ตอนที่777 ฉันเป็นคนของชนัย

ตอนที่777 ฉันเป็นคนของชนัย อะไรคือทั้งตัว ไม่ใช่ชิ้นเล็กๆ ไม่ใช่แค่ส่วนนึงแต่เป็นโครงไก่ทั้งตัวที่ยัดเข้าไป กระดูกชิ้นเล็กหลุดออกไปตอนใช้แรงยัดเข้าปาก ความคมของแต่ละชิ้นส่วนบาดตั้งแต่ปาก ลิ้น จนไปถึงคางขาดจนเลือดกระจาย ชยาวุธเห็นดังนั้นก็พอใจนัก เขาหัวเราะขึ้นเสียงดัง “กิน กิน กินเข้าไปแบบนั้นแหละถึงจะถูก” ดราณีอยากจะอ้วกออกมา แต่ปากที่อ้าจนสุด ทำให้ไม่สามารถหุบได้ง่ายๆ เธอรู้สึกได้ถึงมุมปากที่ฉีกขาด เจ็บมาก แต่เธอไม่สามารถหุบปากได้ ซ้ำยังถูกชยาวุธดันศีรษะและคางไว้ บังคับให้เธอต้องเคี้ยวกระดูกไก่ในปากพวกนั้น ในปากเต็มไปด้วยกระดูกที่แหลมคม บาดแผลในปากเพิ่มมากขึ้น ดราณีเจ็บจนอยากจะร้องกรี๊ดออกมา ความขยะแขยง ความเจ็บปวด และความทรมานในใจ สิ่งเหล่านี้เป็นความสุขและตื่นเต้นสำหรับชยาวุธ ความสุขและความภูมิใจของเขาอยู่บนความทุกข์ของดราณี ผู้ชายสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆตกใจจนหลบหน้า ไม่ใช่ครั้งแรกที่มาปฏิบัติภารกิจกับชยาวุธ รู้ว่าเขาบ้าขนาดไหน แต่ไม่เคยเจอครั้งไหนที่จะทุเรศทุรังขนาดนี้มาก่อน ปกติเขาก็ซกมก สูบบุหรี่จนฟันดำฟันเหลือง ไม่แปรงฟัน ทุกครั้งที่แปรงฟันก็จะร้องเหมือนถูกเชือด ไม่ต้องพูดถึงดราณี ขนาดพวกเขาเองยังรู้สึกขยะแขยง พื้นที่ในปากมีจำกัด ทุกครั้งที่มีกระดูกร่วงลงมา ดราณีก็จะโดนชยาวุธตบหัวอย่างรุนแรง โดนตบครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกครั้งเขาจะใช้แรงเหมือนกับจะตบให้ลอยไปเลย ดราณีรู้สึกแย่มาก เจ็บหน้าผากมาก หัวกะโหลกก็มึนงงไปหมด สุดท้ายเธอไม่มีแรงที่จะตอบสนอง ศีรษะขึ้นลงตามมือของชยาวุธ เห็นเธอไม่เปิดปาก ตบไปก็ไร้ประโยชน์ แล้วก็ผลักหัวออกไป “ขยะ” ดราณีลืมตาไม่ขึ้นเพราะตบไปโดนตาหลายครั้ง ตอนนี้ไม่ได้รู้สึกแค่ตาลาย แต่รู้สึกว่าหัวก็บวมไปทั่วแล้ว เธอไม่รู้ว่าจะแสดงปฏิกิริยาอะไร แต่ที่ชัดเจนก็คือเสียสติไปแล้วไม่สามารถจะแก้สถานการณ์ต่อไปแล้ว ดราณีนั่งก้มหัวอยู่บนเก้าอี้ มองดูเท้าที่เต็มไปด้วยดินโคลน น้ำตาก็ไหลมาแบบไม่รู้ตัว ในเวลาวิกฤติแบบนี้คนเดียวที่นึกถึงคือชนัย ไม่รู้ว่าตอนนี้เวลาเท่าไหร่ เขาจะรู้ไหมว่าเธอหายไป จะส่งคนออกหาเธอรึเปล่า ดราณีทั้งกลัวทั้งเจ็บปวด ยังดีที่เธอยังไม่ได้เลอะเลือนขนาดนั้น เดิมทีชยาวุธก็อยากจะปล่อยเธอไป แต่พอเห็นคราบน้ำบนพื้นก็ทำให้เขาเดือดขึ้นมาอีกครั้ง เขาเป็นคนอารมณ์ขุ่นมัวไม่นิ่ง เหมือนระเบิดตั้งเวลา ตอนนี้เขาถือแหนบเหล็กเดินไปทางดราณี。 ยังไม่สลบไปอีกเหรอ เขายกคางเธอขึ้นมา มองดูหน้าขาวๆที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ เพราะน้ำมือเขา เขายิ่งสะใจนัก เขาหัวเราะแบบโรคจิตหน่อยๆ “ไม่มีแรงแล้วน่ะสิ กูจะช่วยมึงเอง” พูดแล้วก็เดินไปข้างเตาไฟ มีแต่ในชนบทเท่านั้นที่จะมีเตาเผาไฟเรียบง่ายแบบนั้น ปกติจะใช้ต้มน้ำ เขาเปิดฝาเตาขึ้นแล้วโยนแหนบเหล็กลงไป ดราณีไม่รู้ว่าเขากำลังจทำอะไร แต่พอเดาได้ว่าเป็นเรื่องโหดเหี้ยมแน่ เธออ้าปาก รวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีพูดออกมา “แก แกต้องการอะไร ขอแค่แกปล่อยฉันไป ชนัยจะให้แกได้ทุกอย่าง” ในขณะรอเผาแหนบเหล็ก ชยาวุธที่ยืนอยู่ระยะไกลได้หันไปคุยกับเธอ “เงินเหรอ มึงคิดว่าจัดการมึงจะได้เงินเยอะหรือปล่อยมึงจะได้เงินเยอะล่ะ” ที่เขาพูดว่าจัดการหมายความว่ายังไง ดราณีเข้าใจแจ่มแจ้งแล้ว ทันใดนั้นเหงื่อบนหลังแตกขึ้นทันที คนที่สามารถพูดถึงความเป็นความตายได้ง่ายๆแบบนี้ นี่คงไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเคยทำเรื่องแบบนี้แน่ๆ ถึงเธอจะได้รู้ว่าคนบงการคือใคร แต่ดูจากอาการและปฏิกิริยาของชยาวุธแล้ว เขาต้องทำเรื่องแบบนี้เป็นอาชีพแน่ๆ คนที่ไม่กลัวความเป็นความตายแบบนี้น่ากลัวเป็นที่สุด ได้ฟังดังนั้น เธอก็รู้สึกกลัวเขาขึ้นมาจริงๆแต่ไม่แสดงออกมาให้เขารู้ ดังนั้นเธอบังคับความกลัวในใจเอาไว้ แกล้งพูดเหมือนไม่มีอะไร “แกจะจัดการฉันเหรอ แกแน่ใจเหรอ ฉันเป็นคนของชนัยนะ” หัวใจเต้นระรัว เต้นเร็วกว่าตอนนั่งรถบนทางเขาซะอีก เธอเดาไม่ได้ว่าอีกฝั่งได้รับคำสั่งอะไรมา เธอทำได้แค่ลองพนันดู ลองดูว่าเขาต้องการเอาชีวิตเธอจริงไหม “คนของชนัยแล้วไง ยังไงก็ถูกจับมาที่นี่แล้วนี่” ตอนพูดถึงเรื่องลักพาตัวชยาวุธก็ไม่ได้รู้สึกผิดอะไร แถมยังดูสะใจด้วยซ้ำ เขาถือว่าลักพาตัวคืออะไร คือการโอ้อวดความสามารถของตัวเองเหรอ ยิ่งในใจเธอรังเกียจเขามากเพียงใด การแสดงออกมายิ่งจริงใจเท่านั้น เธอต้องเสแสร้งต่อไป “ใช่ แกเก่งมากที่พาตัวคนของชนัยมาได้ พูดไปพูดมาก็เพื่อเงินไม่ใช่เหรอ ถ้าเกิดแกทำอะไรฉันจริงๆ ถึงแม้เขาจะให้เงิน แต่คิดว่าเขาจะไว้ชีวิตแกเหรอ” เจ็บปากมาก แต่ถึงจะเจ็บยังไงเธอก็ไม่สามารถหยุดแรงปรารถนาที่จะพูดต่อรองกับอีกฝ่ายนึงได้ พอจบประโยคเธอสังเกตว่าท่าทีของชยาวุธเปลี่ยนไป ราวกับว่าคำพูดเธอทำให้เขาอ่อนโอนตาม เขาชะงักไปครู่นึงแล้วพูดต่อ “คนที่อยากได้ชีวิตของกูมีเยอะแยะ คิดว่ากูจะกลัวเหรอ” “ฉันรู้ว่าแกไม่กลัว ถ้าทำเพื่อเงิน แกก็ปล่อยฉันไป แล้วเราจะจ่ายเงินให้แก” ช่วงวัยรุ่นของชยาวุธใช้ชีวิตโลดโผน เคยตีลูกข้าราชการชั้นสูงเจียนตาย เข้าไปอยู่ในคุกมาสิบปี พอออกมา การศึกษาไม่มีแถมยังเคยติดคุกมาเลยหางานทำไม่ได้ งานพวกนี้ก็ได้เพื่อนเก่าในคุกแนะนำมา ดราณีพูดถูก ทั้งหมดเพื่อเงิน คนที่ทำงานเพื่อเงินแบบนั้นแค่ให้เงินอะไรก็ยอมทำทั้งนั้น สักวันที่หาเงินพอแล้ว เขาจะหนีไปอยู่ต่างแดน ไปในที่ที่ไม่มีคนรู้จัก ไปใช้ชีวิตบั้นปลายที่นั่น ถ้าเป็นเหมือนที่เธอพูด ชนัยจะให้เงินเขาได้มากกว่า ถ้างั้นจะหักหลังจิรวราพงศ์ก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เพียงแต่...... กูจะเชื่อมึงได้ยังไง ชยาวุธหันหัวไปถุยเสลด “ใครจะรับประกันว่าถ้ากูปล่อยมึงไปแล้วมึงจะทำตามสัญญา”