ตอนที่773 ศัตรูลักพาตัว

ตอนที่773 ศัตรูลักพาตัว คำขอบคุณนี้ไม่ใช่ต้นฉบับที่เตรียมไว้ล่วงหน้า คณิตที่ฟังอยู่ด้านล่างหัวใจเหมือนจะหลุดออกมา เพราะกลัวว่าประโยคถัดไปของเธอจะเกี่ยวข้องกับข่าวลือพวกนั้น แต่โชคดีที่ไม่ใช่ หลังจากเกวลินเดินไปหลังเวที คณิตก็รีบเดินตามไป เห็นแค่ประตูห้องแต่งตัวแง้มอยู่ “เธออยู่ในนี้ไหม” ช่างแต่งหน้าพยักหน้า “เพิ่งปิดประตู เหมือนร้องไห้อยู่นะ” คณิตนิ่งอยู่พักนึง เอามือเท้าเอว สูดหายใจลึก ปิดตาสงบสติอารมณ์ ช่างเถอะ ให้เวลาเขาหน่อย คิดดูก็น่าสงสารเหมือนกัน สิ่งที่ชนัยทำกับเขา คณิตซึ่งเป็นคนสนิทรู้ดีที่สุด ลองคิดดูว่าถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นกับตัวเอง คงจะทนไม่ไหวเหมือนกัน เอาตามนี้ละกัน คำพูดบนเวทีก็ไม่ได้แย่มาก แค่ไม่ได้พูดตามสคริปเท่านั้นเอง ในขณะที่คณิตกำลังจะโพสต์การประกาศรางวัลในครั้งนี้ ก็เหลือบเห็นคอมเม้นท์ของแฟนคลับพอดี งานประกาศรางวัลครั้งนี้เป็นการถ่ายทอดสด ทำให้ผู้ชมสามารถเห็นสถานการณ์ทั้งหมดพร้อมกัน หลังจากเกวลินกล่าวจบ บรรดาแฟนคลับก็คอมเม้นต์แหลกลานทันที คณิตเลือกคอมเม้นต์ที่เยอะที่สุดมาอ่าน แฟนคลับA：“โอ้มายกอด นี่เกวลินจริงๆเหรอ สวยขึ้นเยอะเลยอ่ะ ช่างแต่งหน้าใส่น่องไก่ให้เหรอ” แฟนคลับB：“ไม่พูดไม่ได้นะ กล่าวได้ดีมากๆจริงใจกว่าพูดแบบทางการเยอะเลย” แฟนคลับC：“เหมือนจะเปลี่ยนเป็นคนดีแล้วอ่ะทำไง” …… คณิตซึ่งเป็นคนวงใน เมื่อตะกี้ก็มัวแต่โฟกัสแต่เรื่องของชนัย และเรื่องไม่พูดตามคริปอยู่ ไม่ทันได้ฟังเนื้อหา ตอนนี้เห็นคอมเม้นท์ของแฟนคลับแบบนี้กลับรู้สึกว่าในความโชคร้ายก็มีความโชคดีอยู่ สิ่งที่เกวลินกล่าวบนเวทีล้วนมาจากความรู้สึกในใจจริงๆ แต่คณิตก็ไม่คิดว่าแฟนๆจะรับรู้ได้ถึงความจริงใจในคำพูดนั้นจริงๆ ช่วงนี้เกวลินก็เจอแต่เรื่องแย่ๆมามากมายจริงๆ คอมเม้นท์ยังคงขยายออกไปเป็นวงกว้าง อีกคนที่ได้เห็นก็คือดราณี ในฐานะแฟนของชนัย ที่จริงแล้วมากน้อยก็ไม่ได้ชอบผู้หญิงคนนี้อยู่แล้ว แต่เห็นแบบนี้ก็อดที่จะเห็นใจไม่ได้เหมือนกัน ในขณะที่ดราณีกำลังนั่งดูบาสเก็ตบอลอยู่บนเก้าอี้ข้างสนามอย่างตั้งใจ ก็ได้ยินเสียงน่ารำคาญที่คุ้นเคยมาจากด้านหลัง “ดราณี เธอมาอยู่ตรงนี้ได้ไงอ่ะ” ดราณีหันหน้าไปมองลิ้นจี่ จากตอนแรกที่อารมณ์ดีๆก็เงียบลง ถ้าเป็นเมื่อก่อนยังสามารถยิ้มให้ได้ในฐานะเพื่อนร่วมห้อง แต่ตอนนี้เหมือนจะยิ้มไม่ออก “เธอเองเหรอ” ดราณีพูดเบาๆ เห็นเขากำลังจะนั่งข้างๆก็รีบลุกขึ้น “ฉันมีธุระ ขอตัวก่อนนะ” ลิ้นจี่ลุกขึ้นตาม “เธอจะไปไหน” ดราณีเกลียดการตอแยแบบนี้มาก ถ้าเป็นคนอื่นถามจะไม่รู้สึกรำคาญขนาดนี้ แต่นี่เป็นยายลิ้นจี่อีกแล้ว เธอหยุดเดินแล้วหันกลับไป “ฉันออกไปทำธุระส่วนตัว ไม่สะดวกคุยกับเธอ อีกอย่างนะ ฉันไม่ชอบให้ใครมาหลอกถามข่าวอะไร หวังว่าเธอคงไม่ว่าอะไรนะ” ลิ้นจี่คิดไม่ถึงว่าอยู่ๆเธอจะปะทุขึ้นมา ตั้งแต่เห็นเธอขึ้นรถหรูไปครั้งนั้น ลิ้นจี่ก็พยายามหาโอกาสสืบเรื่องนี้มาตลอด เธอดูออกว่าดราณีไม่ชอบเธอแต่เธอก็ไม่สนใจ ขอแค่ได้ไปถึงเป้าหมาย ระยะทางเป็นยังไงเธอไม่สนใจ ดังนั้นลิ้นจี่ก็แสร้งทำตัวน่าสงสาร เหมือนกับว่าเธอโดนเข้าใจผิด “ดราณี เธอเข้าใจฉันผิดไหม ฉันไม่มีเจตนาแบบนั้นนะ” “ฉันรู้ว่าเธอไม่มี” เธอพูดคล้อยตามไป ไม่อยากจะเสียเวลาคุยกับเธอ “ถือว่าฉันเข้าใจผิดละกัน แต่ต่อไปหวังว่าจะไม่ถามอะไรอีกนะ ฉันไม่ชอบให้คนไม่สนิทมาถามเซ้าซี้น่ะ” “เราไม่ใช่เพื่อนกันเหรอ” ได้ยินประโยคนี้ ดราณีหัวเราะขึ้นมา เป็นเพื่อนกันเลยต้องเล่าให้เธอฟังทุกเรื่องงั้นเหรอ ถึงจะรู้ว่าเขาไม่ได้มีเจตนาดี เธอย้อนไปว่า “แล้วไงล่ะ” “อะไรคือแล้วไงล่ะ ฉันแค่อยากจะเป็นเพื่อนกับเธอ ฉันคิดว่าเธอก็คิดเหมือนกัน ไม่คิดเลยว่าเธอจะเข้าใจผิดฉันมาตลอด” “ใช่ เธอทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด” ดราณีพูดตัดบทแบบไม่ให้ลิ้นจี่ได้พูดต่อ “เพราะงั้นต่อไปไม่ต้องถามอะไรแล้วนะ” พูดจบเธอก็หันหลังเดินออกไปโดยไม่ได้สนว่าลิ้นจี่จะคิดยังไง ไม่สนว่าเขาจะคิดยังไง เพราะตอนนี้เธอรู้สึกรำคาญพฤติกรรมแบบนี้มาก เธอเดินไปบนถนนแบบไม่มีจุดหมาย เดินผ่านร้านขนมเค้ก พอกำลังลำจะผลักประตูก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อของตัวเอง เธอหันกลับไป มองเห็นผู้หญิงคนนึงยืนโบกมือมาทางตัวเอง “ดราณี” เป็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยเลย ไม่ว่าจะนึกยังไงก็นึกไม่ออก ทั้งที่ไม่รู้จักกัน แต่ทำไมเขาถึงเรียกชื่อเธอเหมือนคุ้นเคยกันกันอย่างไรอย่างนั้น ใครกันนะ เธอยืนอยู่ที่เดิม เห็นว่าเป็นผู้หญิง สัญชาติญาณเลยไม่ได้ระวังอะไรมาก “คุณรู้จักฉันเหรอคะ” เขาสวมเสื้อคลุมสีดำ ด้านในสวมเสื้อไหมพรมคอสูง ดูแล้วเรียบร้อยมาก ได้ยินดราณีถามแบบนี้ เขาก็พยักหน้า “พวกเราเคยเจอกัน ตอนเธอเด็กๆ” ตอนเด็กเหรอ ดราณียิ่งรู้สึกงง “ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรคะ” ได้ยินดังนั้น หญิงสาวก็เดินเข้ามาอีกสองสามก้าว พอเข้ามาใกล้ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆก็ลอยมาแตะจมูก พอถึงตอนที่เธอคิดว่าเขาจะหยุดตรงหน้าเธอ เขากลับยื่นมือเข้ามาดึงไหล่เธอไว้ เข้ามาระยะประชิดขนาดนี้ถึงจะเป็นผู้หญิงก็ทำให้รู้สึกอึดอัด เหมือนกำลังถูกรุกราน เธอเลยเดินถอย ขณะเงยหน้าจะถาม ก็มีไฟฟ้าช็อตมาที่สะเอว ตัวเธอล้มไปใส่ผู้หญิงที่อยู่ด้านหน้าทันที อีกฝ่ายก็รีบคว้าเธอไว้ มองดูเหมือนกับช่วยพยุงกัน ดราณีเบิกตากว้าง เหมือนอยากจะพูดอะไร แต่คอเหมือนโดนไฟฟ้าควบคุมไว้ เธอไม่สามารถร้อง หรือขัดขืนอะไรได้เลย ทำได้เพียงซบไปที่ตัวหญิงสาวคนนั้นอยู่อย่างนั้น และถึงตอนนี้เธอถึงได้รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นมีร่างกายกำยำขนาดไหน ต่างกับภายนอกที่เห็น ก่อนจะสลบไปเธอเห็นผู้หญิงคนนั้นแบกเธอขึ้นไปบนรถตู้สีดำ ด้านหน้าเป็นผู้ชายนั่งอยู่สองคนแล้วหลังจากนั้นเธอก็หมดสติไป