ตอนที่782 ไม่ต่อรองอีกต่อไป

ตอนที่782 ไม่ต่อรองอีกต่อไป ร่างกายที่อดทนต่อไปไม่ไหวของดราณีเมื่อได้ยินคำนี้ออกมา หล่อนรีบลืมตาและพูดด้วยเสียงที่อ่อนแรงอย่างมาก “ไม่....ไม่ต้องไปฟังมัน....อุ๊บ!” ยังพูดไม่จบ ฝ่ามือเริ่มบีบที่คอเธอแรงขึ้นเรื่อยๆ หล่อนต้องหลับตาอย่างบังคับตัวไม่ได้ ลูกกระเดือกถูกกดแน่น พูดไม่ออกเลยว่าเจ็บปวดขนาดไหน ในเวลาเดียวกัน ชนัยที่อยู่ในรถที่ได้ยินสิ่งข้อเสนอของเขารีบเปิดประตูออก “ผมจะไปเป็นตัวประกันแทน” “คุณชายชนัย!” หัวหน้าทีมรีบเดินลงรถไปพร้อมเจาแล้วรีบเข้าห้ามขวางหน้าเขาเอาไว้ “ชยาวุธเป็นคนที่โหดร้าย เป็นคนที่ตระกูลจิรวราพงศ์ใช้ให้ทำงานไม่ใช่น้อยตั้งแต่ไหนแต่ไรมา มันเป็นที่ไม่มีหัวจิตหัวใจ ตอนนี้หากคุณเข้าไปเกรงว่าจะถูกทำร้าย.....” “ผู้หญิงของผมอยู่ในมือมัน” สีหน้าของชนัยแสดงออกด้วยอารมณ์หมกมุ่นหวาดกลัว เขาโพล่งขึ้นมาก่อนที่หัวหน้าทีมจะพูดจบ “ขอแค่เอาตัวของดราณีออกมาที่เหลือจะเป็นยังไงก็แล้วแต่เลย” เขาไม่สามารถปล่อยผ่านกับข้อเสนอนี้ได้ ยิ่งตอนนี้ชยาวุธมีข้อเสนอขึ้นมาสำหรับเขาแล้วมันคือโอกาสที่ดีอย่างหนึ่ง หัวหน้าทีมเห็นขาตัดสินใจแล้วก็ไม่กล้าที่จะตอบตกลงเขาง่ายๆอยากจะแจ้งกับผู้ใหญ่เสียก่อน ยังไม่ทันได้โทรศัพท์แจ้งเลยชนัยก็ฉวยปืนเขาไป “ไม่มีเวลาคิดแล้ว ผมจะเข้าไปในตอนนี้” พูดเสร็จ เขายื่นมือหยิบปืนกระบอกเล็กที่อยู่กระเป๋าด้านข้างของหัวหน้าทีมอย่างคล่องมือออกไป “อันนี้ให้ผม หากไม่เกิดเรื่องที่บีบบังคับขึ้น ผมจะไม่ใช้มัน เอาไว้ป้องกันตัว” หัวหน้าทีมอยากจะหยุดเขาไว้แต่ว่าไม่ทัน ชนัยไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรก็บึ่งเข้าไปในโรงงานและเข้าไปยังโกดังที่ว่างเปล่า ในสถานการณ์แบบนั้นไม่ว่าจะเป็นตำรวจหรือโจรลักพักตัวเองก็ตามต่างระแวงระวังบุคคลที่กำลังเข้ามา ความเร็วของเขา ...เร็วมาก! ตอนที่ชนัยเข้าไปสายตาเขาจับจ้องอยู่ที่ร่างที่ชุ่มไปด้วยเลือดของดราณี เรื่องอื่นแทบไม่ได้เข้าไปในสายตาเขาลย “ไม่ใช่ว่าจะเปลี่ยนตัวประกันหรอ ฉันมาแล้ว” ชนัยดูไม่ตื่นเต้นสักนิด เขาสามารถปิดกั้นความปวดร้าวที่อยู่ในใจอย่างแสนสาหัสซ่อนมันไว้ได้ “ปล่อยเธอไป” ชยาวุธมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์ของเขา ในใจที่มันมีความเกรี้ยวโกรธพร้อมที่จะระเบิดออกมา “แกเดินมานี่ก่อน!” ชนัยหัวเราะขึ้น แล้วเดินจ้ำอ้าวไปทางชยาวุธมันทำให้เขาตกใจ จนถึงระยะเกือบจะสองเมตรได้ ชยาวุธถึงได้คลายมือออกจากดราณีอย่างช้าๆ เขาไม่ได้อยากที่จะแลกเปลี่ยนตัวอะไรมากนัก แต่เห็นชนัยเดินเข้ามามันทำให้เขาได้ใจ ดราณีตกใจและมองใบหน้าที่คุ้นเคยใบหน้านั้น ณ ตอนที่ชยาวุธปล่อยมือออกจากเธอแล้วเธอหันกลับมา เธอเห็นอารมณ์ความรู้สึกนึกคิดที่มันส่องประกายในดวงตาของชยาวุธอย่างชัดเจน... มันเป็นดวงตาที่เขาลักพาตัวเธอในตอนนั้น หล่อนเจอกับสายตาแบบนี้บ่อยมาก ก่อนการทรมานทุกครั้งเขาจะทำสายตาแบบนี้ ดราณีมองชนัยที่เอาตัวเองเข้าไปอยู่ในเงื้อมมือของคนนั้น หล่อนตั้งสติแล้วใช้แรงที่มีผลักเขาอออกไป ‘ฉึก’ หลังจากเสียงที่ดังขึ้นมา ดราณีก็ไม่สามารถเปล่งเสียงใดๆขึ้นมาขึ้นมาได้อีก ด้านข้างลำตัวหล่อนหันไปทางชยาวุธ ใบหน้ากลมมนมองไปทางชนัยซึ่งตำแหน่งนั้นเป็นตำแหน่งที่หล่อนผลักเขาออกไป ช่องท้องมันแพ่กระจายไปด้วยความเจ็บปวดแปลบแปลบอย่างหนักหน่วง สักพัก หล่อนรับรู้ได้ว่าร่างกายของตนเองหนาวเย็นยะเยือกเหมือนลูกเห็บ เย็นจัดจนเข้ากระดูก ชนัยเห็นหล่อนที่มีเลือดไหลออกมามากบริเวณช่องท้องด้านซ้าย ดวงตาเหมือนถูกอาบไปด้วยเลือดสดๆ ความโกรธที่เขาซ่อนมันไว้ในใจเกิดระเบิดปะทุขึ้นมา เขาหยิบปืนพกเล็งไปยังร่างกายของชยาวุธบริเวณเดียวกับดราณีแล้วยิงอย่างจงใจ อำนาจอันทรงพลังของกระสุนนั้นมันทำให้ชยาวุธต้องพาร่างกายตัวเองเข้าพิงกำแพงไว้ เขายกมือขึ้นลูบบริเวณปากแผลเบาๆ ที่ปลายนิ้วกลับมีเลือดสีแดงสดซึมติดมือมา แต่เขาไม่ได้มีความหวาดกลัวสักนิดแต่กลับหัวเราะอย่างยินดีปรีดา... หากเขาตายไปก็ต้องสร้างความหลังไว้แค่ทำให้ชนัยมันลำบากใจแบบนี้ ตายไปก็คุ้มค่าแล้ว ชีวิตนี้ทั้งชีวิตเขาไม่มีเคยมีใครสู้ด้วยสายตากับเขาอย่างตรงๆมาก่อน วันนี้... ชยาวุธเห็นชนัยที่นั่งกอดประคองดราณีอยู่ที่พื้นด้วยความทรมานอันแสนเจ็บปวด และยังเห็นเจ้าหน้าที่ตำรวจมุ่งตรงมาทางตัวเขาเองรายล้อมรอบตัว เขาตายตาหลับแล้ว ---- ตีหนึ่งครึ่ง ดราณีที่โชกชุ่มไปด้วยเลือดถูกส่งตัวมาจากโรงพยาบาลเดชาธร แม้ว่าจะมีการห้ามเลือดเบื้องต้นแล้ว แต่เสื้อผ้าของหล่อนทั้งตัวเต็มต่างเปียกชุ่มไปด้วยเลือด ขนาดเปลสีฟ้าก็ยังเปียกไปด้วยเลือดของเธอ หากดูจริงๆแล้วก็ไม่สามารถบ่งบอกได้ว่าเดิมเปลนี้สีอะไรกันแน่ ชนัยเห็นคนเข็นเธอเข้าห้องฉุกเฉิน พยาบาลจัดเตรียมใช้เลือดสำลองสองพันซีซีไว้ใช้เมื่อยามผ่าตัด กำแพงของโรงพยาบาลเปิดไฟส่องสว่างขึ้น ยามส่องลงมามันสะท้อนกลายเป็นสีแดงไปทั่ว ชายชรารู้ข่าวก็รีบมายังโรงพยาบาล ระหว่างทางในหูกับกึกก้องได้ด้วยคำพูดของผู้กำกับการสถานีตำรวจประโยคสุดท้ายประโยคนั้น— ตัวประกันสามารถช่วยได้ แต่ว่าคนที่มารับมีดแทนคุณชายชนัยนั้นสภาพอาการไม่ค่อยดี ตอนนี้ได้ส่งไปยังโรงพยาบาลประจำตระกูลของปรัณ คุณชายชนัยไม่ได้รับบาดเจ็บ รับมีดแทน ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย ประโยคนี้มันก้องอยู่ในหู แต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เคยสนใจอะไรกลับกลายว่าชายชราจับไม้ค้ำแน่น อารมณ์ที่เขามีต่อผู้หญิงอย่างดราณีนั้น เขาไม่ยอมรับหล่อนมาโดยตลอด เพราะว่าสถานะของตระกูลธิสกุลเป็นแบบนี้ แล้วยังตำแหน่งของชนัยอีก ถึงได้ไม่ยอมรับให้ชนัยได้เลือกคนที่จะมาเป็นคู่ครองงและเรื่องความรักก็เช่นกัน การตัดสินใจในชีวิตสำคัณกับเขามาก มันจะส่งผลกระทบต่อการตัดสินใจในภายภาหน้าของเขา อันดับแรกที่ตัดพิจารณาไม่ใช่ความรัก แต่คือผลประโยชน์ แต่หลังจากที่ฟังข่าวมา ชายชราถอนหายใจแล้วถึงได้เข้าใจว่า ชนัยไม่ปล่อยผู้หญิงคนนั้นไปจริงๆแน่ หากปล่อยเรื่องนี้ให้ตะกูลฝ่ายตรงข้าได้รับรู้ ถ้ามีคราวหน้าเขาจะต้องบ้าแน่ๆถึงเวลานั้นมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมาอีก ใครก็ไม่สามารถคาดเดาอะไรได้ เดิมทีคิดว่าทุกอย่างก็เพื่อชนัยก็แค่อยากให้ดราณีหายไปจากเขาแต่ว่าตอนนี้ไม่กล้าลงมือทำแบบนั้นแล้ว ในสายเลือดของชนัยมันมีความกระหายเลือด หากไปแหย่ให้โกรธไม่มีอะไรที่จะหยุดเขาได้ รวมทั้งตัวเขาด้วยที่ไม่ปล่อยไปเช่นกัน ตอนที่รถขับมาถึงโรงพยาบาล ดราณีกำลังถูกช่วยชีวิต ที่ระเบียงทางเดินอันปกคลุมไปด้วยความเยือกเย็นมีชนัยอยู่นั่นคนเดียว เขายืนพิงผนังกำแพง ในมือคีบบุหรี่ไว้หนึ่งมวน พยาบาลที่เดินผ่านไปผ่านมาเห็นแล้วแต่กลับไม่ได้กล้าพูดอะไร บนตัวของเขาชุ่มไปด้วยเลือดเป็นดวงๆผมที่ปล่อยสยายไปมาจนมองไม่เห็นหน้าที่ชัดเจน แต่บรรยากาศที่ปกคลุมไปด้วยความเย็นยะเยือกมันทำสั่นสะท้าน ชายชราได้แต่มองเขาอยู่ห่างๆค่อยเดินไปหาเขาอย่างช้าๆ สายตายังคงอยู่ที่เดิมไม่เปลี่ยนแปลง เหมือนกับว่ามองไม่เห็นเขาเลยจนถึงตอนที่ชายชราเอ่ยขึ้น “สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง?” ฟังจบ ชนัยถึงได้ดึงตัวเองออกมากจากโลกที่เต็มไปด้วยความสับสนของเขา เขาโยนบุหรี่ทิ้งไปที่พื้นแล้วใช้เท้าเหยียบมันให้ดับลง “ผมจะไม่ให้เธอเกิดเรื่อง คุณหยุดเรื่องนี้เถอะ” เขาคิดว่าชายชราคงอยากรู้เรื่องที่ไม่สามารถช่วยชีวิตของดราณีได้ ชายชราทำสีหน้าที่ยากลำบากใจ เขาพูดประโยคหนึ่งออกมาจากริมฝีปากที่คล้างคาอยู่นาน “ได้ข่าวว่าหล่อนรับมีดแทนแก” ชนัยกระตุกปาก เขาปวดใจ ถูกเยาะเย้ย สงสาร ความรู้สึกนี้มันประดังประเดออกมาทางริมฝีปากที่ไร้เสียงของเขา หลังจากเงียบไปนาน บรรยากาศยิ่งอึดอัดหนักกว่าเดิมจนทำให้หายใจไม่ออก ขนาดชายชรายังรู้สึกแน่นหน้าอก พ่อบ้านเขาพยุงเขาให้ยืนขึ้นมาเตรียมหันหลังกลับ เวลานั้นเองชายชรากลับพูดขึ้นมา “หากเด็กนั้นผ่านด่านนี้ไปได้ ฉันจะไม่ปฏิเสธเรื่องที่พวกแกจะอยู่ด้วยกันอีก”