ตอนที่783 อดทนอีกหน่อย

ตอนที่783 อดทนอีกหน่อย พูดจบ เหมือนไม่อยากเผชิญหน้ากับชนัย กลัวว่าตัวเองจะเสียใจภายหลัง ชายชราเลยไม่คิดที่จะอยู่ต่อที่โรงพยาบาล จนกระทั้งมองไม่เห็นหลังของเขา ชนัยถึงนึกได้ว่าเมื่อกี้สิ่งที่ตัวเองได้ยินมันไม่ใช่จินตนาการ อารมณ์ในร่างกายเขากำลังปรับอารมณ์ขึ้นลง เขาเงยหน้าหลับตา แสงไฟที่อยู่เหนือหัวเขากลับส่องทะลุเปลือกตาเข้ามา รู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ยินดี แต่หางตาของชนัยกลับเปียกชุ่ม ชายชราตกลงให้เราอยู่ด้วยกันแล้วแต่ผลลัพธ์ที่ได้มันต้องแลกมาด้วยชีวิตของดราณี แค่คิดแบบนี้ หัวใจเขายิ่งปวดร้าวเหมือนจะคนจะตาย เขาชื่อใจปรัณ หากปรัณอยู่ ดราณีก็ยังไม่ตายยังรักษาชีวิตไว้ได้ ร่างกายของเธอของไม่แข็งแรงเหมือนแต่ก่อนเพราะมีบาดแผลเยอะ บาดแผลรักษาได้แล้วใจล่ะ? ชนัยไม่กล้าคิด ชีวิตนี้จะเอาอะไรมาถึงทำให้เธอบาดเจ็บได้ ไม่รู้ว่ารอนานขนาดไหน ไฟที่หน้าประตูห้องผ่าตัดดับลง ชนัยเหมือนถูกเปิดสวิตซ์เขาเดินไปข้างหน้าประตูอย่างร้อนรน และรีบไหล่ของปรัณ”เป็นไง?คนไม่ได้เป็นไรใช่ไหม?” การผ่าตัดที่ยาวนานสามชั่วโมง ปรัณเริ่มเหนื่อยล้าแต่ก็ต้องเริ่มปลอบใจชนัยก่อน “คนไม่เป็นไรแล้ว ดีที่รอยมีดไม่ลึกมากไม่แทงเข้าอวัยวะภายใน” หากมันยาวขึ้นอีกหนึ่งเซนติเมตร ไม่อยากจะคิดถึงผลที่ออกมาเลย ชนัยกลับรู้สึกว่าก้อนหินที่มันหนักอึ้งอยูในใจได้หล่นลงไปที่พื้นแล้สว เสียงสั่นพร่า “ขอบคุณ” “อย่ามาเสียเวลา เดี๋ยวคนป่วยออกมาไปพักฟื้นที่ห้องห้องพักผู้ป่วย แกต้องดูแลให้ดีอยากให้เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นอีก เข้าใจไหม?” “รู้” “เรื่องนี้แกห้ามโทษตัวเองมากนัก ฉันได้ยินเตชิตบอกแล้วว่าดราณีนั้นเป็นเด็กสาวที่ดีคนหนึ่ง แกดูแลเขาให้ดีๆ” ปรัณไม่รู้ว่าจะปลอบใจผู้ชายที่มากกว่าเสียใจคนนี้อยู่ ถึงได้ใช้ประโยคแบบนี้มากระตุ้นเขาบ้าง ตีห้า ดราณีถูกเคลื่อนย้ายไปยังห้องพักผู้ป่วย ชนัยเห็นใบหน้าเล็กๆของหล่อนที่ขาวซีดกว่าหมอนในห้องนั้นอีก ใจเขาแทบจะแตกสลาย เขาเดินไปข้างเตียง จับมือด้านข้างที่ไม่ได้ห้อยสายอะไร เขาวางภาพพจน์เสียหมดสิ้น ได้แต่แสดงออกด้านที่ความอ่อนแอของตัวเอง และขอร้องไม่หยุด “รีบตื่นมานะ ขอร้องแหละ....” -- เตชิตกับนัชชามาที่โรงพยาบาลในวันที่สองตอนเช้า หลังจากฟังเรื่องที่ปรัณบอกมาตั้งแต่คืนนั้นเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นแต่ไม่ได้มาด้วยตนเอง เรื่องแรกคือต้องการให้เวลากับชนัยได้พักก่อน สองไม่อยากจะรบกวนพวกเขา หากว่าอาการของดราณีที่ผ่านการผ่าตัดมานั้นไม่ดีขึ้นจริงๆ พวกเขาค่อยมาก็ไม่สายเกินไป ยังดีที่ดราณีไม่ได้อันตรายถึงชีวิต ตอนที่มาโรงพยาบาล นัชชาไม่อยากให้บรรยากาศดูอึมครึมมากนักเธอเลยพาธีมนต์มาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ ซาละเปาน้อยใส่ชุดกีฬาสีเข้มทั้งชุด ในมือถือช่อดอกไม้สีชมพูอ่อน เมื่อเข้ามาห้องพักคนป่วยก็เรียก “สวัสดีครับคุณอา”อย่างนอบน้อม ยิ่งได้ยินเสียงเด็กน้อยที่กระตือรือร้น ชนัยผ่อนคลายพยักหน้าลง “สวัสดีครับ” ถึงแม้ว่าน้ำเสียงจะแข็งไปนิด แต่สามารถตอบรับเด็กน้อยได้ในสถานการณ์แบบนี้ได้ นัชชาถึงกับซึ้งใจ หนึ่งครอบครัวสามชีวิตมาถึงห้องพักผู้ป่วย เตชิตมองดราณีที่ยังคงหลับสลบไสลอยู่ เขาได้แต่ตบบ่าชนัย “ออกไปสูบบุหรี่หน่อยไหม?” ธรรมชาติของผู้ชายไม่เหมือนกับผู้หญิงที่มีอะไรก็สามารถพูดออกมาได้ หากในใจมีความทุกข์ก็สามารถกอดฝ่ายตรงข้ามร้องไห้โหได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ไม่รู้จะแสดงอารมณ์ที่ฝังลึกของตัวเองนั้นออกมาอย่างไร เวลานี้ หากอยู่ในห้องต่อไปชนัยยิ่งทุกข์หนักกว่าเดิม ออกไปสูบบุหรี่สักมวนก็ยังดี ผู้ชายตัวใหญ่สองคนเดินเข้าห้องสูบบุหรี่ เตชิตยื่นบุหรี่ที่แรงหน่อยมวนหนึ่งให้เขา “ทั้งคืนไม่ได้นอนเลย สูบนี่ไปจะได้สติขึ้นมาหน่อย” แม้ว่าวิธีการแบบนี้มันจะไม่ดีต่อสุขภาพก็ตามที แต่ว่าดูจากสถานการณ์แล้วก็มีแต่วิธีการแบบนี้แหละถึงจะได้ผลที่สุด ชนัยรับมาไว้ที่ริมฝีปากจุดและสูบอัดเข้าไปไปในปอดแน่น มันช่วยดึงสติได้จริงๆ เดิมทีเตชิตอยากถามอาการของดราณีว่าเป็นไงบ้าง ยังไม่ทันได้อ้าปากถามเลยเขาก็พูดออกมา “ชายชรานั่นพูดออกมาแล้วว่าหากครั้งนี้เธอตื่นขึ้นมา เขาจะไม่ขัดขวางพวกเราให้อยู่ด้วยกันได้แล้ว” เตชิตย่นคิ้วอย่างประหลาดใจ ยากนักที่ชายชราแห่งตระกูลธิสกุลจะใจ่อนกับเรื่องนี้ แต่เขาคิดทบทวนดูแล้วเขาก็เข้าใจ ในความจริงแล้วนั้นที่บอกว่ายอมรับไม่ใช่ว่าทราบซึ้งอะไรแต่รู้ดีว่าชนัยไม่สามารถปล่อยให้ดราณีหลุดลอยออกไปเลย เลยตกลงยอมรับ “ถึงแม้ประโยคนี้จะไม่เข้ากับสถานการณ์แต่ก็ถือว่าเรื่องร้ายกลายเป็นดีแล้วนะ?” “หรอ?” ชนัยเงยหัวขึ้นจากการอัดบุหรี่เข้าไปแล้วพ่นมันออกมา สายตาดูมึนงง “แต่ข้าดูไม่มั่นใจว่าจะไปต่อดีไหม” เตชิตฟังเขาแล้วถึงกับย่นคิ้ว “พูดแบบนี้หมายความว่าไง?” “เห็นหล่อนบาดเจ็บแบบนี้ ผมรู้สึกผิดหวังกับตัวเองมาก หมดแล้วความเชื่อใจ ครั้งชี้เอาชีวิตกลับมาได้ แล้วครั้งหน้าล่ะ? ผมสามารถที่จะปกป้องเธอได้จริงหรอ หากทำไม่ได้ละ เอาเธอมาผู้กับความอันตรายไว้ข้างตัวแบบนี้มีแต่อันตราย” เมื่อคืน หังจากเข็นเธออกมาจากห้องผ่าตัด ชนัยก็คิดปัญหานี้มาโดยตลอด เขาคิดแล้วคิดอีก ทุกครั้งที่คิดว่าจะอดทนต่อไปแต่เมื่อมองใบหน้าที่อยู่ด้านหน้าที่ไม่สีเลือดแล้ว เขาก็รู้สึกหวาดกลัว ชีวิตของเขาเองเขารู้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ดราณีไม่ได้เพราะหล่อนเป็นผู้หญิงที่เขาเป็นห่วงที่สุด เตชิตมองตาเขาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกและขัดความแย้งต่างๆในนั้น เขาถอนหายใจอย่างไม่มีเสียง “ชนัย กว่าจะมาถึงจุดนี้ไม่ง่ายเลยนะ อดทนอีกนิด ฉันรู้ว่าแกอ่ะเป็นห่วงหล่อน แต่ว่าผู้หญิงที่เอาชีวิตตัวเองมาทำทุกอย่างก็เพื่อแก หล่อนยังต้องคิดเรื่องแกอื่นๆอีกหรอ ? คนที่หล่อนต้องการคือแกคนเดียว” “แต่ว่า...” “ไม่มีเรื่องอะไรที่จะกดดันแกได้ สายน้ำที่ได้รับสารปนเปื้อนมันยังต้องเผชิญหน้ากับความยากลำบากอีกมากมาย เพราะงั้นแกต้องอดทนอีกนิด เพื่อหล่อน และเพื่อตัวแกเองด้วย” -- ดราณีจำได้ตอนใกล้จะหมดสติว่า เธอเห็นชนัยพุ่งมาหาตัวเธอเอง เห็นสีหน้าเขาที่เครียดหนักมาก นอกจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้แล้ว เหมือนตัวทั้งตัวถูกยัดบรรจุลงในขวดโหลและปิดฝาสนิท ไม่มีเสียงๆไม่มีอากาศหายใจ หล่อนพยายามที่จะต่อสู้กับกับผนังขวดนั่นแต่พ่ายแพ้ทุกครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่า พยายามสู้จนไม่รู้ว่าผ่านมานานเท่าไหร่แล้ว หล่อนก็ทำให้ขวดนั่นแตกจนได้แล้ววิ่งออกมา หล่อนได้ยินเสียงมากระทบข้างหู มีทั้งไม่รู้จักและคุ้นเคย ท้ายสุดแล้วหล่อนใช้พลังที่มีทั้งตัวลืมตาขึ้นมา หล่อนเห็นผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆหัวเตียงดูคุ้นเคยมาก คิดอยู่ตั้งนานก็นึกออกว่าคือนัชชา เป็นนัชาได้ไง? สมองดูสับสนว่างเปล่า ก่อนที่เธอจะหมดสติเรื่องต่างๆมันดูไม่ชัดเจนอะไรมากนัก แต่หมอที่เข้ามาตรวจดูจากที่อุปกรณ์ต่างๆเชื่อมต่อเธออยู่และเห็นเธอลืมตาขึ้นมาอย่างคาดไม่ถึง เขารีบตกใจตะโกนดังลั่น “คนไข้ฟื้นแล้ว!”