ตอนที่ 9 เพื่อนคนหนึ่ง

ตอนที่ 9 เพื่อนคนหนึ่ง อาหารที่หกกระเซ็นไปทั่วพื้นห้องส่งกลิ่นหอมเย้ายวน พร้อมกับไอกรุ่นร้อนจากอาหารที่ลอยฉุยขึ้นไปในอากาศ แผ่นกระเบื้องหินอ่อนสีขาว ดูคล้ายกับจานใบใหญ่ที่มารองรับเศษอาหารเหล่านั้นไว้ กสิณนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง รอยยิ้มของเขาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน เเละแฝงไปด้วยความชั่วร้ายโหดเหี้ยม เด็กหญิงค่อยๆลงไปนั่งยองๆกับพื้น หยิบเศษเนื้อชิ้นหนึ่งใส่เข้าไปในปาก จากนั้นก็ค่อยๆเคี้ยวอย่างช้าๆ รสชาติอร่อยจริงๆ เธอไม่เคยได้ลิ้มรสอาหารที่อร่อยแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต เธอไม่ได้คิดเลยว่านี่คืออาหารที่เธอหยิบจากพื้นขึ้นมากิน เเต่กลับคิดว่านี่คือสิ่งที่คุณอาเอาให้เธอกิน เธอจึงเชื่อฟังเเละกินมันด้วยความเต็มใจ มิฉะนั้นคุณอาอาจจะเกลียดเธอมากกว่านี้ก็เป็นได้ " อร่อยมั๊ย ？" กสิณถามอย่างอ่อนโยน ราวกับกำลังซักถามลูกสาวด้วยความห่วงใยยังไงยังงั้น " อืม อร่อยค่ะ ขอบคุณค่ะคุณอา " ในใจของณิชาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก ขณะที่ปากกลับบอกว่ายินดี เธอส่งยิ้มให้เขา แล้วจู่ๆใบหน้าของกสิณก็พลันเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมาทันที ราวกับว่ารอยยิ้มอันเเสนอบอุ่นเมื่อสักครู่นี้ มันไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อน เขาลุกขึ้นยืน " ถ้าอย่างนั้น เธอก็ค่อยๆกินล่ะ เเล้วพรุ่งนี้ก็เริ่มไปโรงเรียน " เขาเดินออกไปข้างนอกโดยไม่หันมาเหลียวแลณิชาเลยสักนิด ธรรมชาติของเขาเป็นอย่างนั้น จากอบอุ่นกลายเป็นเฉยเมย เป็นอะไรที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมืออย่างรวดเร็ว ณิชารู้เเล้วว่าคุณอายังคงรังเกียจเธออยู่เหมือนเดิม อาหารบนพื้นเริ่มจะเย็นชืด เธอค่อยๆละเลียดๆกินมันเข้าไป โดยไม่พูดอะไรสักคำ ในวันเดียวกันนั้น กสิณก็หาโรงเรียนที่ดีที่สุดสำหรับบุตรหลานผู้ดีมีเงินแห่งหนึ่งไว้ให้กับนิมมานเช่นกัน ทุกๆวันจะมีคนขับรถไปส่งเธอที่โรงเรียน เเละในบางครั้งกสิณก็เป็นคนขับรถไปส่งเธอด้วยตัวเอง วันถัดมา เช้าวันนั้น เป็นเช้าอันสดใสในฤดูใบไม้ผลิ ป้าโอ้มขี่จักรยานสามล้อพาณิชาไปส่งที่โรงเรียนประถมใกล้ๆบ้าน โดยมีณิชานั่งอยู่ด้านหลัง เธอยังคงสวมชุดเดรสตัวยาวเก่าๆตัวนั้น ส่วนกระเป๋านักเรียนของเธอ เป็นกระเป๋าเก่าของลูกชายป้าโอ้มที่เคยใช้เมื่อสมัยเป็นเด็ก ระหว่างทางไปโรงเรียนรายล้อมไปด้วยทิวทัศน์อันงดงาม นกน้อยพากันร้องเพลงขับขาน ดอกไม้ผลิบานต้อนรับฤดูใบไม้ผลิ ณิชารู้สึกมีความสุขมากเป็นพิเศษ เเละนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่ รถสปอร์ตคันงานสีบรอนซ์เงินคันหนึ่งขับตามมาด้านหลัง เมื่อมองทะลุหน้าต่างรถเข้าไปก็ได้เห็นว่าเป็นคุณอากับนิมมานที่อยู่ในรถคันนั้น วันนี้นิมมานเเต่งตัวน่ารักมาก เธอสวมชุดสีชมพู ผมยาวสลวยของเธอติดด้วยกิ๊บที่เป็นรูปผีเสื้อ ณิชาไม่รู้ว่าควรจะทำหน้าอย่างไรดี จะยิ้มหรือไม่ยิ้ม เธอรู้เเค่ว่า เธอยิ้มไม่ออก รถคันงามพุ่งทยานผ่านหน้าเธอไปเเล้ว เธอชะเง้อมองตามรถคันนั้นจนมันหายลับไปจากสายตาของเธอ " คุณหนูณิชา เอ้านี่ ดินสอกับยางลบ ตั้งใจเรียนดีๆล่ะ " ป้าโอ้มพาเธอไปส่งถึงโรงเรียน อีกทั้งยังเเวะซื้อเครื่องเขียนราคาถูกที่ขายอยู่ตรงปากทางเข้าโรงเรียนให้เธอด้วย อย่างไรซะ เธอก็ยังเป็นเเค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น ณิชารับเครื่องเขียนมาจากป้าโอ้ม เธอค่อยๆหยิบมันใส่ลงไปในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง ป้าโอ้มกลับไปแล้ว บัดนี้เหลือเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น ณิชาเดินเข้าไปในโรงเรียนตามลำพัง ป้ายตรงประตูที่สีเริ่มซีดจาง เขียนด้วยตัวหนังสือสีดำที่อ่านได้ว่า โรงเรียนประถมศึกษาคลองเครียว ณิชาถือเอกสารแบบฟอร์มที่ป้าโอ้มให้ไว้ไปยังห้องลงทะเบียน ที่ยืนอยู่ด้านหลังของเธอเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เส้นผมเขาเงางาม ดูดีเอามากๆ พอถึงคิวเธอ เธอจึงยื่นกระดาษใบนั้นส่งให้คุณน้าคนหนึ่งที่กำลังนั่งรับลงทะเบียนอยู่ เธอดูท่าทางใจดีเเถมยังมีลักยิ้มที่แก้มทั้งสองข้างเลยด้วย " เธอชื่อณิชาเหรอ ？" คุณครูทำหน้าประหลาดใจ ที่อยู่ของเธอคือบ้านตระกูลอรียา เเต่เด็กๆจากบ้านหลังนั้นทำไมถึงได้มาเข้าเรียนที่โรงเรียนแบบนี้ได้ ！ ณิชาตอบด้วยความสุภาพอ่อนน้อม " ใช่ค่ะ คุณน้า " " ฉันไม่ใช่คุณน้า เรียกฉันว่าครูลิษาก็ได้จ้ะ " ลิษาเป็นครูที่สอนอยู่ที่นี่ บ้านของเธออยู่นอกคฤหาสน์ตระกูลอรียานั่นเอง ภายในห้องเรียน เด็กๆส่วนใหญ่มาจากหมู่บ้านเดียวกันทั้งนั้น พวกเขาพากันมาจับจองที่นั่งในห้องเรียนกันตั้งเเต่เช้า เมื่อกวาดสายตาไปรอบๆก็พบว่า เหลือเพียงที่นั่งข้างเด็กผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้นที่ยังว่างอยู่ เธอจึงเดินเข้าไปนั่งตรงนั้น เด็กผู้ชายคนนั้นสวมเสื้อสีครีม ผมดำเงางาม " สวัสดี ฉันชื่อภากร เธอชื่อณิชาใช่มั๊ย ？" เด็กชายทักทายเธอด้วยท่าทางกระตือรือร้น เเละเป็นกันเอง " ใช่แล้ว เเต่ทำไมเธอถึงรู้ชื่อฉันล่ะ ？" ณิชาถามด้วยความสงสัย เด็กชายตอบเธออย่างเคอะเขินเเละกระดากใจ " พอดีว่า เมื่อกี้ฉันแอบฟังที่เธอกับครูคุยกันน่ะ ฉันขอเป็นเพื่อนกับเธอได้ไหม ？" ณิชาตะลึงไปชั่วครู่ นี่เป็นครั้งเเรกที่มีคนพูดว่าอยากเป็นเพื่อนกับเธอ เธอยิ้มอย่างปีติยินดี " ได้สิ "