已经是第一章了
ตอนที่ 6 ความทรงจำเมื่อครั้งถูกรับอุปการะ (4)
ตอนที่ 6 ความทรงจำเมื่อครั้งถูกรับอุปการะ (4)
โชคชะตาได้ถูกกำหนดเเล้ว นิมมานคือเจ้าหญิงองค์น้อยๆ ส่วนเธอคือซินเดอเรลล่า สีดำอันหมองหม่นจะไปเทียบกับสีขาวบริสุทธิ์ได้อย่างไรเล่า ความสุขกับความทุกข์จะอยู่ร่วมกันได้อย่างไร
จู่ๆกสิณก็หันมา เเววตาอันคมกริบของเขาจับจ้องมายังณิชาที่ยืนอยู่ที่ประตู เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น " ใครใช้ให้เธอขึ้นมาบนนี้ "
" คุณอา หนูกลัวค่ะ "
ณิชายืนอยู่ตรงประตูห้อง ใบหน้าซีดเผือดร่างน้อยๆของเธอสั่นเทิ้มด้วยความกลัวอย่างไม่หยุดหย่อน ห้องนั้นมันมืดตึ๊ดตื๋อ หลอดไฟก็เสียติดๆดับๆ ข้างในนั้นเหมือนกับมีสัตว์ประหลาดอยู่เต็มไปหมด ธรรมชาติของเด็กๆแบบเธอก็มักจะกลัวความมืดอยู่เเล้วด้วย
รอยยิ้มเเละเเววตาที่ดูเยือกเย็นของกสิณ แฝงไปด้วยความชิงชังเเละเหี้ยมโหด เขาเดินไปยืนอยู่เบื้องหน้าเธอ ชายหนุ่มไม่เเม้เเต่จะโน้มตัวลงมาหาเธอ แต่กลับใช้สายตาเหลือบมอง ราวกับว่าเธอเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต่ำต้อยน่าดูหมิ่นเหยียดหยาม
เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเเข็งกร้าวเเละเย็นชา " กลัวงั้นเหรอ ？ถ้างั้น เธอจะเลือกกลับไปอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั่นก็ได้นะ " เขาพูดอย่างไม่สนใจใยดี ไร้ซึ่งความเมตตา อย่าไปโทษที่เขาใจร้ายโหดเหี้ยมเลย ต้องโทษเธอที่เกิดมาเป็นแบบนี้ต่างหาก
ใบหน้าของณิชายิ่งซีดเผือกมากขึ้นกว่าเดิม แม้แต่ริมฝีปากของเธอยังซีดขาวแห้งผาก เธอไม่อยากกลับไปที่นั่น ไม่อยากกลับไปเป็นเหมือนหมาเหมือนแมวที่โดนเลี้ยงทิ้งๆขว้างๆ ไร้ซึ่งตัวตนเเละชื่อเสียงเรียงนาม
ณิชารีบพูดเป็นพัลวัน " คุณอา ได้โปรดอย่าผลักไสหนูเลยค่ะ หนูจะเป็นเด็กดีเชื่อฟังคุณอา หนูทำได้ทุกอย่างเลยค่ะ " เธออยากจะอยู่ที่นี่ต่อไป เธอไม่อยากสูญเสียชื่อของเธอไปอีก
" อย่างนั้นรึ ？" กสิณใช้มือเชยคางเธอขึ้นมา เธอมีดวงตาที่สุกใสเปล่งปลั่งราวกับไข่มุกดำที่เปล่งประกายเเวววาว ใบหน้าเธองดงามได้รูป เส้นผมนุ่มสลวยเงางาม เมื่อโตขึ้นเธอจะต้องกลายเป็นหญิงงามที่ดึงดูดเชื้อเชิญชายหนุ่มให้จิตใจหวั่นไหว ชายใดที่ได้พบเห็นจักต้องยอมสิโรราบให้เธอ เเต่ก็กลัวจะเป็นพวก ......... ทิ้งบ้านหนีเมียมาน่ะสิ ！
" ถ้าอย่างนั้นเธอก็ต้องแสดงให้ฉันเห็นว่าเธอเป็นเด็กดีเเค่ไหน กลับไปอยู่ที่ห้องเก็บของนั้นซะ ทำตัวให้ชินกับการอยู่ที่นั่น ถ้าเธอผ่านคืนนี้ไปได้ ฉันจะให้เธออยู่ที่นี่ต่อไป เดี๋ยวเธอก็ชอบที่นั่นเอง " รอยยิ้มของเขาถึงเเม้จะงดงาม ทว่าไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก ในความเป็นจริงเเล้ว ต่อให้เธอไม่สามารถทนผ่านคืนนี้ไปได้ เขาก็ไม่คิดจะไล่เธอไป เพราะบัดนี้ชีวิตของเธอถูกเขาเป็นผู้ควบคุมบงการเรียบร้อยเเล้ว
คุณอายิ้มเเล้ว ถ้าเธอยอมอยู่ในห้องมืดๆนั้น คุณอาก็คงจะชอบเธอขึ้นมาบ้างเเน่ๆ
" อืม หนูจะเป็นเด็กดี หนูจะอยู่ที่ห้องนั้น จะเชื่อฟังคุณอาค่ะ "
คืนนั้น ณิชาเดินถือผ้าห่มที่ป้าโอ้มเอาให้เธอ เเละเดินกลับเข้าไปในห้องเก็บของอีกครั้ง เธอกลัวจนต้องวิ่งหนีออกมานอกห้องนั้นหลายต่อหลายครั้ง เเต่พอนึกถึงคำพูดของคุณอา เธอก็รวบรวมความกล้าเดินกลับเข้าไปในห้องนั้นอีก
จนในที่สุด เธอก็เอาชนะความกลัวจนได้ เเละไม่วิ่งกลับออกมาด้านนอกอีก เมื่อเเสงไฟติดขึ้น ณิชาได้เห็นเตียงไม้เก่าๆหลังหนึ่งตั้งอยู่ตรงมุมห้อง ทั้งสี่ด้านของห้องนั้นปกคลุมไปด้วยใยแมงมุม เสียงหนูร้องจี๊ดๆวิ่งเล่นกันโกลาหลอลหม่านดูพวกมันจะไม่กลัวมนุษย์อย่างเราเลยด้วยซ้ำ ราวกับว่าเธอเองเป็นฝ่ายไปรุกรานอาณาจักรของพวกมัน โต๊ะเก้าอี้ชำรุดผุพังผสมปนเปกับข้าวของเครื่องใช้มากมายที่ปกคลุมไปด้วยฝุ่นหนาเกรอะ วางเกลื่อนกระจัดกระจาย ระเกะระกะไปทั่วพื้นห้อง
ในคืนนั้นเอง เธอนอนหลับไปพร้อมกับเสียงร้องเพลงขับขานของบรรดาเพื่อนหนูตัวจี๊ด ภายในห้องอันมืดสลัวนั้น เธอได้เห็นราวกับว่าข้าวของในนั้นมันมีชีวิต เเละกลายร่างเป็นสิ่งต่างๆ
เก้าอี้ที่ขาหายไปข้างหนึ่ง จู่ๆก็กลายร่างเป็นรถยนต์ กะละมังแตกๆกลายร่างเป็นหมวกแฟนซีใบสวย
ฟ้าสางแล้ว เหล่าคนรับใช้ต่างพากันเม้ามอยว่า ห้องเก็บของที่มีเเต่ฝุ่นถูกเปิดใช้งานเเล้ว คุณผู้ชายเพิ่งจะให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาเพิ่งรับอุปการะมา พักอยู่ในห้องนั้นมาแล้วหนึ่งคืน ที่น่าแปลกก็คือ ตอนกลางคืนกลับไม่ได้ยินแม้เเต่เสียงกรีดร้องหรือเสียงร้องไห้ฟูมฟายจากเธอเลยเเม้เเต่น้อย ทุกอย่างดูเงียบสงบเหมือนเช่นปกติ
ทว่ายังมีเรื่องน่ากลัวอีกอย่างที่พวกเขาพากันคาดเดาไปเรื่อย ก็คือการที่เธอถูกวิญญาณร้ายในห้องนั้นเข้าสิงไปแล้ว
นับตั้งเเต่วันนั้นเป็นต้นมา ไม่มีใครในบ้านหลังนั้นกล้าเป็นเพื่อนกับเธอ แม้กระทั่งลูกสาวของคนรับใช้เเละคนสวน ก็ไม่กล้าแม้เเต่จะเข้าใกล้เธอเช่นกัน
กสิณรู้สึกประหลาดใจในความกล้าหาญของเธอเป็นอย่างมาก เหมือนกับแม่ของเธอไม่มีผิดที่ทำทุกวิถีทางเพื่อให้บรรลุซึ่งเป้าหมาย
เธอกลายมาเป็นหนึ่งในสมาชิกของบ้านหลังนี้ไปแล้ว เเต่ด้วยสถานการณ์เป็นคุณหนูของบ้าน ทำให้ฐานะอันต่ำต้อยของเธออยู่สูงกว่าคนรับใช้ขึ้นมานิดหนึ่ง
ณิชาเริ่มปรับตัวเข้ากับห้องเก็บของที่มืดครึ้มและหนาวเย็นได้เเล้ว เธอไม่เคยได้สัมผัสถึงความอบอุ่น จึงทำให้ไม่เกรงกลัวต่อความหนาวเย็น
ผ้าห่มของเธอเป็นผ้าฝ้ายเก่าๆที่ป้าโอ้มเคยใช้มาหลายสิบปี นอกจากจะอับชื้นเเล้วยังมีกลิ่นเหม็นหืนของเชื้อราด้วย ส่วนเสื้อผ้าของเธอ เป็นเสื้อผ้าเก่าๆของป้าโอ้มสมัยสาวๆเอามาตัดเย็บใหม่ คล้ายกับชุดเดรสตัวยาว สีน้ำเงินเข้มค่อนออกไปทางสีดำ
ไม่มีใครชอบเธอเลย ไม่มีใครกล้าที่จะเข้าใกล้เธอ ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามส่งยิ้มให้กับทุกคน ทว่าผู้คนเหล่านั้นก็ยังไม่ชอบเธออยู่ดี
ณิชาทำงานบ้าน ทำสวน คู่ไปกับป้าโอ้ม เธอตั้งใจทำงานเเละเรียนรู้สิ่งต่างๆ เธอไม่กล้าที่จะขี้เกียจในการทำสิ่งเหล่านั้น
เธอจำได้ว่า วันนั้นเป็นวันที่เธอเข้ามาอยู่ที่บ้านตระกูลอรียาได้เป็นวันที่สาม คุณอาจูงมือนิมมานเดินลงมาชั้นล่าง เธอสวมเสื้อไหมพรมสีขาวดุจหิมะ พร้อมผ้าคลุมไหล่สีแดงสด รองเท้าเจ้าหญิงสีขาวสะท้อนตัดกับชุดเดรสยาวสีดำของเธอ
ณิชาค่อยๆเดินตามหลังพวกเขาลงบันไดมา ตาก็มองไปที่เบื้องหลังของร่างสูงใหญ่ของคุณอา ในใจของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกอิจฉาและน้อยเนื้อต่ำใจ
ผ้าคลุมไหล่ผืนนั้นมันสวยมาก จนเธออดใจไม่ไหวที่จะยื่นมือออกไปสัมผัสมันเบาๆ
เเล้วจู่ๆนิมมานก็เกิดก้าวพลาดพลัดตกบันได ตั้งเเต่ชั้นบนตกลงมาถึงชั้นล่าง หน้าผากของเธอกระเเทกเข้ากับราวบันไดจนเลือดไหลอาบ
นิมมานร้องไห้จ๊ากออกมา พร้อมกับเลือดสดๆที่ไหลพรั่งพรูออกมาไม่ยอมหยุด เธอยกมือชี้ไปที่ณิชา
" เธอ ..... เธอผลักฉัน ！"
สายตาที่เต็มไปด้วยรังสีอำมหิตเลือดเย็นของกสิณ หันขวับไปที่ณิชา
มือเท้าของณิชาเย็นวาบขึ้นมาในบัดดล ลำคอเธอแห้งผากจนเปล่งเสียงออกมาไม่ได้ เธอได้เเต่ยืนมองดูเขาเดินย่างสามขุมเข้ามาหาตนด้วยความหวาดกลัว
已经是最新一章了
加载中
