่อาจจะคิดว่าฉันกำลังปั่นหัวแม่อยู่ก็ได้” สำหรับคนที่ใช้ชีวิตอย่างซื่อสัตย์สุจริตรุ่นนั้น จะมองดาราเทียบข่าวลือโฆษณาเกินจริง มันดูห่างไกลจากความเป็นจริง ห่างไกลจนคิดว่าไม่ใช่เรื่องจริง ถ้าไม่ได้รู้จักกับชนัยและเจอกับตัวเอง ดราณีก็คงไม่เชื่อเรื่องแบบนี้เหมือนกัน ดังนั้นเธอเลยไม่บอกความสัมพันธ์นี้กับเสนานี เพราะเชื่อรู้ว่าแม่เธอไม่มีทางจะเข้าใจมัน พูดแล้วก็เหมือนไม่ได้พูด ยิ่งจะทำให้แม่ยิ่งเป็นห่วงเธอ สู้ไม่พูดจะดีกว่า แต่การโกหกที่มีเมตตาแบบนี้จะอยู่ได้นานแค่ไหน ทุกครั้งที่บอกเสนานีไปว่าไม่ได้ติดต่อกับชนัยแล้ว ในใจว้าวุ่นมาก กลัวว่าช้าเร็วความจริงต้องปรากฏแน่ เธอไม่ชำนาญในการพูดโกหกเลย เมื่อก่อนไม่ใช่ ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ใช่ ชนัยรู้ว่าเธอไม่สบายใจ ตั้งแต่มารับสืบทอดกิจการของครอบครัว เขาก็แทบจะไม่มีเวลาเป็นส่วนตัวเลย ทุกวันจะหมดไปกับการทำงาน เขาไม่ได้มีกะจิตกะใจจะไปคิดเรื่องความรู้สึกเลย เวลาที่พอเจียดมาได้ก็จะยกให้ดราณีทั้งหมด แต่ถึงฉะนั้นก็ยังไม่พอ ไม่พอ.... ลูกผู้ชายอย่างเขาถึงแม้ว่าอยากจะรับเรื่องทุกอย่างไว้เองเพียงใด แต่ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะสร้างความกดดันให้เธอ “เรื่องคุณป้าถ้าท่านไม่เข้าใจ ผมจะไปอธิบายกับท่านเอง” “ไม่ได้ค่ะ” ดราณีตอบกลับอย่างไม่ต้องคิด “ถ้าคุณไปคุยเองท่านจะยิ่งคิดมากยิ่งกว่าเดิมนะ” คนสองคนที่นั่งตรงข้ามกันก็เงียบไปชั่วขณะ เหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นแค่วันสองวัน พวกเขามักจะยับยั้งได้เสมอ แต่คืนนี้บรรยากาศค่อนข้างจะซีเรียส เลยอดที่จะพูดออกมาไม่ได้ ดราณีปล่อยวางลง “เลิกคิดมากได้แล้ว รอให้แม่เย็นลงก่อนแล้วค่อยเข้าไปคุยกับท่านดีกว่า ยังไงก็ยังมีเวลา” ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่อยากมีความรักที่อบอุ่นปลอดภัยหรอก ที่ดราณีพูดแบบนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่แคร์ แต่เธอแค่ไม่อยากกดดันตัวเองมากกว่านี้ และก็เพราะชนัยรู้จักนิสัยและความคิดของเธอดี เลยยิ่งทำให้เขาเป็นห่วงและรู้สึกผิดกับเธอ “คุณไม่ต้องเป็นห่วงผมทุกเรื่องหรอกนะ ไม่สบายใจก็บอก น้อยใจก็พูดออกมา ไม่ต้องเก็บไว้คนเดียว” แขนที่ยาวคว้าตัวเธอมาไว้ในอ้อมกอด มือก็ลูบไปบนหลังครั้งแล้วครั้งเล่า ดราณีรู้สึกแน่นจมูก พยายามที่จะอดกลั้น “ไม่มีความรักใดที่จะไม่ถูกทดสอบ บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่เราต้องผ่านไปให้ได้” เธอได้แต่ปลอบใจตัวเองแบบนี้ ไม่กล้าจะไปคิดเยอะ คิดเยอะก็จะฉลาด ฉลาดแล้วก็จะกลัว และเมื่อท้อแท้มันก็ยากที่จะกล้าก้าวไปข้างหน้า “เพราะผมไม่ดีพอ” ชนัยหลับตาลง ปลายจมูกเป็นกลิ่นหอมอ่อนๆจากผมของเธอ ฝ่ามืออีกข้างหนึ่งกำแน่นเป็นกำปั้น เหมือนกับกำลังต่อสู้กับบางอย่างอยู่ "ผมจะพยายามให้มากขึ้น ทำให้คนที่ไม่ยอมรับก็ต้องยอมรับคุณให้ได้" “แค่มีคุณก็พอแล้ว” ดราณีลูบไปที่กำปั้นที่แข็งราวกับเหล็กอย่างเงียบๆและเปรยรอยยิ้มที่หนักแน่นและสว่างไสว "ตราบใดที่คุณไม่ปล่อยมือของฉัน ฉันจะไม่มีวันเดินจากไป"