ตอนที่ 5 ความทรงจำเมื่อครั้งถูกรับอุปการะ (3)

ตอนที่ 5 ความทรงจำเมื่อครั้งถูกรับอุปการะ (3) ซ้ายคือสวรรค์ ขวาคือนรก จิตใจมนุษย์ก็เฉกเช่นเดียวกัน บางครั้งก็เสมือนดั่งเทวดาผู้พิทักษ์ แต่บางครั้งก็กลายเป็นปีศาจที่ไร้ซึ่งหัวใจ ระหว่างความเป็นคุณอาผู้เย็นชาและคุณอาผู้อ่อนโยน เขาก็สวมทั้งสองบทบาทนี้ ซ้ำไปซ้ำมาอยู่เสมอ นิมมาน ......... เป็นชื่อที่ไพเราะจับใจ คุณอาอุ้มเธอขึ้นไปชั้นบน เเละพาเธอเข้าไปในห้องเจ้าหญิง ส่วนเธอถูกจัดให้อยู่ในห้องเก็บของซอมซ่อ ชื่อของณิชา ถึงแม้จะไม่ได้ไพเราะเพราะพริ้ง แต่สุดท้ายเเล้วก็ทำให้เธอมีชื่อเป็นของตัวเอง ชื่อนี้ จะเป็นชื่อของเธอไปชั่วชีวิต " ป้าโอ้ม มานี่หน่อย " หญิงสูงวัยรูปร่างอ้วนท้วมเดินออกมาจากห้องพักคนรับใช้ รูปร่างของเธออ้วนตุ๊ต๊ะ ในขณะที่ใบหน้าของเธอกลับเรียวเล็ก เป็นรูปร่างที่ดูเเล้วแปลกตา ไม่มีความบาลานซ์กันเลย " คุณผู้ชาย " เธอเดินก้าวมายืนตรงหน้ากสิณอย่างนอบน้อม เตรียมพร้อมที่จะรับคำสั่งจากเขาเพื่อกระทำการใดๆต่อจากนั้น กสิณส่งสายตาเป็นสัญญาณให้เธอ " ต่อไปนี้ ให้ป้าโอ้มเป็นคนดูเเลคุณหนูณิชา การดำเนินชีวิตประจำวันต่างๆของเธอให้ป้าโอ้มเป็นคนคอยจัดการทั้งหมด ครั้งก่อนไม่ใช่บอกว่าขาดลูกมือหรอกรึ ？จะให้เธอทำอะไรก็สั่งเธอได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ " น้ำเสียงของเขาช่างเย็นชาไร้ความรู้สึก เเละเปี่ยมล้นไปด้วยความชิงชัง ป้าโอ้มมองดูณิชา เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่หน้าตาดีเลยทีเดียว เเต่ทำไมคุณผู้ชายดูจะไม่ชอบเธอเอาเสียเลย ดูท่าเเล้วเด็กคนนี้คงจะไม่ได้อยู่บ้านตระกูลอรียาอย่างเป็นสุขเเน่ สายตาของป้าโอ้มที่มองเธอ ก็ดูไม่เเตกต่างจากเจ้านายเธอเลย ดูไม่มีความเมตตาสงสารเธอเลยเช่นกัน " คุณผู้ชาย ป้าจะจัดการให้เองค่ะ คุณผู้ชายวางใจได้ " ป้าโอ้มก้มหน้ารับคำ " เธอ ......... " กสิณเลิกคิ้ว เเละหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็เผยอมุมปากขึ้นเล็กน้อยด้วยท่าทางที่ค่อนไปทางแดกดัน ก่อนจะพูดด้วยเสียงแผ่วเบาแต่ก็อยู่ในระดับที่ทุกคนจะได้ยินชัดเจน " ให้เธออยู่ในห้องเก็บของ " ป้าโอ้มเหลือบไปมองที่คุณผู้ชายด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบก้มหัวลงไป เธอไม่กล้าซักถามอะไรมาก ได้แต่รีบตกปากรับคำอย่างไว " ค่ะ ทราบเเล้วค่ะ ...... " กสิณอุ้มนิมมานเดินขึ้นบันไดวนไปยังชั้นบน " นิมมาน เดี๋ยวอาจะพาไปดูห้องของหนูนะ " " ค่ะ " นิมมานรับคำอย่างว่าง่าย มือโอบรอบคอเขาไว้เเน่น ณิชายืนนิ่งมองดูพวกเขาเดินขึ้นไปชั้นบน เบื้องหลังของคุณอา ยังได้เห็นสีหน้าเย็นชาแกมหยิ่งยโสของนิมมานอีกด้วย เหตุการณ์ตอนนั้น บรรดาคนรับใช้ต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์กันไม่หยุด หญิงชุดดำเอียงคอมองเธอขณะที่เดินถือกระเป๋าเอกสารผ่านหน้าณิชาไป เป็นครั้งเเรกที่เธอแสดงสีหน้าออกมาให้เห็น ......... รอยยิ้มที่ดูเย้ยหยัน " คุณหนูณิชา ตามฉันมาค่ะ " ป้าโอ้มถอนหายใจยาวด้วยความอึดอัดใจ บัดนี้เธอเข้าใจเเจ่มเเจ้งเเล้วว่า คุณผู้ชายไม่เพียงแต่ไม่ชอบเด็กคนนี้เท่านั้น เเต่เขาจะต้องรังเกียจชิงชังเด็กคนนี้มากขนาดไหน ถึงได้ส่งเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่อายุเพียง 6 ขวบ ไปอยู่ในที่ๆน่ากลัวที่สุดของบ้านหลังนี้ได้ ณิชาก้าวเดินด้วยสติล่องลอยตามป้าโอ้มลงไปด้านล่าง เมื่อเธอแหงนหน้าขึ้นไปมอง คุณอากับนิมนามก็อยู่บนบันไดที่ดูสูงขึ้นๆไปเรื่อยๆ ทว่าเธอกลับอยู่ในจุดที่ต่ำลงๆไปเรื่อยๆเช่นกัน แสงสว่างกับความมืดมิด หรือจะฟ้ากับเหว สองสิ่งนี้มันช่างเเตกต่างกันเหลือเกิน ในตอนนั้นเองที่ความรู้สึกเสียใจเเละผิดหวังได้พรั่งพรูเข้ามาในจิตใจของณิชา ป้าโอ้มเปิดประตูห้องเก็บของที่เต็มไปด้วยฝุ่นหนาเกรอะกรัง ในห้องนั้นอับชื้นจนผนังขึ้นรา เเละเต็มไปด้วยกลิ่นสาบเน่าเหม็นเหมือนซากสัตว์ที่เน่าตายอยู่ในนั้น เธอเอื้อมมืออันสั่นเทาคลำหาสวิตซ์เปิดไฟตรงผนังห้อง ซึ่งเป็นสวิตซ์เชือกดึงแบบสมัยโบราณ เสียงซึ้ดดด......ดังขึ้น โคมไฟโบราณส่องแสงสลัวกระพริบติดๆดับๆไปทั่วห้อง ป้าโอ้มกระโดดโหยงถอยหลังไปหลายก้าวด้วยความกลัว ในห้องนี้ไม่มีอะไรเลย ที่มีเยอะก็เห็นจะเป็นหนูกับแมลงสาบนี่แหละ ที่น่ากลัวไปกว่านั้นก็คือในห้องนั้นเคยมีคนตายด้วย ทุกครั้งที่มีใครเดินผ่านมาตรงนี้ก็ต้องรู้สึกขนพองสยองเกล้ากันทั้งนั้น หลอดไฟก็ไม่เคยได้รับการซ่อมแซม ติดๆดับๆแบบนี้ตลอดทั้งปี ยิ่งเพิ่มความน่าสะพรึงกลัวไปกันใหญ่ " เข้าไปสิ คุณหนูณิชา " ป้าโอ้มออกเเรงดันตัวณิชาให้เข้าไปด้านใน ขณะที่ตัวเธอเองกลับยืนอยู่ตรงประตู เธอไม่คิดที่จะอยู่ในห้องสกปรกเเละเหม็นสาบนี้เลยแม้เเต่วินาทีเดียว " คุณหนูณิชา ตั้งเเต่นี้ไปเธอต้องอาศัยอยู่ที่นี่นะ ป้าจะไปเตรียมผ้าห่มให้ " ทันทีที่พูดจบเธอก็เผ่นแน่บไปจากตรงนั้น แสงสลัวจากหลอดไฟที่คอยเเต่จะติดๆดับๆ ทำให้ห้องนั้นดูราวกับมีเงาของสัตว์ประหลาดจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังเต้นรำโยกย้ายไปมา ณิชาทำตัวหดเล็กลงด้วยความกลัวจนอยากจะร้องไห้ออกมา เเต่เธอก็พยายามจะกลั้นน้ำตาของเธอเอาไว้ พร้อมกับวิ่งออกมานอกห้องที่มีแสงสว่าง ห้องนั้นช่างน่ากลัวอะไรเยี่ยงนี้ เธอไม่อยากอยู่ที่นั่น เสียงหัวเราะคิกคักดังลอดมาจากชั้นบน ณิชาเดินขึ้นบันไดตามเสียงนั้นไป และหยุดยืนอยู่หน้าประตูสีขาวที่เปิดแง้มอยู่ ห้องนั้นช่างดูอบอุ่นและน่าอยู่ราวกับห้องของเจ้าหญิงในเทพนิยาย เตียงนอนที่คลุมด้วยผ้าลูกไม้สีชมพูเต็มไปด้วยตุ๊กตาบาร์บี้ที่วางเรียงรายอยู่บนเตียง ผนังห้องเเละหน้าต่างเป็นสีขาวสะอาดตา ริมขอบหน้าต่างมีต้นไม้วางประดับอยู่อย่างสวยงาม สวยจังเลย นี่เป็นเพียงความคิดเดียวที่แวปเข้ามาในหัวเธอ เเค่ได้เห็นเธอก็มีความสุขมากเเล้ว ใครกันนะที่จะได้อยู่ในห้องนี้ ? เธอชอบห้องนี้มากๆเลย " นิมมาน จากนี้ไป ห้องนี้คือห้องของเธอนะ ชอบรึเปล่า ？" " ขอบคุณค่ะคุณอา หนูชอบมากเลยค่ะ " นิมมานยิ้มหน้าระรื่น หูตาแพรวพราวด้วยความตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้เห็นตรงหน้า