ตอนที่781 ขอเป็นเขาเองที่ยอมแลก

ตอนที่781 ขอเป็นเขาเองที่ยอมแลก “ต้องโทษฉัน เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพราะฉัน.....” เขาพิงผนังกำแพงน่างกายสูงใหญ่งอตัวลงอย่างหมดสภาพ เขาช่างไร้ประโยชน์สิ้นดีผ่านไปหลายชั่วโมงแล้วยังหาตัวหล่อนไม่พบ เตชิตยกมือวางบนบางทั้งสองข้างอย่างหนักแน่น “ชนัย แกต้องเข้มแข็งขึ้น ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่แกจะมาหมดอาลัยตายอยากอยู่ตรงนี้ แม้ว่าแกจะท้อแท้ก็ตาม แกต้องรอวันที่ดราณีกลับมา” “ฉันไม่มีความสามารถที่จะปกป้องหล่อน แม้ว่าเกิดเรื่องขึ้นฉันก็ได้แค่ลืมตาจ้องมองแค่นั้นเอง ฉันเคยบอกกับหล่อนนะว่าจะดูแลหล่อนให้ปลอดภัยที่สุดเวลาอยุ่กับฉัน แต่ว่าฉันก็ทำไม่ได้ ฉันมันคนไม่ได้เรื่อง... โธ่เว้ย!” ชนัยตาแดงกล่ำ เมื่อพูดจบเขาชูมือขึ้นมาต่อยตัวเองแรงๆสองที เตชิตฟังในน้ำเสียงที่เขาพูดและดูใบหน้าที่แดงบวมปูดออกมา เขาสูดลมมเข้าปากเบาๆเพื่อไล่ความรู้สึกในดวงตา เป็นถึงพี่น้องร่วมสาบานกันยิ่งเห็นเขาเป็นแบบนี้แล้ว เขายิ่งปวดใจพอๆกับตัวเขา ตอนนัชชาเกิดเรื่องขึ้น เขาก็ไม่ได้ต่างกัน? แต่ว่าเขาอดใจไม่ได้ที่จะทำให้ชนัยประสบพพบเจอกับเหตุการณ์เหล่านี้ คนที่รักษาภาพพจน์คนหนึ่งกับมาตบหน้าตัวเองสองทีต่อหน้าสาธารณะชน เขาทุกข์จริงๆทุกข์จนเข้าไปถึงในกระดูก มันซึมเข้าไปในกระดูก หล่อนเกิดเรื่องขึ้น เขาก็ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว เตชิตแทบไม่ต้องตั้งข้อสงสัยเลยว่าหารรอบนี้ดราณีไม่กลับมา ชนัยคงเหมือนศพที่เดินได้ เวลาทุกวินาทีทุกชั่วโมงสำหรับผู้ชายคนนี้แล้ว ไม่มีการการปลอบโยนใดๆที่จะส่งผลดีต่อเขาได้ แต่มีข่าวคราวของดราณีสักนิดมันก็ทำให้เขาผ่อนคลายลงได้บ้าง ข่าวดี หลังจากยี่สิบนาทีผ่านไป ทางตำรวจได้รับข่าวดีมาว่าห่างออกไปสี่สิบกิโลเมตรกล้องวงจรปิดสามารถติดตามตำแหน่งของคนลักพาตัวกลุ่มพวกนั้นได้ ตำแหน่งอยู่ด้านนอกเมืองข้างๆถนนหลวง ที่นั่นมีโรงงานเก่าอยู่สองโรงและเคยเป็นโรงงานไฟฟ้าเก่าของบริษัทธุรกิจยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่ง ชนัยรีบลุกขึ้นไปดูแผนที่ที่แสดงตำแหน่งนั่น แต่เขาสงบลง “แน่ใจไหมว่าอยู่ทางด้านไหน?” “น่าจะเป็นที่โรงไฟฟ้า ซึ่งโรงงานเคมีประตูค่อนข้างเยอะ ผมรู้สึกว่าพวกมันจะไม่เลือกแน่ๆ แต่ว่าโรงงานไฟฟ้ามันมีเนื้อที่ใหญ่กว่ามาก” ชนัยจดจ้องมองโครงสร้างที่อยู่บนแผนที่ได้ทั้งหมดในใจ แล้วเงยหัวขึ้นมาดูทีมที่รับผิดชอบในครั้งนี้ “คุณจัดการคนให้ไปโรงไฟฟ้ากับผม” “ไม่มีปัญหาครับ” หลังจากแบ่งงานกันอย่างละเอียดแล้ว ทีมเจ้าหน้าที่ตำรวจเริ่มออกปฏิบัติการ หลังจากชายชราได้ยินข่าวเขาก็เดินออกจากห้องทำงานของผู้กำกับการสถานีตำรวจแต่แต่ว่าภายใต้ความวุ่นวายก็ไม่มีใครนึกถึงชายแก่คนนี้เลย อำนาจ ตำแหน่ง.... อยู่ตรงหน้าของทุกชีวิต พวกนี้มันก็แค่เรียงลำดับอยู่ด้านหลัง เตชิตถอนหายใจโล่งออกมา แต่เขาไม่ได้ตามไปกับชนัย นัชชาได้แต่ถามอย่างเป็นห่วง “ชนัยไปเองจะไม่มีปัญหาใช่ไหม?” แม้ว่าจะมีเจ้าหน้าที่ตำรวจอยู่ด้วยก้ตามแต่หากว่าเขาเสียสติแล้วแม้ว่าจะเป็นตำรวจเขาก็ยากแก่การควบคุม แต่เตชิตฟังแล้วได้แต่ส่ายหัว “ไม่เป็นไร ขอแค่รู้ตำแหน่งของดราณีที่ชัดเจนแน่นอน ชนัยเขาจะจัดการได้ดีทีเดียว” “เขาจะไม่ทำเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องขึ้นมาใช่ไหม?” “อันนี้ก็...” เตชิตคิดแล้วคิดอีก คนที่ทำให้ผู้หญิงของชนัยทรมานขนาดนี้แถมยังส่งวิดีโอมาอีก คิดได้ว่าพวกแก๊งค์นั้นหากเจอกับชนัยแล้วคงได้มีเลือดตกยางออกแน่ๆ ไม่ต้องพูดว่าเขาคือชนัยถ้าเปลี่ยนเป็นผู้ชายทุกคนที่เห็นผู้หญิงของตนเองถูกทรมานทรกรรมซะขนาดนี้ เขาคงไม่ปล่อยไปอย่างไม่ทุกข์ร้อนแน่ๆ ฝ่ายตรงข้ามแสดงออกชัดเจนว่าต้องการเรียกจุดสนใจและแสดงให้เขาเห็นถึงการกระทำของเขาถ้าหากชนัยปล่อยไปก็ไม่ใช่เรื่องดีอะไร พูดง่ายแต่ว่าการกระทำต่อฝ่ายตรงข้ามนั้นต้องตอบโต้ด้วยวิธีที่หนักกว่านั้น ดังนั้นครังนี้เขาไม่คิดจะห้ามปราม เขาอยากทำอะไรก็ทำตามสบายไป ------------ ชนัยกับทีมเจ้าหน้าที่ตำรวจกว่าจะเดินทางมายังโรงไฟฟ้าก็ค่ำมืดแล้ว ท้องฟ้ามืดลงซึ่งเขาก็เริ่มปฏิบัติการภาระกิจในการป้องกันตัวประกันในทันที เขาดูเงามืดดำๆที่พาดผ่านมายังโรงไฟฟ้า ใจของชนัยบีบแน่นเข้าด้วยกัน เจ้าหน้าที่ตำรวจใช้โดรนในการตวจสถานการณ์ภายในโรงงานบริเวณบนฟ้าเหนือโรงงานไฟฟ้า ดูภาพจากที่โดรนส่งลงมานั้นภายในโรงงานไฟฟ้าดำมืดสนิท มีแค่บางแห่งเท่านั้นที่ไฟเปิดอยู่ จากการตรวจสอบตามกล้องที่ใกล้เขาไป สามารถคาดเดาได้ว่ากลุ่มคนที่ลักพาตัวต้องอยู่ในนั้นแน่ๆ การวางแผนเจ้าหน้าที่ตำรวจในครั้งนี้ผู้กำกับการเป็นคนบัญชาการให้ตำรวจพิเศษรับผิดชอบโดยใช้วิธีต่างๆในการเข้าไปข้างในโรงงานไฟฟ้า ในขณะเดียวกันบุคคลที่กำลังตรวจสอบภายในโรรงานเคมีนั้นก็ถูกเรียกกลับมาที่นี่ด้วย หลังจากวางแผนเสร็จ แค่รอให้คนข้างในออกมาแค่กลุ่มคนลักพาตัวออกมาสักคนพวดเขาก็จะเริ่มปฏิบัติการ การรอคอยมันช่างยาวนานเหลือเกิน ผ่านไปสี่สิบนาทีก็ไม่มีท่าทีใดออกมา ชนัยเริ่มทนไม่ไหว “แค่รอต่อไปแค่นี้หรอ? โจมตีเลยไม่ได้หรอ” หัวหน้าทีมได้ฟังความรีบร้อนของเขาแล้วรีบทำให้เขาสงบสติอารมณ์ลง “คุณชายชนัย หากตอนนี้พรวดพร้ำเข้าไปไปไม่สามารถควบคุมกลุ่มคนลักพาตัวได้เกรงว่าจะทำให้คุณดราณีได้รับบาดเจ็บขึ้นมาอีก” ชนัยขมวดคิ้วแน่น ทุกวินาทีทุกนาที่ที่ผ่านไปสำหรับเขามันช่างยากเย็นอย่างทุกข์ทรมาน ตอนนั้นเอง ทันใดนั้นประตูเหล็กที่ปิดแน่นกลับมีคนเปิดออกมา! หัวหน้าทีมรีบหยิบวิทยุสื่อสารสั่งการทีมซุ่มโจมตีหลายทีมที่อยู่ไม่ไกลออกมา “เริ่มปฏิบัติการ!” ภายใต้คำสั่งการ ชนัยเห็นภาพที่โดรนส่งภาพที่เจ้าหน้าที่ตำรวจพิเศษเข้าไปภายในให้ดู เหมือนจะไม่มีเหตุการณ์อะไรขึ้นก็สามารถจัดการกลุ่มลักพาตัวได้หนึ่งคน จากนั้น คนที่สองก็หยิบมีดขึ้นมา แล้วรีบลงมือแบบมั่วๆ ท้ายสุดแล้วผลที่ได้ก็เหมือนกับคนก่อนนี้ ทีมเล็กๆเข้าไปยังด้านในของโรงงาน ขณะเดียวกันทางออกด้านอื่นๆก็มีทีมต่างๆเข้ามาเรื่อยๆ แปบเดียวก็สามารถคุ้มกันพื้นที่ได้ทั้งทั้งด้านในด้านนนอกของชั้นสาม การโจมตีครั้งแรกนั้นเขาเห็นหน้าที่ภาพส่งออกมามันคือชยาวุธที่มือกำลังถือมีดอยู่ อีกมือหนึ่งก็จับรอยแผลเป็นที่ชุ่มเลือดของดราณีไว้แน่น ประสบการณ์หลายปีที่ผ่านมาเขารู้ดีว่าการส่งเสียงออกมาจากก้นบึ้งหัวใจเขานั้นไม่เป็นการดี ตัวประกันไม่ได้แค่บาดเจ็บอย่างหนักแต่ว่าผู้ได้รับบาดเจ็บมีอาการเริ่มไม่รู้สึกตัว มันจะส่งผลกระทบต่อการวางแผนในการช่วยชีวิต “ตอนนี้แกถูกพวกเราคุมไว้หมดแล้ว วางอาวุธในมือซะ!” ชยาวุธฟังไปหัวเราะไป เขาเดินถอยหลังจนตัวเขาพิงผนังกำแพง “ปล่อยหล่อนไปหรอ? ตำรวจนายนี้กำลังล้อฉันเล่นหรือป่าว?” “ตอนนี้ปล่อนคนออกมา อย่าต่อสู้ หากยินยอมดีๆเราก็จัดการลดหย่อนผ่อนโทษให้” “ฮ่าๆๆๆ ฉันทำผิดซะเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ถ้าลดหย่อนโทษจะลดหย่อนได้เยอะขนาดไหน?” ชยาวุธไม่ได้สนใจเลย เขาทำขวดแตก ตำรวจไม่ได้นิ่งนอนใจพยายามสื่อสารกับเขา ชยาวุธฟังแบบไม่สบอารมณ์แถมถามกลับ และยังกรีดคอของดราณีให้เป็นรอยเลือดเป็นแถวๆ เลือดที่เปื้อนบนมีดแหลมคมทำให้บรรยากาศมันตรึงเครียดขึ้นมา ตอนนั้นเอง ชยาวุธคิดอะไรออกขึ้นมา เขาเปิดปาก “แกอยากให้ฉันปล่อยเธอไปใช่ว่าไม่ได้.....” “งั้นข้อเสนอขอแกคืออะไร?” “เอาตัวชนัยมาแลกสิ” ชยาวุธคิดไม่ถึงกับคำพูดที่ออกมา “เอาตัวผู้ชายคนนั้นมาแลกกับหล่อนสิ แล้วฉันจะปล่อนตัวหล่อนไป”