ตอนที่ 8 คุณอาบอกว่า “ ชอบ ” เธอ

ตอนที่ 8 คุณอาบอกว่า “ ชอบ ” เธอ ความรู้สึกถูกแบ่งแยกออกจากกันอย่างเห็นได้ชัด หลังจากลืมตาดูโลกนี้ได้ไม่นานนัก ชอบก็คือชอบ รังเกียจก็คือรังเกียจ ภายในใจนั้นหากไม่ใช่สีดำก็คือสีขาว หากไม่รักก็คือเกลียด เเล้วอะไรล่ะที่เรียกว่าชอบ ？จะต้องทำไง ถึงจะทำให้คุณอาชอบเธอขึ้นมาบ้าง ？ จะต้องให้เลียเศษอาหารเยี่ยงสุนัขเหลือขอ ถึงจะชอบเธอขึ้นมาบ้างอย่างนั้นรึ ？ ณิชาที่ยืนห่างจากเขาเพียงแค่หนึ่งเมตร ค่อยๆพูดด้วยน้ำเสียงอันเเผ่วเบา " คุณอา เรียกหาหนูเหรอคะ " เสียงนุ่มหวานของเธอสั่นเล็กน้อย เพราะเธอทั้งตื่นเต้นทั้งกังวล เด็กหญิงก้มหน้านิ่ง ตามองไปที่พื้น นี่เป็นครั้งเเรกในรอบ 3 ปี ที่คุณอาเรียกเธอไปพบ กสิณวางมีดกับส้อมลง จากนั้นจึงหยิบผ้าเช็ดปากมาเช็ดที่มุมปากของตัวเอง ก่อนจะเอ่ยปากถามขึ้นด้วยท่าทางไม่สนใจใยดี " อยากเรียนหนังสือรึเปล่า ？" ณิชาที่เอาแต่ก้มหน้านิ่ง เมื่อได้ยินคำว่าเรียนหนังสือก็หูผึ่งขึ้นมาทันที เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ เเละนึ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็รีบพยักหน้าตอบทันที " หนูอยากเรียน อยากเรียนค่ะ " การไปโรงเรียนจะทำให้รู้จักเพื่อนใหม่ๆ และได้เรียนรู้สิ่งต่างๆอีกมากมาย กสิณเหลือบสายตาขึ้นไปมองที่เด็กหญิง ที่กำลังยิ้มหน้าบานด้วยความดีใจ เธอดูสูงขึ้นกว่าเมื่อสามปีก่อนมากเลยทีเดียว ใบหน้าเรียวแหลม ดูซูบผอมลงไปมาก ผิวขาวผุดผ่องภายใต้ชุดเดรสสีดำของเธอ ทำให้เธอดูสดใสเปล่งปลั่งอย่างไม่น่าเชื่อ โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น มันช่างสดใสแวววาวดุจผลึกคริสตัลก็ไม่ปาน ความงามที่แท้จริงที่ฉายแววซ่อนเร้นอยู่ภายใน คงมิอาจปกปิดมันเอาไว้ได้ใช่มั๊ย ？ เขาจะทำให้ประกายของเธอมันเหี่ยวเฉาโรยรา และหม่นหมองลงไปให้ได้ " มานี่สิ " เขาใช้นิ้วชี้กระดิกเรียกเธอ อย่างไม่ต้องสงสัย ณิชาขยับเข้าไปใกล้เขาอีกนิด ในใจเธอเต็มไปด้วยความคาดหวังว่าคุณอาจะกอดเธอแบบที่กอดนิมมานหรือไม่ อ้อมกอดของคุณอาจะเป็นยังไงนะ ？ " เข้ามาอีกหน่อย " เขายังคงพูดต่อไป ยังต้องเดินเข้าไปใกล้กว่านี้อีกเหรอ ？นี่มันก็ใกล้มากเเล้วนะ ！หัวใจเธอเต้นตึกตักๆไม่เป็นจังหวะ คุณอายอมรับในตัวเธอแล้วอย่างนั้นหรือ ？ ณิชาเดินไปหยุดอยู่ข้างๆปลายเท้าของเขาอย่างว่าง่าย ด้วยระดับความสูงของเธอในตอนนี้ ทำให้เธอได้เห็นว่าภายใต้ชุดสูทสีขาวนั้นเป็นเสื้อเชิ้ตสีครีมอ่อนๆ ที่คอผูกด้วยโบว์สีดำทำให้ดูคอยาวระหงขึ้นกว่าเดิม เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นจึงได้เห็นกรอบหน้าอันคมชัด คางเด่นสวยได้รูป ริมฝีปากเรียวบางสีกลีบกุหลาบ จมูกโด่งเป็นสัน และดวงตาของเขายังคมกริบเป็นประกายดุจแสงดาวบนท้องฟ้าอีกด้วย ！ นับเป็นครั้งเเรกที่เธอได้อยู่ใกล้เขา ในระยะกระชั้นชิดขนาดนี้ " อาดูดีรึเปล่า ？" กสิณทำท่ายิ้มอ่อนๆพูดหยอกล้อเธอ ทว่าลึกลงไปในดวงตาของเขากลับดูหมางเมินเเละเย้ยหยัน เหมือนแม่ของเธอไม่มีผิด เสเเสร้ง ทำเป็นแอ๊บแบ๊วน่ารัก เเสร้งทำเป็นบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ผู้หญิงแพศยา ดีเเต่เสเเสร้งหลอกลวง " ดูดีค่ะ คุณอาเป็นคนที่ดูดีที่สุดตั้งเเต่ที่หนูเคยเห็นมาเลยค่ะ " ณิชาตอบด้วยความสัตย์จริง เเววตาของเธอบริสุทธิ์ใสซื่อ เเละเปี่ยมล้นไปด้วยความเลื่อมใสศรัทธากับเเรงปรารถนาอันแรงกล้า เธอไม่แม้เเต่จะสังเกตเห็นแววตาเย้ยหยันของกสิณ อีกทั้งด้วยวัยของเธอที่ยังไม่เข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร เพราะตอนนี้สำหรับเธอเเล้ว หัวเราะก็คือหัวเราะ ร้องไห้ก็คือร้องไห้ ดำกับขาวสองสิ่งนี้เธอเเยกแยะมันได้ชัดเจน สนุกจริงๆ！ เด็กนี่มันโง่ไม่รู้เรื่องจริงๆหรือมันใสซื่อไร้เดียงสากันเเน่ ？ถ้าอย่างนั้นเขาคงต้องลองดูสักหน่อย เขาหันไปสบตากับเธอด้วยความรู้สึกสับสนอยู่ภายในใจ " เด็กดี ไม่ว่าอาจะพูดอะไร เธอก็พร้อมที่จะทำตามที่อาบอกใช่มั๊ย ？" " อืม ค่ะ " ณิชาพยักหน้ารับคำโดยไม่ลังเล ขอเพียงเเค่คุณอาชอบเธอบ้าง ไม่ว่าอะไรเธอก็ยินดีทำทั้งนั้น " ฉันชอบเด็กดี ที่ว่านอนสอนง่าย " เขาพูดเน้นคำจนฟังดูบาดลึกกินใจ ทันใดนั้น เขาก็หยิบจานอาหารบนโต๊ะเทมันลงไปบนพื้น " จัดการกินอาหารที่อยู่บนพื้นนี่ให้หมด เอาให้สะอาดเอี่ยมอย่าให้เหลือ " นิ้วมือเรียวยาวของเขายื่นมาจับใบหน้าเล็กๆของเธอ เเล้วจู่ๆมือนั้นก็พลันบีบคางของเธอไว้เเน่น " นี่คือรางวัลที่ฉันมอบให้เธอ " เจ็บจังเลย เหมือนคางของเธอกำลังจะโดนบีบจนแตกละเอียดคามือเขา ณิชาไม่เข้าใจว่าทำไม ก็เห็นๆอยู่ว่าคุณอาบอกว่าชอบเธอนี่นา เธอไม่เพียงเเต่ไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นอ่อนโยนแต่กลับรู้สึกสับสนไปหมด