ตอนที่ 7 เธอต้องเข้าโรงเรียนแล้ว

ตอนที่ 7 เธอต้องเข้าโรงเรียนแล้ว กสิณยื่นมือออกไปบีบคอณิชาอย่างเเรงด้วยความโมโห ความรู้สึกขาดอากาศหายใจเข้าโจมตีณิชาโดยไม่ทันตั้งตัว เด็กหญิงเริ่มหายใจไม่ออก ดวงตาเธอเบิกค้าง จ้องมองไปยังใบหน้าอำมหิตเลือดเย็นของเขา " ถ้ามีอีกครั้งล่ะก็ ฉันจะเอาแกไปโยนให้หมามันขย้ำ ！" เด็กหญิงโดนเหวี่ยงลงไปกองอยู่ตรงมุมหนึ่งของบันได เธอรู้สึกเวียนหัวตาลายไปหมด และในจังหวะที่กำลังมึนงงอยู่นั้น เธอก็พลันได้เห็นใบหน้าที่เย้ยหยันด้วยความสะใจในความสำเร็จของนิมมาน ！ สามปีผ่านไป ย่างเข้าฤดูใบไม้ผลิ ณิชาอายุเต็ม 9 ขวบเเล้ว บ้านตระกูลอรียามีพื้นที่กว่า 5000 เฮกตาร์ ล้อมรอบด้วยทิวทัศน์ที่สวยงาม ชั้นนอกสุดของบ้านเป็นสวนผลไม้นานาชนิด คล้ายๆกับเป็นปราการด่านหน้าที่เป็นพื้นที่สีเขียว ชั้นในเป็นสวนดอกไม้ที่เต็มไปด้วยดอกไม้หลากสีสัน ช่วยเสริมเเต่งให้คฤหาสน์สีขาวนี้มีความสดใส ดูมีชีวิตชีวา ทุกๆวันจะมีคนจำนวนมากคอยดูเเลตกเเต่งสวนดอกไม้ เเละสวนผลไม้เหล่านั้น ที่นี่แทบจะถูกตัดขาดจากโลกภายนอก ตระกูลอรียาอาศัยอยู่ที่นี่มาเนิ่นนานเเล้ว เพราะที่นี่นั้นเงียบสงบมาก เเละเมื่อเวลาค่อยๆแปรเปลี่ยนไป อาคารห้องหับต่างๆก็ถูกรีโนเวท ซ่อมแซมปรับปรุงให้ดูทันสมัยอยู่ตลอดเวลา นอกคฤหาสน์แห่งนี้ มีเเต่ชาวไร่ชาวนาท้องถิ่นอาศัยอยู่ มีชาวบ้านจำนวนมากที่บรรพบุรุษของพวกเขาก็ทำงานอยู่ในบ้านตระกูลอรียา เงินเดือนที่ได้รับก็ถือว่าพอให้มีเสื้อผ้าสวมใส่ มีอาหารกินจนอิ่มท้อง ใครจะไปคิดว่าคฤหาสน์หลังใหญ่และที่ดินอันงดงามผืนนี้ จะต้อนรับเธอด้วยห้องเก็บของที่ทั้งมืดและอับชื้นหนาวเย็นเพียงเท่านั้น เเต่เมื่อเวลาผ่านไป เธอค่อยๆปรับตัวเข้ากับชีวิตที่นี่จนได้ เเละปรับตัวเข้ากับ " ห้อง " หรือจะเรียกว่ารังอาจจะดีกว่า รวมไปถึงการปรับตัวเข้ากับความเฉยชาไม่ใยดีจากคุณอาด้วย ทว่าเธอกลับไม่ย่อท้อ เธอเชื่อเสมอว่าสักวันหนึ่ง คุณอาจะต้องชอบเธอเเละเหลียวแลเธอบ้าง ทุกๆวันกสิณจะขับรถไปส่งนิมมานที่โรงเรียน เธอได้เข้าเรียนโรงเรียนอนุบาลที่ดีที่สุด ทว่าทุกๆวันของณิชา เธอจะต้องตื่นก่อนรุ่งสางเเละออกไปทำงาน กว่าเธอจะกลับเข้ามาในบ้าน พวกเขาก็ออกไปแล้ว ตกกลางคืน กสิณจะกินข้าวเย็นพร้อมกับนิมมาน โดยมีคนรับใช้สี่คนคอยปรนนิบัติรับใช้อยู่ไม่ห่าง ขณะที่ณิชาจะกินข้าวเย็นกับคนรับใช้คนอื่นๆอีกที่หนึ่ง อาหารที่กินก็เป็นอาหารธรรมดาๆ ที่คุณภาพไม่ค่อยจะดีนัก อีกอย่างพวกคนเหล่านั้นก็มักจะคอยกีดกันกลั่นแกล้งเธอ ทำให้เธอได้กินเเต่เศษอาหารเหลือๆเท่านั้น มีบางครั้งที่เธอได้เจอคุณอาในตอนเช้า เเต่เขากลับแค่เหลือบมองเธออย่างเฉยเมย นอกจากทำความสะอาดบ้านเเล้ว ณิชายังต้องเข้าสวนดอกไม้ไปดึงวัชพืชอีกด้วย สวนดอกไม้เป็นที่ๆเธอชอบมากที่สุด ตรงฝั่งตะวันออกของคฤหาสน์มีดอกไม้ที่ปลูกไว้ในเรือนกระจก ซึ่งจะออกดอกตลอดทั้งปี ท่ามกลางสวนดอกไม้นั้นมีโซฟาสีครีมตัวหนึ่งวางเอาไว้ เมื่อแดดคล้อยบ่ายไปแล้ว คุณอามักจะพานิมมานมานั่งเล่นอาบแดดอยู่บนโซฟาตัวนั้นเสมอๆ ณิชานอนคว่ำหน้าเกาะอยู่บนกระจก ก่อนจะแอบจินตนาการความรู้สึกเวลาได้นั่งอยู่บนโซฟาตัวนั้น มันคงจะนุ่มนิ่มสบายน่าดู ไอจากลมหายใจของเธอรินรดลงบนกระจกบานนั้น จนทำให้กระจกเกิดเป็นฝ้าหนาเตอะ เช้าตรู่ของวันหนึ่ง ป้าโอ้มอาศัยจังหวะที่กสิณยังไม่ออกจากบ้าน ถามเขาเกี่ยวกับเรื่องการเข้าโรงเรียนของณิชา " คุณผู้ชายคะ คุณหนูณิชาก็อายุ 9 ขวบเเล้วนะคะ โรงเรียนประถมละเเวกนี้จะเปิดเทอมกันวันพรุ่งนี้เเล้วค่ะ เธอต้องไปโรงเรียนด้วยหรือเปล่าคะ ？" เเถวนี้มีโรงเรียนประถมศึกษาของรัฐอยู่แห่งหนึ่ง ซึ่งอุปกรณ์การเรียนการสอนเเละคุณภาพของครูผู้สอนออกจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ครอบครัวที่ไม่ร่ำรวยมักจะส่งลูกหลานไปเรียนกันที่นั่น กสิณที่กำลังทานมื้อเช้าอยู่นั้น พลันต้องวางหนังสือพิมพ์ลง " เรียกเธอเข้ามา " " รับทราบค่ะ ป้าจะไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ " ป้าโอ้มย้ายร่างอ้วนๆของเธอไปทันที เวลานี้เด็กนั่นคงจะไปที่สวนผลไม้เเล้ว ในไร่องุ่นยามเช้า น้ำค้างใสแวววาวเกาะอยู่ตามพวงองุ่น กลิ่นหอมของผลไม้นานาชนิดพัดโชยมาอ่อนๆ ณิชาค่อยๆบรรจงจับไปที่พวงองุ่นก่อนจะตัดมันออกมา แล้ววางลงไปในตะกร้าอย่างเบามือ น้ำค้างที่เกาะอยู่ตามใบไม้หยดเผาะๆลงมาบนหัวเธอ จนผมเธอเปียกชื้น เสียงร้องตะโกนเรียก ดังเเว่วมาแต่ไกลอย่างต่อเนื่อง ณิชาหยุดเงี่ยหูฟัง " คุณหนูณิชา คุณผู้ชายเรียกหา " จะว่าไปก็เหมือนกับเล่นเกมต่อคำไม่มีผิด คำพูดประโยคเดิมถูกพูดซ้ำๆต่อเนื่องกันไปไม่หยุด ณิชาได้ยินตั้งนานเเล้วว่าคุณอาอยากพบเธอ เด็กหญิงดีใจเป็นการใหญ่ เธอรีบหิ้วตะกร้าที่เต็มไปองุ่น เเถมยังลืมใส่รองเท้า ก่อนจะพุ่งทยานผ่านสวนผลไม้ที่พื้นมีแต่ดินโคลนไปทั้งเท้าเปล่าแบบนั้น ชุดเดรสยาวสีน้ำเงินเข้ม ผมสีดำมันขลับดูเงางามของเธอ พลิ้วไสวลอยล่องในอากาศไปตามจังหวะฝีเท้า แสงอาทิตย์สาดส่องไปยังณิชา จนดูราวกับว่าเธอเป็นภูตินางฟ้าตัวน้อยๆที่กำลังกระพือปีกใสดั่งคริสตัล โบยบินอยู่ในผืนป่าใหญ่ ณิชายืนหอบหายใจอยู่ตรงประตู ป้าโอ้มรอเธออยู่ที่นั่นนานเเล้ว " ป้าโอ้ม " ณิชาเรียกเธอด้วยน้ำเสียงสุภาพเรียบร้อย ที่บ้านตระกูลอรียา ถึงแม้ว่าป้าโอ้มจะไม่ชอบเธอ ทว่าในใจของณิชา กลับให้ความเคารพนับถือป้าโอ้มเสมือนดั่งคุณยายของเธอเอง " รีบๆเข้าไปสิ เดี๋ยวคุณผู้ชายก็จะออกไปข้างนอกแล้ว " ป้าโอ้มรีบรบเร้าเธอ พร้อมกับรับเอาตะกร้าผลไม้ในมือณิชามาถือไว้ เเละยังเช็ดผมที่เปียกไปด้วยน้ำค้างให้กับเธอด้วย ณิชายืนนิ่งอยู่ที่ประตูห้องอาหาร กสิณในชุดสูทสีขาว กำลังนั่งทานอาหารเช้าอยู่ในที่ๆมีแสงแดดอ่อนๆส่องถึง แสงแดดส่องกระทบปลายจมูกของเขา ยิ่งขับให้ใบหน้าอันหล่อเหลางดงามนั้น เจิดจ้าเปล่งประกายยิ่งขึ้นไปอีก ฝ่าเท้าน้อยๆของณิชา ค่อยๆเยื้องย่างเข้าไปในห้องอาหาร พร้อมกับความวิตกกังวลที่จุกแน่นอยู่ในอกของเธอ