ตอนที่ 4 ความทรงจำเมื่อครั้งถูกรับอุปการะ (2)

ตอนที่ 4 ความทรงจำเมื่อครั้งถูกรับอุปการะ (2) " รับทราบค่ะ ท่านประธาน " หญิงชุดดำหยิบเอกสารออกมาจากกระเป๋าเอกสารของเธอส่งให้กับกสิณ เอกสารปึกนั้นเป็นกระดาษ A4 เก่าๆ แผ่นบางๆ กสิณรับเอกสารนั้นมาวางเอาไว้ข้างๆ เขาไม่คิดที่จะเปิดมันดูเดี๋ยวนั้น ชายหนุ่มเชยตามองไปที่สาวชุดดำ ก่อนจะพูดกับเธอ " ให้พวกเธอลงไปรอข้างล่าง " " ค่ะ ท่านประธาน " หญิงชุดดำรับคำด้วยท่าทางไร้อารมณ์ความรู้สึก ไร้ซึ่งข้อโต้แย้งใดๆ เธอเดินไปหาเด็กหญิงสองคนนั้น ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูคล้ายกับหุ่นยนต์ " เชิญลงไปด้านล่างกับฉัน " เด็กหญิงเหลือบไปมองที่กสิณด้วยสายตาเหนียมอาย กล้าๆกลัวๆ จากนั้นจึงเดินออกจากห้องนั้นไปพร้อมกับหญิงชุดดำ ที่แท้ คนที่รับอุปการะพวกเธอก็คือคุณอารูปหล่อราวเทพบุตรคนนี้นี่เอง ประตูถูกปิดลงเบาๆ กสิณเปิดดูเอกสารแบบลวกๆ และจังหวะที่เขากำลังปิดเอกสารพวกนั้นลงก็พลันเห็นดวงตาสุกใสเเวววาวคู่หนึ่งแวปเข้ามาในเส้นสายตาของเขา กสิณนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ นั่นมันดวงตาของใครกัน ！เขาเอียงคอไปมา ก่อนจะลุกขึ้นถอดชุดนอนออก เผยให้เห็นรูปร่างสูงโปร่ง สมาร์ทกำยำของเขา จากนั้นจึงเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำด้วยท่วงท่าอันสง่างาม เอกสารที่วางอยู่บนเตียงนั้น ปรากฏให้เห็นตรงมุมหนึ่งของกระดาษซึ่งเป็นภาพที่มีฉากหลังสีเขียว ใบหน้าของเด็กผู้หญิงผมยาวลอยเด่นขึ้นมา รอยยิ้มอ่อนๆของเธอดูผุดผ่องบริสุทธิ์ราวกับดอกชบาที่กำลังผลิบานอยู่ในสวนสวยก็ไม่ปาน ในห้องนั่งเล่นชั้นล่าง เด็กหญิงทั้งสองกำลังนั่งเรียบร้อยอยู่บนโซฟา ท่าทางดูเกร็งๆ กล้าๆกลัวๆ จนไม่กล้าขยับตัวไปไหนด้วยเกรงว่าจะทำให้คนอื่นรังเกียจ บรรดาคนรับใช้ที่ยืนอยู่ห่างออกไปกำลังมองดูพวกเธออยู่ พร้อมกับชี้ไม้ชี้มือไปที่พวกเธอ หญิงชุดดำนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง ใบหน้าของเธอยังคงไม่มีแม้เเต่รอยยิ้ม บรรยากาศเริ่มอึมครึมจนคล้ายกับว่ากำลังจะขาดอากาศหายใจ เสียงฝีเท้าบนบันไดได้ทำลายความเงียบสงัดในบัดดล ทุกคนต่างพากันเงยหน้าขึ้นมองไปยังที่มาของเสียงนั้น ชายหนุ่มรูปหล่อราวเทพบุตรในชุดสูทงดงามปราณีต ดวงตาของเขาโฉบเฉี่ยวดุจดั่งพญาเหยี่ยว เเลดูเป็นผู้ดีที่เกิดในตระกูลสูงศักดิ์ หญิงชุดดำตกอยู่ในภวังค์ไปชั่วครู่ ใต้กรอบแว่นตาดำของเธอดูฉายเเววเป็นประกายเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาเป็นปรกติ กสิณเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเด็กหญิงทั้งสอง ก่อนจะโน้มตัวก้มลงมองพวกเธอ เขามองไปที่ใบหน้าของเด็กหญิงคนหนึ่ง ก่อนจะเลื่อนมองไปที่เด็กหญิงอีกคนหนึ่ง ด้วยแววตาอันอ่อนโยนเเละเปลี่ยนเป็นเย็นชาตามลำดับ คำพูดหนึ่งเอื้อนเอ่ยออกจากปากเรียวบาง พร้อมกับแววตาอันสุกสกาวดุจแสงดาวระยิบระยับ " ตั้งเเต่วันนี้เป็นต้นไป เรียกฉันว่าคุณอาก็เเล้วกัน " " คุณอา " พวกเธอพร้อมใจกันเรียกเขาอย่างเชื่อฟัง พร้อมกับส่งยิ้มหวานให้เขา ในวินาทีนั้นเอง ความตึงเครียดและอึดอัดใจพลันมลายหายไปจนหมดสิ้น ในที่สุดพวกเธอก็มีครอบครัวเป็นของตัวเอง มีคุณอา มีสิ่งที่เรียกว่า ‘ บ้าน ’ กสิณจับเเขนเด็กหญิงคนหนึ่ง เเละพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยน " ตั้งเเต่วันนี้ไป เธอมีชื่อว่า นิมมาน " ขาวบริสุทธิ์ผุดผ่องดั่งหิมะที่งดงาม เธอเองก็คงจะชอบชื่อที่เขาตั้งให้นี้เช่นกัน เด็กหญิงตื่นเต้นดีใจ " ขอบคุณค่ะคุณอา " เเววตาของเธอเปลี่ยนจากเย็นชา เป็นกระปรี้กระเปร่ามีชีวิตชีวาขึ้นมาในทันที เขาอุ้มเธอขึ้นมากอดไว้ จากนั้นจึงก้มหน้าลงไปมองที่เด็กหญิงอีกคนหนึ่งด้วยสายตาดูแคลนเเละชิงชัง แววตาที่เคยทอประกายของเขาพลันมืดหม่นลงทันที น้ำเสียงนั้นฟังดูเย็นชาและเเข็งกร้าว " ตั้งเเต่วันนี้ไป เธอชื่อว่าณิชา " ชั่วชีวิตต้องอาศัยอยู่ใต้ชายคาของคนอื่น จนกว่าชีวิตจะหาไม่ เธอก็น่าจะคาดเดาได้ว่า ผลสุดท้ายมันก็อาจจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ ชั่วอึดใจหนึ่ง ณิชาสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นที่เเผ่ซ่านเข้ามาพร้อมกับน้ำเสียงเย็นชานั้น เธอเริ่มรู้สึกลางๆแล้วว่าคุณอาไม่ชอบเธอเอาเสียเลย เป็นเพราะเธอไม่มีแววเรียบร้อยเฉลียวฉลาดมากพอ หรือเพราะเธอหน้าตาไม่น่ารักน่าเอ็นดูกันนะ ？ แต่อย่างไรซะ ณิชาก็ยังคงเปรยยิ้มออกมา เพราะนอกจากยิ้มเเล้ว เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรได้อีก ณิชาพูดเสียงแผ่วเบา " ขอบคุณค่ะคุณอา " เธอได้แต่บอกกับตัวเองว่า ไม่มีใครชอบเด็กที่ไม่ยิ้มเเย้มกันหรอก ขอเพียงเเค่เธอยิ้มบ่อยๆ คุณอาอาจจะชอบเธอก็ได้ ท่ามกลางสายตาอันเยือกเย็นของเขา เด็กหญิงณิชาพยายามซึมซับความรู้สึกอันชื่นมื่นของการได้มีบ้านเป็นครั้งแรก