ตอนที่ 2 ห้องเล็กๆอันมืดสลัวของเธอ

ตอนที่ 2 ห้องเล็กๆอันมืดสลัวของเธอ ท่าทางของเขายังคงเย็นชาเหมือนเช่นเคย กับเธอเเล้วเขาไม่เคยอ่อนโยนเลยสักครั้ง ใบผลการเรียนของเธอ ปลิดปลิวร่วงหล่นราวกับใบไม้สีเหลืองในฤดูใบไม้ร่วง กระดาษใบนั้นร่วงหล่นอยู่ข้างๆเท้าของเธอ เด็กหญิงก้มตัวลงไปหยิบมันขึ้นมา เเววตาของเธอเต็มไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ที่ปรากฏอยู่ในกระดาษใบนั้น ระบุไว้ด้วยคะแนนเต็ม 100 ในทุกๆรายวิชา เธอคิดอยู่เสมอว่าคุณอาคงจะอ่านมันดูสักหน่อย คิดว่าการที่เธอตั้งใจเรียนจะทำให้เขาชอบเธอขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยๆ ขอเเค่เขาดูสักหน่อย ขอเเค่ดูผ่านๆนิดเดียว ...... ก็ยังดี " ขอบคุณค่ะคุณอา ！" เธอพูดเสียงอ่อยๆ ก่อนจะถือกระดาษใบนั้นเดินกลับไปที่ประตู เด็กหญิงก้มหน้ามองดูชื่อที่ปรากฏอยู่ในกระดาษใบนั้น ......... กสิณ ไม่ว่าจะนานสักเท่าไหร่ ชื่อนี้จะยังคงอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจเธอตลอดไป ณิชายิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างมีความสุข คุณอายอมเซ็นต์ชื่อให้ก็ดีแค่ไหนเเล้ว ไม่เป็นไรหรอก คงเพราะตัวเธอเองที่ยังทำได้ไม่ดีพอ คุณอาก็เลยไม่ชอบเธอ ถ้าเธอพยายามให้มากขึ้นกว่านี้อีก สักวันคุณอาจะต้องชอบเธอเเน่ๆ ณิชาสวมรองเท้าผ้าเก่าๆของเธอ ก่อนจะเดินลงบันไดไปชั้นล่าง " คุณอา ...... " จู่ๆเสียงเล็กๆคล้ายกับเสียงของณิชาก็ดังขึ้น ทำให้เธอหยุดที่จะเดินต่อ ณิชาหยุดยืนนิ่งอยู่ตรงกลางบันไดและมองขึ้นไปด้านบน เด็กหญิงในชุดนอนลูกไม้สีขาว เดินออกมาจากห้องที่เต็มไปด้วยตุ๊กตา ชายกระโปรงยาวจนคลุมข้อเท้า เผยให้เห็นฝ่าเท้าน้อยๆยามที่เธอก้าวเดิน ใบหน้ารูปไข่นั้นแดงระเรื่อ ผิวขาวอมชมพู ผมหยักศกเป็นลอนธรรมชาติ ดูเเล้วน่ารักน่าชังมาก เด็กหญิงเดินงัวเงียไปที่ประตูห้องของกสิณ ปากก็ร้องเรียกหาเขาไม่หยุด กสิณได้ยินเสียงร้องของเธอก็รีบเดินออกมาจากห้องทันที เขาอุ้มเด็กหญิงขึ้นมา " ไงจ๊ะนิมมานหลานรัก ทำไมถึงตื่นขึ้นมาซะล่ะ " คุณอาบีบไปที่จมูกของเธอเบาๆ ก่อนจะก้มลงไปจูบที่แก้มของเธอด้วยความรักใคร่เอ็นดู " คุณอา นิมมานฝันร้ายค่ะ มันน่ากลัวมากๆเลยค่ะ " เด็กหญิงเนื้อตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัว เธอพูดพลางกอดคอกสิณไว้เเน่น คุณอาลูบหลังเธอเบาๆด้วยความอ่อนโยน " ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว อาอยู่นี่เเล้ว เดี๋ยวอาพาหนูไปนอนนะจ๊ะ ไม่ต้องกลัวนะ " คำปลอบโยนของเขาทำให้เธอสงบลงจนได้ " อืม นิมมานชอบให้คุณอาพาเข้านอน นิมมานรักคุณอาที่สุดเลยค่ะ " เธอจุ๊บไปที่แก้มของกสิณฟอดใหญ่ ฉากที่กำลังได้เห็นอยู่นั้น ณิชาได้เห็นมาจนนับครั้งไม่ถ้วนเเล้ว และเธอก็ต้องหดหู่ท้อแท้ทุกครั้งที่ได้เห็นอะไรแบบนี้ เธออิจฉานิมมานจริงๆ เธอเองก็อยากได้ความรักแบบนั้นจากคุณอาเช่นกัน เธอก็อยากให้คุณอากอดเธอแบบนั้นบ้าง มันเป็นความปรารถนาอันยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับเธอ ดังนั้น หลายต่อหลายครั้งที่ผ่านมา ถึงแม้คุณอาจะไม่ได้ยิ้มให้เธอ เเต่ขอเพียงเเค่เธอได้เห็นรอยยิ้มของเขา นั่นก็ทำให้ณิชามีความสุขมากเพียงพอเเล้ว กสิณเพิ่งสังเกตเห็นว่ามีเงาร่างเล็กๆกำลังยืนอยู่ตรงมุมหนึ่งของบันได กำลังชะเง้อมองไปทางนั้นอย่างเงียบๆ " ณิชา เธอควรจะกลับเข้าห้องเธอไปซะ " น้ำเสียงเย็นชาของเขาเอื้อนเอ่ยออกมาท่ามกลางความมืดสลัว จากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของร่างเล็กๆ ค่อยๆย่องเดินออกจากตรงนั้นไป ท่ามกลางความมืดสลัว เมื่อสิ้นไร้ซึ่งเเสงสว่างจะให้เธอเดินเร็วๆก็คงจะไม่ได้ แถมเธอยังไม่ใช่นางฟ้าตัวน้อยๆที่จะมีปีกบินไปไหนต่อไหนได้ดั่งใจคิด ！ ทันทีที่ณิชาเดินกลับเข้ามาให้ห้องเล็กๆอันมืดสลัวของเธอ ความหนาวสะท้านก็ปะทะร่างของเธอเข้าอย่างจัง เมื่อกดเปิดหลอดไฟที่ให้เเสงอ่อนๆดุจเเสงเทียน ภายในห้องก็พลันสว่างขึ้นด้วยแสงสลัวเหลืองนวลในทันที ห้องนี้เป็นห้องใต้บันไดที่ใช้เป็นห้องเก็บของ ทั้งชื้นและหนาวเย็น อีกทั้งยังไม่มีหน้าต่างให้อากาศถ่ายเท แล้วการที่เเสงอาทิตย์เเละเเสงจันทร์ไม่สามารถสาดส่องเข้ามาในห้องได้ ทำให้ภายในห้องนี้มีความหนาวเย็นไปตลอดทั้งปี ในห้องมีข้าวของเครื่องใช้เยอะเเยะมากมาย รวมถึงเศษซากโต๊ะเก้าอี้เก่าๆที่ขาชำรุดผุพังไปหมดเเล้ว กับสิ่งของที่วางระเกะระกะอยู่ทั่วไป จะเหลือที่ยังพอใช้ได้ก็เพียงโคมไฟสีแดงระเรื่อนี้เท่านั้น เตียงของเธอดัดแปลงมาจากโต๊ะไม้เก่าเพื่อมาทำเป็นเตียงสำหรับเอาไว้นอน ผ้าห่มเเละฟูกเป็นสีออกเทาๆหม่นๆ ผสมปนเปกันระหว่างสีขาวและสีดำ ผ้าห่มผืนบางๆ ไม่สามารถให้ความอบอุ่นได้เพียงพอที่จะต่อสู้กับความหนาวเหน็บในฤดูหนาวได้ เด็กหญิงค่อยๆปีนขึ้นไปบนเตียง ยัดขาน้อยๆของเธอเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนบางนั้น คืนนี้อากาศช่างหนาวเหน็บ ห้องเก็บของนี้ก็ไม่มีฮีตเตอร์ซะด้วย ณิชาอยู่ที่นี่มาได้ 3 ปีเเล้ว ตั้งเเต่ที่เธอถูกรับมาเลี้ยงเมื่อตอนอายุ 6 ขวบ จนถึงปัจจุบัน เธอก็อาศัยอยู่ในห้องเล็กๆนี้มาโดยตลอด ภายใต้เเสงรำไรนั้น เธอหยิบใบผลการเรียนขึ้นมาดู ก่อนจะพูดพรรณนาชื่อที่อยู่ตรงมุมขวา ครั้งเเล้วครั้งเล่า