ตอนที่778 คนลักพาตัวที่บ้าคลั่ง

ตอนที่778 คนลักพาตัวที่บ้าคลั่ง ดราณีหาโอกาสได้แล้ว “แกให้ฉันติดต่อชนัย ฉันจะให้ชนัยเอาทุกอย่างที่แกต้องการมาให้ แกเอาฉันเป็นตัวประกันแลกเปลี่ยนกัน แบบนี้แกจะมั่นใจได้รึยัง” คนอย่างชยาวุธถึงจะหน้าเงิน แต่เป็นคนรอบคอบ อยู่ในวงการนี้มานาน ฟังคำพูดพวกนี้แล้วคิดถึงสิ่งที่ผ่านมา ไม่ทำให้เขาหวั่นไหวง่ายๆ เขารู้ว่าถ้าเกิดขั้นตอนไหนเกิดปัญหาขึ้นมา ไม่เพียงแค่ไม่ได้เงิน แต่เขาอาจจะต้องกลายเป็นแพะรับบาปก็ได้ อายุคราวนี้แล้วก็ไม่อยากเข้าคุกเป็นครั้งที่สอง ดังนั้นหลังจากใช้เวลาคิดอยู่ครู่นึง เขาก็เตือนตัวเองให้เลิกล้มความคิกแบบนั้นไป ยังไงเงื่อนไขที่ตระกูลจิรวราพงศ์ยื่นให้ก็น่าพอใจอยู่แล้ว เขาไม่ควรไปสนใจลมปากของเป็ดน้อยตัวนี้อยู่แล้ว ต่อให้ดราณีจะพูดดีแค่ไหน รับปากมากขนาดไหน ถ้าเงินไม่ถึงมือ ทั้งหมดก็ไร้ประโยชน์ ดราณีเห็นเขาเงียบไม่พูดไม่จา ก็รู้สึกใจไม่ดี เธอหวังอย่างมากว่าเขาจะตกลง ขอแค่ได้ติดต่อกับชนัยสักครั้ง เธอเชื่อมั่นว่าชนัยจะหาเบาะแสและหาเธอจนเจอ เธอคิดว่าเขาจะเปลี่ยนใจ แต่พอเขาหมุนตัวไปก้มมองดูแหนบเหล็กในเตาอีกครั้ง เธอก็สิ้นหวังทันที ผลไม่เป็นอย่างที่คิด วินาทีถัดไปได้ยินเขาพูด “อายุก็ไม่เยอะ แต่ฉลาดไม่น้อยเลย มาถึงขั้นนี้แล้วยังคิดถึงผลประโยชน์ของคนอื่น” ดราณีรู้แล้วว่ามีสัญญานไม่ดี “ฉันก็แค่คิดถึงตัวเองเท่านั้น ถ้าหากว่าแกยอมปล่อยฉันไป วัตถุสิ่งของอะไรฉันให้แกได้ไม่อั้น” ชยาวุธฟังแล้วไม่ได้พูดอะไร ยิ้มด้วยมุมปากทีนึงแล้วหันไปหยิบถุงมือสีขาวเก่าๆขึ้นมาสวม เขาหยิบแหนบเหล็กขึ้นมาอีกครั้ง ผ่านการเผาด้วยความร้อนมาระยะหนึ่ง แหนบเหล็กเปลี่ยนเป็นสีส้มแดง นั่นหมายความว่ามันร้อนถึงสุดขีดแล้วจึงจะเปลี่ยนสี ขอบของแหนบมีประกายไฟระยิบระยับกระเด็นออกมา ดูก็รู้ว่ามันร้อนขนาดไหน ชยาวุธยกแหนบขึ้นมาราวกับมันเป็นผลงานศิลปะที่เขาสร้างมากับมือ ส่วนผู้ชายที่ยืนดูอยู่อีกฝั่ง บนหน้าแสดงสีหน้าหวาดกลัวชัดเจน ในขณะที่ดราณีกำลังเซ็งแบบสุดๆ เขาก็เดินมาทางเธออีกครั้ง เธอมองดูแหนบเหล็กสีแดงนั้น และมองดูแรงอำมหิตรอบตัวชยาวุธ เหมือนจะพอเดาอะไรออก ไม่ใช่ว่าจะเอาแหนบเหล็กนั้นมาจัดการเธอนะ!! ความคิดนี้แวบมาในสมอง ดราณีรู้สึกไม่ดีแล้ว ถ้าหากไม่ใช่ถูกมัดกับเก้าอี้ไว้ ตอนนี้เธอคงจะวิ่งตับแลบแล้ว แต่ว่าทำไม่ได้ เธอทำได้เพียงมองดูไอ้สารเลวนั้นเดินเข้ามาหาเธอ และใช้แหนบร้อนๆนั้นมาเวียนรอบน่องตัวเอง เขาไม่ได้เอามันมาแนบกับขาเธอ แต่ด้วยความร้อนขนาดนั้น แค่เอามาวางใกล้ๆก็รู้สึกร้อนมากแล้ว ขยับร่างกายไม่ได้ แต่ด้วยสัญชาตญานการเอาตัวรอดทำให้เธอเอนตัวไปด้านหลัง สุดท้ายเก้าอี้ก็ล้มหงายหลังไป ดีที่เธอยกศีรษะไว้ เลยไม่กระแทกกับพื้น เสียงดัง “ตึง” ชยาวุธมองเห็นหญิงสาวในสภาพแบบนั้นยิ่งหัวเราะได้ใจ ขณะเดียวกันก็ล้วงมือถือแล้วยื่นให้ลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างๆอีกคน คนที่รับก็เหมือนรับมันเทศร้อนๆไป พูดจาตะกึกตะกัก “เอานี่มาให้ผมทำไมอ่ะ” ชยาวุธสบถ ขณะเดียวกันก็แกว่งแหนบเหล็กที่อยู่ในมือ คนดูขนลุกขนพอง “เอาให้แกทำอะไรเล่า ไม่มีสมองเหรอ อัดคลิปวิดีโอไว้สิ ไม่ต้องให้เห็นหน้ากูนะ ให้เห็นหน้านางนี่ก็พอ” “แต่ แต่ ทำแบบนี้ทางจิรวราพงศ์จะไม่...... ” “ไม่ตายก็พอละไม่ต้องพล่ามมากหรอก” พูดแล้วก็เอามือโยนใส่มือไป มาถึงขั้นนี้ ไม่ทำก็ไม่ได้ เขากัดฟัน เปิดกล้อง แล้วส่งสัญญานไปให้ชยาวุธว่ากล้องพร้อมแล้ว สายตาของชยาวุธเต็มไปด้วยความตื่นตาตื่นใจ มองดูหญิงสาวที่นอนกองบนพื้น เหมือนกับหมาป่าผู้หิวโหยมองชิ้นเนื้ออย่างไงอย่างนั้น เขาแทบอยากจะฉีกเนื้อออกมาเป็นชิ้นๆ ค่อยๆทรมานเจ้าเนื้อชิ้นนี้ ต่อให้ดราณีจะมีจิตใจเข้มแข็งขนาดไหน จะเจอเรื่องร้ายๆมามากขนาดไหน แต่เกิดมา20ปีก็ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้ มองดูแหนบเหล็กสีแดงที่ค่อยๆเปลี่ยนสี ถึงแม้จะไม่แดงไม่ร้อนเหมือนตอนแรก แต่มันก็ยังร้อนมาก ร้อนมาก เธอพอจะนึกได้อย่างชัดเจนว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “ปล่อยฉันไปเถอะ แกจะได้ทุกอย่างที่แกอยากได้” เธอยังมีความหวังลึกๆ พยายามที่จะเกลี้ยยกล่อมชยาวุธที่กำลังจะเป็นบ้าอยู่ข้างๆ อีกฝั่งไม่ได้รับฟัง ที่ยังไม่ลงมือ ไม่ใช่เพราะลังเล แต่เพราะอยากจะดูอาการหวาดกลัวบนใบหน้าของเธอ ดราณีส่ายหน้าไปมา เธอกลัวจนหายใจไม่สะดวก “ทุกอย่างยังไม่สายนะ พอเพียงแกปล่อยฉันไป ฉันรับประกันว่าจะไม่มีใครตามล่าแก และฉันจะให้เงินแกมากกว่าอีกฝ่ายนึงให้ด้วย แกไม่อยากได้เงินเหรอ” “อยากได้สิ” ชยาวุธพยักหน้า “แต่กูก็ไม่อยากพลาดโอกาสที่จะได้ปลดปล่อยหรอก ดูสิผิวขาวขนาดนี้” ในขณะที่พูดเขาก็ก้มลงเอามือมาลูบที่หน้าอกของเธอ ดราณีเงียบเสียง ราวกับว่ามีงูกำลังปีนบนตัวเธอ ตัวเธอแข็งทื่อและไม่กล้าหายใจแรง ชยาวุธยังคงทำต่อไป เขาถอดเสื้อคลุมของเธอออก ฉีกเสื้อเชิ้ตสีขาวของเธอทิ้ง เผยให้เห็นถึงเรือนร่างขาวผ่องของหญิงสาว ผู้ชายที่ยืนอัดวิดีโอเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น แต่เขาไม่ได้โรคจิตเหมือนชยาวุธ มองดูเรือนร่างที่สวยงามขนาดนั้น หากเทียบกับทำลายขอลวนลามน่าจะดีกว่า แต่เขาไม่กล้ายั่วโมโหชยาวุธ แค่แอบลูบไปสองทีตอนเขาเผลอ การกระทำแบบนี้สำหรับดราณีไม่ต่างกับตาย เธอยอมให้พวกเขาทรมาน ดีกว่าให้พวกเขาเวียนกันเล่นกับร่างกายเธอแบบนี้ เธอกัดฟันแน่น ไม่ยอมให้มีเสียงออกมา ไม่ขอชีวิตต่อ และพูดหว่านล้อมอะไร แสดงออกว่าเธอไม่พอใจอย่างรุนแรง ชยาวุธจึงหยุดหัวเราะ “พูดสิ ทำไมไม่พูดต่อล่ะ” การตอบกลับของดราณีคือความเงียบ และในตอนนี้เอง ชยาวุธก็เอาแหนบเหล็กในมือกดลงไปที่สะเอวด้านซ้ายของเธอ