บทที่ 151 ฉันขอคืนให้คุณ

บทที่ 151 ฉันขอคืนให้คุณ “ผมบิดเบือนความจริงอย่างนั้นหรือ อย่าคิดว่าผมไม่รู้ ปุริม แกรู้อยู่แก่ใจว่าเพ็ญภัทร์คือภรรยาของผม แต่แกกับเธอยัง...” “หยุดพูดได้แล้ว...” แสงที่แผ่วเบาเสียงหนึ่ง เสียงที่สั่นเครือของผู้หญิงนั้นไม่ใช่ของใครอื่น แต่เป็นเพ็ญภัทร์ที่อยู่ข้างๆชายหนุ่มทั้งสองคน ไหล่ของเธอสั่นเทาอยู่ตลอด สั่นไม่ได้หยุด เหมือนกับว่าจะล้มลงได้ตลอดเวลา เสียงตะโกนของเธอ จิณณะจึงหยุดลงก่อนที่มือหนึ่งจะเอื้อมมาโอบไหล่เธออย่างอบอุ่น “ได้ครับ คุณไม่ให้ผมพูดผมก็จะไม่พูด แบบนั้นพวกเราไปกันเถอะ” เขาหันมาอย่างผลุนผลันทำให้เพ็ญนีติ์ที่รีบมาถึงนั้นเบิกตาโต ความจริง สองครั้งที่เจอจิณณะ ในแววตาของจิณณะเธอเห็นความรักอยู่ในนั้น แต่เพียงแค่ว่าความรักนั้นมันผสมไปด้วยความหึงหวงและความเกลียดชัง บางทีความรักนั้นคงไม่อาจกลับมาบริสุทธิ์ได้อีกแล้ว “ฮะฮะ... ฮ่าฮ่าฮ่า... ไม่จำเป็นแล้ว” แสยะยิ้ม ราวกับจมน้ำและจะหายไปท่ามกลางเสียงโวยวายของคน เดาไม่ออกว่าเสียงของเพ็ญภัทร์นั้นคืออะไร แต่เสียงนั้นกลับบาดลึกลงไปในใจของทุกคน ทำให้คนใจเต้นอย่างบ้าคลั่ง รวมทั้งเสียงที่กรีดร้องนั้น “ฉันขอคืนลูกให้คุณค่ะ คุณให้ฉัน ฉันจึงขอคืนให้คุณ ฉันจะดึงออกมาให้คุณดู คุณจะได้รู้ว่านี่คือลูกคุณ ฮะฮะ ฉันขอคืนให้คุณ ให้คุณ...” กล่าวออกมา และร่างกายของเพ็ญภัทร์เริ่มส่ายไปมา เหมือนใบไม้ลู่ลมที่กำลังจะปลิว “เพ็ญภัทร์...” “เพ็ญ...” น้ำเสียงที่ต่างจะคนละคน ชายหนุ่มทั้งสองคนต่างจับร่างกายที่อ่อนแรงนั้นไว้ แต่ทันใดนั้นเอง พนักงานผู้หญิงในห้องโถงคนหนึ่งก็กรีดร้องขึ้นมา “เลือด เลือดไหลแล้ว เลือดเยอะมาก... เลือดเยอะมาก...” ใช่ เลือดเยอะมาก ที่ท้องของเพ็ญภัทร์คือมีดเล่มหนึ่ง ในขณะนี้มันถูกแทงที่ท้องน้อยของเธอ อย่างแม่นยำและไม่เอนเอียง “เพ็ญภัทร์...” จิณณะกอดศีรษะของไว้เพ็ญภัทร์อย่างสั่นเทา ให้เธอนอนลงในอ้อมกอดของเขา “เพ็ญภัทร์ ทำไมกัน” “ฮ่าฮ่าฮ่า ลูกของคุณ ฉันขอคืนให้คุณ คืนให้คุณตลอดไป...” เธอกล่าวไม่หยุด แต่สายตานั้นจดจ้องที่จิณณะไม่ใช่ปุริม ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ไม่ได้มองไปยังปุริมเลย เพียงแค่พูดประโยคนั้นไปมากับจิณณะเท่านั้น... ใกล้จะคลอดแล้ว อีกครึ่งเดือนก็จะคลอดแล้ว แต่ตอนนี้เธอกลับเอามีดมาแทงตัวเองเพื่อดับชีวิตของเด็กน้อยที่กำลังจะเกิดมาเสีย “ไม่เอา... ไม่เอา...” เพียงครู่จิณณะก็รู้สึกตัวขึ้น ใบหน้าที่เคยมีเสน่ห์ในอดีตนั้นตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความตกใจ “รถพยาบาล รีบโทรหาโรงพยาบาล ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ เพ็ญภัทร์ คุณอดทนก่อน จะต้องไม่เป็นไร คุณกับลูกจะต้องไม่เป็นอะไร” เขาอุ้มเพ็ญภัทร์แล้วรีบวิ่งออกจากห้องโถงไป พนักงานต่างออกมากันคนเพื่อเปิดทางให้อย่างวดเร็ว คนของตระกูลกรธัชต่างลนลาน ชนิศากุมมือของวูลฟ์และดาวไว้แน่น ใบหน้าของเมนิลาก็ดูตกใจอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็น เธอคงคิดไม่ถึงว่าเพ็ญภัทร์จะตอบกลับอย่างรุนแรงเช่นนี้ นี่มันนอกเหนือจากที่เธอคิดไว้มาก เพ็ญภัทร์ที่เป็นคนหัวอ่อนมาโดยตลอดตอนนี้กลับเอามีดมาแทงตัวเอง ไม่เจ็บหรือ ไม่เจ็บเลยหรือ เธอรู้สึกว่ามันคงทรมานเหมือนตอนที่เธอคลอดลูก แต่ตอนนี้เพ็ญภัทร์คงจะเจ็บกว่าตอนที่เธอคลอดลูกแน่ๆ ทุกคนต่างเดินตามเพ็ญภัทร์ไป เธอล้มตัวนอนในอ้อมกอดจิณณะ ช่วงท้องน้อยนั้นยังคงมีเลือดซึมออกมา และที่ภายนอกร่างกายนั้นก็ยังมีเลือดไหลออกมาเช่นกัน มีเลือดหยดไปตามเส้นทาง ทำให้ผู้คนต่างตกใจ เพียงผ่านต้นปีใหม่ไปวันเดียวเท่านั้น คงไม่มีใครคิดว่าจะได้เห็นภาพเลือดอาบตามพื้นแบบนี้ ใบหน้าของเพ็ญภัทร์ยังคงมีรอยยิ้มประดับไว้ เพียงบางๆ แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังคงไม่หายไป “จิณณะ ฉันคืนให้คุณแล้ว คืนให้คุณแล้ว ฮะฮะ คุณตรวจสิ เป็นของคุณนะ แต่ฉันก็คืนให้คุณไปแล้ว” เธอพูดประโยคนั้นไปมาไม่หยุด ทำให้จิณณะที่เหงื่อท่วมกาย เริ่มชื้นที่ดวงตาแล้ว “เพ็ญภัทร์ ไม่พูดแล้ว มองมาที่ผม ไม่พูดแล้ว มองมาที่ผมก็พอ” พูดกลับไปมา คานี้ชายหนุ่มที่แข็งแกร่งราวเหล็กคนนั้นก็พังเช่นกัน “ไม่เกี่ยวกับปุริม ไม่เกี่ยวกับปุริมจริงๆ ไม่เคยเกี่ยวเลย ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันคิดว่าเขาต้องการฉัน แต่เขาไม่ต้องการ เขาโหดร้ายกว่าคุณอีก ผู้ชายแบบพวกคุณ โหดร้ายกันทั้งหมด ฉันยอมที่จะไม่สะอาดดีกว่า จริงๆนะ จิณณะ ฉันคิดถึงมากจริงๆ...” “ไม่พูดแล้ว...” จิณณะตะโกนอย่างร้อนรน น้ำตาหลั่งไหล ไหลมาอย่างบ้าคลั่ง รีบขึ้นรถไป แม้แต่ชนิศาและเมนิลาก็ไม่ยอมให้ขึ้นไปเช่นกัน มือหนึ่งกอดเพ็ญภัทร์ไว้ อีกมือหนึ่งก็บังคับพวงมาลัยไปทางโรงพยาบาล ปุริมเองก็รีบตามไป แต่ว่าก็โดนเมนิลามาขวางไว้ “ปุริม แกสำนึกบ้างหรือยัง หลานของฉันไม่อยู่แล้ว ไม่อยู่แล้วก็เพราะแก ทั้งหมดมันเพราะแก” ช่างเป็นคำพูดที่โหดร้ายนัก แต่ต่อหน้าผู้คนเช่นนี้ เมนิลากลับตำหนิออกมาอย่างเสียงดัง นั่นทำให้ปุริมยื่นนิ่งไม่ไหวติง ลูกของเพ็ญภัทร์นั้นไม่อยู่แล้ว เธอเคยกล่าวไว้ หากลูกไม่อยู่ เธอก็ขอไม่มีชีวิตอยู่เช่นกัน เธอพูดไว้แล้ว หากลูกไม่อยู่ เธอก็ขอไม่มีชีวิตเช่นกัน “เพ็ญ...” เรียกด้วยน้ำเสียงแตกพร่า แต่ทำได้แค่มองจิณณะอุ้มเพ็ญภัทร์ขึ้นรถแล้วขับออกไปเท่านั้น “อ่า ไม่...” รถที่ขับออกไปนั้นทำให้ปุริมรู้สึกตัวขึ้น แล้วรีบวิ่งไปยังรถของตัวเอง ทุกการกระทำนั้นเป็นไปอย่างรวดเร็ว รีบตามเพ็ญภัทร์ไปอย่างไม่คิดชีวิต รถสองคัน หน้าคันหลังคันรีบขับรถออกจากลานจอดรถของร้านอาหารกินสุข รถของ120ยังคงไม่มา ปุริมขับรถมือหนึ่งแล้วอีกมือก็โทรหานรวร ให้เขาหาวิธีเปิดทางให้ ไม่ให้ใครมาขวางทางรถจิณณะ นั่นคือรถช่วยเหลือ หากช้าไป น่ากลัวว่าเพ็ญภัทร์ เธอจะ... เขาไม่กล้าคิด เด็กไม่อยู่แล้ว เธอจะตาย ในหัวยังคงมีคำพูดของเธอวนไปไม่หยุด เธอรักลูกมาก ความฝันของการมีชีวิตอยู่คือของเธอก็คือลูกของตัวเอง แล้วให้ลูกได้อยู่กับเธอทุกวัน เธอก็มีความสุขแล้ว แต่เป็นจิณณะ เป็นเขาไปพรากพลังของเธอไปแล้ว ไม่รับผิดชอบใดใด ความสงสัยทั้งหมดของเขานั้นทำให้เธอทนไม่ไหวจนต้องลงมือกับตัวเอง นั่นเธอต้องใช้ความกล้ามากขนาดไหนกัน เพ็ญภัทร์คนโง่ เธอโง่มาก เธอจะรู้หรือไม่นะที่เธอทำแบบนี้ไม่เพียงแต่ทำร้ายลูกของเธอ แต่ยังทำร้ายใจของเขาอีกด้วย เมื่อครู่ คำพูดของเธอนั้นเขาได้ยินหมดแล้ว เธออยากเป็นผู้หญิงของเขาตั้งแต่แรก แต่เป็นเขาที่ไม่ต้องการ เขายืนยันที่จะไม่เอา ไม่ใช่รังเกียจเธอ ไม่ใช่ไม่รักเธอ แต่เพียงอยากรักษาความรักที่งดงามเอาไว้ในหัวใจ จดจำเอาไว้ตลอดไป จิณณะ เขายังโชคดี เขาเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวของเธอ แต่เขากลับไม่รู้จักที่จะหวงแหนไว้ เป็นเขาที่ทำร้ายเพ็ญภัทร์ ปุริมรีบขับรถตามจิณณะอย่างบ้าคลั่ง นรวรนั้นทำได้ดี บนทางนั้นต่างก็ไม่มีอะไรมาขวาง ฝ่าไฟแดงมาไม่รู้กี่ไฟแดง ตึกใหญ่ของโรงพยาบาลก็ยิ่งใกล้เข้ามาทุกที ใจของเขาเต้นตามจังหวะทุกนาทีที่ผ่านไป ต้องมีชีวิตอยู่ ยังต้องมีชีวิตอยู่ เขายังจำที่เพ็ญภัทร์พูดเมื่อเย็นได้ “ปุริม พวกเราอย่าได้พบกันอีกเลย ฉันไม่อยากเห็นคุณเจ็บปวดอีกแล้ว” ความจริง เขาก็ไม่อยากเห็นเธอเจ็บปวดเช่นกัน บางทีเขาจับมือของเธอไว้ ปลายนิ้วสัมผัสนั้นยังคงมีความอบอุ่นของร่างกายเธอหลงเหลืออยู่ หากหันหลังจากไปจากพวกเขาก็คงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก ไม่มีแม้แต่โทรศัพท์หรือส่งข้อความหากันเป็นแน่ เช่นเดียวกัน นอกจากสิ่งที่อยู่ในใจแล้ว เขาไม่ได้ฟังข่าวคราวของเธอเลย เพียงแค่หวังว่าเธอจะสุขสบายเท่านั้น ถ้าหากเขายอมฟังตั้งแต่แรก เขาคงไม่เดินเข้าไปในร้านอาหารกินสุขเป็นแน่ เรื่องทั้งหมดนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น เพ็ญนีติ์ ทั้งหมดนั้นเพราะเพ็ญนีติ์ เป็นเธอที่เรียกเขาเข้าไป ทันทีที่คิดถึงเพ็ญนีติ์ เขาเพิ่งคิดได้ว่าเขารีบตามออกมาเท่านั้น แล้วเพ็ญนีติ์ล่ะ ทันใดนั้นสายตาก็จ้องมองไปกระจกมองหลัง เขาเห็นรถของนภนต์ มีเขาอยู่ แบบนั้นเพ็ญนีติ์ก็ต้องอยู่ ถอดถอนใจ เพ็ญนีติ์ไม่อยู่กับนภนต์เป็นแน่ ไม่ว่าจะเป็นใครแต่ไม่ใช่นภนต์แน่ๆ “ปึง” รถจอดลงที่หน้าประตูใหญ่ของโรงพยาบาล ประตูรถของจิณณะเปิดออก โดยเร็วก็มีพยาบาลรีบเข็นรถมาอย่างว่องไว จิณณะที่ตาแดงกอดเพ็ญภัทร์ไว้ไม่ยอมวางเธอลง เวลานั้นเพ็ญภัทร์ไม่ได้พูดอะไรอีกแล้ว เธอหลับตาอยู่ แต่ใบหน้านั้นยังคงมีรอยยิ้มประดับไว้อยู่ หลับนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของจิณณะ ไม่ขยับสักนิด ปุริมรีบก้าวเข้าไป ”จิณณะ แกอยากให้เธอตายหรือไง” “ไม่... ไม่อยาก...” “ก็วางเธอลง เร็ว บางทีอาจจะยังช่วยได้ ยังช่วยเหลือแม่และเด็กได้” ด้วยคำพูดของเขา จิณณะรีบวางเพ็ญภัทร์ลงในท้ายที่สุด พยาบาลหลายคนรีบดึงไปทางห้องผ่าตัดอย่างรวดเร็ว “ญาติคะ คนไหนเป็นญาติคนไข้กันคะ” ปุริมและจิณณะยืนอยู่ที่หน้าห้องผ่าตัด และยังมีคนอื่นๆที่รีบตามมาอีก เพ็ญนีติ์จึงให้นภนต์พาอ้อยและส้มไปอยู่ที่รถ มาทั้งหมดก็ไม่ได้ช่วยอะไร เธอแค่กังวลเพ็ญภัทร์ ยังจำที่เพ็ญภัทร์พูดกับเธอตอนอยู่ที่ห้องน้ำได้ เพ็ญภัทร์อยากให้เธอดูแลปุริมดีดี ทำให้เขาดื่มเหล้าสูบบุหรี่น้อยลง ทุกคำพูดฝังอยู่ในหูของเธอ แต่เวลานี้ เพ็ญภัทร์ เธอ... ผู้หญิงที่โง่แล้ว ก็ยังคงโง่กว่าเธอ “ผมครับ...” “ผม...” ท้ายที่สุดก็เป็นน้ำเสียงที่มั่นคงของจิณณะ เขาลุกขึ้นยืนต่อหน้านางพยาบาลอย่างว่องไว “ผมครับ” “ขอถามหน่อยค่ะ ว่าคุณมีความสัมพันธ์อะไรกับคนไข้” “ผมเป็น... สามีของเธอครับ” แต่ในตอนที่พูดคำว่าสามีนั้นเหมือนกับยังดูไม่คุ้นชิน ทำให้จิณณะดูมึนงงไปครู่ก่อนจะพูดมันออกไป “คนไข้อยู่ในช่วงอันตรายมาก น่ากลัวว่าเด็ก...” “ผมไม่สน เด็กต้องอยู่ ทั้งแม่และเด็กต้องอยู่” ข้างๆกัน ปุริมก็ตะโกนขึ้นมาก่อนจิณณะ “หากเหลือแค่คนเดียวเป็นเรื่องแน่ ผมจะสั่งรื้อโรงพยาบาลของพวกคุณทันที” “ใช่ เด็กแม่และเด็กต้องอยู่” จิณณะเองก็ตะโกนออกไปเช่นกัน “คุณผู้ชายคะ พวกคุณช่วยใจเย็นลงกันหน่อยนะคะ มีดเล่มนั้นอยู่ในตำแหน่งที่แย่มาก ถ้าใบมีดไปโดนที่ตัวเด็กเข้า น่ากลัวว่า...” “ผมไม่สน ต้องรักษาให้ได้ แม้ว่าจะอันตรายก็ต้องช่วยให้ได้” ตาของจิณณะแดงก่ำ ทุกคำพูดที่เพ็ญภัทร์พูดหลังจากลงมีดเล่มนั้นยังคงกรออยู่ในหัวของซ้ำไปซ้ำมาไม่หยุด เขาปวดหัว ปวดมากถึงมากที่สุด นั่นคือลูกของเขา เขาเชื่อเช่นนั้น แต่นั้นก็คือเลือดเนื้อของเธอเช่นกัน ในเวลานั้น เขารู้สึกเสียใจที่ทำเช่นนั้นไป ถ้าหากมียาย้อนความเสียใจ เช่นนั้นหากต้องใช้ชีวิตมาแลกเขาก็ยอม แต่ว่ายังทั้งหมดที่มีบนโลกใบนี้ ไม่มียาย้อนหลังความเสียใจ ดังนั้น เมื่อเรื่องราวได้ผ่านไปแล้ว หากไม่คิดให้รอบคอบก่อนที่ลงมือผลลัพธ์ที่ตามมานั้นก็คือความเสียใจ และไม่มีทางแก้ไขได้อีก