ตอนที่780 ขอให้เป็นตัวเขาเอง

โทรศัพท์ของชนัยที่ติดตั้งเครื่องติดตามไว้กับทางเจ้าหน้าที่ตำรวจ ข้อแรกเพื่อสะดวกเวลาที่พวกผู้ร้ายที่ลักพาตัวโทรเข้ามาจะจัดการติดต่อสื่อสารได้ถูกต้อง สองก็เพื่อเช็คหาสัญญาณโทรศัพท์ที่สามารถระบุตำแหน่งของฝ่ายตรงข้ามได้ทันท่วงที แม้ว่าโทรศัพท์ครั้งที่แล้วจะส่งสัญญาณมาจากต่างประเทศก็ตามแต่ว่าทางเจ้าหน้าตำรวจก็ไม่ได้นิ่งนอนใจเลยสักนิด พยายามตามหาอยู่ตลอด ตอนที่ชนัยเปิดวิดีโอขึ้น เริ่มแรกก็ไม่มีได้ปฏิกิริยาอะไรแต่หลังจากนั้นกลับได้ยินเสียงกุกๆกักๆดังออกมาถึงกับทำให้คนที่อยู่ในเหตุการณ์หยุดนิ่งพยายามสะกดเสียงหายใจออกมา! ผู้เขาได้ยินเสียงอันเจ็บปวดทรมานของสาวน้อยอย่างชัดเจน มันไม่เสียงที่ปรับเสียงให้ดังขึ้นแต่เป็นเสียงที่หมดหวังและการถูกทำร้ายจนเจ็บปวดที่เล็ดลอดออกมา ไม่ต้องไปดูให้เห็นกับตาแค่ได้ยินเสียงก็ทำให้จนลุกได้ เตชิตเห็นสายตาของน้องชายที่จับจ้องบนหน้าจอนั้น สองมือจับมุมหน้าจอแน่น เริ่มแรกแค่จับแน่นๆแต่หลังไม่สามารถควบคุมจิตใจได้ หลังจากที่วิดีโอสิ้นสุดลง เตชิตเป้นคนแรกที่หยิบโทรศัพท์ออกมา เขาและนัชชาอยู่อยู่ใกล้มาก เขาสองคนมองลงไปยังหน้าจอแค่มองแวบเดียวก็รู้ว่าทำไมชนัยถึงได้มีอาการแบบนั้นแสดงออกมา นัชชาถึงกับตกใจกับสิ่งเกิดขึ้นหล่อนอดใจไม่ได้ที่จะดูรอบที่สองอยุ่ไม่กระพริบตา หล่อนยกมือขึ้นปิดปากตัวเองกลัวว่าจะเสียงเล็ดลอดออกมา ดวงตาของเธอแดงกล่ำ พระเจ้าช่วย.... นอกจากคำว่าโหดร้ายแล้วหล่อนไม่รู้ว่าจำใช้คำไหนมาบรรยายออกมาดี นี่มันไม่ใช่คนปกติ มันเลวหน้าตายยิ่งกว่าพวกก่อการร้ายอีก! เตชิตหันไปทางตำรวจแล้วส่งโทรศัพท์ไปให้ ตอนแรกคิดจะปลอบใจชนัยแต่ยังไม่ทันหันหัวกลับ คนที่ยืนอยู่ข้างๆกับรีบก้าวห่างออกไป เขาเห็นแค่เงาด้านหลัง ได้แต่ตะโกนบอกตำรวจที่ยืนอยุ่หน้าประตูว่า “หยุดเขาไว้!” ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจเห็นชนัยที่เดิมดุ่มๆมาสภาพจิตใจที่หมดหวัง ได้แต่พูดสิ่งที่เขาต้องทำรีบด้านไปขวางด้านหลัง “คุณ คุณชนัย...” “หลีกไป” ชนัยผลักไหล่นายตำรวจคนนั้นออกไปด้านข้าง ตั้งแต่เล็กจนโตปู่เขาสอนให้มีร่างกายที่แข็งแรงมากกว่าคนอื่นไม่ต้องบอกว่านหนึ่งคน คนทั้งกลุ่มเขาก้รับมือได้ แต่ว่า.... เตชิตตั้งสติไว้ เป็นที่เขาเองที่ดูแลไม่ดี ได้แต่เดินตามไปยังดานหน้าเขาห้ามเขาเอง ดวงตาของชนัยมันเต็มไปด้วยเลือดสีแดงของความโกรธ ดูเลยว่าใกล้จะถึงเวลาที่สายเลือดที่อยุ่ในนตานั้นระเบิดออกมา เขาอดทนอย่างถึงที่สุดแล้ว กล้ามเนื้อของเขาเกรงแน่น กลัวว่าการเผชิญหน้ากับเตชิตแล้วอาจจะบังคับควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ไม่อยู่ เสียงอันโกรธเกลียดโพล่งออกมาสองคำ “หลบไป” แน่นอนว่าเตชิตไม่หลบ เขารู้ว่าหากหลีกทางในครั้งนี้แล้วก็ไม่สามารถช่วยดราณีได้และก็อาจจะทำให้ชนัยตกไปอยู่ในสถานการณ์อันตรายได้ “แกจะไปไหน?” “ผมบอกให้หลบไป” เขาพูดซ้ำอีกรอบ เขาพูดสั้นกว่าเดิม ถามใครก็พอจะดูออกว่าตอนนี้ใครก็ตามที่ไปขวางหน้าชนัยไว้ก็เปรียบเหมือนผู้ร้ายที่ลักพาตัวดราณีไป ถึงแม้ว่าสถานการณ์จะเป็นไปถึงขนาดนี้ก็ตามแต่เตชิตก็ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อนไปจากด้านหน้าของเขา “ให้ฉันหลบไป? แล้วแกรู้หรอว่าหล่อนอยุ่ที่ไหนหรือป่าว รู้หรอว่าใครลักพาตัวหล่อนไป ต่อให้ฉันหลีกทางให้แกเตรียมตัวจะไปทำอะไร แกไปที่ตระกูลจิรวราพงศ์คิดบัญชีหรือว่า....” เตชิตยังพูดไม่จบ ก็มีกำปั่นลอยละลิ่วออกมาด้านหน้าอย่างรวดเร็วมันกระทบไหล่เขา แรงลมนั้นผ่านใบหน้าของเขาไป เตชิตหลบหลีกทันตามปฏิกิริยาเบื้องต้นดีที่ว่าไม่ใช่ต่อยมาโดนหน้าหรือหน้าอก เตชิตแทบไม่รู้เลยว่าควรเรียกว่าพี่น้องหรือว่าไม่ได้เป็นพี่น้องดี ผู้ชายที่สูงร้อยแปดสิบกว่าสองคนกำลังหลบหลีกกันไปมาหน้าประตู ไม่สิ หากจะพูดให้ถูกคือชนัยต่อยไม่ยั้งแต่เตชิตก็ได้แต่หลบหลีก ชนัยไม่ได้อยากทำร้ายเตชิตจริงๆที่ปล่อยหมัดออกไปมันก็ไม่ได้เจ็บปวดอะไร แต่สิ่งที่เตชิตทำอยู่คือไม่หลีกทางให้เขาและก็ไม่โต้ตอบกลับมา ทำเหมือนกลับว่าต่อยเป็นเพื่อนเขาไป ระหว่างแลกหมัดหลบหลีกกันไปมา ความโกรธของชนัยยิ่งเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม ยิ่งคิดตอนที่มันลักพาตัวดราณีที่อยุ่ในวิดีโอนั่น ตัวเขาเริ่มออกอาการไม่ดีขึ้น ความกระหายเลือดมันแพร่กระจายคละคลุ้งไปทั่วตัวเขา ดีที่เตชิตหลบไปทางขวาดูออกอากัปกิริยาของเขา แล้วต่อยกลัยไปทางซ้าย ‘ตึง’ เสียงหมัดกระทบเนื้อดังออกมา เรื่องราวที่เกิดขึ้นประมาณครึ่งนาทีได้ ตำรวจที่ยืนอยู่ข้างๆถึงได้สติขึ้นมารีบเดินไปข้างหน้าจัดการชนัยและเตชิตแยกออกจากกัน หมัดนี้ต่อยเข้าหัวคิ้วของเตชิตเป็นตำแหน่งที่ร่างกายอ่อนแอ ในที่สุดเลือดก็ไหลซึมออกมา นัชชารีบหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาซับแล้วหันมองไปยังด้านนั้นแต่ไม่ได้พูดว่ากล่าวอะไร ดราณีเกิดเรื่องขึ้น แน่นอนว่าเขาควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ “ไม่เป็นไรใช่ไหม?” เตชิตรับทิชชู่ไปซับเลือดที่ไหลออกมาที่บริเวณปากแผลจนเลือดไม่ไหลออกมาถึงเหลือบมองผ่านตำรวจไปมองชนัย เขาไม่เพียงไม่โกรธยังยิ้มได้อีก “ระบายอารมณ์ออกมาแล้วใช่ไหม? ถ้ายังไม่ไหวเดี๋ยวให้แกต่อยต่ออีกสองหมัดจนกว่าแกจะได้สติแล้วค่อยไปหาพิกัดที่จะตามหาคน” ชนัยแสดงสีหน้าอึมครึมแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา มองมายังแผลที่หัวหิ้วของเขา หลังจากนั้นเขาก็นึกถึงภาพในวิดีโอที่มีบาดแผลของดราณีเลือดไหลทะลักออกมา เขาได้แต่หลับตาลงใจเต้นเร็วมาก เตชิตเห็นเขาผ่อนคลายลงบ้างแล้ว เขารีบหันไปส่งสายตาให้กับตำรวจที่หิ้วปีกเขาอยู่ “ปล่อยตัวเขาได้แล้ว” เจ้าหน้าที่ตำรวจได้แต่มองหน้ากันไม่รู้ว่า ณ ตอนนี้ควรหรือไม่ควรจะปล่อยเขาไปดี กลัวว่าหากปล่อยเขาไปแล้วเดี๋ยวดลับมาต่อยกันอีก จะบอกได้ยังไงกันว่าที่นี่คือสถานีตำรวจ.... เตชิตได้แต่พูดซ้ำอย่างขอไปที “ปล่อยเถอะ ไม่เป็นไร” ในตอนนั้น ชนัยถูกปล่อยตัว แต่ทว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจก็ไม่ได้ไปไหนไกลนักกลัวว่าเดี๋ยวจะลงมือกันอีก ดีที่ไม่เกิดเรื่องขึ้น ตัวเขาเหมือนสงบสติอารมณ์ลงได้เมื่อครึ่งนาทีที่ผ่านมา ตอนนี้ตัวเขาแทบไม่มีเรี่ยวแรงใดๆเลย อยากจะช่วยหล่อนได้แต่คิดอย่างบ้าคลั่ง มันไปไม่ถึงคนในวิดีโอแต่เป็นตัวเองแทน เวลาลืมตาขึ้นที่เห็นคือหล่อนล้มลงบนพื้น ยามเมื่อหลับตาลงกลิ่นคาวคลุ้งของเลือดไหลสาดไปทั่ว มันคือเลือดของหล่อน ทั้งหมดนั่น..... คนที่กลัวอาการบาดเจ็บที่สุดคนหนึ่ง ปกติเวลาเดินชนนู่นนี่ต้องให้ตัวเองมาเป่าหน่อย แต่ทว่าตอนนี้ตกอยู่ในมือของตระกูลที่มีความแค้นเคืองกัน ตัวแหนบเหล็กมันร้อนซะขนาดนั้น ขนาดผู้ชายยังทนไม่ไหว ที่หล่อนต้องทนขนาดนั้น.... สิ่งที่ทำให้ชนัยหมดหวังก็คือ เขารู้ดีว่า วิดีโอที่ส่งมานี้มันไม่ใช่ทั้งหมด ก่อนที่จะจบลงก่อนที่เขาจะหาดราณีเจอพวกมันต้องใช้วิธีการต่างๆมาทรมานหล่อน เวลาที่กำลังผ่านไปไม่ใช่ประเด็นแต่มันเป็นชีวิตและเลือดสดๆของดราณีต่างหาก แม้ว่าจะคิดถึงผลลัพธ์ที่ออกมาอย่างเลวร้ายที่สุดแล้วแต่ว่าภาพนั้นมันยังทำให้ชนัยห่อเหี่ยวหมดหวังไปแล้ว ธมกร แค่ชื่อสามคำนี้มันท่องอยู่ในใจเขาไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ ทุกครั้งชนัยจะต้องกัดฟันอย่างบ้าคลั่ง ได้แต่คิดว่าจะแทงคนคนนั้นที่มันยังไม่ตาย แค่รอเวลาที่จะเจอดราณีเท่านั้น